Του Βασίλη Σκουντή
Άγιος Κοσμάς, 21 Αυγούστου του σωτηρίου έτους 2004…
Η Σοφία Μπεκατώρου και η Αιμιλία Τσουλφά ανεβαίνουν στον (Ολυμπιακό) θρόνο στην κατηγορία 470, νιώθοντας όχι μονάχα εκείνη τη στιγμή, αλλά και όλες τις ημέρες που διήρκεσε η ρεγκάτα πως εκτός από την κλάση, την υπεροχή, τον μόχθο και τις προσδοκίες τους, (θα) επιβεβαιωνόταν και ένα υπονοούμενο…
Ένα υπονοούμενο που με τη λογική του “scripta manent, verba volant” το είχαν αφήσει γραμμένο πάνω στο σκάφος τους…
Δεν υπάρχει…
Όταν λίγο μετά την απονομή είχα ρωτήσει τη Σοφία τι εννοούσαν, η απάντηση της ήταν ρητή και κατηγορηματική , ώστε να ερμηνευθεί κιόλας το υπονοούμενο…
“Δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάρουμε το χρυσό μετάλλιο”!
Ασφαλώς το πήραν, ενώ η Μπεκατώρου (μαζί με τη Βιργινία Κραβαριώτη και τη Σοφία Παπαδοπούλου) γράπωσε και ένα χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία Yngling μετά από τέσσερα χρόνια στο Κουινγκντάο του Πεκίνου…
Ήμουν εκεί και τότε, απλώς δεν θυμάμαι εάν είχε γράψει το ίδιο μότο και στο καινούργιο σκάφος τους…
Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει το 2004, δεν υπήρχε περίπτωση να κρατήσει επτασφράγιστο και κλειδαμπαρωμένο στα έγκατα της ψυχής και της τραυματισμένης μνήμης της το τρομακτικό μυστικό της…
Το μαρτύρησε τώρα.
Γιατί τώρα;
Γιατί έτσι γούσταρε, λογαριασμό θα μας δώσει!
Ο ΚΩΝΩΨ, Η ΚΑΜΗΛΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ
Βεβαίως η μυστήρια χώρα που λέγεται Ελλάς έχει ένα κακό συνήθειο: διυλίζει τον κώνωπα και καταπίνει την κάμηλον.
Στην προκειμένη περίπτωση, αντί να εστιάσουμε στην ουσία του πράγματος, αναρωτιόμαστε γιατί αποκάλυψε τώρα τον βιασμό της και όχι τότε, που συνέβη το περιστατικό…
Περιστατικό έγραψα;
Λάθος, επηρεάσθηκα από την ανακοίνωση της Ε.Ι.Ο, που αναφέρθηκε στην αποκαλυπτική καταγγελία της Σοφίας, λες κι επρόκειτο για μια ακύρωση σε κούρσα!
Αν και καμώνομαι πως ομιλώ και γράφω καλά την ελληνική γλώσσα, έχω την εντύπωση ότι το περιστατικό ως λέξη δεν είναι συνώνυμο με το έγκλημα!
Όλα αυτά βεβαίως, όπως συνηθίζω να επισημαίνω σε τέτοιες περιπτώσεις (ζητημάτων σε εξέλιξη και με προοπτική σε βάθος χρόνου) θα τα βρει η υπηρεσία…
Χαίρομαι κιόλας διότι αίφνης κινητοποιήθηκαν και ευαισθητοποιήθηκαν πολλώ λογιώ υπηρεσίες: η ιστιοπλοϊκή, η αθλητική, η πολιτική, η δημοσιογραφική, μέχρι και η πρωθυπουργική!
Εδώ και τρεις μέρες που αυτό το θέμα δικαίως κυριαρχεί στην επικαιρότητα, ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά: έγινε φασαρία το δίχως άλλο και θέλω να πιστεύω πως η υπόθεση δεν θα μπει στο αρχείο αφήνοντας μονάχα ένα ανεπαίσθητο κατακάθι στον πάτο του φλιτζανιού…
Η Σοφία υπέφερε τότε, μα πιο πολύ πάσχει στα εσώψυχα της εδώ και 23 χρόνια!
Δεν είναι η μόνη που έχει πέσει θύμα βιασμού ή έστω σεξουαλικής παρενόχλησης…
Είναι όμως η πρώτη επώνυμη, η πρώτη διάσημη που μίλησε στη διαπασών και ήξερε ότι ακόμη και ο ψίθυρος της θα γινόταν κραυγή…
Ελπίζω πόνο να μην καταντήσει κραυγή βοώντος εν τη ερήμω!
Η ΑΣΠΙΔΑ, ΤΟ ΔΟΡΥ ΚΑΙ Η ΗΓΕΡΙΑ
Η επωνυμία, το παλμαρέ και η φήμη της έγιναν σε μια στιγμή η ασπίδα και το δόρυ όχι μονάχα της ίδιας, αλλά και πασών των γυναικών που έχουν υποστεί τέτοιες βίαιες συμπεριφορές και νιώθουν πώς οι δείκτες του ρολογιού σταμάτησαν κάπου, κάποτε, κάπως για κάτι, από κάποιον…
Δεν είναι μόνη της η Μπεκατώρου σε αυτή τη μάχη. Στοιχίζοντα πολλοί ξοπίσω της και δίπλα της…
Αλλά δεν είναι πια μόνες τους και όσες γυναίκες έχουν υποστεί βιασμό στο κορμί τους και στην ψυχή τους…
Έχουν μια ηγερία που ιχνηλάτησε τον δρόμο και τις καλεί να την ακολουθήσουν για να μη μένουν ανεπούλωτες οι πληγές και ατιμώρητοι οι ένοχοι…
Ωραία λόγια ακούγονται όλα αυτά, μακάρι να βγουν κιόλας αληθινά!
Το εννοώ αυτό, διότι η Ελλάς, εκτός όλων των άλλων, είναι επίσης μια χώρα η οποία με μαεστρία επωάζει και γεννά σκάνδαλα και με περισσή δεξιοτεχνία τα κουκουλώνει…
Η ΑΣΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Η χώρα της ατιμωρησίας και μιας εγγενούς ιδιότυπης ασυλίας!
Τώρα , λοιπόν, η πατρίδα μας, όλοι μας και όχι επιλεκτικά (με τη λογική ότι “μακριά από τον κ@@ο μας κι ό,τι θέλει να ‘ναι”) έχει μια ευκαιρία να επιδείξει τα ανακλαστικά της και από τη θεωρία να περάσει στην πράξη…
Μια γαλλική παροιμία λέει πως μια γυναίκα που σιωπά είναι δώρο Θεού!
Σε τέτοιες περιπτώσεις , όμως, κάθε γυναίκα που σιωπά είναι καταδικασμένη να ζει δια βίου σε μια δική της κόλαση.
Και το χειρότερο: κρατά εκεί μέσα δέσμιες και τις ομοιοπαθείς της…
Η σιωπή (από απροθυμία, φόβο ή οποιοδήποτε κοινωνικό ταμπού) είναι συνενοχή: προς Θεού, δεν εννοώ ότι εξομοιώνει το θύμα με τον θύτη, αλλά δίνει το δικαίωμα στους παντοίους θύτες να σημαδεύουν εκ του ασφαλούς τα θύματα τους…
Το περασμένο καλοκαίρι που ολόκληρη η Αμερική ξεσηκώθηκε και βγήκε στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί εναντίον της αστυνομικής βίας, του ρατσισμού και των πάσης φύσεως κοινωνικών προβλημάτων , ένα από τα συνθήματα που κυριαρχούσε μοιάζει βγαλμένο από την περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου…
ΤΟ “ΤELL HER NAME”
Το “Tell her name” εννοώ, μάλιστα το ΝΒΑ και το WNBA το συμπεριέλαβαν στη λίστα των φράσεων/συνθημάτων από τα οποία οι παίκτες και οι παίκτριες μπορούσαν να επιλέξουν τι θα γράψουν αντί για τα επώνυμα τους πάνω στις φανέλες τους…
Απλώς εδώ το σύνθημα χρειάζεται μια παραποίηση στην κτητική αντωνυμία…
Πες το όνομα της, αλλά πιο μπροστά πες εσύ το δικό σου όνομα!
Πες το, μαρτύρα το, φώναξε το όσο πιο δυνατά γίνεται…
Για να δραπετεύσουν από τα λαγούμια της ντροπής και του φόβου οι έγκλειστες κουκουλωμένες συνειδήσεις…
Για να μην περιορίζονται οι αντιδράσεις της κοινωνίας μας μονάχα στις κονκάρδες και στα like στα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης…
Για να μην πάνε εντέλει στο βρόντο το δραματικό replay, το αυτομαστίγωμα και η “θυσία” της Σοφίας Μπεκατώρου…
Πηγή: Sport 24
