Του Νίκου Παπαδογιάννη
Eάν το ματσάκι με τη Βιλερμπάν ήταν το ακροτελεύτιο της εποχής Βόβορα-Χαραλαμπίδη, το τελευταίο της υπομονής για να το πω σιβυλλικά, τότε αυτό που παραλαμβάνει ο Όντεντ Κάτας είναι μία υπόσχεση.
Χλιαρή υπόσχεση, αλλά υπόσχεση.
Ο Παναθηναϊκός των 2-3 τελευταίων αγώνων -ευρωπαϊκών και ελληνικών- έδειξε ότι έχει αρκετό ταλέντο και μέταλλο για να ορθοποδήσει σύντομα.
Δεν ξέρω αν η συνύπαρξη Παπαγιάννη-Μήτογλου στις ρακέτες ήταν συνειδητή διορθωτική κίνηση ή επιλογή ανάγκης, φαίνεται όμως ότι δίνει στην ομάδα οντότητα και ελληνικού τύπου προσωπικότητα, απομακρύνοντας την κακοσμία που ανέδιδε η διάχυτη νοοτροπία λεγεωνάριων.
Ο Κώστας Χαραλαμπίδης παραμέρισε τους Μπεντίλ, Ουάιτ (αλλά και τον Φόστερ) και έχτισε τη δική του ομάδα γύρω από δύο νεαρούς ψηλούς με ικανότητες στο σκοράρισμα, στο ριμπάουντ, στην κυκοφορία της μπάλας, ακόμα και στην άμυνα.
Πόσοι περίμεναν ότι θα περνούσε απαρατήρητη η απουσία του Παπαπέτρου σε ευρωπαϊκό παιχνίδι; Πάντως όχι εγώ.
Σύμφωνοι, η Βιλερμπάν είναι προτελευταία στη βαθμολογία, αλλά είναι η ίδια Βιλερμπάν που συνέτριψε τον Παναθηναϊκό με 24 πόντους πριν από ενάμισυ μήνα. Αν θυμάστε, κατατρόπωσε και τη Μπαρτσελόνα. Όχι μόνο τον 16ο της βαθμολογίας, αλλά και τον 2ο.
Όταν οχυρώνονται οι ρακέτες, απελευθερώνονται και οι περιφερειακοί.
Ο Νεμάνια Νέντοβιτς ξεκίνησε τον αγώνα σερβίροντας όχι μόνο τρίποντα, αλλά και έτοιμα καρφώματα στον Παπαγιάννη: 3 μόνο στην πρώτη περίοδο.
Ο Σαντ-Ρόος έπαιξε τον ρόλο του χωρίς άγχος και μοίρασε αθόρυβα 7 ασίστ. Ο Μακ έπαιξε και αυτός καλούτσικα, ιδίως στο δεύτερο μέρος.
Δεν θα κέρδιζε τόσο εύκολα και πειστικά ο Παναθηναϊκός αποκλειστικά με τα πικ-εντ-ρολ του Σέρβου και του ψηλού, από τη στιγμή μάλιστα που η άμυνα της Βιλερμπάν προσαρμόστηκε για να τα αντιμετωπίσει.
Άλλωστε ο θεόρατος Φαλ έκανε τα δικά του στο πρώτο μισό του αγώνα και απειλούσε να κλέψει την παράσταση από τον Παπαγιάννη, αφού το κέντρο βάρους της ελληνικής άμυνας μετατοπίστηκε πιο βαθιά.
Η ρέντα του Νέντοβιτς υπήρξε διαρκής πηγή αισιοδοξίας για τον Παναθηναϊκό όσο η Βιλερμπάν αντιστεκόταν (50-48 στο 23’), αλλά τη ροή του αγώνα την άλλαξε η αφύπνιση του Ντίνου Μήτογλου.
Ο Έλληνας φόργουορντ έπαιξε απνευστί ολόκληρο το β’ ημίχρονο, στη διάρκεια του οποίου έγραψε σχεδόν όλους τους πόντους του (11) και σχεδόν όλα τα ριμπάουντ του (9).
Επίσης έπαιξε καλή άμυνα και βοήθησε ακόμα και τον ξεχασμένο Όγκαστ, ο οποίος πρόφτασε να κάνει αισθητή την παρουσία του πριν υποπέσει στα αναπόφευκτα πέντε φάουλ.
Όταν ο αγώνας έφτασε στην τελική ευθεία του, η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ήταν πια πολύ μεγάλη. Ο Παναθηναϊκός πέτυχε 19 πόντους παραπάνω από τη Βιλερμπάν στα 30:24 συμμετοχής του Μήτογλου. Οι Γάλλοι δεν είχαν ούτε έναν παίκτη με θετικό συντελεστή.
Ο Γιώργος Παπαγιάννης πέτυχε 18 πόντους με 8/10 σουτ, ρεκόρ καριέρας πάει να πει, αλλά δεν είναι τα εκκωφαντικά καρφώματα αυτά που εντυπωσιάζουν.
Είναι η αυτοσυγκέντρωση που τον βοηθάει να βρίσκεται πάντοτε στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή, είναι το διάβασμα του παιχνιδιού και οι ωραίες πάσες μέσα στο ψαχνό της άμυνας, είναι οι τάπες που τον κάνουν κορυφαίο μπλοκέρ της Euroleague μαζί με τον Ταβάρες, είναι οι αλάνθαστες βραδιές όπως η αποψινή.
Ο Παπαγιάννης, που μέχρι πέρυσι ήταν του ύψους, του βάθους, των υποσχέσεων και ενίοτε της απελπισίας, είναι πλέον η κολώνα του Παναθηναϊκού, ένας από τους 2-3 πλέον βελτιωμένους παίκτης της διοργάνωσης και η μεγαλύτερη ελπίδα των «πρασίνων» για την επόμενη μέρα.
Ο Όντεντ Κάτας, που παρεμπιπτόντως τα θαλάσσωσε στο αποχαιρετιστήριο παιχνίδι του με τη Χάποελ Ιερουσαλήμ, δεν θα μπορούσε να περιμένει καλύτερο δώρο για το ξεκίνημα της δεύτερης ελληνικής θητείας του.
Πηγή: Gazzetta
