Του Σταύρου Καραΐνδρου
Ο ΠΑΟΚ έφυγε με την ισοπαλία από το ‘Αλκαζάρ’ και αναδείχθηκαν οι αδυναμίες του. Το θέμα, όμως, είναι ότι αν έφευγε νικητής, τίποτε από αυτά που λέγονται και γράφονται δεν θα είχε βγει στην επιφάνεια. Το πρόβλημα στον Δικέφαλο είναι ότι μόνο στις γκέλες γίνεται κριτική για το πριν και το μετά. Στις επιτυχίες, τα προβλήματα κρύβονται κάτω από το χαλάκι.
Ξάφνου, ο ΠΑΟΚ απέκτησε θέμα με τον Πάμπλο Γκαρσία. Όχι, προς Θεού, από πλευράς διοίκησης, εκεί υπάρχει στήριξη. Από μερίδα του κόσμου που βρήκε στο πρόσωπο του Ουρουγουανού το εξιλαστήριο θύμα. Αργεί να αντιδράσει στο ματς, αργεί να κάνει αλλαγές, δείχνει μία αδυναμία να ‘διαβάσει’ ένα παιχνίδι όταν του στραβώνει. Αυτά είναι που καταλογίζονται στον Γκαρσία, όμως κανένα δεν έχει τον αστερίσκο του χρονικού σημείου που ανέλαβε τον πάγκο της ομάδας.
Στο ‘Αλκαζάρ’, ακόμα κι αυτός ο ΠΑΟΚ, που έχει ελλείψεις στα χαφ και στη θέση του φορ, θα μπορούσε να φύγει νικητής. Θα μπορούσε μάλιστα να φύγει νικητής με πολλά γκολ. Ο Δημήτρης Πινάκας του έκανε τη ζημιά, έκανε κούρσα μέχρι το αντίπαλο τέρμα χωρίς να δεχθεί πίεση από μία ομάδα που θέλει να λέγεται πρωταθληματική και κάπου εκεί άρχισε να γίνεται η ζημιά. Το γκολ-πέναλτι στις καθυστερήσεις ήρθε σαν λύτρωση, αλλά σε γενικές γραμμές το αποτέλεσμα είναι σαν ήττα.
Ο ΠΑΟΚ δεν έχει ανάγκη από εσωστρέφεια ούτε ‘χαλασμένα’ μυαλά. Πρώτα απ’ όλα, από τον προπονητή που φάνηκε να χάνει τον έλεγχο μετά τα ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Άρη και του ΠΑΟΚ με τον συμπολίτη. Κάπου εκεί, άρχισε να χτίζει μία κατάσταση ‘κυνηγημένου’, όχι γιατί ήθελε να στρέψει αλλού τα ‘φώτα’ ώστε να δουλέψει απερίσπαστος, αλλά γιατί έτσι είναι η ψυχοσύνθεση του. Μόνο που σε μία ομάδα που δεν θέλει να μείνει στο αήττητο πρωτάθλημα, αλλά να δημιουργήσει και να χτίσει τις συνθήκες για να πάρει το επόμενο, δεν χρειάζονται προπονητές που βάζουν την ψυχολογία πάνω από το αγωνιστικό. Τέτοιους είχαμε στα 80s και στα 90s, τώρα ο Δικέφαλος έχει μεγαλύτερα προβλήματα να αντιμετωπίσει.
Η ‘ψαλίδα’ με τον Ολυμπιακό αρχίζει να ανοίγει ξανά. Όχι μόνο η βαθμολογική, αλλά κι η αγωνιστική. Ο ΠΑΟΚ φαντάζει δίπλα στους Πειραιώτες πιο αδύναμος, με λιγότερες λύσεις και περισσότερες ανάγκες για να ενισχυθεί. Αυτό είναι δεκτό, εξάλλου ο Γενάρης για τέτοιες περιπτώσεις είναι, αλλά από τούτη τη συζήτηση μέχρι την επιχείρηση αποδόμησης του Γκαρσία είναι μία εσωστρέφεια δρόμος.
Το πρόβλημα του Δικεφάλου δεν είναι ο Ουρουγουανός. Βασικά, το πρόβλημα του Δικεφάλου δεν είναι τόσο σοβαρό όσο παρουσιάζεται. Πρώτα πρέπει άπαντες να αντιληφθούν ότι η εφετινή χρονιά είναι μία ευκαιρία για να χτιστεί η ομάδα των επόμενων ετών που θα κάνει πρωταθληματισμό και έπειτα να σκεφτούν τις αποφάσεις που θα πάρουν που θα συνάδουν με τον στόχο.
Είναι άδικο να γίνεται μία επιχείρηση… καταστροφολογίας, όταν την ίδια στιγμή γίνεται μία επιχείρηση… χτισίματος. Ο Γκαρσία δεν πήγε στον ΠΑΟΚ για την εφετινή χρονιά, πήγε κυρίως για την επόμενη και με γνώμονα αυτό πρέπει να δουλέψει. Η διοίκηση οφείλει να τον στηρίξει όπως τον στήριξε με την άμεση ανανέωση του συμβολαίου του. Αν τον στηρίξει η διοίκηση, θα στηριχτεί κι η ομάδα και όταν στηριχτεί κι η ομάδα, θα είναι καθολική η στήριξη του κόσμου στον Γκαρσία.
Μέχρι τότε, ο ΠΑΟΚ θα ζει σε μία εσωστρέφεια που δημιουργεί μερίδα του κόσμου, αλλά και σε μία κατάσταση που δημιουργείται από το αγωνιστικό κομμάτι. Δεν είναι το θέμα αν ο Γκαρσία καθυστερεί να δράσει στο ματς, είναι τι επιλογές έχει για να το κάνει νωρίτερα.
Πηγή: Contra
