Οι 10 καλύτεροι παίκτες του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998

Αφού ξαναπαρακολουθήσαμε τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Γαλλία το 1998 το Σάββατο το απόγευμα, σκάψαμε στο αρχείο για να αποκαλύψουμε την αναπόληση του Jonathan Wilson στους θρύλους που έδωσαν λάμψη στο τουρνουά.

10. Zinedine Zidane, Γαλλία

Τα δύο γκολ του στον τελικό, και τα δύο με κεφαλιά ύστερα από κόρνερ, έχουν οδηγήσει στην εντύπωση ότι ήταν το τουρνουά του Zidane. Αλλά παρόλο που ήταν καλός, ήταν πολύ καλύτερος στο Euro 2000.
Εδώ, το κόρνερ του Zidane έθεσε τον Christophe Dugarry στον πρώτο σκόρερ της Γαλλίας εναντίον της Νότιας Αφρικής, και στη συνέχεια γύρισε με έξοχο τρόπο από μια πρόκληση και πέρασε μία πάσα για τον Lizarazu για να κάνει τον Thierry Henry πρώτο σκόρερ εναντίον της Σαουδικής Αραβίας. Μια κόκκινη κάρτα για ένα χτύπημα στον Fuad Amin μάλλον χάλασε αυτόν τον αγώνα, όμως ήταν και υποτονικός τόσο στον προημιτελικό όσο και στο ημιτελικό πριν επιστρέψει στη ζωή κόντρα στη Βραζιλία.

9. Dunga, Βραζιλία

Δεν είναι μοντέρνο να επαινέσεις τον Dunga – τελικά, ποιος παρακολουθεί το ποδόσφαιρο για επιμέλεια και ευφυΐα αντί για επίδειξη; Αλλά ο αντίκτυπός του ήταν και πάλι τεράστιος. Αυτό δεν ήταν το τουρνουά του όπως ήταν το 1994, αλλά ήταν ακόμα ζωτικός για την ευημερία της Βραζιλίας, ιδιαίτερα στον ημιτελικό εναντίον των Ολλανδών καθώς όλοι γύρω του φαινόταν να χάνουν το κεφάλι τους. Και για όσους ισχυρίστηκαν ότι δεν μπορούσε πραγματικά να κλωτσήσει μια μπάλα, εκείνος για άλλη μια φορά κράτησε το θάρρος του για να πετύχει ένα πέναλτι σε μία υψηλής πίεσης διαδικασία «ρώσικης ρουλέτας». Ένας παίκτης που θυσίαζε τον εαυτό του και ένας πρώτης τάξης αρχηγός που, ειλικρινά, αξίζει λίγο περισσότερο σεβασμό.

8. Edgar Davids, Ολλανδία

Ο Davids είχε επιστρέψει στο σπίτι του από το Euro ’96 αφού είπε στον προπονητή του Guus Hiddink ότι “έπρεπε να πάρει το κεφάλι του από τον κ@@λο ορισμένων παικτών”, αλλά το είχαν κάνει πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο. Ο Davids ξόφλησε τη συγχώρεση του Hiddink με μια σειρά από εξαιρετικές, ανιδιοτελείς παραστάσεις. Γαβγίζοντας και δαγκώνοντας, άφησε στον Frank de Boer το χρόνο να κατευθύνει το παιχνίδι από βαθιά. Ένας σκύλος που ήταν επίσης περισσότερο από ικανός να βγάλει μία πάσα ή να σκοράρει – όπως έκανε στο τελευταίο λεπτό εναντίον της Γιουγκοσλαβίας, οδηγώντας την ομάδα του να κερδίσει έναν σκληρό αγώνα δεύτερου γύρου.

7. Juan Sebastián Verón, Αργεντινή

Ποτέ μην κρίνετε έναν παίκτη μόνο από αυτό που κάνει στην Premier League. Ο Verón το 1998 ήταν εξαιρετικός, ένας παίκτης με το όραμα και την ποικιλία των πασών που θα τον έκανε να παίξει ως playmaker στις περισσότερες χώρες, αλλά με μία επαρκή μηχανή που η Αργεντινή ένιωθε ότι μπορούσε να τον κάνει να παίξει πιο πίσω. Το ένα-δύο με τον Diego Simeone να βγει στο πρώτο του Ariel Ortega εναντίον της Τζαμάικα ήταν υπέροχο, όπως και η εφεύρεση που τον οδήγησε να κάνει μία συρτή εκτέλεση φάουλ στον Javier Zanetti στο παιχνίδι του δεύτερου γύρου εναντίον της Αγγλίας. Η καλύτερη ασίστ του, ωστόσο, ήρθε ενάντια στους Ολλανδούς – μία υπέροχη μακρινή μπαλιά για τον Claudio López.

6. Christian Vieri, Ιταλία

Στα καλύτερά του, το μείγμα δύναμης και δεξιοτήτων του Vieri τον έκανε σχεδόν άπαιχτο και αυτό ήταν τόσο κοντά όσο έφτασε στα καλύτερά του σε ένα μεγάλο τουρνουά. Άνοιξε το σκορ εναντίον της Χιλής, σημείωσε με ένα λαμπρό τελείωμα, έβαλε ένα άλλο εναντίον του Καμερούν, και έριξε μια κεφαλιά για να βάλει την Ιταλία μπροστά από την Αυστρία. Σημείωσε το μοναδικό γκολ με το αδύναμο δεξί του πόδι καθώς η Ιταλία νίκησε τη Νορβηγία στον δεύτερο γύρο πριν, όπως και πολλοί πριν από αυτόν, μπήκε στη λήθη από τον Desailly στον προημιτελικό. Σκόραρε τουλάχιστον το πέναλτί του στη διαδικασία των πέναλτι.

5. Dennis Bergkamp, Ολλανδία

Το νικητήριο γκολ του στο τελευταίο λεπτό εναντίον της Αργεντινής στον προημιτελικό – όπου κατέβασε τη μακρινή μπαλιά του Frank De Boer, απέφυγε τον Roberto Ayala και τελείωσε τη φάση στην κορυφή της γωνίας – ζει στο μυαλό, κυρίως καθώς τον έκανε τον κορυφαίο διεθνή σκόρερ της Ολλανδίας όλων των εποχών. Αλλά αυτό ήταν μακριά από τη μοναδική συνεισφορά του Bergkamp. Νωρίτερα σε αυτό το παιχνίδι είχε δημιουργήσει το πρώτο γκολ της αναμέτρησης από τον Patrick Kluivert πασάροντας με το κεφάλι τη μπαλιά του Ronald De Boer απέναντι από το γκολ, αλλά καθ ‘όλη τη διάρκεια του τουρνουά έδειξε απόλυτη ευφυΐα στην επιθετική γραμμή των Ολλανδών. Ένα ατιμώρητο χτύπημα στον Siniša Mihajlović στο δεύτερο γύρο έδειξε πόσο ικανός ήταν να υπερασπίζεται τον εαυτό του.

4. Marcel Desailly, Γαλλία

Ξεχάστε την κόκκινη κάρτα του στον τελικό – που του επιβλήθηκε για ένα καθυστερημένο μαρκάρισμα στον Cafu – και αντικατοπτρίστε αντ ‘αυτού τη συνέπειά του στο υπόλοιπο τουρνουά. Ο Laurent Blanc μαζί του ήταν συγκροτημένος, αλλά ο Desailly έδωσε στη Γαλλία την απαιτούμενη φυσική σκληρότητα. Μόνο ο Šuker σκόραρε εναντίον των Μπλε σε ανοιχτό γήπεδο στον τελικό, και αφού ο Blanc είχε αποβληθεί στο ημιτελικό, ο Desailly έκανε ακόμη και τον Frank Lebœuf να μοιάζει καλός στον τελικό. Το μοναδικό κρίμα είναι ότι η κατάσταση του Ronaldo αρνήθηκε στον κόσμο μια σύγκρουση μεταξύ του καλύτερου σέντερ φορ και του καλύτερου κεντρικού αμυντικού στο τουρνουά.

3. Davor Šuker, Κροατία

Η Κροατία ήταν μια αξιοπρεπής ομάδα, με ένα κέντρο με εκπληκτική δημιουργικότητα, αλλά αυτό που τους έφερε στον ημιτελικό ήταν τα γκολ του Davor Šuker. Το να τον ονομάσεις απλό κυνηγό φαίνεται άδικο, γιατί θα μπορούσε και να βοηθήσει στη σύνδεση του παιχνιδιού, αλλά ήταν στα καλύτερά του μέσα στο κουτί, εισπράττοντας τις πιθανότητες και στη συνέχεια τις μεταμόρφωσε με μια τεράστια γκάμα τελειωμάτων. Στη Γαλλία, μπορεί να μην είχε σκοράρει τόσα γκολ όσο εκείνο το σκάψιμο πάνω από τον Peter Schmeichel στο Euro ’96, αλλά η ποσότητά του ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Ένα σουτ που κόντραρε αρχικά – ακολούθησε ένα υπέροχο volley goal – σκόραρε επίσης στην Τζαμάικα. Πέτυχε το μοναδικό γκολ εναντίον της Ιαπωνίας και χτύπησε με μία υπέροχη λόμπα. Ενάντια στη Ρουμανία εκτέλεσε δύο φορές το ίδιο πέναλτι, έχοντας αναγκάσει να το ξαναχτυπήσει λόγω την παραβίασης. Και τις δύο φορές, έβαλε τα δάχτυλά του στο λαιμό του, περιμένοντας να πέσει ο παλμός του στους 120 πριν χτυπήσει τη μπάλα χαμηλά στα αριστερά του τερματοφύλακα. Ενάντια στη Γερμανία στα προημιτελικά, σημείωσε ένα σπάνιο γκολ με το δεξί του πόδι, και πέτυχε επίσης ένα υπέροχο τέρμα εναντίον της Γαλλίας στον ημιτελικό. Ο νικητής στο παιχνίδι για την 3η θέση κατέκτησε και το Χρυσό Παπούτσι.

2. Ronaldo, Βραζιλία

Θα είχε κερδίσει η Βραζιλία το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, αν δεν είχε συμβεί αυτό στον Ronaldo πριν από τον τελικό; Ίσως η Γαλλία, στο εσωτερικό της χώρας, να είχε επαρκή αίσθηση του πεπρωμένου τους για να τους σταματήσει, αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ πιο δύσκολο για αυτούς από ό, τι τελικά αποδείχθηκε. Ο Ronaldo μετά τον τραυματισμό στο γόνατο ήταν εξαιρετικός παίκτης. Πριν από αυτό ήταν ένα φαινόμενο, ένας εκπληκτικός συνδυασμός ρυθμού, δύναμης και δεξιοτήτων, ικανών να υπνωτίσουν τους τερματοφύλακες με μερικά γρήγορα βήματα. Μόλις 21 ετών όταν πήγε στον τελικό, ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο η Βραζιλία είχε σημειώσει ένα ρεκόρ 45 παιχνιδιών αήττητη, πριν από μια σοκαριστική ήττα από τη Νορβηγία το 1997 ενώ ήταν υπέροχη στο τουρνουά. Ένα χαμηλό volley goal εναντίον του Μαρόκου ήταν το μοναδικό του τέρμα στη φάση των ομίλων, καθώς η Βραζιλία βρήκε αργά τον ρυθμό της, αλλά ο Ronaldo επέστρεψε στη ζωή εναντίον της Χιλής στον δεύτερο γύρο, σκοράροντας δύο φορές. Δημιούργησε δύο τελικές πάσες στην ήττα της Βραζιλίας από τη Δανία με 3-2, και έπειτα σκόραρε στο 1-1 στον ημιτελικό εναντίον της Ολλανδίας. Στη συνέχεια, λίγο πριν από τον τελικό, αποσύρθηκε από την αρχική σύνθεση. Αν και η υγεία του αποκαταστάθηκε μυστηριωδώς, περιπλανήθηκε στο παιχνίδι με ζάλη.

1. Lilian Thuram, Γαλλία

Η γνώση του τι θα μπορούσε να κάνει και του τι θα έκανε στη συνέχεια στο Euro 2000, τείνει να κάνει το 1998 το Παγκόσμιο Κύπελλο του Zinedine Zidane, αλλά στην πραγματικότητα αυτό ήταν ένα τουρνουά το κέρδισε με τη στιβαρή άμυνα και την ικανότητα να επιτύχει ένα γκολ ακριβώς όταν το χρειάζονταν η ομάδα του. Με ένα στενό κέντρο -ο Didier Deschamps, ο Emmanuel Petit και ο Christian Karembeu ξεκίνησαν όλοι τον τελικό- υπήρχε ένα βάρος στα δύο φουλ-μπακ, Bizente Lizarazu και Lilian Thuram, για να προσφέρουν πλάτος – κάτι που και οι δύο έκαναν υπέροχα. Ήταν όμως ο Thuram εκείνος που ξεχώρισε, κυρίως για την εκπληκτική του παράσταση στον ημιτελικό εναντίον της Κροατίας. Στο Euro ’84, ένας άλλος full-back, ο Jean François Domergue, είχε σημειώσει τα δύο μοναδικά γκολ του με την Εθνική του, γυρίζοντας έναν ημιτελικό στον οποίο η Γαλλία ζορίζονταν. Εδώ, ο Thuram επανέλαβε το κόλπο. Στα 141 άλλα παιχνίδια με τη Γαλλία δεν σκόραρε, αλλά 30 δευτερόλεπτα αφότου είχαν μείνει πίσω στο σκορ οι Μπλε, βγήκε πίσω από τον Zvonimir Boban, αντάλλαξε πάσες με τον Youri Djorkaeff και σκόραρε με ένα γωνιακό τελείωμα απέναντι στον Dražen Ladić. Στη συνέχεια, 22 λεπτά αργότερα, ξεπέρασε τον Robert Jarni και οδηγήθηκε στη «άκρη του κουτιού». Ο Thuram ήταν εκείνος που κάλυπτε και δεν έβγαλε οφσάιντ τον Davor Šuker για το γκολ της Κροατίας, αλλά καθώς αυτή ήταν η μόνη φορά που οι Γάλλοι δέχθηκαν γκολ στα έξι παιχνίδια του κατά τη διάρκεια του τουρνουά, ο Thuram θα μπορούσε να συγχωρεθεί.

Πηγή: Four Four Two