Της Νίκης Μπάκουλη
Πριν τον Ντιρκ Νοβίτσκι δεν είχε εμφανιστεί στο ΝΒΑ, άλλος παίκτης του μεγέθους του, με το δικό του touch στα σουτ. Το ‘φρικιό’ που θεωρούσε πως το μπάσκετ είναι ‘άθλημα για κορίτσια’, έμελλε να αλλάξει τον τρόπο που παιζόταν το σπορ. Πρώτα, έμαθε πώς να διαχειρίζεται το σώμα του, ώστε να μην τον κάνει να ξεχωρίζει από τους υπολοίπους, μολονότι ήταν ψηλότερος όλων. Την ημέρα που έβαλε τελεία στην καριέρα του, εμφανίστηκαν να τον τιμήσουν θρύλοι του σπορ, όπως οι Λάρι Μπερντ, Τσαρλς Μπάρκλεϊ, Σκότι Πίπεν, Σον Κεμπ και ο συμπατριώτης του, Ντέτλεφ Σρεμπφ. Βλέπεις, είχε γίνει ένας από αυτούς. Δηλαδή, θρύλος.
“Ξέρεις πως είσαι καλός, όταν άλλοι NBAers προσπαθούν να μιμηθούν κίνηση σου” είχε πει σχολιαστής του ΝΒΑ, με την εικόνα να δείχνει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, τον Στιβ Νας, τον Κόμπε Μπράιαντ, τον Κάιρι Έρβινγκ, τον ΛαΜάρκους Άλντριτζ, τον Τζέιμς Χάρντεν, τον Ράσελ Ουέστμπρουκ, τον Κέβιν Ντουράντ, τον Καγουάι Λέοναρντ, τον Τζόελ Εμπιίντ, τον Στέφεν Κάρι, ακόμα και τον ΛεΜπρον Τζέιμς να δοκιμάζουν το ‘πιο unguardable σουτ του σπορ’, το fadeaway jumper με το ένα πόδι.
“Κάντε εικόνα έναν αμυντικό, να προσπαθεί να περιορίσει παίκτη που είναι 2.13 και εκτελεί με το χέρι που ‘χει την μπάλα να είναι πάνω από το κεφάλι του, ενώ κάνει fadeaway”. Παρεμπιπτόντως, το μήκος των χεριών του Νοβίτσκι είναι 89 εκατοστά. Το άλμα 31 εκατοστά. Στη σούμα, η εκτέλεση γινόταν από τα 2.89 μέτρα. “Και εκεί δεν μπορεί να φτάσει κανείς, για τάπα” όπως είπε ο ΛεΜπρον. Οι ειδικοί έχουν καταθέσει ότι μετά το skyhook του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, η signature move του Νοβίτσκι ήταν η δεύτερη πιο unstoppable, όλων.
Ας το δούμε όμως, βήμα βήμα. Αρχής γενομένης από το τι είναι το fadeaway, το οποίο έχει πιστωθεί ο Ουίλτ Τσάμπερλεϊν -αν δεν ήταν ο πρώτος, ήταν αυτός που το έκανε ‘όπλο’ κυριαρχίας. Είναι το jump shot που ξεκινά με πάτημα/άλμα/κλίση στην αντίθετη μεριά από αυτήν που είναι το καλάθι, ώστε να δημιουργήσει ο σουτέρ απόσταση από τον αμυντικό.
Πίσω στο one-legged fadeaway, ο Νοβίτσκι
Είχε την μπάλα, έκανε τις ντρίμπλες του προς το καλάθι (γιατί μπορούσε) και έβαζε τον αμυντικό στο γοφό (χαμήλωνε ο αμυντικός, σε εκείνο το ύψος-, με τον Γερμανό να στρίβει το σώμα του, ώστε ο γοφός να ‘κοιτάει’ τον αμυντικό και το καλάθι).
Mόλις ένιωθε την επαφή, άρχιζε να απομακρύνεται από το τόσο, γύριζε το σώμα του προς αυτό (το λες και fadeaway) και το βάρος του σώματος ‘έπεφτε’ στο αριστερό πόδι.
Με το βάρος στο αριστερό πόδι, ‘σηκωνόταν’ από το παρκέ και συν το fadeaway δημιουργούσε μεγαλύτερη απόσταση, μεταξύ του αμυντικού και της μπάλας. Εκτελούσε με τα χέρια πάνω από το κεφάλι (η μπάλα ‘έφευγε’ στα 76 εκατοστά) και τον κορμό να ‘χει γείρει στις 20 μοίρες. “Και όταν έφτανε εκεί, ουδείς μπορούσε να τον κόψει” είχε διαβεβαιώσει ο Άλντριτζ.
Άπαξ και έκανε πόδι ισορροπίας το αριστερό, ξεκινούσε την κίνηση των χεριών για το σουτ -με τον αγκώνα κρατημένο κοντά στο σώμα του -δεν του ‘έφευγε, ήταν στην ευθεία του σώματος.
Παράλληλα, σήκωνε το γόνατο -πάλι στην ευθεία, ως φυσική κίνηση πλήρως εναρμονισμένη με τους νόμους της φυσικής- για να δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ της μπάλας και του αμυντικού και εκτελούσε στο πιο υψηλό σημείο του άλματος -για να διασφαλίσει ότι δεν θα ‘φάει’ τάπα. Συνέχιζε το fadeaway και έβλεπε την μπάλα να μπαίνει στο καλάθι.
Όπως είπε ο άνθρωπος που ανέλαβε να δώσει τα δεδομένα της signature move του Γερμανού, στη στήλη Sports Science του ESPN “όταν εκτελεί όπως εκτελεί, το μόνο που μπορείς να κάνεις -ο αντίπαλος- είναι να προσευχηθείς να αστοχήσει”. Τόνισε ότι ακόμα και παίκτης του ύψους του Γιάο Μινγκ (2.29), με το κάθετο άλμα του Ντέρικ Ρόουζ (1.06 μέτρο) δεν θα μπορούσε να τον ‘κόψει’.
“Είναι τιμή μου να βλέπω τόσους να πιστεύουν πως αυτό το είδος του σουτ τους βοηθά” είχε δηλώσει ο κορυφαίος σκόρερ στην ιστορία της λίγκας, εξ όσων δεν έχουν γεννηθεί στις ΗΠΑ, με τον ΛεΜπρον να εξηγεί “είναι ο τρόπος που έχω να δείξω το σεβασμό μου προς αυτόν τον τύπο. Προφανώς και δεν κάνω την κίνηση του, όσο καλά την κάνει ο ίδιος”. Όλοι είχαν δηλώσει θαυμαστές του. “Αυτό με κάνει να χαμογελώ” εξήγησε ο εμπνευστής, ο οποίος δεν σταμάτησε ποτέ να δουλεύει το trademark του.
Όσο οι μιμητές εξηγούσαν πως η κίνηση του Νοβίτσκι δεν ήταν και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, ο προπονητής και μέντορας του θρύλου, Χόλγκερ Γκεσβίντνερ επέμενε ότι ‘είναι θέμα φυσικής η επιτυχία αυτού του ανορθόδοξου σουτ’. Όπως είχε εξηγήσει στο Dallas News, πέρυσι τέτοιο καιρό “είναι ένα βήμα. Μόνο ένα βήμα. Μετά γυρίζεις το πόδι και σηκώνεις το γόνατο και τον αγκώνα. Όσοι προσπαθούν να ‘κοπιάρουν’ τον Ντιρκ κάνουν το ίδιο λάθος. Το γόνατο βγαίνει προς τα έξω, όπως και ο αγκώνας. Κάνουν τη ζωή τους δύσκολη, γιατί προσπαθούν να ‘νικήσουν’ τους κανόνες τις φυσικής”.
Τι εννοεί ο καλλιτέχνης; “Η ισορροπία και ο ρυθμός του σουτ είναι πολύ πιο σημαντικά από τις αθλητικές ικανότητες του σουτέρ”. Ο εμπνευστής δεν θυμάται πότε είχε την έκλαμψη. Θυμάται πως η έκλαμψη ήταν δική του. Όπως και ότι ο Γκεσβίντνερ δεν ήταν φαν, στην αρχή.
“Ήταν κάτι που δημιούργησα μόνος και ο Χόλγκερ το μίσησε, γιατί είναι οπαδός των ισορροπημένων σουτ. Είχα όμως, μεγαλώσει, δεν ήθελα να ξοδεύω μεγάλη ενέργεια και έκανα όλο και λιγότερα drives. Δοκίμασα να βρω άλλη λύση, με σουτ έπειτα από ντρίμπλα, αλλά δεν τα κατάφερα. Δεν ήμουν ποτέ ο γρήγορος παίκτης που θα ‘κέρδιζε’ στην ταχύτητα τον αντίπαλο. Έπρεπε λοιπόν, να βρω άλλον τρόπο να δημιουργήσω απόσταση από τον αμυντικό. Το step back ήταν μια καλή περίπτωση που μου επέτρεπε να σουτάρω από πάνω τους. Μη ξεχνάτε πως είμαι 2.13, άρα μπορώ να σουτάρω πάνω από τη συντριπτική πλειοψηφία των παικτών της λίγκας. Με την απόσταση που δημιουργούσα, δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι”.
“Ήταν ο τρόπος που βρήκα για να ‘χω καλύτερη οπτική επαφή με το καλάθι και να πάρω ένα καλό σουτ, με τη λιγότερη δυνατή δουλειά και τη μεγαλύτερη δυνατή ανταμοιβή. Προφανώς και αύξησα αυτά τα σουτ, γιατί τα έβαζα. Αν είχα 10% η τύχη του θα ήταν διαφορετική”.
“Έλεγα πάντα πως δεν είναι δύσκολο σουτ, αν έχεις touch, ισορροπία και καλό ‘μάτι’. Αν ξέρεις πού είσαι μέσα στο γήπεδο, είναι εύκολο”. Δηλαδή, αν είσαι Νοβίτσκι. Κράτα και την ατάκα του Ρικ Καρλάιλ. “Ο Ντιρκ είναι ο λόγος που η λίγκα δημιούργησε τον όρο stretch four. Δούλεψε πολύ με τον Χόλγκερ αυτό το ανορθόδοξο -εξ όψεως- σουτ, γιατί ο παίκτες είχε το κατάλληλο σώμα, το μέγεθος και την αθλητικότητα που του επέτρεπαν να κάνει αντισυμβατικά πράγματα, εξαιρετικά”.
Πηγή: Contra
