Του Αντώνη Κεραμιδά
Δε νομίζω να αμφιβάλλει κάποιος πως η γυμναστική μας φέτος δεν ήταν και στα καλύτερά της, με βάση τα αποτελέσματα των αγώνων που όλοι παρακολουθήσαμε.
Σε μια εποχή που αν ακολουθούσαμε ως χώρα συγκεκριμένες στρατηγικές ανάπτυξης, θα μπορούσαμε να είμαστε πρωταγωνιστές σε όλο το φάσμα των αθλημάτων της γυμναστικής. Η δράση και τα αποτελέσματα του Πετρούνια εξαιρούνται απ όλο αυτό, μιας και ο Ολυμπιονίκης μας βαδίζει σε ένα δικό του μονοπάτι όπου βασικοί χρηματοδότες και υποστηρικτές του βρίσκονται εκτός Ομοσπονδίας. Αυτός είναι και ο λόγος που μετά από κάθε του νίκη ευχαριστεί αποκλειστικά τους χορηγούς και τον προπονητή του. Η θλιβερή εικόνα της κατάρρευσης της ενόργανης στο κέντρο της Θεσσαλονίκης δείχνει και τη γενική κατάρρευση της γυμναστικής. Την ίδια στιγμή, η ΕΓΟ δια στόματος αρχιπροπονητή συνεχίζει και μιλά για …συλλογή εμπειριών από τους ήδη έμπειρους αθλητές μετά από κάθε αγώνα (θυμίζω πως είναι η πρώτη φορά στη ιστορία της γυμναστικής που γυρίσαμε δίχως μετάλλια από μεσογειακούς αγώνες), όταν πριν από πολλά χρόνια οι αθλητές μας πρωταγωνιστούσαν σε ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Και δεν «κουνιέται φύλλο» και δεν αναρωτιέται κανείς. Δεν αναρωτιέται, για ποιον λόγο ο Αλέκος Ιωακειμείδης, ο τρεις φορές Ολυμπιονίκης προπονητής (Ταμπάκου, Τσολακίδη) μπαίνει σχεδόν …κρυφά στη Μίκρα μιας και εδώ και πολύ καιρόείναι πλέον εκτος του προπονητικου δυναμικού της ΕΓΟ; Για ποιον λόγο ο πολυνίκης ομοσπονδιακός προπονητής Χρήστος Κασιόλας του οποίου η τεχνικές γνώσεις αποτελούν τροφοδότη για όλους τους νέους προπονητές έχει περιοριστεί σε ένα άχαρο ρόλο αντί να βρίσκεται στη πρώτη γραμμή της μάχης και στα κέντρα αποφάσεων; Ποιος ο λογος που ο τεχνοκράτης και επίσης πετυχημένος πρώην ομοσπονδιακός Θανάσης Κοσμίδης δεν προσφέρει τις υπηρεσίες του; Δεν αναρωτιέται κανείς για την απογοητευτική εικόνα της διάδοχης κατάστασης των νέων αθλητών; Πόσο ικανοποιημένοι είναι πλέον με την απομάκρυνση του πιο πετυχημένου προπονητή των γυναικών της τελευταία 20ετιίας, του Κώστα Σιούτη αλλά και το επίπεδο των πρώην αθλητριών του; Αλήθεια, ποιους βολεύει αυτή η κατάσταση; Επίσης με ποιο σκεπτικό ο κάθε έμμισθος αθλητής αποφασίζει να ασχολείται ένα ή δυο όργανα σε ένα άθλημα που απαιτεί καθολική συμμετοχή; Πως γίνονται αποδεκτά αυτά και με τι διαδικασίες; Και είναι άξιο απορίας, αφού, ο σημερινός πρόεδρος ο Σάκης Βασιλειάδης ήταν κάποτε πετυχημένος ομοσπονδιακός προπονητής του οποίου μάλιστα η καλύτερη αθλήτρια πριν 30 χρόνια εκτελούσε εξαιρετικό σύνθετο ατομικό με ασκήσεις υψηλού επιπέδου καταφέρνοντας μάλιστα να προκριθεί ονομαστικά στους Ολυμπιακούς αγώνες. Δεν μπορώ να πιστέψω λοιπόν ότι ο ίδιος δεν τα βλέπει όλα αυτά, έκτος και αν πλέον (και είναι το πιο πιθανό), δεν ελέγχει τη κατάσταση και αδυνατεί να πάρει έστω και τη παραμικρή απόφαση που θα δυσαρεστούσε «κάποιους». Αντί λοιπόν ν’ αποφασίσουν να δουλέψουν για μια υπερήφανη γυμναστική όπως ο αείμνηστος Δάσκαλός μας Ηλίας Ταπρατζής ονειρευόταν, στρέφονται σε άσχετα πράγματα όπως την ανάδειξη του προσωπικού τους ρόλου σε σε ανούσιες επιτροπές και διεθνείς οργανισμούς ή τη διοργάνωση διεθνών meeting στη Θεσσαλονίκη που δεν προσφέρουν τίποτε στην ανάπτυξη του αθλήματος στον τόπο μας, παρά μόνον φουσκώνουν τη ματαιοδοξία των οργανωτών.
Ορίστε λοιπόν 9 βήματα που θα μπορούσαν να σηματοδοτήσουν προοπτικές ανάπτυξης:
1. Ίδρυση συνδέσμων Προπονητών – Κριτών: Δεν υπάρχει «σώμα» κριτών» όπως λανθασμένα αναφέρει συχνά πυκνά η ΕΓΟ στο site της, ούτε φυσικά και «σώμα» προπονητών» και ούτε «πρόεδρος» κριτών υπάρχει αφού η έννοια του προέδρου έχει να κάνει με την ανάδειξη ενός ανθρώπου στο προεδρείο μιας συλλογικότητας με επίσημες αρχαιρεσίες. Η ΕΓΟ μπορεί να τον ονομάσει «υπεύθυνο» ή «επικεφαλής», αλλά όχι «πρόεδρο». Να προχωρήσει η παρότρυνση από την ίδια την Ομοσπονδία προς τους ενδιαφερόμενους για την ίδρυση οργανωμένων συνδέσμων κριτών και προπονητών όπως ορίζει άλλωστε και ο αθλητικός νόμος. Οι σύνδεσμοι, σε συνεργασία με την Ομοσπονδία θα αποτελέσουν εφαλτήριο προόδου με τις ποικίλες δραστηριότητές τους (σεμινάρια, εκδηλώσεις, στατιστικά δεδομένα, δικτυακά forum επικοινωνίας), προβάλλοντας τα αθλήματα της γυμναστικής με άριστο τρόπο. Η ΕΓΟ είναι η μοναδική «μεγάλη» Ομοσπονδία όπου οι σύνδεσμοι προπονητών και κριτών είναι ανύπαρκτοι και αυτό αποτελεί σημαντικό πλήγμα για την εικόνα και πρόοδο των αθλημάτων της.
2. Ιατρική μέριμνα – συνεργασία με αθλητιατρικά κέντρα των ΤΕΦΑΑ: Είναι εκτός λογικής σε ένα επώδυνο άθλημα όπως η γυμναστική, να μην υπάρχει μόνιμη ιατρική παρουσία (έστω και σε επίπεδο φυσικοθεραπείας) στα εθνικά κέντρα. Ακόμη και ένας “αθώος” τραυματισμός ενός αθλητή του οποίου η φροντίδα θα καθυστερήσει ή θα παραμεληθεί λόγω απουσίας άμεσης ιατρικής μέριμνας, μπορεί να του κοστίσει την υγεία και την καριέρα του. (υπάρχει σχετικό άρθρο). Να υπάρξει άμεσα συνεργασία της Ομοσπονδίας με τα αθλητιατρικά κέντρα των ΤΕΦΑΑ με στόχο τον περιοδικό ιατρικό έλεγχο του αθλητικού δυναμικού (εθνικές ομάδες) και τη δημιουργία ατομικού ιατρικού φακέλου κάθε αθλητή και αθλήτριας όπως γίνονταν κάποτε όταν η γυμναστική ήταν στον ΣΕΓΑΣ και με μηδενικό κόστος. Στον έλεγχο θα περιλαμβάνεται ακόμη και η ποιότητα της διατροφής του αθλητικού δυναμικού. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει σταθερή ιατρική παρακολούθηση στα αθλήματα της γυμναστικής των οποίων οι αθλητές και αθλήτριες δέχονται μεγάλες επιβαρύνσεις.
3. Κατάργηση των επιτροπών γυμναστικής: Πουθενά σε όλον τον σύγχρονο γυμναστικά κόσμο δεν υπάρχουν τέτοιες επιτροπές και που μάλιστα να συμμετέχουν σε αυτήν άνθρωποι οι οποίοι δεν είναι καν τεχνικοί επειδή έτσι ορίζει ένα απαρχαιωμένο καταστατικό. Η πατέντα αυτή ξεκίνησε να λειτουργεί από την πρώτη διοίκηση της ΕΓΟ και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Σε μια σύγχρονη χώρα, ο (ανεξάρτητος) αρχιπροπονητής είναι αυτός που ορίζει την τεχνική φυσιογνωμία του αθλήματος (κουλτούρα) και είναι ο άνθρωπος που σε συνεργασία με τους ομοσπονδιακούς ελέγχουν την πρόοδο των εθνικών ομάδων, οργανώσουν τεστ προόδου, τεστ επιλογής, αξιολογούν και τελικά αποφασίζουν για το καλύτερο σχήμα που θα είναι το καλύτερο για την χώρα μας. Τι δουλειά έχουν οι …επιτροπές;
4. Ρόλος αρχιπροπονητών: Να ξεκαθαριστεί η θέση του αρχιπροπονητή των εθνικών ομάδων του οποίου ο ρόλος πρέπει να είναι συγκεκριμένος και ακέραιος. Όπως συμβαίνει σε όλον τον σύγχρονο γυμναστικά κόσμο, θα πρέπει να παραμένει αποδεσμευμένος από αθλητές/τριες και προσηλωμένος στο συγκεκριμένο οργανωτικό του έργο προκειμένου να ελέγχει, οργανώνει, αξιολογεί, προτάσσει και να συναποφασίζει με τους ομοσπονδιακούς για τη πορεία του αθλητικού εθνικού δυναμικού, αλλά και την εθνική γυμναστική ανάπτυξη σε όλη την επικράτεια με γνώμονα πάντα το συμφέρον της Ομοσπονδίας και των αθλημάτων της. Ο ρόλος του ομοσπονδιακού προπονητή από μόνος του, έχει βαρύνουσα σημασία, ιδίως όταν οι αθλητές που του έχει ορίσει η ομοσπονδία είναι παγκόσμιας κλάσης. Δεν μπορεί λοιπόν ο αρχιπροπονητής να διατηρεί παράλληλα και τη θέση του Ομοσπονδιακού αφού εκ των πραγμάτων το ατομικό συμφέρον είναι είναι αυτό που θα επικρατεί έναντι του εθνικού συλλογικού σκοπού.
5. Αξιολόγηση προπονητικού δυναμικού: Το πρόβλημα κάθε εργαζόμενου και κάθε στελέχους είναι ότι, ενώ επιθυμεί να επιβραβεύεται, δεν του αρέσει να αξιολογείται. Θα πρέπει επιτέλους να εφαρμοστούν οι αρχές αξιολόγησης όλου του προπονητικού δυναμικού (συμπεριλαμβανομένου του αρχιπροπονητή) με βάση το βιογραφικό του, την «ιστορία» του την εμπειρία του, και τις έμπρακτες τεχνικές ικανότητές του με βάση την καθημερινή του δραστηριότητα και αποτελέσματα. Αξιολόγηση του κάθε προπονητή και προπονήτριας με βάση τον έγγραφο κατατεθειμένο προγραμματισμό ο οποίος θα ελέγχεται για το «πριν» και το «μετά». Οι πρόχειρες συλλογιστικές, οι προφορικές (και στο «πόδι») προσδοκίες σε επίπεδο παρέας δίχως κανένας να (αισθάνεται να) δίνει λόγο για τίποτε, δεν καθρεφτίζουν ένα μοντέρνο αθλητικό οργανισμό.
6. Έκθεση πεπραγμένων: Έγγραφες εκθέσεις πεπραγμένων από όλα τα εμπλεκόμενα πρόσωπα (προπονητές, αρχιπροπονητές, συνοδούς) που παραβρίσκονται σε κάθε σημαντικό αγώνα στο εξωτερικό και μέσα από τις οποίες θα εξάγονται σημαντικά συμπεράσματα για τη πρόοδο της γυμναστικής (νέες ασκήσεις, παρατήρηση άλλων εθνικών ομάδων, νέων αθλητών κλπ). Έκθεση για την απόδοση των δικών μας αθλητών/τριών και που θα συγκρίνονται άμεσα με τον ήδη κατατιθέμενο προγραμματισμό. Έκθεση για τις συμμετοχές σε σημαντικά συνέδρια κριτών – προπονητών – ομοσπονδιών . Όλα τα έγγραφα – πεπραγμένα θα συζητιούνται αναλυτικά σε «στρογγυλή τράπεζα» με όλους τους ενδιαφερόμενους προκειμένου να καταγράφονται σε μορφή συμπερασμάτων σε ειδική «βίβλο προόδου» της Ομοσπονδίας.
7. Σεμινάρια – στήριξη σε ομοσπονδιακούς προπονητές/τριες: Σταθερά σεμινάρια και ουσιαστική στήριξη στους ομοσπονδιακούς προπονητές πάνω στις εξελίξεις της γυμναστικής. Δεν μπορεί ένας πρώην αθλητής να τοποθετείται και να “βαπτίζεται” ομοσπονδιακός και να αφήνεται στην μοίρα του να τα «βγάλει πέρα» λόγω της πρόσφατης αθλητικής του ιδιότητας και φορτώνοντάς τον την ίδια στιγμή ευθύνες και ενοχές που δεν τα καταφέρνει. Να θυμίσω τα ευεργετικά σεμινάρια που παρακολουθήσαμε ως νέοι προπονητές κάποτε σε δύσκολες εποχές για τη γυμναστική από τους Καμπιρτόφσκυ και Σμολεύσκι (δάσκαλοι – επιστήμονες της γυμναστικής της πρώην Σοβιετικής Ένωσης) σε οργανωμένα σεμινάρια. Και σε εποχές που η Γυμναστική δεν ήταν ανεξάρτητη Ομοσπονδία και «πάλευε» να βρει την ταυτότητα της. Ακόμη λοιπόν και ο καλύτερος πρώην αθλητής χρειάζεται τεράστια στήριξη για να σταθεί στα πόδια του ως προπονητής.
8. Ηθική στον αθλητισμό, σχολικοί αγώνες: Αν και δεν αφορά αποκλειστικά την ΕΓΟ, η ίδια μπορεί να παρέμβει στο θέμα. Χρειάζεται να δοθεί ένα τέλος επιτέλους σε αυτή την υποβάθμιση και φαρσοκωμωδία της γυμναστικής. Όποιος έχει παραβρεθεί σε σχολικούς «αγώνες» γυμναστικής αντιλαμβάνεται και σε μεγάλο βαθμό την ηθική παρακμή αυτών που αποφασίζουν να ακολουθήσουν την γνωστή πολιτική ρήση «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η επικρατούσα «γυμναστική» ηθική εκλαμβάνεται ως η ορθή από τα νέα παιδιά που «σέρνονται» και συμμετέχουν σε αυτές τις διαδικασίες.
9. Επιλογές αθλητών: Μια σημαντική διαδικασία στην ανάπτυξη του πρωταθλητισμού είναι η επιστημονική επιλογή των κατάλληλων μικρών παιδιών που έχουν τα διεθνώς απαραίτητα στάνταρ ώστε να ακολουθήσουν έναν «δρόμο» με μεγάλες επιβαρύνσεις. Επιλογές παιδιών με κανονικές μετρήσεις γίνονταν κάποτε όταν υπήρχε επιτροπή γυμναστικής στον ΣΕΓΑΣ. Κι ενώ θα περίμενε κάποιος, στην ανεξάρτητη πλέον ομοσπονδία η διαδικασία αυτή να πάρει ακόμη μεγαλύτερες διαστάσεις (εξέλιξη), καταργήθηκε πλήρως με αποτέλεσμα η ενασχόληση με τα αθλήματα της γυμναστικής να στηρίζεται απλά στη προχειρότητα ταλαιπωρώντας παιδιά, προπονητές και γονείς.
Μετά τις τεράστιες επιτυχίες που βιώσαμε στο παρελθόν με τη θρυλική ομάδα των γυναικών της Γουδούση και Τσιπίδη και τις παγκόσμιες και Ολυμπιακές νίκες του Μελισσανίδη και Ταμπάκου και αργότερα τη τεράστια κλάση του Μάρα, του Κοσμίδη του Τσολακίδη και της Θρυλικής Μιλλούσης, δεν αξίζει στη γυμναστική μας η οπισθοδρόμηση και οι πειραματισμοί. Ας έχουμε τέλος υπόψη πως, ο τρόπος δράσης μιας Ομοσπονδίας αποτελεί και παράδειγμα προς μίμηση προς τα σωματεία σε όλη την επικράτεια. Τα σωματεία αποτελούν τη μικρογραφία της ποιότητας της γυμναστικής που προσφέρει ο επίσημος φορέας στον οποίον ανήκουν. Μπορείτε να σκεφτείτε λοιπόν..
O Αντώνης Κεραμιδάς είναι πρώην αθλητής και ομοσπονδιακός προπονητής Ενόργανης Γυμναστικής ανδρών, εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ). Αρθρογραφεί και σχολιάζει πάνω σε θέματα που άπτονται της εξέλιξης της Γυμναστικής σε τεχνικό και διοικητικό επίπεδο.
