Του Βασίλη Σαμπράκου
Δέκα και βάλε χρόνια πίσω, τον Νοέμβριο του 2013, την είχα ζήσει από κοντά την τελευταία φορά της Εθνικής σε μπαράζ για την πρόκριση στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης. Ήταν, τότε, τα ματς με την Ρουμανία για την πρόκριση στο Μουντιάλ 2014. Ήταν μια άλλη εποχή για το εθνικό ποδόσφαιρο εκείνη, δεδομένου ότι η Εθνική μας είχε “κακομάθει” με την σταθερή παρουσία της στην τελική φάση των διοργανώσεων. Ήταν μια εποχή που το αντιλαμβανόμασταν ως αυτονόητο ότι το γήπεδο – το Καραϊσκάκη τότε – θα ήταν γεμάτο για έναν αγώνα της σημασίας που είχε αυτός απέναντι στην Ρουμανία.
Χρειάστηκε να περάσουν 3779 ημέρες, δηλαδή 10 χρόνια 4 μήνες και έξι ημέρες για να φτάσουμε εδώ. Μετά από 124 μήνες η Ελλάδα έχει ξανά μια ευκαιρία για δύο αγώνες που της δίνουν μια πρόκριση στην τελική φάση διοργάνωσης. Τότε είχαμε παίξει δύο ματς με τους Ρουμάνους. Τώρα έχουμε μπροστά μας το Καζακστάν και ΑΝ περάσουμε βλέπουμε αν θα είναι η Γεωργία ή το Λουξεμβούργο που θα μας περιμένει.
Τότε, το 2013, το ύψος του πριμ δεν είχε μεγάλη σημασία. Ήμουν εντός αποδυτηρίων στην Arena Națională του Βουκουρεστίου, εκεί όπου οι Ελληνες ποδοσφαιριστές πανηγύριζαν σαν μικρά παιδιά την πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ. Δεν άκουσα ποτέ την λέξη “πριμ”. Δεν γίνονται όλα για τα λεφτά στη ζωή. Είμαι βέβαιος ότι τα σημερινά παιδιά της Εθνικής τα απασχολούν ακόμη λιγότερο τα πριμ. Διότι 10 χρόνια πίσω δεν ήταν “στερημένοι” οι Έλληνες ποδοσφαιριστές από προκρίσεις και παρουσίες στην τελική φάση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου ή ενός Euro. Τα σημερινά παιδιά θα φτάσουν το απόγευμα της Πέμπτης στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας για να παίξουν τον πρώτο τελικό για την πρόκριση στο Euro – όχι το πρώτο από τα δύο ματς που μπορούν να τους φέρουν ένα πριμ ύψους 4,5 εκατ. €.
Πρέπει να γυρίσω πολύ πίσω στον χρόνο για να θυμηθώ την τελευταία φορά που όδευε προς sold out ένα παιχνίδι της Εθνικής χωρίς εμπορικό αντίπαλο. Με ανησυχεί βεβαίως η πιθανότητα στο γήπεδο να βρεθούν πολλοί “πανηγυρτζήδες”, δηλαδή αυτοί που πηγαίνουν μόνο για μια σέλφι και ένα στάρι του “ήμουν εκεί” στο πρώτο βήμα πρόκρισης, διότι όλοι αυτοί μπορεί να μην ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν αν το ματς δεν κυλήσει με το επιθυμητό σενάριο και αν το Καζακστάν καταφέρει να δοκιμάσει την Ελλάδα. Σκέφτομαι όμως ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί το βράδυ της Πέμπτης στην Νέα Φιλαδέλφεια είναι το πρώτο επίτευγμα αυτού του γκρουπ των ποδοσφαιριστών και του προπονητή τους. Κατάφεραν να μαζέψουν τον κόσμο στο γήπεδο.
Η Εθνική καταφέρνει μετά από μια δεκαετία να τραβήξει πάνω της την προσοχή των ποδοσφαιρόφιλων. Είναι αυτή μια πρώτη νίκη για αυτό το γκρουπ των ποδοσφαιριστών, για αυτές τις γενιές που βρίσκονται σήμερα στην Ομάδα και φορούν την φανέλα της. Εύχομαι με όλη μου την ψυχή αυτά τα παιδιά να έχουν συναίσθηση της ευκαιρίας που κρατούν τούτη τη στιγμή στα πόδια τους. Εύχομαι να είναι έτοιμοι να μπουν στο γήπεδο με μόνο όραμα να βγουν από αυτό έχοντας αφήσει στο τερέν την ψυχή τους για να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν οι ίδιοι και οι προηγούμενοι για μια ολόκληρη 10ετία. Είναι ποδόσφαιρο, παίζει και ο αντίπαλος, παίζει και η τύχη, παίζουν και οι τυχαίοι εξωγενείς και αστάθμητοι παράγοντες, παίζουν όλα. Και αυτός ο αντίπαλος είναι μια ομάδα που προετοιμάζεται εδώ και εβδομάδες για αυτόν τον αγώνα και μένει άυπνη στην ιδέα ότι θα πετύχει κάτι που δεν έχει πετύχει ποτέ στην ιστορία του το Καζακστάν. Με άλλα λόγια, αυτό το βήμα δεν είναι όσο εύκολο θα υπέθετε κάποιος που δεν γνωρίζει. Συνεπώς η μόνη μας απαίτηση είναι αυτά τα παιδιά, που έχουν ποιότητα και έχουν επιδείξει συλλογική κουλτούρα στην Εθνική, να παίξουν για την τιμή τους. Αν αυτό συμβεί, θα τους οφείλουμε να είμαστε εδώ για να τους χειροκροτήσουμε. Στην νίκη και στην ήττα. Δηλαδή όχι μόνο στα πανηγύρια.
Πηγή: Gazzetta
