Στις 24 Μαΐου 1966 γεννήθηκε ένας Γάλλος που κανείς δεν μπορεί να τον κατατάξει στις διάφορες λίστες που ετοιμάζονται κατά καιρούς για βετεράνους ποδοσφαιριστές. Ένα από τα μεγαλύτερα ‘what if’s’, παρότι στην καριέρα του κέρδισε πολλούς τίτλους.
Ο Ερίκ Καντονά ζούσε πάντα μέσα σε αντιφάσεις, πολλές εκ των οποίων τις προκαλούσε ο ίδιος. Στα 57 του, πια, όλοι τον έχουν αποδεχθεί όπως είναι και κυρίως, όλοι τον αγαπούν. Για 23 λόγους…
Πάνω απ’ όλα για την κλοτσιά σε έναν ρατσιστή φίλαθλο της Κρίσταλ Πάλας, μία εμβληματική πράξη που θα μνημονεύεται εσαεί.
Γιατί τρόλαρε δημοσιογράφους before it was cool… “Όταν οι γλάροι ακολουθούν τις τράτες, το κάνουν επειδή θεωρούν πως οι σαρδέλες θα πεταχτούν ξανά στη θάλασσα. Σας ευχαριστώ πολύ”.
Γιατί είδαμε τι συνέβη στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον έναν χρόνο που ήταν off (στα 5 χρόνια με Καντονά στην ομάδα, δεν πήρε πρωτάθλημα μόνο μία σεζόν, εκείνη της τιμωρίας του, το 1994-1995).
Γιατί στο πρώτο παιχνίδι μετά από την τιμωρία, έβγαλε μια ασίστ κι έβαλε ένα γκολ στο 2-2 κόντρα στη μεγάλη αντίπαλο των ‘κόκκινων διαβόλων’, Λίβερπουλ.
Γιατί η Λίβερπουλ ήταν ξανά θύμα του στον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας το 1996, όταν πήρε το περιβραχιόνιο λόγω προβλημάτων ετοιμότητας του Στιβ Μπρους και σημείωσε το μοναδικό γκολ του αγώνα, στο 86ο λεπτό, με συνέπεια να γίνει ο πρώτος ξένος αρχηγός που σηκώνει το FA Cup.
Για τη σειρά διαφημίσεων The Cage (και πολλές ακόμα) που χαράχθηκε στο μυαλό κάθε ανθρώπου γεννημένου το ’80 και το ’90 (millennials, μορφωθείτε).
Γιατί δεν ήταν ο πρώτος παίκτης που έπαιζε με σηκωμένο γιακά και φανέλα έξω, όμως μετά από εκείνον, κανείς δεν τόλμησε να κάνει το ίδιο, εκτός αν τον έλεγαν πχ. Ρονάλντο ή Φραντσέσκο Τότι…
Επειδή απέδειξε ότι είναι ένας από εμάς, όταν παράτησε το ποδόσφαιρο (και το beach soccer) και σχημάτισε περήφανη κοιλιά, αφήνοντας και μούσι.
Για το γράμμα που του έστειλε ο Άλεξ Φέργκιουσον λίγους μήνες αφότου κρέμασε τα ‘παπούτσια’ του, στο οποίο μεταξύ άλλων περιέγραφε πως τον περίμενε στις προπονήσεις: “Είσαι πάντα καλοδεχούμενος εδώ κι αν απλά περάσεις ξαφνικά για μία κούπα τσάι, χωρίς φανφάρες, μόνο για να μιλήσουμε ως φίλοι, θα σημαίνει τα πάντα για μένα”.
Για την αψιμαχία που είχε με έναν φίλαθλο στις κερκίδες. Όχι της Κρίσταλ Πάλας. Το 1985, όταν η Οσέρ τον έδωσε δανεικό στη Μαρτίγκ της δεύτερης κατηγορίας κι εκείνος συνέβαλε τα μέγιστα για να αποτραπεί ο υποβιβασμός της ομάδας.
Γιατί απέκτησε (κι έγινε καθολικά αποδεκτό) το προσωνύμιο ‘βασιλιάς’ σε μία χώρα που δεν παίζει με αυτά.
Γιατί από τους παίκτες που δεν πανηγυρίζουν γκολ, αυτός δεν πανηγυρίζει καλύτερα απ’ όλους. Ειδικά όταν πετυχαίνει τέτοια τέρματα, όπως κόντρα στη Σάντερλαντ.
Γιατί οι κόντρες του με τους προπονητές ήταν αυθεντικές, παλιάς κοπής. Πέταξε τη φανέλα του στον προπονητή όταν έγινε αλλαγή σε φιλανθρωπικού χαρακτήρα φιλικό, έμεινε εκτός έναν χρόνο από την εθνική Γαλλίας όταν έβρισε στην TV τον Ανρί Μισέλ…
… και κυρίως, όταν τον Δεκέμβριο του 1991 βρέθηκε ενώπιον πειθαρχικής επιτροπής και τιμωρήθηκε για έναν μήνα επειδή πέταξε μια μπάλα στον διαιτητή εν ώρα αγώνα, πλησίασε ένα ένα τα μέλη και τα αποκάλεσε “ηλίθιους”. Η ποινή διπλασιάστηκε…
Γι’ αυτήν τη σειρά video σχολιασμού για λογαριασμό του Eurosport, στην οποία κατά βάσει επιδείκνυε το δασύτριχο στήθος του.
https://youtu.be/LkG3_1Eq_PQ
Γιατί όταν όλοι τον είχαν ξεγραμμένο, οδήγησε (με ασίστ, όχι γκολ) τη Λιντς στην κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήματος προ Premier League, παρότι έκανε ντεμπούτο μόλις τον Φεβρουάριο του 1992.
Επειδή από τα 21 του έδειξε ότι το μυαλό του λειτουργεί κάπως… διαφορετικά. Το τάκλιν στον Μισέλ ντε Ζακαριάν στον αγώνα της Οσέρ με τη Ναντ, τρανή απόδειξη…
Επειδή ένας Γάλλος… γλέντησε τους Άγγλους με το διαφημιστικό σλόγκαν που του αφιέρωσε η Nike: “Το ’66 ήταν μία σπουδαία χρονιά για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Γεννήθηκε ο Ερίκ”
Η ταπείνωση του αμυντικού στο τέλος του video είναι λόγος να ερωτευτείς το ποδόσφαιρο.
Γιατί σταμάτησε μόλις στα 30 του, με το κεφάλι ψηλά, μετά από την πιο γεμάτη σεζόν της καριέρας του με 50 αγώνες και συνολικά με 485 παιχνίδια στη ‘φαρέτρα’ του, παρ’ όλες τις τιμωρίες που του επιβλήθηκαν.
Γιατί έχει παίξει σε πάνω από 25 ταινίες, μεταξύ των οποίων το οσκαρικό ‘Elizabeth’.
Ποτέ δεν έκρυψε τις πολιτικές πεποιθήσεις του. Δεν είναι ένας ‘τρελός’ πρώην ποδοσφαιριστής, είναι ένα πολιτικό ον, που κάποιες φορές καλεί σε επανάσταση κατά των τραπεζών.
Για το συγκλονιστικό γράμμα του στο ‘Player’s Tribune’, που πρέπει να διαβαστεί μέχρι την τελευταία λέξη του. Au revoir.
Πηγή: Contra
