Του Στέφανου Αβραμίδη
Mου ζητήθηκε, τι πιο σύνηθες, να γράψω ένα κομμάτι τύπου ανασκόπησης – αποτίμησης του 2024. Απολύτως εναρμονισμένος με το πνεύμα των εορτών αποφάσισα, κάθε άλλο παρά σύνηθες, αυτή τη μία φορά να μην γκρινιάξω. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις! Ιδίως όταν το αμέσως προηγούμενό σου κείμενο είχε, ουσιαστικά, χαρακτήρα και μήνυμα «ως εδώ και μη παρέκει» σε σχέση με τις επαναλαμβανόμενες αλλά και, δυστυχώς, κλιμακούμενες αντεγκλήσεις των «δικεφάλων» σε χορτάρι, αποδυτήρια, πάρκινγκ και όπου αλλού θέλετε!
Στην προσπάθειά μου λοιπόν να εντοπίσω και να αναδείξω τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού μπήκα σε rewind mode. Δε χρειάστηκε να γυρίσω και πολύ πίσω, μέχρι τις 9 Δεκεμβρίου και την γιορτή του ΠΣΑΠΠ έφτασα. Και θυμήθηκα…Θυμήθηκα πόσο όμορφα με έκανε να νιώσω ο άνθρωπος που έχουμε την τύχη, γιατί περί τύχης πρόκειται, να κρατάει στα χέρια του τα ηνία της εθνικής μας ομάδας. Με έκανε να νιώσω όμορφα όχι μόνο με τα όσα είπε αλλά, κυρίως, με τον τρόπο που τα είπε, απολύτως σύμφωνο και ταιριαστό με τον τρόπο που πορεύεται όλα αυτά τα χρόνια.
Η ταπεινοφροσύνη που έντυσε τα λόγια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς…η γλυκύτητα και η ποδοσφαιρική του «πατριδογνωσία», κι ας μην έχει γεννηθεί στην Ελλάδα, όταν απευθυνόταν στον «βασιλιά Ότο»…η προσχεδιασμένη, πολύ καλά μελετημένη, απόρροια σεβασμού και κάθε άλλο παρά «ευκολία» για την περίσταση, τοποθέτησή του για την βαρύτητα του θριάμβου του 2004…ακόμη και αυτή η στάση σώματος ,απολύτως ταιριαστή με τη στάση ζωής του, φώτισε ακόμη περισσότερο μια ήδη λαμπερή βραδιά!
Ήταν όλα τα παραπάνω που για μια ακόμη φορά με έκαναν να σκεφτώ πόσο τυχεροί που είμαστε, ως ελληνικό ποδόσφαιρο, να τον έχουμε στα μέρη μας. Κι όχι μόνο αυτό, μου έδωσαν και την αφορμή να δω με άλλα μάτια και όλους τους υπόλοιπους. Σε πρώτο επίπεδο εκείνους που διαγκωνίζονται, πολλές φορές «συγκρούονται» κιόλας, για τους τίτλους σε συλλογικό επίπεδο.
Λουτσέσκου, Αλμέιδα, Μεντιλίμπαρ, Ρούι Βιτόρια και, πλέον, Μαρίνος Ουζουνίδης. Επαγγελματίες που κρίνονται καθημερινά, επαγγελματίες που λειτουργούν μέσα σε ένα πολύ πιο τοξικό περιβάλλον από εκείνο της «γαλανόλευκης»! Δεν είναι λίγες οι φορές βέβαια που, με πρόθεση ή χωρίς, συμβάλλουν και εκείνοι σε αυτήν ακριβώς την τοξικότητα αλλά…είπαμε, την περίοδο των Χριστουγέννων συγχωρούμε, ή έστω για τις ανάγκες του κειμένου παραβλέπουμε, πιο εύκολα.
Με αφετηρία λοιπόν την…πολιτεία του Ιβάν αλλά και την ποδοσφαιρική του επάρκεια, απλώνοντας τη ματιά στους επαγγελματίες των ομάδων και την ανταγωνιστικότητα που με τη δουλειά τους συντηρούν, μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Ζούμε την χρυσή εποχή, μια χρυσή εποχή τέλος πάντων, στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Διορθώστε με αν κάνω λάθος, που δεν κάνω, αλλά δεν θυμάμαι ποτέ άλλοτε συνδυαστικά τέτοια εικόνα, αγωνιστικά μιλώντας, σε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και Σουπερλίγκ, παλιότερα Α’ εθνική. Τουλάχιστον όσα χρόνια, σαράντα δεν τα λες και λίγα, είμαι σε θέση να παρακολουθώ από κοντά τις εξελίξεις!
Είχαμε και παλιότερα πρωταθλήματα με ζωηρό, τουλάχιστον, ενδιαφέρον. Είχαμε και παλιότερα, και παραείχαμε από το 2004 μέχρι και το 2014, εθνική ομάδα που μας έβγαλε στους δρόμους και μας κράτησε αρκετά χρόνια ζεστούς. Δεν είχαμε όμως αυτόν τον εκρηκτικό συνδυασμό. Άξιους και ικανότατους ποδοσφαιρανθρώπους σε εθνική και ομάδες, μάλιστα όχι μόνο στις ομάδες κορυφής αλλά για αυτές μιλάμε. Δεν είχαμε ποτέ πριν ευρωπαϊκό τίτλο σε συλλογικό επίπεδο. Και μέσα στο 2024 ο Ολυμπιακός πήρε δύο, σε άνδρες και νέους. Δεν είχαμε εθνική ομάδα που να βγάζει τόση υγεία, σε συνδυασμό με λίγκα που να βγάζει…το λάδι σε αυτόν που κατακτά τον τίτλο, με αγωνία μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ξέρετε πώς το λένε αυτό; Κανονικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι και μικρό πράγμα. Μακάρι και το 2025!
Πηγή: Sportal
