Του Βασίλη Σκουντή
Κάθε φορά που έβλεπα στην οθόνη του κινητού τηλέφωνου μου τον αριθμό του, έτριβα τα χέρια μου…
Κάτι ενδιαφέρον θα είχε να μου πει, μα περισσότερο ανυπομονούσα και λαχτάραγα να ακούσω τη συνηθισμένη προσφώνηση του προς κάθε συνομιλητή του…
Οι περισσότεροι, όταν απευθυνόμαστε σε κάποιον, τού λέμε ή “φίλε” ή “αδερφέ” ή “μεγάλε“, αλλά ο Αλέκος είχε επινοήσει μια δική του προσφώνηση…
“Έλα ρε μάστορα”!
Πάει, λοιπόν, έφυγε ο αγαπημένος μας ο “Μάστορας”: θα μαστορεύει πια στον Παράδεισο, εκεί όπου ντυμένος στα λευκά, όπως πάντα και με τις κάλτσες σηκωμένες ψηλά, θα παίρνει την μπάλα και θα την κάνει κομπολόι!
Ζογκλέρ για τους Χάρλεμ Γκλοουμπτρότερς!
Αμ’ αυτό πάλι;
Ζογκλέρ σαν αυτόν δεν είχε εμφανισθεί ποτέ και -απ’ όσο μπορώ να κρίνω στον μισό αιώνα που βλέπω μπάσκετ- θαρρώ πως ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να του παραβγεί είναι ο Άγγελος Κορωνιός!
Την έκανε ό,τι ήθελε την μπάλα ο Αλεκάρας: την είχε σκλάβα κι ερωμένη του, την έπιανε, την έστυβε και έβγαζε από τα σωθικά της τους πιο γευστικούς και θρεπτικούς χυμούς της, σερβίροντας τους στο φιλοθεάμον κοινό!
Με τέτοια προσόντα και το αδιανόητο “ball handling” του ο Κοντοβουνήσιος εκτός από το Παγκράτι, τον Τρίτωνα, το Παλαιό Φάληρο και την Εθνική ομάδα, δικαιούνταν και νομιμοποιούνταν να παίξει και σε άλλη μια ομάδα.
Στους Χάρλεμ Γκλοουμπτρότερς, μαθές!
Όσοι τον έβλεπαν, έμεναν με γουρλωμένα μάτια και τον χάζευαν, μηδέ των Αμερικανών εξαιρουμένων…
“Πού είναι ο… καραφλός φίλος σας;”
Αυτό δεν το βγάζω από το μυαλό μου, αλλά μού το μαρτύρησε, ο “γκουρού” του κρητικού μπάσκετ, Μιχάλης Δασκαλάκης που τον γνώρισε και έγιναν φίλοι στη διετία 1976-1978, όταν ο Κοντοβουνήσιος-όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή-κατέβηκε στη Μεγαλόνησο και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ομάδας του Ηρακλείου (Τένις), στην οποία αγωνίσθηκε κιόλας τη σεζόν 1977-78, κοπανώντας την μια ημέρα την εβδομάδα από τη ΔΕΗ όπου εργαζόταν!
Όποτε ευκαιρούσαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία παίκτες του Ηρακλείου και κάποιοι παλαίμαχοι πήγαιναν στο κλειστό γήπεδο της αμερικάνικης Βάσης στις Γούρνες και έπαιζαν με τους Αμερικανούς που υπηρετούσαν και είχαν θαμπωθεί από το ταλέντο του Αλέκου ο οποίος ήταν 40 χρονών, αλλά δεν έπαιρνε χαμπάρι, άλλωστε αποσύρθηκε από την ενεργό δράση στα 44 του!
Όποτε δεν εμφανιζόταν ο Κοντοβουνήσιος, οι Αμερικανοί τον αναζητούσαν αγωνιωδώς ρωτώντας “μα πού είναι ο… καραφλός φίλος σας”!
Σε δυο εθνικές ομάδες ταυτοχρόνως!
Ο Κοντοβουνήσιος ήταν ερωτευμένος με τον αθλητισμό και υπήρξε ένας αυθεντικός και σπόρτσμαν ο οποίος εκτός από μπάσκετ, έπαιξε επίσης -σε οργανωμένο επίπεδο- ποδόσφαιρο και βόλεϊ, ενώ στη συνέχεια το έριξε στις ρακέτες στην παραλία (μαζί με τον αρχηγό του Ολυμπιακού Αλέκο Σπανουδάκη) και στο τένις.
Μάλιστα, με το βόλεϊ δεν ασχολήθηκε περιστασιακά ή απλώς για χόμπι, αλλά αγωνιζόταν ταυτοχρόνως ως πλέι μέικερ και ως πασαδόρος και στις δυο εθνικές ομάδες, όπως επίσης και ο Νίκος Πουλακίδας του Εθνικού Αθηνών!
Από χθες που έγινε γνωστή η εκδημία του στον απάνω κόσμο, πολλοί που τον πρόλαβαν στα γήπεδα, έγραψαν ότι «είμαστε τυχεροί που τον είδαμε να παίζει»!
Ουδέν αληθέστερον τούτου!
Όντως το παιχνίδι του Κοντοβουνήσιου ήταν βιρτουόζικο, φθέγγονταν καλλιτεχνία, δεξιοτεχνία και ταχυδακτυλουργία, ασκούσε μαγνητισμό και σαγήνη, ήταν σκέτη ατραξιόν!
Υπήρξε ο (χορευτής) “Νουρέγιεφ” πριν από τον “Νουρέγιεφ” Κώστα Πετρόπουλο!
H πάσα πίσω από την πλάτη
Αμ το άλλο;
Ο Αλέκος τόλμησε να αντιγράψει την ραχιαία ντρίμπλα του 97χρονου πλέι μέικερ των Σέλτικς, Μπομπ Κούζι, ο οποίος (όπως μαρτυρούν οι παλιοί) είχε επισκεφθεί την Ελλάδα το 1948 υπηρετώντας στο υπερωκεάνιο “Coral Sea”, που ελλιμενίσθηκε στον Πειραιά στο πλαίσιο του “Δόγματος Τρούμαν” και του “Σχεδίου Μάρσαλ”.
Ήταν που ήταν από γεννησιμιού του ζογκλέρ, έκανε και την πάσα “Behind the back” και το τερμάτισε!
Η παλικαριά και τα ποιήματα
Η μοίρα ζήλεψε τον κακομεταχειριζόταν εδώ και πολλά χρόνια στέλνοντας πάνω του διαδοχικούς καρκίνους κι ένα σωρό από προβλήματα που ο Αλέκος τα μαστόρευε με μεγάλη υπομονή, ψυχραιμία και παλικαριά.
Μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία για εγχειρίσεις και θεραπείες και μόλις γύριζε στο σπίτι του, το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να δημοσιεύσουν οι εφημερίδες τις θερμές ευχαριστίες του προς τους γιατρούς που τον φρόντιζαν…
Την τελευταία από αυτές τις μάχες ο γεννημένος στις 3 Νοεμβρίου του 1937, χορευτής του ελληνικού μπάσκετ την έδωσε πάλι με γενναιότητα και την έχασε χθες καταλείποντας ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα και μια ανθολογία από μπασκετικές ποιητικές συλλογές!
Πηγή: Sport24
