Επιμέλεια, Νίκος Συριώδη
“Κάτσε κάτω απ’ τη μπάρα, κάτσε κάτω απ’ τη μπάρα. Κάτσεεεεεε….”. Πόσες φορές δεν είχαμε ανατριχιάσει με τις συμβουλές του Χρήστου Ιακώβου προς τους αθλητές του λίγο πριν ξεκινήσουν την προσπάθειά τους και την κραυγή του την ώρα που σήκωναν μπάρες με δεκάδες κιλά και μαζί την υπερηφάνεια ενός ολόκληρου λαού. Πόσες φορές δεν είχαμε συμμεριστεί την αγωνία για την επιτυχία τους, δεν είχαμε δακρύσει με τις επιτυχίες τους, δεν είχαμε νιώσει το… βάρος στις δικές μας πλάτες, λες και ήμασταν εμείς αυτοί που θέλαμε να τους δώσουμε ώθηση στα χέρια και στα πόδια για να μείνουν όρθιοι.
Για την “χρυσή” ομάδα της Άρσης Βαρών πολλά έχουν γραφτεί, ιδίως από το 2004 και μετά. Η ισοπέδωση και ο μηδενισμός σε όλο τους το μεγαλείο, λες και όλα τα δεινά του παγκόσμιου αθλητισμού αφορούν την Ελλάδα και τους δικούς μας αθλητές. Οι στιγμές που προσέφεραν όμως κυρίως στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, της Ατλάντα, του Σίδνεϊ και της Αθήνας δεν πρόκειται να ξεχαστούν ποτέ και από κανέναν. Όποιος τις έζησε εκείνα τα χρόνια, μπορεί να το καταλάβει και να το αισθανθεί…
Συμπληρώθηκαν 25 χρόνια από τη μεγάλη μάχη στα 64 κιλά ανάμεσα στον Βαλέριο Λεωνίδη και τον αείμνηστο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου με φόντο το χρυσό μετάλλιο. Δυο τεράστιοι αθλητές και μια από τις επικότερες μονομαχίες στην ιστορία του αθλήματος. Μπορεί η ώρα να ήταν δύσκολη λόγω της διαφορά με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά δεν υπήρχε Έλληνας εκείνη την ημέρα που να ήταν ξύπνιος και να μην ήταν καθηλωμένος μπροστά στην οθόνη.
Ο Έλληνας αρσιβαρίστας δοκίμασε τα όριά του απέναντι στον “Ηρακλή Τσέπης”, τον εξαιρετικό Τούρκο αθλητή (γεννημένος στη Βουλγαρία), ο οποίος τα “χρειάστηκε” για τα καλά μέχρι να καταφέρει τελικά να φτάσει στο τρίτο του σερί χρυσό μετάλλιο. Ο Βαλέριος Λεωνίδης κατέκτησε τελικά το ασημένιο μετάλλιο και λίγο πριν την απονομή γύρισε και είπε στον αντίπαλό του “Ναΐμ, είσαι ο καλύτερος”, για να λάβει την απάντηση: “Και οι δύο είμαστε οι καλύτεροι”.
Δεν ήταν η πρώτη μεταξύ τους μονομαχία. Ένα χρόνο πριν, ο Βαλέριος έχασε το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Κίνας, επειδή ήταν 200 γραμμάρια βαρύτερος. Οι δυο τους ισοβάθμησαν και λόγω βάρους ο Σουλεϊμάνογλου πήρε τρία χρυσά μετάλλια (αρασέ, ζετέ, σύνολο).
Στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα, ο Λεωνίδης ήταν ελαφρύτερος (είχε χάσει το χάλκινο λόγω βάρους και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992) και γνώριζε πως στην ισοβαθμία θα είχε το πάνω χέρι. Στο αρασέ όμως, ο Τούρκος κατάφερε να αποκτήσει προβάδισμα 2,5 κιλών (147,5 έναντι 145) και πλέον χρειαζόταν να κάνει καλύτερη επίδοση ο Έλληνας πρωταθλητής στο επολέ ζετέ, ώστε να πάρει το χρυσό.
Οι δυο τους σήκωσαν αρχικά τα 180 κιλά, αλλά στην συνέχεια ο Σουλεϊμάνογλου δοκίμασε και σήκωσε 185 κιλά, δυο κιλά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ του ίδιου του Βαλέριου. Ο Χρήστος Ιακώβου, ζήτησε αμέσως να μπουν 187,5 κιλά στην μπάρα, 4,5 πάνω από το ατομικό ρεκόρ του αθλητή του. Ναι, τα σήκωσε τα κιλά! “Μακριά το πόδι… Φύγε… Κράτααααα”, ήταν η συμβουλή-κραυγή του ομοσπονδιακού προπονητή. Και τα σήκωσε ο Λεωνίδης! Ναι, τα σήκωσε. Νέο παγκόσμιο ρεκόρ στο ζετέ και στο σύνολο με 332,5 κιλά.
Ο Σουλεϊμάνογλου δεν θα μπορούσε να μην απαντήσει. Έβαλε και αυτός την μπάρα στα 187,5 κιλά. Αν τα σήκωνε, περνούσε εκ νέου πρώτος. Όπερ εγένετο, βάζοντας εκ νέου δύσκολα στον πρωταθλητή μας, ο οποίος είχε τον τελευταίο λόγο, αλλά χρειαζόταν να κάνει μια ακόμη υπέρβαση. Να σηκώσει 190 κιλά, να κάνει νέο ατομικό και παγκόσμιο ρεκόρ, ώστε να φτάσει στην κορυφή. Το προσπάθησε, έβαλε όλη του την δύναμη, αλλά αποδείχτηκε πως δεν μπορούσε να σηκώσει και αυτά τα κιλά. Έφερε την μπάρα μέχρι τους ώμους, αλλά στην συνέχεια λύγισε. Κέρδισε όμως το χειροκρότημα όλων, μαζί και του αντιπάλου του. Πάλεψε σαν λιοντάρι, τα έδωσε όλα και έφτασε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου.
Ήταν 22 Ιουλίου του 1996…
Πηγή: Sport 24
