Ο ΠΑΟΚ, με την υπεροχή στον άξονα. Τέσσερις, δύο δώθε δύο κείθε, κεντρικοί χαφ, ένα το αφεντικό, ο Μεϊτέ. Άρα ο ΠΑΟΚ, εξ αυτής της υπεροχής, και με τον έλεγχο στο παιγνίδι. Το 2-v-2 στους μέσους ήταν, ήδη, αρκετό. Με τα χαμηλώματα του Κωνσταντέλια, 3-v-2, το αρκετό γινόταν εμφατικό. Η ΑΕΚ έψαχνε να κάνει κακό στον αντίπαλο, κατά κόρον δια της πλαγίας. Με τα εκρηκτικά ζευγάρια, μπακ+εξτρέμ, στα άκρα. Μεταβάσεις. Στατικές φάσεις. Και ένας γνήσιος λίντερ, στη βάση. Ο Βίντα.
Πράγματι, ο Ρότα κέρδισε το κόρνερ που οδήγησε στην κεφαλιά του Βίντα (και την απόκρουση του Τσιφτσή) πριν το 20′. Πράγματι, ο Πήλιος κέρδισε το κόρνερ που οδήγησε στην κεφαλιά-δοκάρι του Γκρούιτς. Και πράγματι ο Βίντα έγινε ο εξτρά παίκτης, στην ωραιότερη επίθεση της Ενωσης (η ευκαιρία του Κοϊτά πριν το 30′) σε ολόκληρο τον αγώνα.
Γιατί ο Νίκολιτς, σε εντός έδρας αναμέτρηση κορυφής, ενστερνίστηκε αυτό το πίσω-από-τη-μπάλα; Μία πιθανή απάντηση είναι ότι φρίκαρε με Τσέλιε+Κηφισιά. Με το πόσο μακρινές έγιναν αίφνης, οι ευτυχισμένες ημέρες των clean sheet. Μία εξίσου πιθανή απάντηση είναι ότι ήθελε να “κρύψει” μέσα στην πυκνή διάταξη των γραμμών, τους περιορισμούς (από τον τραυματισμό) του Μουκουντί
Ο ΠΑΟΚ βασίστηκε στην κυριαρχία με τη μπάλα, κι επιπλέον ο Ζίβκοβιτς (στα δίχως-τη-μπάλα κομμάτια) έψαχνε σαν τον δαίμονα τα κλεψίματα ψηλά, είτε στα δύο εξάρια είτε στους σέντερ-μπακ. Το ένα, το κατάφερε στο πρώτο λεπτό, μία καθαρή βολή-γκολ για τον Γιακουμάκη. Το δεύτερο, αρκετά αργότερα, μία εύκολη πάσα (που ο Γιακουμάκης δεν την έδωσε) για τετ-α-τετ. Το τρίτο, ως συνήθως συμβαίνει, ήταν το φαρμακερό.
Ο Γιακουμάκης πλησιάζει ραγδαία, στο σημείο όπου βρίσκει τι θέλει ο Λουτσέσκου από τον σέντερ-φορ. Σε όλη τη διαδρομή του, 30+ ετών, αυτά δεν του είχαν ζητηθεί ποτέ. Στο εξής που λέει ο λόγος, όλα τα τελειώματα να του τα πιάνουν οι τερματοφύλακες, όλες τις τελευταίες αποφάσεις να τις παίρνει εσφαλμένες, άλλο γκολ να μη βάλει και άλλη ασίστ να μη δώσει και άλλη αποβολή να μη κερδίσει ως τον Μάιο, πάλι η θέση στο εννέα θα είναι εκεί και θα τον περιμένει. Οσο κάνει ό,τι απαιτεί ο προπονητής…
Επίσης…θυμάται σήμερα κανείς τον Κοτάρσκι; Οχι πίσω από τον Παβλένκα, μαζί με τον Παβλένκα, ο Δικέφαλος “βγάζει” αξιόπιστο Ελληνα γκολκίπερ, με συγκρότηση, με καθαρό πρόσωπο και νου, με ηρεμία, με δεξιότητα (και) στα πόδια. Ακόμη πόσους γιους έχει να δώσει στον ΠΑΟΚ αυτή η καρπερή μάνα-πόλη, τα Γιαννιτσά;
Για τον Ντέλια, τα ‘χουμε πει από καιρό, μη λέμε συνεχώς τα ίδια. Σαν αυτόν “δεν έχει”. Η κίτρινη κάρτα και το φάουλ που παίρνει από τον Βίντα, για το μηδέν-ένα. Η προσποίηση, στο μηδέν-δύο. Το (δικό μου) κυριότερο. Ενας Ντέλιας-επίκεντρο του συνδυασμού στον τηλεφωνικό θάλαμο, στο γκολ που δεν μπήκε. Θα ήταν ξεκούραστα “το γκολ της εκατονταετίας” του συλλόγου.
Εκεί συμπίπτει, και το χειρότερο κομμάτι της ΑΕΚ. Ο πανικός. Πανικός μετά το μηδέν-δύο, πανικός που θα μπορούσε να έχει κοστίσει και μηδέν-τρία…ακριβώς όσο ο Νίκολιτς (μετά την Τσέλιε και την Κηφισιά) το φοβόταν. Η ανάταξη της ΑΕΚ, επείγει. Ερχονται ημέρες Κυπέλλων Ευρώπης στις οποίες ό,τι φέρουν οι άλλοι τρεις απέξω, μπόνους θα είναι. Το επιτακτικό της εβδομάδας όμως, είναι η ΑΕΚ να νικήσει (ει δυνατόν με clean sheet!) την Αμπερντίν. Οπωσδήποτε, να έχουμε στο Κόνφερενς Λιγκ ομάδα και στο Νέον Ετος.
Ο Ολυμπιακός στη Λάρισα, ήταν αυτό που λέμε solid. Η ποιότητά του, κυμαινόταν πέρα από τη δυνατότητα της ΑΕΛ να αντιπαρατεθεί σε αυτήν. Η υπευθυνότητα των Κόκκινων, εξίσου. Δεν καταλάβαινες βλέποντας, ότι μετά έχουν Μπαρσελόνα. Η ποιότητα και η υπευθυνότητα, άνοιξαν τις αποστάσεις της ΑΕΛ. Οποιος ήθελε, όπως ήθελε, όποια στιγμή ήθελε, του ήταν (σε τέτοιες αποστάσεις) εύκολο να στείλει τον Ελ Κααμπί σε θέση για εκτέλεση. Και, μη το ξεχάσω, άλλο ένα γκολ από στατική φάση στον κουμπαρά.
Στον Γκουστάβο Μάνσα, νόμιζες ότι επέστρεψε στον πρωταθλητή ο Νταβίντ Κάρμο. Σημαίνει, τι; Το scouting ήξερε επακριβώς τι έψαχνε. Και το club, τι έπαιρνε. Συνεπώς, άφοβα μπορούν να δίνουν όσα ρεπό έχει ανάγκη ο Πιρόλα να παίρνει. Πράγμα που μπορεί κανείς να το σκεφτεί και για τον Σιπιόνι, σε σχέση με τα ρεπό του Ντάνι Γαρθία. Αν ο Αργεντινός προσέξει ό,τι αυτή τη φορά, για μια φορά, φάνηκε πως του χαρίστηκε. Τις αφορμές για δεύτερη κίτρινη κάρτα.
Ο κόουτς μπαμ-μπαμ τον τράβηξε έξω, μετά την αφορμή. Επειτα ο κόουτς είπε κι εκείνο το πιασάρικο, για τα οκτώ γκολ που θα φάνε άμα στη Βαρκελώνη παίξουν όπως στη Λάρισα. Ενα εξώφθαλμο mind game, για να προλάβει πριν το να φρικάρει (α λα Νίκολιτς) μετά. Σε τέτοια ταξίδια, σε μία Βαρκελώνη, σε ένα Μόναχο, σε ένα Παρίσι, όντως ο δυνητικός κίνδυνος είναι υπαρκτός. Αλλά…καμία σχέση ότι ο Ολυμπιακός στη Λάρισα ήταν κακός και “έτσι” θα μετρήσει πολλά στην Καταλούνια.
Οι προπονητές το έχουν αυτό το χούι, να φρικάρουν. Ο Χιμένεθ για παράδειγμα, έφαγε τρελή φρίκη με το τρίμπαλο από τον ΟΦΗ. Καταλάβαμε την επήρρεια, από αυτά τα περίεργα όνειρα με τα οποία “κατέβασε” τον Αρη στο πρώτο ημίχρονο εναντίον του Παναθηναϊκού. Το ‘σωσε, επειδή συνήλθε εγκαίρως και επειδή ο Παναθηναϊκός (ως την αφύπνιση του Μανόλο από τα όνειρα) δεν είχε, κιόλας, σκοτώσει την παρτίδα. Ως γνωστόν άλλωστε, σπανίως ο Παναθηναϊκός, ενόσω προηγείται, σκοτώνει παρτίδα. Στη Θεσσαλονίκη ο Παναθηναϊκός έπαιξε όπως αντιστοιχεί σε top ομάδα να παίζει, μόνο στα επτά λεπτά μετά το 90’.
Ένα κλαμπ, σε καταφανή ορυμαγδό. Παλεύει ανάμεσα στο φιρμάτο και στο συμβατό, ετοιμάζεται να υποβάλει τους ποδοσφαιριστές σε καθοδήγηση από τέταρτο διαφορετικό προπονητή προτού βγει ο Οκτώβριος καν, πηγαίνει η ομάδα να παίξει σε παρόντα χρόνο με τον παρελθόντα προπονητή ενόσω έχει προσλάβει τον μέλλοντα, τροφοδοτεί 20 Οκτωβρίου την ειδησεογραφία με ειδήσεις που ταιριάζουν σε 20 Μαίου. Σαν να προσλάμβανε τώρα η ΑΕΚ τον κύριο Λυσάνδρου, τον κύριο Δέδε, τον κύριο Νίκολιτς, τον κύριο Ριμπάλτα…
Να πω ότι είναι άλλο ένα Σ-Κ που χαρήκαμε να βλέπουμε Λεβαδειακό και Κηφισιά, το ποδόσφαιρό τους, τη νοοτροπία τους, τους πρωταγωνιστές τους, πλέον αυτό έχει γίνει understatement. Κάτι άλλο είναι που φανερώνεται μπροστά στα μάτια μας, όλο και πιο έντονα από αγωνιστική σε αγωνιστική. Το πολύ φως που αφήνουν ανοιχτό, οι περσινοί πέντε-οκτώ. Αρης, Αστέρας Τρίπολης, Ατρόμητος, ΟΦΗ. Ενα κενό, για να το δουν και να μπουν σε αυτό άλλοι. Το λεγόμενο είδα-φως-και-μπήκα. Εκτός από Λεβαδειακό+Κηφισιά, σιγά-σιγά και ο Βόλος υποχρεώνει να τον περιλαμβάνουμε σε εκείνους τους “άλλους”.
Πηγή: Sdna
