Της Εύας Καραχάλιου
Γράφω αυτό το άρθρο γιατί σήμερα ήρθε και “έδεσε” στο μυαλό μου κάτι σαν το τελευταίο κομμάτι του παζλ. Καθόμουν με έναν Ελληνογερμανό παιδικό μου φίλο και συζητούσαμε, όταν στο τραπέζι “έπεσε” το θέμα του αθλητισμού.
Ο φίλος μου, μεγαλωμένος στην Γερμανία, και ζώντας τα τελευταία τρία χρόνια στη χώρα μας για σπουδές, μου έκανε τις δύο εξής παρατηρήσεις σχετικά με τον αθλητισμό, που όπως μου είπε, του έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση.
Παρατήρηση Πρώτη: “Γιατί οι γυναίκες στην Ελλάδα δεν ασχολούνται σχέδον καθόλου με τον αθλητισμό; Έχω παρατηρήσει ότι σε πολλές χώρες της Ευρώπης, και ειδικά στην Γερμανία, οι γυναίκες κάνουν αθλήματα, ακόμα κι αυτά που δεν είναι ευρέως διαδεδομένα στον γυναικείο αθλητισμό, όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Εδώ δεν έχω γνωρίσει σχεδόν καμία αθλήτρια όλα αυτά τα χρόνια, και μου φαίνεται πολύ παράξενο.”
Σε αυτό το σημείο συμφώνησα και του υπενθύμισε ότι οι Ελληνίδες ασχολούνται με την γυμναστική και όχι με τον αθλητισμό. Η θλιβερή πραγματικότητα στην Ελλάδα και ότι η μέση γυναίκα θα προτιμήσει να βαφτεί, να φτιαχτεί, να φορέσει κάτι κολλητό και να πεταχτεί στο γυμναστήριο για κάνα μισάωρο, παρα να ακολουθήσει κάποιο άθλημα.
Παρατήρηση Δεύτερη: “Έχω την αίσθηση ότι στον αθλητισμο η Ελλάδα λειτουργεί σαν τριτοκοσμική χώρα.” Σε αυτό το σημείο συμφώνησα και του υπενθύμισα ότι, δυστυχως, στα περισσότερα πράγματα ή Ελλάδα λειτουργεί σαν τριτοκοσμική χώρα. (Σας υπενθυμίζω εδώ, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, ότι όπως τόνισα ο φίλος μου είναι και μίσος Έλληνας, και ζει στην Ελλάδα, κι ότι οι παρατηρήσεις του δεν ήταν ρατσιστικές η επικριτικές, αλλά περισσότερο εκφράσεις απορίας με την κατάσταση στη χώρα μας)
Μετά από αυτήν μας την συζήτηση και ήδη φουντωμένη με τα αθλητικά δρώμενα την τελευταία περίοδο, συνειδητοποίησα πόσο ωραία και άνετα το ελληνικό κράτος “θάβει” τους αθλητές του. Μάλιστα, επανερχόμενοι στη κουβέντα με τον φίλο μου, του εξήγησα (και ομολογώ με κοιτούσε σαν να είχα τρία κεφάλια), ότι, πέρα από τα δύο τρία βασικά αθλήματα, όλα τα υπόλοιπα αθλήματα σήμερα στη χώρα μας συντηρούνται από ιδιωτικές πρωτοβουλίες, από τους προπονητές, τους συλλόγους, τους γονείς, και κατά κύριο λόγο από τους αθλητές.
Από μικρό παιδί ως αθλήτρια θα ρυθμικής, αισθανόμουν πάντα αδικημένη όταν στην τηλεόραση πρόβαλαν όλους τους αγώνες ποδοσφαίρου, αλλά ελάχιστα, ή σχεδόν καθόλου ούτε ένα παγκόσμιο κύπελλο ρυθμικής ή ενόργανης. Φυσικά, ξέρω για τα λεφτά που παίζουν πίσω από κάθε προβολή, όμως πραγματικά σε αυτό λειτουργούμε ως τριτοκοσμική χώρα. Εντάξει, και στις άλλες χώρες βλέπεις παντού ποδόσφαιρο, αλλά τουλάχιστον υπάρχουν και δύο τρία κανάλια που καλύπτουν τα υπόλοιπα αθλήματα. Εδώ, αν δεν έχεις YouTube, ζεις στο σκοτάδι.
Πέρα από αυτό, θέλω να αναφερθώ σε ένα θέμα που πιστεύω πως καίει την ρυθμική γυμναστική περισσότερο από όλα, και το οποίο θίχτηκε πλαγίως και σε προηγούμενο άρθρο μας. Εντάξει, φυσικά δεν ζω στον πλανήτη Άρη ούτε πετάω στο ροζ μου συννεφάκι, και ξέρω πολύ καλά ότι ο αθλητισμός είναι το τελευταίο πράγμα που έχει τώρα στο μυαλό του το κράτος. Ξέρω ότι έχουν κόψει επιχορηγήσεις προς την Ομοσπονδία Γυμναστικής, ξέρω ότι δεν επενδύουν σχεδόν τίποτα στον αθλητισμό, αλλά για τον Θεό, κάποια βασικά πράγματα ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ στις εθνικές ομάδες θα έπρεπε να έχουν καλυφθεί “αιώνες” πριν και να θεωρούνται αυτονόητα.
Έφυγα από το άθλημα και την Εθνική Ομάδα του Ανσάμπλ ακριβώς δέκα χρόνια πριν, συμπτωματικά τον ίδιο μήνα! Η κατάσταση που είχα αφήσει την Εθνική μας ήταν η εξής: μέτριες έως καλές εγκαταστάσεις για την εποχή, με κλιματισμό κι ας μην μας έκανε την τιμή να λειτουργήσει πάντα, τρία ταπί, μόνο ένα αγωνιστικό αλλά έστω, ξενώνες που λειτουργούσαν κανονικά και παρείχαν κετερινγκ, όργανα από τη ομοσπονδία, μια βασική προπονήτρια, μια βοηθό, μια δασκάλα μπαλέτου, και μια φυσικοθεραπεύτρια. Τόσο στις γυναίκες όσο και στις νεάνιδες, υπήρχε η κεντρική ομάδα και δύο αναπληρωματικές ομάδες! Με άλλα λόγια, θυμίζαμε ως χώρα αρκετά εθνικές ομάδες σημαντικών στο άθλημα χώρων.
Εν έτη 2017, η τεχνολογία και ο κόσμος πάει μπροστά και εμείς πίσω ολοταχώς! Τα τρία ταπί στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά, έγιναν δυο και το ένα από αυτά είναι σχεδόν λιωμένο, μετά από δεκαπέντε και είκοσι χρόνια καθημερινής χρήσης από τις αθλήτριες. Το κλιμάκιο Νεανίδων στο ανσαμπλ έχει σταματήσει να λειτουργεί, και πλέον η ύπαρξη του αποτελεί μύθο των αδερφων Γκριμ. Για το ατομικό αν μιλήσω θα κλάψω. Μόνες τους πλέον οι αθλήτριες να γυμνάζονται στα σωματεία τους, με την ομοσπονδία να περιριορίζεται πλέον σε ρόλο θεατή πληρώνοντας μόνον (αν έχει την δυνατότητα) τις μετακινήσεις τους προς τους αγώνες ενώ τα βάρη των ουσιαστικών υποχρεώσεων που απαιτούνται για το άθλημα, τα επομίζονται κυρίως οι γονείς με τα σωματεία τους
Κλείνοντας, θα ήθελα να επισημάνω ότι, ως μέλη του αθλητικού χώρου που ονομάζεται ρυθμική γυμναστική δεν ζητάμε πολλά. Δεν ζητάμε συνθήκες προπόνησης Ρωσίας, που θα ήταν και το φυσιολογικό. Ζητάμε τα απαραίτητα και τα αυτονόητα για μια σύγχρονη χώρα. Μοντέρνες εγκαταστάσεις, με κάμερες και τηλεοράσεις όπου οι αθλήτριες βλέπουν αναλυτικά τα προγράμματα τους και καταλαβαίνουν τα λάθη τους, με αποδυτήρια, ένα ταπί για την κάθε αθλήτρια του ατομικού και ξεχωριστή προπονήτρια, ψυχολόγο, διατροφολόγο, αποθεραπεία από ειδικό κάθε μέρα κλπ κλπ. Ένα τέτοιο περιβάλλον υπάρχει σήμερα σε ένα συγκεκριμένο σύλλογο (Ακαδημία Ρυθμικής Μορφούλα Ντώνα) αλλά η εξαίρεση δεν αποτελεί και δείγμα γενικής προόδου του αθλήματος.
Ζητάμε λοιπόν την αρωγή σας, έτσι ώστε το κομμάτι της γυμναστικής και του αθλητισμού να μην εξαφανιστεί τελείως από το ελληνικό προσκήνιο. Ευχαριστούμε!
Υ.Γ: Στην ερώτηση του φίλου μου αν οι αθλήτριες της Εθνικής πληρώνονται, απλά γέλασα.
