Όταν η Μπόκα Τζούνιορς εκπλήρωσε το πεπρωμένο της

Του Θάνου Σαρρή

Πρώτη ήταν η Ιντεπεδιέντε, το 1963, με δύο σερί κατακτήσεις. Ακολούθησε η Ράσινγκ, η κυριαρχία της Εστουδιάντες επί Σουμπελδία κι έπειτα οι τέσσερις σερί κούπες που πέρασαν την Ιντεπεδιέντε στη σφαίρα του μύθου. Για την Μπόκα Τζούνιορς, έναν σύλλογο με τεράστιο βεληνεκές, το Copa Libertadores είχε γίνει κάτι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο. Χρειαζόταν το μαγικό άγγιγμα του Χουάν Κάρλο Λορέντσο και των επιλογών του, για να φτάσει το 1977 στην κατάκτησή του.

Χουάν Κάρλος Λορέντσο: Το φάντασμα

Tο αποτυχημένο πέρασμα από την Εθνική Αργεντινής στο Μουντιάλ του 1962 δεν του έκλεισε τον δρόμο για την Ευρώπη. Ο Λορέντσο επηρεάστηκε από την τακτική προσέγγιση του Ελένιο Ερέρα, εργάστηκε σε Λάτσιο, Ρόμα, Μαγιόρκα και Ατλέτικο Μαδρίτης, με ενδιάμεσες επιστροφές στο πρωτάθλημα της χώρας του και στην εθνική. Ήταν στον πάγκο της «αλμπισελέστε» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 και στον επεισοδιακό αποκλεισμό από την Αγγλία. Το 1976, αφού είχε επιστρέψει στην Ευρώπη και είχε οδηγήσει τη Σαν Λορέντσο σε δύο τίτλους, ανέλαβε την Μπόκα Τζούνιορς, η οποία είχε μείνει πέντε χρόνια μακριά από τους τίτλους. Οι παίκτες τον βάφτισαν φάντασμα, για τον τρόπο που δούλευε στις προπονήσεις απέναντι σε άυλους αντίπαλους.

«΄Α, σήμερα έχουμε το φάντασμα΄, λέγαμε, γιατί τοποθετούσε τη βασική μας 11άδα απέναντι σε… κανέναν. Ούτε κώνοι, ούτε παίκτες. Κανείς. Έντεκα μόνοι μας. Παίζαμε απέναντι σε φαντάσματα. Έπαιρνε την μπάλα στο χέρι του και έκανε όλες τις κινήσεις που θα πραγματοποιούσε ο αντίπαλος. ‘Κι όταν φτάσουμε εδώ, εσύ Σανάμπρια, θα είσαι εδώ και ο παίκτης που θα σε μαρκάρει, ο Γκονσάλες, θα είναι εδώ και θα τρέξει πάνω σου,  οπότε θα πρέπει να κόψεις προς τα μέσα και εσύ -έλεγε σε κάποιον άλλον παίκτη- θα τρέξεις ελεύθερος και θα πάρεις την μπάλα, προκαλώντας ένα δύο εναντίον ενός σε αυτή τη ζώνη’. Αυτός ήταν ο Λορέντσο. Και τα περισσότερα από αυτά που έλεγε, γίνονταν πράξη. Ήταν ό,τι πιο σύγχρονο υπήρχε», διηγούταν στο βιβλίο “Angels with Dirty Faces” του Τζόναθαν Γουίλσον ο Μάριο Σανάμπρια, το δεκάρι που ήρθε από τη Νιούελς.

Άμεση επιτυχία και πίστη για το όνειρο

Στο Ροσάριο, ο Σανάμπρια είχε μάθει να παίρνει την μπάλα και να την κρατά, με τους συμπαίκτες του να έρχονταν για να του δώσουν επιλογές. Στην Μπόκα του Λορέντσο, έπρεπε να μάθει να παίζει με τη μία και να παίζει με τους συμπαίκτες που όχι απλά δεν τον πλησίαζαν, αλλά αναζητούσαν τους χώρους στην αντίπαλη άμυνα. Ο Φρανσίσκο Σα, ο οποίος έπαιζε στην Ιντεπεδιέντε που πήρε τα τέσσερα σερί Copa Libertadores, ήρθε για να προσφέρει την εμπειρία και την νοοτροπία, ενώ είχε την τύχη να έχει πίσω του τον Ούγκο Γκάτι, τον εκρηκτικό τερματοφύλακα που έπαιζε σαν λίμπερο πίσω από τον λίμπερο. Ο Λορέντσο έφτιαξε μια απροσπέλαστη άμυνα και ένα συμπαγές κέντρο, με τον Σανάμπρια να πλαισιώνει εξαιρετικά τον έμπειρο ηγέτη Σουνιέ και το «μηχανάκι» Μπενίτες . Στην επίθεση, συνδύασε ταχύτητα (Φέλμαν), σκληρή δουλειά απέναντι στις αντίπαλες άμυνες (Μαστράνγκελο) και τεχνική – ευφυία (Βέγλιο). Οι παίκτες που έφερε ταίριαξαν στη φιλοσοφία του και έφτιαξαν ένα απόλυτα ισορροπημένο σύνολο, ικανό να προσαρμοστεί σε κάθε αντίπαλο και να «κλειδώσει» όλα τα ατού του.

Τον καιρό εκείνο, το πρωτάθλημα της Αργεντινής ήταν στην ουσία δύο παράλληλες λίγκες, το Μετροπολιτάνο και το Νασιονάλ. Ο αντίκτυπος του «Τότο» ήταν άμεσος  και με τον νέο προπονητή, η Μπόκα κατέκτησε και τα δύο σε μια χρονιά, επαναλαμβάνοντας το επίτευγμα της Ρίβερ και πλέον ο στόχος ήταν ένας και μοναδικός: Το Copa Libertadores του 1977. «H πίεση ήταν τεράστια, γιατί ένας γιγαντιαίος σύλλογος, όπως η Μπόκα, δεν είχε κατακτήσει το τρόπαιο που είχαν η Ιντεπεδιέντε, η Εστουδιάντες και η Ρασίνγκ», έλεγε ο Σα.

Μπόκα Τζούνιορς: Αήττητη και με δύο γκολ παθητικό!

Στον όμιλό της, που ήταν οι ομάδες από Αργεντινή και Ουρουγουάη, βρέθηκε απέναντι στη Ρίβερ Πλέιτ, την Ντεφενσόρ Σπόρτινγκ και την Πενιαρόλ. Πέρασε αήττητη και με την εστία της απαραβίαστη. Τα ημιτελικά ήταν σε ομίλους και στον δρόμο τους, οι «Σενέισες» βρήκαν την Ντεπορτίβο Κάλι και την Λιμπερτάδ από την Παραγουάη. Με δυο νίκες και δύο ισοπαλίες, ήταν και πάλι πρώτοι. Συνολικά, η Μπόκα έφτασε στον τελικό με παθητικό μόλις δύο τερμάτων σε δέκα αγώνες και βρήκε απέναντί της την Κρουζέιρο. Την ομάδα από τη Βραζιλία που είχε σηκώσει την κούπα την προηγούμενη χρονιά και μάλιστα απέναντι στον μισητό αντίπαλο, τη Ρίβερ, στην οποία το παρατσούκλι «κότες» είχε βγει λόγω των αποτυχιών της στη διοργάνωση. Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική.

Η Μπόκα επικεντρώθηκε στον περιορισμό του Νελίνιο, του «μαγικού» δεξιού μπακ που έβγαινε μπροστά και σούταρε από παντού, του δήμιου της Ρίβερ Πλέιτ. Με ένα γκολ του Κάρλος Βέγλιο νίκησε 1-0 στην έδρα της, όμως στο Μπέλο Οριζόντε έχασε με το ίδιο σκορ. Ήταν μια εκτέλεση φάουλ του Νελίνιο από αρκετά μακρινή απόσταση, που έφερε το γκολ. Ο κόσμος στις κερκίδες πανηγύριζε πριν ο Βραζιλιάνος εκτελέσει και ο προπονητής του μπήκε στο γήπεδο και τον αγκάλιασε και στη συνέχεια έπεσε στα γόνατα, δείχνοντας τον θεό. Η μπάλα κατέληξε στα δίχτυα.

Η καταιγίδα του Μοντεβιδέο

Ο τελικός πήγε σε τρίτο ματς, στο Σεντενάριο του Μοντεβιδέο. Θα γινόταν 48 ώρες μετά το παιχνίδι της Βραζιλίας. Η τρομερή καταιγίδα που χτύπησε τη σελέστε πλευρά του Ρίο ντε λα Πλάτα πήγε το παιχνίδι 24 ώρες μετά και η Μπόκα ίσα που κατάφερε να προσγειωθεί. Στην πρώτη της προπόνηση, ένας δημοσιογράφος είπε ότι ο Νελίνιο είναι τραυματίας και δεν θα έπαιζε. Οι παίκτες σκέφτηκαν πώς είναι κόλπο του Λορέντσο, γιατί είχε βαρεθεί να ακούει για τον φόβο που προκαλούσε ο μπακ της Κρουζέιρο, λέγοντας σε όλους πως πρέπει πια να σταματήσουν να ασχολούνται μαζί του και να καταλάβουν τη δυναμική τους. Τελικά, σχεδίασε δύο τακτικά πλάνα. Ένα με τον Νελίνιο να παίζει κι ένα χωρίς. Σε περίπτωση που o «μάγος» από το Ρίο αγωνιζόταν, το πλάνο ήταν όλο το επιθετικό παιχνίδι να πέσει στην πλευρά του, με αιχμή του δόρατος τον Φέλμαν, ένα ταχυδυναμικό ποδοσφαιριστή που θα εξέθετε αμυντικά τον αντίπαλό του. Έτσι κι έγινε. Και κατάφερε να κάνει το μεγάλο όπλο της Κρουζέιρο να ζητήσει αλλαγή.

Το ματς έληξε 0-0 και πήγε στα πέναλτι. Εκεί, η μοίρα πια φαινόταν πως είχε αποφασίσει. Ο καλύτερος εκτελεστής των Βραζιλιάνων ήταν εκτός και ο Σανάμπρια γλίστρησε πριν την εκτέλεσή του, στέλνοντας την μπάλα ψηλότερα από ό,τι υπολόγιζε. Αυτό, όμως, τελικά, οδήγησε στο γκολ, με τον αντίπαλο τερματοφύλακα να την βρίσκει με τα ακροδάχτυλα χωρίς να μπορεί να αλλάξει την ιστορία. Ο Παλίνια αστόχησε στην τελευταία εκτέλεση και το Μπουένος Άιρες πήρε φωτιά. Παρά τον μανιασμένο καιρό, οι οπαδοί πήγαν συνοδεία την αποστολή από το αεροδρόμιο μέχρι το προπονητικό κέντρο, σε μια διαδρομή που κράτησε ώρες. Η Μπόκα είχε, επιτέλους, εκπληρώσει το πεπρωμένο της. Ο Λορέντσο την οδήγησε και στο Διηπειρωτικό απέναντι στην Γκλάντμπαχ, καθώς η Λίβερπουλ του Πέισλι αποσύρθηκε και σε δεύτερο σερί Libertadores την επόμενη χρονιά. Ο θρύλος του Λορέντσο στους «Σενέισες» είχε γραφτεί και ήταν βέβαιο, ήδη από τότε, ότι δεν θα ξεθωριάσει ποτέ.

Πηγή: Fanatico