Του Βασίλη Σαμπράκου
Θα ήθελα πάρα πολύ ο Θοδωρής Ζαγοράκης να έχει ζυγίσει πολύ καλά την απόφαση που πήρε για να υποβάλει την υποψηφιότητά του για την ΕΠΟ. Θα ήθελα μάλιστα να κατεβαίνει αποφασισμένος, με τη συνείδηση ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη ευκαιρία που θα μπορούσε να του δώσει η ελληνική ζωή για να επηρεάσει την προοπτική του ελληνικού ποδοσφαίρου· του ερασιτεχνικού και του εθνικού, όχι του επαγγελματικού διότι αυτό δεν θα έπρεπε να είναι “δουλειά” της ΕΠΟ και φυσικά κακώς ήταν εδώ και δεκαετίες.
Θα ήθελα πάρα πολύ, θα ευχόμουν αυτή την επιλογή να την έκανε επειδή μπορεί να βασιστεί στη στήριξη της βάσης, δηλαδή των σωματείων του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, που είναι αυτά που υποτίθεται ότι μόνα τους ελέγχουν τελικά τις εκλογές και καθορίζουν το μέλλον αναδεικνύοντας – εκλέγοντας μια διοίκηση.
Θα ήθελα πολύ, θα το ευχόμουν ολόψυχα αυτή την απόφαση να την πήρε επειδή ένιωσε την στήριξη της UEFA και πήρε εγγυήσεις ότι η ευρωπαϊκή συνομοσπονδία του ποδοσφαίρου θα υποστηρίξει έμπρακτα αυτό το εγχείρημα – οργανωτικά και οικονομικά, σε μια περίοδο που το εθνικό ποδόσφαιρο δεν έχει πόρους.
Θα ήθελα πολύ να ζω σε μια χώρα στην οποία ένας άνθρωπος του ποδοσφαίρου που θέλει να είναι υποψήφιος για την ΕΠΟ δεν χρειάζεται να ρωτήσει τις ποδοσφαιρικές εταιρείες και να πάρει το “χρίσμα”, την “ευχή”, την “ευλογία” ή τη “συναίνεση” του όποιου αφεντικού μιας ΠΑΕ. Ξέρω όμως πού ζω. Και γι’ αυτό διατυπώνω αλλιώς την ευχή: θα ευχόμουν να έχει με κάποιο ουσιαστικό τρόπο εξασφαλίσει ότι όλοι αυτοί δεν θα του βάλουν εμπόδια και θα τον αφήσουν να ασχοληθεί τουλάχιστον με τα ουσιώδη, δηλαδή το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και – επιτέλους – τη δημιουργία εθνικού ποδοσφαίρου σε μια χώρα που δεν έφτιαξε ποτέ υποδομή για το εθνικό ποδόσφαιρο.
Θα ήθελα πολύ να ζω σε μια χώρα στην οποία οι πολιτικοί δεν μπλέκουν με το ποδόσφαιρο. Ξέρω όμως πού ζω, και γι’ αυτό εύχομαι απλώς αυτές οι υποσχέσεις που έχει λάβει από τον Πρωθυπουργό ότι αυτό το εγχείρημα θα τύχει πλήρους κυβερνητικής υποστήριξης θα έχουν ουσία. Δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω από το να το ευχηθώ.
Θα ήθελα πολύ να πιστεύω ότι ο Ζαγοράκης θα πάει στην ομοσπονδία με το ελεύθερο να ξεκινήσει από λευκή κόλλα. Να έχει δηλαδή και τη δύναμη αλλά και τους πόρους για να επιχειρήσει μια ριζική ανακαίνιση της ομοσπονδίας, ξηλώνοντας τις ανθρώπινες και τις ψηφιακές κάμερες που έχουν στηθεί εκεί για να καταγράφουν ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει και τι λέει προκειμένου όλες οι πληροφορίες να αναμεταδίδονται σε αυτούς που τις χρειάζονται για να ασκούν έλεγχο.
Θα ήθελα πολύ να πιστεύω ότι ο Ζαγοράκης πηγαίνει εκεί με αυτογνωσία και με σχέδιο προκειμένου να βάλει στην ομοσπονδία επαγγελματίες και τεχνοκράτες. Δηλαδή ότι κάθε κομμάτι του ποδοσφαίρου θα ανατεθεί σε κάποιον που έχει την κατάρτιση, την εμπειρία, την τεχνογνωσία, τις ιδέες, και το σχέδιο προκειμένου να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις και να συμβάλει στην αλλαγή του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Θα ήθελα πολύ να πιστεύω ότι ο Ζαγοράκης έχει ήδη κατά νου να εκμεταλλευτεί τις διασυνδέσεις του με την UEFA και την FIFA προκειμένου να σαρώσει τον ποδοσφαιρικό πλανήτη και να εισάγει από το εξωτερικό όλες τις σύγχρονες εφαρμοσμένες θεωρίες για την ανασυγκρότηση και τον εκσυγχρονισμό του ποδοσφαίρου.
Θα ήθελα πολύ να πιστεύω ότι οι δεινόσαυροι, οι – με την κακή έννοια – δημόσιοι υπάλληλοι και οι “φυτευτοί” θα αντικατασταθούν από άφθαρτους, σύγχρονους και εργατικούς που θα υπηρετούν μόνο το κοινό συμφέρον και θα έχουν αυτή και μόνον αυτή την εργασιακή ηθική.
Θα ήθελα πολύ να δω όλη την ανθρωπογεωγραφία των στελεχών που θα έχουν την ευθύνη του εθνικού ποδοσφαίρου, από την υποδομή μέχρι την Εθνική Ανδρών να δημιουργείται με πρώην ποδοσφαιριστές που έχουν επιμορφωθεί, έχουν αποκτήσει παραστάσεις ως στελέχη, έχουν σαφείς και συγκεκριμένες ιδέες για την ανάπτυξη και μπορούν να λειτουργήσουν με νοοτροπία και αντιλήψεις ιδιωτικού τομέα, με την καλή έννοια, σε μια ομοσπονδία η οποία μέχρι σήμερα στελεχώνει επιτροπές με όραμα τα οδοιπορικά.
Θα ήθελα πολύ να πιστεύω ότι ο Ζαγοράκης θα διώξει από την ομοσπονδία την διαιτησία, και θα τη χρεώσει επισήμως και με 108 στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, και ότι θα κάνει το ίδιο με την υποστήριξη της κυβέρνησης για την δικαιοσύνη, ώστε να πετάξει έξω από τον οργανισμό της ομοσπονδίας τα τοξικά κομμάτια της, τα οποία λειτουργούν μόνο βλαπτικά και κάνουν αδιανόητη ζημιά.
Θα ήθελα επιτέλους να δω την Ελλάδα να βαδίζει στα χνάρια της Πορτογαλίας και να δημιουργεί μια θέση αντιπροέδρου – αρμόδιου αποκλειστικά για τις εθνικές ομάδες, ο οποίος θα λειτουργεί με εξουσίες και ελευθερίες διοικητή και θα αποφασίζει για όλα χωρίς την ανάγκη να πάρει την έγκριση από την ένωση κάτω ρεματιάς για να επιλέξει προπονητή ή να εγκρίνει κονδύλι για να αλλάξει φανέλες η εθνική παίδων.
Με όλα τα παραπάνω γίνεται σαφές ότι θα ευχόμουν να είναι μια άλλη χώρα η Ελλάδα, ώστε να έχει άλλο ποδόσφαιρο από αυτό που της αξίζει, το σημερινό. Όπως είπα παραπάνω όμως ξέρω καλά πού ζω. Και γι’ αυτό δεν έχω καταλάβει ποιο νόημα βρήκε ο Ζαγοράκης για να πάρει αυτή την απόφαση και να βάλει τον εαυτό του στη δοκιμασία που μπαίνει κάποιος να ακούει τα μύρια όσα από τον κάθε στριμωγμένο από την καραντίνα που ξεσπά σε ένα πληκτρολόγιο ή μια οθόνη αφής για να εκτονωθεί, όταν μάλιστα έχει επίγνωση και ξέρει καλά ότι αυτό είναι το μικρότερο πρόβλημα ή μάλλον μια μικρή προβολή αυτών που θα τον περιμένουν από την πρώτη κιόλας μέρα, δηλαδή από τότε που κάποιο από όλα αυτά τα θηρία νιώσει ότι του θίγει τα μικροσυμφέροντά του.
Από την άλλη όμως, εγώ δεν είμαι ο Ζαγοράκης. Δεν κατέκτησα το Euro 2004. Δεν ένιωσα ότι έχω τη δύναμη να αλλάξω το ποδόσφαιρο. Πιθανόν και να φοβήθηκα να αναμετρηθώ με τα βουβάλια. Γι’ αυτό και θα κλείσω με μια άλλη ευχή: εύχομαι στον Ζαγοράκη καλή δύναμη. Διότι για τις προθέσεις του είμαι σίγουρος, όπως και για την ικανότητά του όχι απλώς να κάνει καλύτερα πράγματα από αυτά που συμβαίνουν στην ΕΠΟ στην διάρκεια των τελευταίων ετών αλλά και για την διάθεση και την ικανότητά του να κάνει καλά πράγματα για το αυθεντικό ποδόσφαιρο. Όλα τα παραπάνω είναι οι ισχυρές αμφιβολίες μου. Στο δικό μου μυαλό το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μια χαμένη υπόθεση όσο δεν αλλάζει η Ελλάδα. Και μια Ελλάδα που δεν θέλει να αλλάξει, γιατί να θέλει να αλλάξει το ποδόσφαιρο; Από εκεί θυμήθηκε να κάνει την αρχή;
Πηγή: Gazzetta
