Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Η πρώτη διοργάνωση του Final 8 στο Ηράκλειο στο μπάσκετ ολοκληρώθηκε με τον Ολυμπιακό να κερδίζει το κύπελλο κάνοντας μια ωραία προπόνηση στον τελικό απέναντι στο Περιστέρι. Ολη η διοργάνωση ήταν μια απόδειξη ότι ο Ολυμπιακός παίζει χωρίς αντίπαλο. Όχι μόνο γιατί ο βασικός του αντίπαλος, δηλαδή ο Παναθηναϊκός, μοιάζει να έχει πατήσει το κουμπί της αυτοκαταστροφής. Αλλά και γιατί όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πιο πολύ από το να χειροκροτήσουν τις νίκες του. Οι δηλώσεις του Βασίλη Σπανούλη ήταν ενδεικτικές: «τον Ολυμπιακό» είπε «μπορείς να τον δυσκολέψεις αν τον βρεις κουρασμένο ή με το μυαλού αλλού. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτα». Σαν να σου λέει πως όλα εξαρτιόνται από αυτόν και μόνο.
Υπό αυτό το πρίσμα η κατάκτηση του κυπέλλου από τον Ολυμπιακό δεν αποτελεί καλά καλά ούτε είδηση: η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν απλά ένα φαβορί που επιβεβαίωσε τα προγνωστικά. Ένα κατόρθωμα βέβαια υπάρχει στην ιστορία: είναι τρομερό κατόρθωμα εν προκειμένω ότι στην χώρα που η αμφισβήτηση κάθε επιτυχίας είναι επιστήμη, ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ απολαμβάνει κάτι σπάνιο: όχι απλά την αναγνώριση της υπεροχής του από όλους, αλλά ένα είδος θαυμασμού για την γενικότερη λειτουργία του. Αυτό στην Ελλάδα δεν το συναντάς εύκολα. Νομίζω μάλιστα πως ο θαυμασμός δεν έχει να κάνει μόνο με την αγωνιστική του απόδοση, αλλά και με τον τρόπο της διοίκησής του: ό,τι συμβαίνει, αποτελεί για τους αδερφούς Αγγελόπουλους ένα είδος δικαίωσης. Και η δικαίωση είναι πάντα σημαντικότερη από την οποιαδήποτε επιτυχία.
Εχουν υπάρξει προηγούμενα
Στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ (και του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα) έχουν υπάρξει αρκετές ομάδες που κατά καιρούς ξέφυγαν από τους ανταγωνιστές τους – όχι πάντα για τους ίδιους λόγους. Μια τέτοια ομάδα, άξια σεβασμού για την συνέπειά της, είναι πχ ο Ολυμπιακός στο πόλο, που έχει κάνει πράγματα που είναι σπάνια, όχι στην Ελλάδα αλλά στην Ευρώπη: με προπονητή τον Θοδωρή Βλάχο πχ έπαιξε κάποτε ένα τελικό στο Τσάμπιονς λιγκ του Πόλο χωρίς να έχει χάσει κανένα ματς! Όμως στο πόλο (ή και στο βόλεϊ ακόμα) δεν υπάρχει το δηλητήριο του οπαδισμού και δεν υπάρχουν μηχανισμοί παραγωγής υποψιών – πράγματα δηλαδή που έχουμε δει στο μπάσκετ και στο ποδόσφαιρο. Η απόλυτη αναγνώριση στα σπορ, που το φαρμάκι κυκλοφορεί σε γενναίες δόσεις, είναι μάλλον απίθανη.
Τα χρόνια του Ιωαννίδη
Αυτό που συμβαίνει με τον Ολυμπιακό φέτος μου θυμίζει πολλά που συναντάς στην ιστορία του Αρη της δεκαετίας του ‘80. Αντίθετα από άλλες μεγάλες ομάδες μπάσκετ (τον σπουδαίο Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τον μεγάλο Ολυμπιακό του Γιάννη Ιωαννίδη, ακόμα και τον ΠΑΟΚ του Ντούντα Ιβκοβιτς που έπαιξε υπέροχο μπάσκετ) ο Αρης δεν ήταν μια πανάκριβη ομάδα – δεν είχε ως χρηματοδότες τους αδερφούς Γιαννακόπουλους πχ ή τον Σωκράτη Κόκκαλη. Για τη διατήρησή του σε υψηλό επίπεδο φρόντιζε ο αφανής αλλά πάντα γαλαντόμος Γιάννης Μπουτάρης και κάποιοι λίγοι ακόμα. Ο Αρης δεν είχε ποτέ μπάτζετ γιγάντιο, όπως ο Ολυμπιακός στα 90’ς και ο ΠΑΟ που την δεκαπενταετία 1995-2010 ήταν πάντα μια από τις τέσσερις – πέντε ακριβότερες ομάδες στην Ευρωλίγκα.
Το μοντέλο της διοικητικής λειτουργίας του τότε Αρη δεν ήταν όμοιο με αυτό του τωρινού Ολυμπιακού: ήταν άλλοι καιροί. Υπάρχουν όμως δυο μεγάλες ομοιότητες. Η μία είναι ότι κι εκείνος ο Αρης, όπως κι ο τωρινός Ολυμπιακός, είχε κερδίσει την αποδοχή όλων χάρη στα ευρωπαϊκά του αποτελέσματα – δεν είναι υπερβολή ότι κάθε Πέμπτη που αγωνιζόταν ερήμωναν οι δρόμοι σε όλη την Ελλάδα. Η δεύτερη ότι τόσο ο Αρης όσο και ο εφετινός Ολυμπιακός είναι δυο ομάδες που δημιούργησαν σε όλους τους φίλους του σπορ την στέρεα εντύπωση ότι πρόκοψαν χάρη στην στήριξη ενός προπονητή που είναι και Ελληνας. Ο Αρης είναι ιστορικά η πρώτη ομάδα που το πρόβαλε αυτό ως συνταγή επιτυχίας: ο Γιάννης Ιωαννίδης το πιστώθηκε κι απέδειξε την ικανότητα του και στη συνέχεια. Κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας σήμερα σε κάθε ευκαιρία επαναλαμβάνει ότι ο Ολυμπιακός, που έφτιαξε, έχει ως μυστικό την στήριξη του ίδιου από τον Γιώργο και τον Παναγιώτη Αγγελόπουλου που του επέτρεψαν να κάνει πράξη το σχέδιο του.
Φυσικά υπάρχουν και διαφορές: ο Αρης είχε τον Γκάλη και τον Γιάννάκη – δυο «τέρατα» γύρω από τα οποία χτίστηκε μια ομάδα. Οι καιροί έχουν αλλάξει: το σχέδιο του Μπαρτζώκα είναι πιο πολύπλοκο. Αλλά η στόχευση και το αποτέλεσμα είναι ίδια: και στον Αρη του ’80 και στον Ολυμπιακό σήμερα υπάρχει η πίστη ότι η αναγνώριση έρχεται μέσω της καλής παρουσίας στην Ευρώπη. Κι ότι όταν στην ευρωπαϊκή διοργάνωση που παίρνεις μέρος είσαι ανταγωνιστικός, αυτό θα το εισπράξεις και στην Ελλάδα. Θα χτίσεις αήττητα σερί που προκαλούν θαυμασμό απλά γιατί είσαι ομάδα άλλου επιπέδου. Αυτό το τελευταίο ενώνει όλες τις σπουδαίες ομάδες του ελληνικού μπάσκετ: απλά ο Αρης του ’80 είναι ο πρώτος διδάξας. Κι ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων δείχνει πως αυτό μπορεί να γίνει χωρίς υπερβολικά χρήματα – με το δέκατο μπάτζετ στην Ευρωλίγκα πχ, αλλά με μια μεγάλη επένδυση στη γνώση.
Συνταγή και συνέπεια
Οι Αγγελόπουλοι είναι καταλυτικοί παράγοντες στην επιτυχία κάθε ομάδας του Ολυμπιακού χρόνια τώρα κι όχι μόνο για τα χρήματα που βάζουν. Στον κόσμο του ελληνικού μπάσκετ τους ψιλοχλεύαζαν κάτι χρόνια πριν για την επιμονή τους στην διεκδίκηση της Ευρωλίγκας και τους έλεγαν «Ευρωλιγκάκιδες» και «Ευρωλιγούρηδες»: όσα δεν φτάνει η αλεπού κτλ κτλ.
Στη βάση κάθε επιτυχημένης ομάδας του Ολυμπιακού που είδαμε επί των ημερών τους, μετά το 2012, υπάρχει η ίδια συνταγή: η στήριξη ενός προπονητή και ο σεβασμός στα θέλω του. Λέγεται ότι κατά καιρούς μια επιλογή παίκτη μπορεί να κάνουν και οι ίδιοι: δεν το αποκλείω. Όμως αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο προπονητής είναι ο ένας και μόνος μεγάλος διαχειριστής – είτε λέγεται Ιβκοβιτς, είτε Σφαιρόπουλος, είτε Μπλατ, είτε Μπαρτζώκας.
Στον κόσμο επίσης αρέσει η ευθύτητα τους: δεν ενδιαφέρονται για κανένα παρασκήνιο κι όταν κάποια στιγμή απηύδησαν με όσα έβλεπαν πήραν την ομάδα κι έφυγαν. Θυμηθείτε κάποτε τα πανηγύρια πολλών για την απόφαση του Ολυμπιακού να φύγει από την Α1, θυμηθείτε τη στάση της ομοσπονδίας, τα 13-1 στον ΕΣΑΚΕ, τους υφυπουργούς Αθλητισμού που έκαναν ότι δεν καταλαβαίνουν τι συμβαίνει στο μπάσκετ. Δείτε σήμερα που είναι όλοι αυτοί και που είναι ο Ολυμπιακός: η ομοσπονδία άλλαξε, οι 13 βλέπουν τον Ολυμπιακό με τα κιάλια, οι κάποτε Υπουργοί στις εκλογές δεν βρήκαν την ψήφο τους κι ο Ολυμπιακός απολαμβάνει την απόλυτη αναγνώριση χάρη στο παιγνίδι του, τις ευρωπαϊκές του βραδιές και τις επιτυχίες του. Χωρίς οι ιδιοκτήτες του να χρειαστούν Ενώσεις, διαιτητοπαράγοντες, παρατρεχάμενους, συμμάχους, λυκοφιλίες ή μεταγραφές αεροδρομίου. Οταν ο Ολυμπιακός επέστρεψε στην Α1, αυτό δεν συνέβη γιατί οι ιδιοκτήτες του έκαναν κάποιου είδους συμβιβασμό, αλλά γιατί οι συνθήκες άλλαξαν. Επέστρεψαν δικαιωμένοι κι έχοντας επενδύσει στο χρόνο και στη γνώση. Και σήμερα απολαμβάνουν τα αποτελέσματα καθώς ο Ολυμπιακός τους μοιάζει σε όλους ομάδα πρότυπο.
Τι να του προσάψεις αυτού του Ολυμπιακού; Πώς να δηλητηριάσεις την επιτυχία του; Τι να πεις όταν βλέπεις τον Πίτερς να είναι εκτός αποστολής στον ημιτελικό του κυπέλλου και πρώτος σκόρερ στον τελικό του; Πώς να μην θαυμάσεις την λειτουργία της ομάδας όταν ο Μπλακ υπογράφει συμβόλαιο μέχρι τον Δεκέμβρη και πλέον παθιάζεται τόσο πολύ με την ομάδα, ώστε θέλει να μείνει εδώ χρόνια; Και με ποια ομάδα στην Ελλάδα μπορείς να τον συγκρίνεις τον Ολυμπιακό βλέποντας την προσήλωσή του στην Ευρώπη, τη θέλησή του να διακριθεί σε αυτή και την πίστη του πως ακόμα και κόντρα σε ομάδες με διπλάσιο μπάτζετ όλα γίνονται;
Ομάδα οικογένεια πραγματική
Μετά την κατάκτηση του κυπέλλου Ελλάδος ο αρχηγός της ομάδας Κώστας Παπανικολάου και ο προπονητής της Γιώργος Μπαρτζώκας αφιέρωσαν το τρόπαιο στον υπεύθυνο επικοινωνίας Χρήστο Μπαφέ και στον γυμναστή της ομάδας Ανδρέα Γκατζούλη. Και οι δύο είχαν τελευταία κάποιες ιατρικές περιπέτειες και δίνουν τις μάχες τους. Το κάνουν με την σκέψη όλων που βρίσκονται στην ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού να τους συντροφεύει. Οι αφιερώσεις αυτές δείχνουν πως μια ωραία ομάδα πρέπει να είναι πρώτα μια αγαπημένη οικογένεια. Οποιος ψάχνει το μυστικό για το γιατί και το πώς ο Ολυμπιακός έχει στο μπάσκετ μια τόσο ελκυστική ομάδα ας σταθεί και σε αυτό. Παρεμπιπτόντως το «αγαπημένη οικογένεια» είναι κάτι δυσκολότερο από το «ωραία ομάδα». Σε αυτό ο τωρινός Ολυμπιακός είναι ανώτερος κι από τον μεγάλο Αρη, που έχτισε την αντίληψη ότι η Ευρώπη είναι ο μόνος τόπος αναγνώρισης και πρέπει σε αυτή να κερδίζεις για να περπατάς στην Ελλάδα με το κεφάλι ψηλά. Νικητής, αλλά κυρίως απλησίαστος.
Πηγή: Κάρπετ Show
