Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Έχω γράψει και στο παρελθόν για την περίφημη εθνική υπερηφάνεια, αυτή που γεμίζει τις καρδιές και τα timeline των Ελλήνων μετά από επιτυχίες όπως του Στέφανου Τσιτσιπά το πρωί της Κυριακής. Πρόκειται ασφαλώς για ένα ιδιαίτερα χρήσιμο συναίσθημα, κυρίως όσον αφορά την κοινωνική συνοχή. Στην Ελλάδα δεν έχουμε συχνά αφορμές για να χαιρόμαστε όλοι μαζί. Ακόμα και την χαρά μας άλλωστε, την προσδιορίζουμε συνήθως με σημείο αναφοράς τη μιζέρια των «αντιπάλων» – η ικανοποίηση για την δική μας επιτυχία δεν είναι σχεδόν ποτέ αυθύπαρκτη, τις περισσότερες φορές ακουμπάει και μεγαλώνει πάνω στην αποτυχία των «άλλων».
Η περασμένη Κυριακή ήταν μια ημέρα φορτισμένη συναισθηματικά. Χιλιάδες Έλληνες χαρακτήριζαν χιλιάδες Έλληνες, φασίστες ή προδότες, ανάλογα με την πλευρά του «στρατοπέδου» στο οποίο ανήκουν. Χημικά, ξύλο, επεισόδια, οι σημερινοί διαδηλωτές, χθεσινοί πολέμιοι των διαδηλώσεων και οι σημερινοί επικριτές τους, χθεσινοί «αγανακτισμένοι». Δεν μας συμβαίνει πρώτη φορά, κάθε άλλο.
Μέσα σε αυτόν τον ορυμαγδό, ο θρίαμβος του Τσιτσιπά επί του κορυφαίου τενίστα όλων των εποχών υπήρξε μια ανάσα ενότητας! Μια πρώτης τάξεως αφορμή να χαμογελάσουμε όλοι, από την Κρήτη έως την Αλεξανδρούπολη, είτε υποστηρίζουμε τη συμφωνία των Πρεσπών, είτε όχι.
Ο Τσιτσιπάς είναι ένας ωραίος νέος Έλληνας. Αθλητής με προοπτικές να γίνει κορυφαίος στο χώρο του, συγκροτημένη προσωπικότητα, λαμπερό χαμόγελο, γνήσια αγάπη για την Ελλάδα την οποία εκφράζει σε κάθε ευκαιρία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Το παλικαράκι, μετά τη μεγαλύτερη νίκη της καριέρας του, αντί για κλισέ περί αθάνατης ελληνικής ψυχής, ανέβασε στους λογαριασμούς του στα social media ένα γνωμικό του Σωκράτη σχετικό με την χρησιμότητα της παιδείας («Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’ αγαθά φέρει» – «Η παιδεία, όπως ακριβώς μια εύφορη γη, φέρνει όλα τα αγαθά»). Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο. Πρόκειται για εκκολαπτόμενο αστέρι που αν έχει την υγειά του, θα προσφέρει στην Ελλάδα επί σειρά ετών την θετική προβολή που τόσο έχει ανάγκη –και δεν της την προσφέρουν όσοι πάνε στους αγώνες του και καφρίζουν.
Ωραία ήταν λοιπόν με τον Στέφανο. Καλά περάσαμε, χαρήκαμε, πανηγυρίσαμε, θα χαιρόμαστε συχνά στο μέλλον μαζί του και θα μάθουμε αναγκαστικά και λίγο τένις, το οποίο είναι υπέροχο έτσι κι αλλιώς. Ας θυμόμαστε όμως επίσης ότι ο Τσιτσιπάς όπως και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο έτερος κορυφαίος πρεσβευτής της χώρας μας το εξωτερικό, δεν αποτελούν ακριβώς αντιπροσωπευτικά δείγματα της ελληνικής κοινωνίας και των προϊόντων τα οποία παράγει. Για την ακρίβεια αποτελούν το ακριβές αντίθετο: στη χώρα της ήσσονος προσπάθειας, του βολέματος και της αναξιοκρατίας, ο Στέφανος, ο Γιάννης, ο Λευτέρης, η Κατερίνα κ.α. συμβολίζουν όσα η Ελλάδα επί της ουσίας «πολεμάει» εδώ και δεκαετίες. Την σκληρή, συστηματική και μεθοδική δουλειά και την επιβράβευσή της. Την καλώς εννοούμενη αριστεία.
Το μήνυμα «αν έχεις ταλέντο και το καλλιεργήσεις, θα διακριθείς, είτε προέρχεσαι από αστική οικογένεια, είτε από οικογένεια μεταναστών» είναι ένα μήνυμα απολύτως επιβλαβές για την κρατούσα νοοτροπία στη χώρα μας.
Για αυτό και πάντα αντιμετωπίζω πάντα με επιφύλαξη την «εθνική υπερηφάνεια». Προσωπικά, άλλωστε, δεν έκανα απολύτως τίποτα για να νιώθω υπερήφανος με την επιτυχία του Τσιτσιπά. Απλώς έτυχε να γεννηθούμε στην ίδια χώρα. Η οποία επίσης δεν έχει κάνει τίποτα ούτως – ώστε να δικαιούται να νιώθει υπερήφανη για τον Τσιτσιπά.
Ο Στέφανος και ο Γιάννης δεν διακρίνονται στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο επειδή γεννήθηκαν στην σημερινή Ελλάδα. Διακρίνονται παρά το γεγονός αυτό.
Ας χαρούμε με τις επιτυχίες τους, λοιπόν. Το έχουμε ανάγκη. Και ας ελπίσουμε (όχι ιδιαίτερα βάσιμα πάντως) ότι τα παραδείγματά τους, θα δείξουν το δρόμο για την επικράτηση της άλλης Ελλάδας. Εκείνης που θα μας προσφέρει πραγματικές αφορμές εθνικής υπερηφάνειας . Με την καθημερινότητά της και όχι με τις εξαιρέσεις της.
Πηγή: Sport DNA
