Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Παναθηναϊκός γύρισε από την Ισπανία με δυο ήττες. Εχασε και από την Μπαρτσελόνα και από την Μπασκόνια. Δεν είναι παράξενο γιατί στην Ισπανία παραδοσιακά ζορίζεται – η περσινή του νίκη με την Ρεάλ Μαδρίτης είναι η εξαίρεση σε ένα κανόνα που τον θέλει να υποφέρει. Το κακό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι η Μπαρτσελόνα και η Μπασκόνια τον κέρδισαν με τον ίδιο τρόπο. Δηλαδή σταματώντας τον Κέντρικ Ναν. Ο ΠΑΟ μπορεί να κάνει πολλά. Όχι όμως να είναι ανταγωνιστικός χωρίς επιθετική προσφορά από τον Αμερικάνο του. Που ενώ προερχόταν από πέντε ματς με εμφανίσεις που άφησαν τον κόμσο με το στόμα ανοιχτό (ο μέσος όρος του ήταν 28.8 π), στα δυο ματς αυτής της εβδομάδας έβαλε συνολικά 14 πόντους (μόλις επτά σε κάθε ματς) έχοντας με 3/11 δίποντα, 2/11 τρίποντα, 2/2 βολές, κάνοντας και σε 11 λάθη που όλα σχεδόν χάρισαν στους αντιπάλους του ΠΑΟ αιφνιδιασμούς. Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.
Ιδια περίπου ματς
Στο Μπαρτσελόνα – ΠΑΟ έγινε για πρώτη φορά κατανοητή η δυσκολία που μπορεί να έχει ο Παναθηναϊκός μετά την παρατεταμένη απουσία του Ματίας ΛεΣορ. Χωρίς τον Γάλλο σέντερ και την δυνατότητα του να σκοράρει σε καταστάσεις πικ εν ρολ η επίθεση του Παναθηναϊκού φάνηκε ότι εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από τον Κέντρικ Ναν. Ο Αμερικανός απέναντι στην Μπαρτσελόνα έκανε ένα κακό παιχνίδι υποφέροντας το μαρκάρισμα ψηλότερων γκαρντ όπως ο Σατοράνσκι αλλά παραδόξως και ο Πάντερ – παραδόξως γιατί η άμυνα δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο του Αμερικανού σκόρερ. Κι όταν ο Ναν υποφέρει ο ΠΑΟ κολλάει γιατί δεν είναι σε καλή κατάσταση ούτε ο Σλούκας, ούτε ο Μπράουν που με την Μπασκόνια έπαιξε.
Η απουσία του ΛεΣόρ στο συγκεκριμένο ματς φάνηκε πιο πολύ στην επίθεση παρά στην άμυνα. Το πρώτο ημίχρονο του Παναθηναϊκού με την Μπαρτσελόνα είναι αμυντικά άψογο, αλλά το αβαντάζ που πήρε (οι μόλις οκτώ πόντοι δηλαδή) ήταν πολύ μικρό με δεδομένο ότι είχε αφήσει την Μπαρτσελόνα να σκοράρει μόλις 30 πόντους. Η απουσία του Λεσόρ έκανε τον ΠΑΟ προβλέψιμο: η Μπαρτσελόνα έμοιαζε να ξέρει κάθε του κίνηση και στο τρίτο δεκάλεπτο τον έβγαλε τελείως από τα νερά του. Ο ΠΑΟ έδειξε να μην έχει τρόπους να παίξει επίθεση: στιγμές στιγμές νόμιζες πως περίμεναν να εμφανιστεί ο Λεσόρ.
Στο Μπασκόνια – ΠΑΟ το πρόβλημα φάνηκε λίγο περισσότερο σύνθετο. Η ομάδα του Λάσο παίζει καλύτερα στην έδρα της παραδοσιακά γιατί είναι ομάδα ρυθμού. Η δική μου εντύπωση είναι ότι ο Αταμάν προσπάθησε αρχικά να κάνει ό,τι πέρυσι δηλαδή να εμφανίσει ένα Παναθηναϊκό έτοιμο να παίξει όπως ο αντίπαλός του αλλά καλύτερα. Κάπως έτσι παρασύρθηκε από τους γηπεδούχους, βρέθηκε νωρίς πίσω στο σκορ και συνεχώς κυνηγούσε. Αλλά το να κυνηγάει ο ΠΑΟ όταν ο Σλούκας παίζει μόνο 14 λεπτά κι ο Γκραντ μόνο 16 δεν είναι καθόλου απλό. Ο Αταμάν επιστράτευσε πχ τον Καλαϊτζάκη για να παίξει καλύτερη άμυνα στον φορμαρισμένο Καμπαρό. Αλλά έτσι ο ΠΑΟ παίζει επίθεση με ένα παίκτη λιγότερο κι όταν αυτό κυνηγάς είναι δύσκολο. Η Μπασκόνια έχει αυτά τα δυναμικά και πολύ αθλητικά Αμερικανάκια που επικεντρώθηκαν στον Ναν: ο Φόρεστ, ο Μπάλτγουιν (που έπαιξε 31 ολόκληρα λεπτά) τον εκνεύρισαν. Ωστόσο αυτό δεν θα αρκούσε στην ομάδα του Λάσο να κερδίσει αν δεν έβρισε τον ΠΑΟ τόσο άδειο στην άμυνα. Ο Χολ και ο Μονέκε βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό. Και το σπουδαίο παιγνίδι του Οσμάν πήγε στράφι.
Η βεβαιότητα ως πυξίδα
Ο Παναθηναϊκός χωρίς πέντε παίκτες (Σλούκα, Μπράουν, Λεσόρ, Γκριγκόνις και Κώστα Αντετοκουνμπο) μπορεί να είναι ανταγωνιστικός απέναντι σε οποιαδήποτε ομάδα στην έδρα του. Εκτός έδρας όμως χρειάζεται τους εικοσιπέντε πόντους τον Ναν. Γιατί αν αυτοί λείψουν, δύσκολα θα τους βρει από άλλον. Η εντύπωση που μου έμεινε από τα δυο ματς στην Ισπανία είναι ότι δεν υπήρξαν τα κατάλληλα σκριν για τον Ναν – περίμεναν όλοι ότι θα πάει στο ένας εναντίον όλων. Ο Λάσο ήθελε να κουράσει την κίνησή του, ο Πεναρόγια να μην παίρνει εύκολα την μπάλα. Και η Μπαρτσελόνα και η Μπασκόνια έδειξαν μια βεβαιότητα ότι περιορίζοντας τον δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.
Στην Βαρκελώνη φάνηκε πως ο Αταμάν μπορεί να παίξει παιχνίδια και με επτά μόνο παίκτες αν χρειαστεί, δεν μπορεί όμως μεταξύ αυτών να μην υπάρχουν οι τρεις από τους τέσσερις γκαρντ του. Με την Μπασκόνια φάνηκε ότι δεν αρκεί αυτή να είναι παρόντες: πρέπει να είναι και διακριθέντες για να ρθει μια νίκη – τουλάχιστον οι τρεις από τους τέσσερις. Αυτό είναι για μένα το μεγάλο συμπέρασμα: ότι θα πονούσε η απουσία του ΛεΣόρ και ότι ο ΠΑΟ θα μπλόκαρε αν ο Ναν μπλόκαρε είναι απλά πράγματα.
Επανασχεδιασμός επίθεσης
Το μπλοκάρισμα του Ναν βέβαια είναι το πιο αξιοσημείωτο. Ωστόσο αυτό, μολονότι συνιστά ένα όριο του παιχνιδιού του Παναθηναϊκού, δεν είναι και τόσο κακό. Διότι οι κακές βραδιές του Ναν στην Ευρωλίγκα μέχρι τώρα ήταν ελάχιστες μολονότι κάθε ομάδα κάνει ό,τι μπορεί για να τον περιορίσει. Ο Ναν έχει μάθει να παίζει με το κυνηγητό όλων: το πρόβλημα μεγαλώνει όταν οι άλλοι δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν χώρους που έχουν στην διάθεσή τους και επιθέσεις που θα πρέπει να διαχειριστούν περίπου υποχρεωτικά. Με την Μπασκόνια πχ υπήρξε ένα ντόμινο καταστροφής: ήταν σαν το πρόβλημα του Ναν να μεταδίδεται στους υπόλοιπους ή να ξεκινά από τους υπόλοιπους. Ο ΠΑΟ φαίνεται να θέλει ένα επανασχεδιασμό της επίθεσής του κι αυτό για τον Αταμάν δεν είναι ό,τι καλύτερο γιατί στον τομέα επίθεση η ομάδα του φαινόταν να έχει βρει το modus vivendi. Για αυτό άλλωστε διάλεξε ως αντικαταστάτη του ΛεΣόρ τον Γκέμπριελ: πίστευε ο Τούρκος προπονητής ότι θα του δώσει λύσεις στην άμυνα που του έδινε ο ΛεΣόρ. Η επίθεση έπρεπε να είναι άλλων δουλειά.
Βέβαια υπάρχει και μια άλλη διάσταση: το βάρος και των άλλων απουσιών που καθώς η χρονιά σκληραίνει φαίνονται. Ο Παναθηναϊκός για να μην έχει σοβαρά προβλήματα στη συνέχεια πρέπει να σταματήσει να ταλαιπωρείται από τραυματισμούς: η απουσία του Μήτογλου στο ματς με την Μπασκόνια στοίχισε κι αυτές οι απουσίες είναι τελευταία συχνότατες. Χρήσιμες θα ήταν προφανώς και κάποιες επιστροφές: με τον ΛεΣορ εκτός και ο Κώστας Αντετοκούνμπο πχ θα ήταν μία χρήσιμη προσθήκη. Ο ΠΑΟ έχασε δυο ματς έχοντας χάσει παίκτες. Δεν είναι δικαιολογία, είναι πραγματικότητα. Αλλά αν συνεχιστεί αυτό θα αργήσουμε να τον ξαναδούμε στην πληρότητα του.
Πηγή: Karpetshow
