Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξη Σπυρόπουλου

Τον Σεπτέμβριο στην Πριστίνα, όταν οι Κοσοβάροι ισοφάρισαν στο 90’+2′, ο σχολιασμός μου ήταν “σκληρό για την Ελλάδα αλλ’ όχι άδικο”. Δεν μπορείς, με το ελάχιστο (ποδόσφαιρο) να ζητάς το μέγιστο (αποτέλεσμα). Ο Γεωργιανός συνάδελφός μου τώρα, μετά τα ελληνικά γκολ στο 90′ και στο 90’+5′, είναι βέβαιον ότι θα μπορούσε να έχει σχολιάσει το ίδιο. “Σκληρό για τη Γεωργία αλλ’ όχι άδικο”.
     
Αν κάτι ήταν “άδικο”, αυτό είναι το 1-1 τον Μάρτιο στην Τούμπα. Εκεί πράγματι, άξιζε η Γεωργία να νικήσει την Ελλάδα. Εκείνο το βράδι στη Θεσσαλονίκη η Γεωργία είχε 6-11 φάσεις, 1-4 on-target, 4-9 κόρνερ. Στο Μπατούμι η Ελλάδα είχε 16-4 φάσεις, 8-3 on-target, 6-3 κόρνερ. Στο Μπατούμι η ερώτηση δεν ήταν, εάν θα γίνει. Η ερώτηση ήταν μόνο, πότε θα γίνει. Και που άργησε, το ίδιο μετράει. Οσο και η νίκη της Ισπανίας, την άνοιξη στην Τιφλίδα, 2-1 με γκολ στο 90’+2′. Δεν θα ντραπούμε κιόλας!
     

Πόσο καλό ήταν το παιγνίδι της Εθνικής στη Γεωργία, είναι ένα πράγμα. Πόσο άξιζε τη νίκη η Εθνική στη Γεωργία, είναι ένα άλλο πράγμα. Κατ’ ουσίαν, ισχύουν και τα δύο. Ηταν βάσιμο μεν, να περιμένουμε ένα καλύτερο παιγνίδι της ελληνικής ομάδας. Με περισσότερη τάξη. Με υψηλότερη ποιότητα. Με ισχυρότερη ένταση. Είναι κρυστάλλινο δε, ότι νίκησε η ομάδα που έπρεπε να νικήσει.      

Ο,τι βγαίνει μία μέρα σ’ ένα μέρος με ένα αντίπαλο, ενδέχεται να μη βγει μια άλλη μέρα σ’ ένα άλλο μέρος με ένα άλλο αντίπαλο. Τον Ιούνιο στη Μάλαγα με τη Νορβηγία, το πρώτο ημίχρονο με δίδυμο μπροστά Μασούρα/Πέλκα, και τον Μάνταλο κοντά πίσω τους, ήταν χάρμα. Τον Οκτώβριο στο Μπατούμι με τη Γεωργία, το δεύτερο ημίχρονο με δίδυμο μπροστά Μασούρα/Πέλκα, και τον Μπακασέτα κοντά πίσω τους, δεν ήταν χάρμα. Συμβαίνει.
     

Νικήσαμε…αργοπορημένα ή νικήσαμε…εγκαίρως, καμιά φορά αυτά τα πράγματα παραείναι σχετικά. Και δεν εξαρτώνται πάντοτε, από τους ποδοσφαιριστές. Το αργοπορημένο θα μπορούσε να είναι εύκολα έγκαιρο, εάν μια μαρμάγκα δεν κατάπινε το εκατό-μηδέν γκολ του Τζαβέλλα νωρίς στο πρώτο ημίχρονο. ‘Η την εκατό-μηδέν αποβολή του Κανκάβα, στο μέσον του δεύτερου ημιχρόνου. Ποτέ δεν ξέρεις, τι να περιμένεις με βεβαιότητα.
     
Οι Ολλανδοί είναι, καθόλου παράξενα, οι καλύτεροι var στον κόσμο. Η Ολλανδία επινόησε τους var στο ποδόσφαιρο, η Ολλανδία το δοκίμασε εδώ και κοντά δέκα χρόνια (όταν στον Υπόλοιπο Κόσμο το video στο ποδόσφαιρο ήταν, ακόμη, επιστημονική φαντασία), η Ολλανδία το πρωτοχρησιμοποίησε σε επίσημο ματς προτού καν αλλάξει η FIFA τον κανονισμό (που όμως ήταν φανερό ότι, μετά την αποπομπή του αντιρρησία Μπλάτερ ιδίως, όντως θα τον άλλαζε…)
     

Οι Ολλανδοί είναι λοιπόν, οι πιο εκπαιδευμένοι και εξοικειωμένοι με αυτό. Οι Ολλανδοί έχουν ως εκ τούτου, τους περισσότερους πιστοποιημένους var. Και Ολλανδοί var ήταν που, αυτό το Σαββατόβραδο στο Μπατούμι, έχασαν τα χοντρά μες απ’ τα μάτια τους. Λες, θα καταβρόχθιζαν χατσαπούρι εκείνη τη στιγμή. Που αλήθεια, το χατσαπούρι στη Γεωργία δεν χάνεται. Χατσαπούρι με κρασί. Που και το κρασί στη Γεωργία, δεν παίζεται. Το κρασί, έχει γίνει λόγος ρωσογεωργιανής σύρραξης! Και αφού δεν είδαν όσα έβγαζαν μάτι, στο τέλος ξετρύπωσαν τον ψύλλο μες στα άχυρα. Βρήκαν το πέναλτι. Οταν λέμε “ποτέ δεν ξέρεις” τι να περιμένεις, ποτέ δεν ξέρεις.
     
Η Εθνική κλείδωσε οριστικά, τη θέση που ήταν “υποχρεωμένη” στο γκρουπ να πάρει (3η). Οταν η Ελλάδα νίκησε προ καιρού τη Σουηδία, η περαιτέρω απαίτηση ήταν να νικήσει τις Γεωργίες και τα Κόσοβα. Δεν βλέπω κανένα λόγο, να αλλάζει κάτι σε αυτό. Με τις Γεωργίες και τα Κόσοβα, απαιτείς. Με τις Ισπανίες και τις Σουηδίες, ελπίζεις. Το ότι η ομάδα φτάνει την Τρίτη (στη Στοκχόλμη) στον έκτο από τους οκτώ αγώνες και ακόμη έχει ενδιαφέρον η βαθμολογία, ήδη αυτό είναι πολύ ok. Τα υπόλοιπα, είναι μακρινά. 

     
Μένει να επισυμβούν πολλά, συνδυαστικά. Αν δεν συμβούν, προφανώς αυτό δεν θα είναι κριτήριο ότι έχουμε ένα γκρουπ…για πέταμα στον κάδο. Αλλά ωφελεί γενικώς, να πατάμε στη γη. Ακόμη και η διαφορά τερμάτων τώρα, είναι κόντρα στην Ελλάδα. Το ρεαλιστικό είναι ότι το 1-2 του ομίλου θα κριθεί στο νήμα, 14/11 Ισπανία-Σουηδία στη Σεβίλλη. Και η Ισπανία που είδα την Τετάρτη στο Σαν Σίρο, στο φινάλε “δεν γίνεται” να μη βγει στο νούμερο-ένα του ομίλου. Είναι μια ομάδα, κυριολεκτικά εκτός συναγωνισμού. 

Πηγή: sdna.gr