Του Νίκου Παπαδογιάννη
To ζητούμενο για το προτελευταίο (και για το τελευταίο) φιλικό της Εθνικής πριν το Μουντομπάσκετ ήταν να τελειώσει η βραδιά αναίμακτα. Να αποφευχθούν πάση θυσία οι τραυματισμοί και να μην αποκτήσει η ομάδα τίποτε ανεπανόρθωτα ψυχικά τραύματα εν όψει Μανίλα.
Δεν εννοώ εν όψει της επίσημης αναμέτρησης με τους Αμερικανούς στις 28 του μήνα, αυτή τη θεωρώ χαμένη από χέρι και βαθμολογικά σχεδόν αδιάφορη, αλλά εν όψει των αγώνων που θα κάνουν τη διαφορά ανάμεσα στη διάκριση, τη μετριότητα και τον καταποντισμό: με Ιορδανία, με Νέα Ζηλανδία, με Λιθουανία, με Μαυροβούνιο. Οι Λιθουανοί και οι Μαορί δεν έχουν ούτε Έντουαρντς ούτε Χαλιμπέρτον ούτε Ίνγκραμ ούτε Τζάρεν Τζάκσον τζούνιορ.
Αποστολή, συνεπώς, εξετελέσθη. Το απουσιολόγιο έμεινε κενό με εξαίρεση τη χθεσινή ελαφρά διάσειση του Μάνου Χατζηδάκη, ενώ ο αγώνας άρχισε και τελείωσε με εικόνα τηρουμένων των αναλογιών υποφερτή. Nα πω ενθαρρυντική ή θα πιάσουν από τα μούτρα όσοι κοιτάζουν μόνο το σκορ; Θα το πω και ας πέσει χάμω.
Το φιλικό με τους Αμερικανούς στο Άμπου Ντάμπι κλείστηκε Ο για να γεμίσουν τα ταμεία της Ομοσπονδίας στην πλάτη του Γιάννη Αντετοκούνμπο και ήταν εντελώς αχρείαστο από τη στιγμή που οριστικοποιήθηκε η απουσία του “Greek Freak”. Moλαταύτα, μας έδειξε μία κάπως σαφέστερη εικόνα για το πλάνο του Δημήτρη Ιτούδη, έδωσε ένα εισιτήριο για τις Φιλιππίνες στον τολμηρό που το άρπαξε στον αέρα (Π. Καλαϊτζάκης) και βοήθησε ώστε να ξεκλειδώσουν κάποιοι αναντικατάστατοι παίκτες, όπως ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης.
Όποιος πάρει στα χέρια του το φύλλο της στατιστικής, θα δει ότι οι τέσσερις από τους πρώτους έξι σκόρερς της Εθνικής είναι λίγο ως πολύ παιδιά των «παραθύρων»: Καλαϊτζάκης 12, Ρογκαβόπουλος 12, Λαρεντζάκης 10, Λούντζης 9. Τα 4/20 σουτ των Παπαπέτρου, Μήτογλου έκαναν τα μάτια να ματώσουν, αλλά σε αυτή τη φάση μετράει περισσότερο ο βαθμός ετοιμότητας του έβδομου, του όγδοου, του ένατου, του δέκατου παίκτη.
Η χωρίς Παπανικολάου Εθνική πνίγηκε στα πρώτα λεπτά απέναντι στους πυραυλοκίνητους και αθλητικούς παίκτες του Στιβ Κερ, αλλά ξανάβγαλε το κεφάλι της στην επιφάνεια όταν πίεσε με τρεις παίκτες πάνω στη μπάλα και έκλεψε μπάλες ή αλλοίωσε πάσες. Το 12-0 που διαμορφώθηκε με αιφνιδιασμούς μετά από πέντε απανωτά κλεψίματα με πρωταγωνιστές τους Καλαϊτζάκη, Λαρεντζάκη είναι μία τρίλεπτη πυξίδα για το Μουντομπάσκετ που έρχεται.
Ο Ιτούδης έδωσε εντολή για πίεση στα πρώτα 5-7 δευτερόλεπτα ώστε να καθυστερεί το ξεδίπλωμα της αμερικανικής επίθεσης, ενώ δοκίμασε και άμυνα με αλλαγές και κάποιες ζωνούλες. Το κλειδί που μπορεί να οδηγήσει αυτή την Εθνική Ελλάδας στη διάκριση είναι ένα και μόνο ένα: η περιφερειακή άμυνα, απέναντι στις πιο ευάλωτες ομάδες του τουρνουά. Δεν πρόκειται δα να μιμηθούν πολλές ομάδες τις ΗΠΑ σε ταχύτητα ανάπτυξης. Η δωδεκάδα του Κερ δεν έχει κανέναν παίκτη των Γουόριορς, αλλά θυμίζει Γκόλντεν Στέιτ όσο καμία άλλη Team USA στην πρόσφατη ιστορία.
Ο Καλαϊτζάκης και ο Λούντζης έκλεψαν μπάλες στη σέντρα, ο Λαρεντζάκης και ο Γουόκαπ ζόρισαν τον Τζέιλεν Μπράνσον, η δυναμική άμυνα μετουσιώθηκε σε καλύτερες επιθέσεις, το κοντέρ έφτασε στο 86 χωρίς πόντους από το «ποστ» και χωρίς εξωφρενική επίδοση στο τρίποντο (9/28). Εάν ο Γιώργος Παπαγιάννης ανταποδώσει με μακρινά σουτ τους πόντους που θα δεχθεί στη ρακέτα, η αιμορραγία θα είναι μικρή και το γήπεδο μεγαλύτερο.
Μου άρεσαν επίσης οι 4 ασίστ του Ντίνου Μήτογλου (που έπαιξε περισσότερο απ’ όλους), τα μόλις 4 λάθη του πρώτου ημιχρόνου, οι 29 κερδισμένες βολές. Οι 32 πόντοι που δέχθηκε η Εθνική στην α’ περίοδο, με άμυνα (αλλά και επίθεση) χλιαρή στα όρια του δέους ήταν η μοναδική πραγματική μουντζούρα της βραδιάς. Στα 30 λεπτά που ακολούθησαν, η Εθνική ισορρόπησε τη μάχη των ριμπάουντ και έπαιξε το ματς με πάθος, αλλά χωρίς φόβο.
Αίμα τελικά δεν βγήκε από πουθενά. Όπως λέει το παλιό ανέκδοτο, ευτυχώς δεν πνίγηκε κανείς. Μπορεί οι 108 πόντοι να είναι αρνητικό ρεκόρ 25ετίας, αλλά από τους 107 των Γερμανών σε προημιτελικό Ευρωμπάσκετ δεν συμπληρώθηκε ακόμη έτος. Οι φίλαθλοι που γέμισαν το γήπεδο στο Άμπου Ντάμπι μπορεί να μην είδαν Γιάννη, είδαν όμως μία Εθνική Ελλάδας αποφασισμένη να αξιοποιήσει τα πλεονεκτήματά της καμουφλάροντας τα μειονεκτήματα και απαιτώντας, για να μη φλυαρούμε, τον σεβασμό.
Πηγή: Gazzetta
