Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Καμία συνέντευξη στην ιστορία του ποδοσφαίρου, μα καμία όμως, δεν θυμάμαι να έχει βάλει μπάλα μέσα σε δίχτυα. Επίσης καμία συνέντευξη, δεν έχει αποκρούσει μπάλα που κατευθύνεται προς τα δίχτυα. Και όλη η βιομηχανία του ποδοσφαίρου, καλώς ή κακώς, πάντοτε καταλήγει στο να είναι αυτό. Πέρασε/δεν πέρασε η μπάλα, τη γραμμή της εστίας. Εννοείται πως δεν είμαι εδώ για να υποβαθμίσω το γεγονός, την κυριακάτικη εμφάνιση του κυρίου Αλαφούζου, ίσα-ίσα την αντιλαμβάνομαι ως σημαντική και θα το εξηγήσω, απλώς θέλω να βάλω το event στη ρεαλιστική διάστασή του. Διότι κάποια στιγμή ένιωσα πως η εμφάνιση του κυρίου Αλαφούζου αναμενόταν, περίπου όσο θα αναμενόταν μια εμφάνιση του Παναθηναϊκού σε ευρωπαϊκό τελικό.
Η ρεαλιστική διάσταση λοιπόν, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Για αρχή είδαμε ένα άνθρωπο ακμαίο, ένα άνθρωπο fit, ένα άνθρωπο που καταφανώς προσέχει τον εαυτό του. Αυτό που λέμε “κρατιέται καλά”. Σας (παρα)καλώ να μη παραξενεύεστε που το προτάσσω. Ο κύριος Αλαφούζος θα είναι 70 ετών όταν, με το καλό, ο Παναθηναϊκός πατήσει στον Βοτανικό. Η φυσική κατάσταση, η ενέργεια για να τα βγάζει κανείς πέρα στον ρυθμό μιας τέτοιας καθημερινότητας, η ποιότητα της υγείας απέναντι στην πρόκληση, όλα αυτά είναι πράγματα κεφαλαιώδη. Χρειάζονται, την επιβεβαίωσή τους. Και πράγματι, η ηλικία “είναι ένας αριθμός”. Ο κύριος Σωκράτης Κόκκαλης διανύει τον 87ο χρόνο της ζωής του, και βλέπουμε στο επιχειρείν ότι ακόμη “παίρνει κεφάλια”. Αλλού, άλλοι έχουν γεράσει, μολονότι νεότεροι ή πολύ νεότεροι, πριν την ώρα τους.
Η εκτίμησή μου είναι ότι η διαδρομή του κυρίου Αλαφούζου στα κοινά του Παναθηναϊκού, πλέον μπορεί να τέμνεται σε δύο κομμάτια. Το ένα είναι, το ως εδώ. Το άλλο είναι, το από εδώ και μετά. Η περίληψη του ως εδώ είναι, τι να κάνουμε ρε παιδιά, κανείς άλλος δεν υπάρχει να έρθει και να πάρει το πηδάλιο, φυσικά δεν γίνεται να εγκαταλείψουμε το καράβι, οπότε προχωράμε έτσι, άλλοτε με όσα μπορούμε, άλλοτε με όσα δεν μπορούμε. Η περίληψη του από εδώ και μετά είναι, ότι ο κύριος Αλαφούζος συνεχίζει, όχι επειδή δεν υπάρχει κανείς άλλος και απλώς έχει εγκλωβιστεί, αλλά επειδή το όλο πλέγμα αναβάθμισης τον κάνει να βλέπει στ’ αλήθεια την πιο αισιόδοξη προοπτική που ο ίδιος θυμάται να είχε ποτέ, επί ημερών του, ο Παναθηναϊκός.
Η δραστική ενίσχυση στελέχωσης, στην ΠΑΕ, ο κύριος Μπουτσικάρης, εμπορικός διευθυντής, ό,τι άλλο ή όποιος άλλος ενδέχεται να μη γνωρίζουμε ή να μας διαφεύγει τούτη τη στιγμή, ύστερα στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, πρώτη ομάδα, ακαδημία, Κορωπί, Μπαλντίνι, Μπενίτεθ, Κοτσόλης, Κορόνα, Φύσσας, Ελευθεριάδης, και βέβαια στην κορυφή της προοπτικής το γήπεδο, όλο αυτό ο κύριος Αλαφούζος θέλησε, έκρινε σκόπιμο, να το επικοινωνήσει. Να τελειώσει με το ως εδώ, έσφαλα, έκανα, έδειξα, ξόδεψα, έμαθα, πλήρωσα, κατάφερα, δεν κατάφερα, εννοούσα, δεν εννοούσα, τι εννοούσα. Να κλείσει εκκρεμότητες, λογαριασμούς, ιστορίες, μέτωπα από τα παλιά. Να κλείσει την παρελθοντολογία, ει δυνατόν οριστικά.
Και κλείνοντάς την (που, αν ρωτάτε, και σε εμένα η πάσης φύσεως παρελθοντολογία στη δουλειά προξενεί απεριόριστη ανία…) να σηματοδοτήσει μια φυγή προς τα εμπρός. Αυτό ήταν, κατά τη δική μου αίσθηση, το τελικό νόημα της εμφάνισης. Ενα σύνθημα, για τη φυγή προς τα εμπρός. Ο κύριος Αλαφούζος είχε επιθυμία να δείξει τον δρόμο προς την, ιδανικά, αυτάρκεια. Πιθανόν, μελλοντικά, και σε μία εν τιμή έξοδο, παρόμοια με εκείνη του κυρίου Μελισσανίδη. Ανέκαθεν άλλωστε, η υστεροφημία είναι κάτι που “παίζεται” στα στερνά, όχι στα πρώτα.
Πηγή: Sdna
