Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Αν είσαι 40άρης και ποδοσφαιρόφιλος, βιώνεις ένα διαρκές πένθος τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Προτού καλά καλά συνέλθουμε από τον θάνατο – σοκ του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, έστω και με πολλά «ναι μεν αλλά» για τον «δύσκολο» βίο του, ήρθε η πρόωρη απώλεια του Πάολο Ρόσι, εξαιτίας μιας ανίατης ασθένειας.
Ο ήρωας της Ιταλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 έφυγε από την ζωή μόλις στα 64 του χρόνια, όντας τέσσερα χρόνια μεγαλύτερος από τον ήρωα της Αργεντινής στο Μουντιάλ του 1986, ο οποίος πέθανε στα 60 του.
Δύο ήρωες της ποδοσφαιρικής νιότης όσων έχουν πατήσει τα σαράντα, αλλά αγάπησαν το ποδόσφαιρο για την αγνότητά του, την αλητεία του (καλώς ή κακώς εννοούμενη), χωρίς τα… αδηφάγα (αλλά απαραίτητα social media), χωρίς τις διαφημίσεις που γεμίζουν παραπάνω τους τραπεζικούς λογαριασμούς.
Από την χλεύη στην αποθέωση
Μαραντόνα και Ρόσι ήταν της ίδιας ποδοσφαιρικής γενιάς και, όπως ο Ντιεγκίτο δέχθηκε κατά καιρούς σκληρή κριτική για τις εξωαγωνιστικές του συνήθειες, ο Παμπλίτο αντιμετώπισε την χλεύη των συμπατριωτών του για την εμπλοκή του (;) στο σκάνδαλο των στημένων αγώνων με την ονομασία «Totonero».
Ο ίδιος υποστήριζε πάντα ότι ήταν αθώος και θύμα μιας αδικίας, αλλά εξαιτίας αυτής της ιστορίας τιμωρήθηκε αρχικά με τριετή αποκλεισμό (!), ο οποίος στη συνέχεια μειώθηκε σε δύο χρόνια. Αυτή η μείωση του επέτρεψε να δώσει το παρών στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, αφού ο ομοσπονδιακός προπονητής Έντσο Μπέαρτσοτ πόνταρε επάνω του, αφήνοντας μάλιστα εκτός αποστολής τον πρώτο σκόρερ της Serie A, Ρομπέρτο Προύτσο.
Στα γήπεδα της Ισπανίας, ο Ρόσι έδειχνε εκτός φόρμας, ΜΜΕ και φίλαθλοι έκαναν λόγο για «ένα φάντασμα που περιπλανιέται πάνω στον αγωνιστικό χώρο», αλλά με το πέρασμα των αγώνων έβγαλε το «φονικό» του ένστικτο, σημείωσε το ιστορικό χατ – τρικ με την Βραζιλία, δύο γκολ στον ημιτελικό με την Πολωνία και ένα στον τελικό με την Δυτική Γερμανία.
Την αντίπαλο, δηλαδή, και του Μαραντόνα στον τελικό του Μουντιάλ του Μεξικό, τέσσερα χρόνια αργότερα! Οι δυο τους αντάμωσαν αρκετές φορές σε συλλογικό επίπεδο, αλλά με τις εθνικές ομάδες, δύο ήταν τα ξεχωριστά ραντεβού τους.
Στο Μουντιάλ του 1982, στην δεύτερη φάση ομίλων, η Ιταλία νίκησε την Αργεντινή με 2-1, Ρόσι και Μαραντόνα δεν σκόραραν, ενώ αντίκρισαν από μια κίτρινη κάρτα. Στο επόμενο παιχνίδι της κάθε εθνικής τους ομάδας, με την Βραζιλία, ο Ρόσι έκανε το ματς της ζωής του (χατ – τρικ), ενώ ο Μαραντόνα αποβλήθηκε και το πρώτο του Μουντιάλ έληξε πρόωρα και άδοξα.
Τέσσερα χρόνια αργότερα, όμως, ο Ντιεγκίτο πήρε ρεβάνς απ’ όλους και από τον εαυτό του, οδηγώντας την Αλμπισελέστε στην κορυφή του κόσμου. Στον δρόμο για τον θρίαμβο, η Αργεντινή αντιμετώπισε την Ιταλία στην πρώτη φάση, το ματς έληξε ισόπαλο 1-1, ο αρχηγός Μαραντόνα σκόραρε και ο Ρόσι έμεινε στον πάγκο.
Για την εμφάνισή του στο Μουντιάλ του 1982, ο Ρόσι πήρε την «Χρυσή Μπάλα» ως ο κορυφαίος παίκτης της χρονιάς από το γαλλικό περιοδικό «France Football». Τέσσερα χρόνια αργότερα δεν έγινε το ίδιο με τον Μαραντόνα, γιατί τότε ακόμα η συγκεκριμένη διάκριση δίνονταν μόνο σε Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές…
Το θαύμα της Πόλης τους πλήγωσε
Ο ένας έτρεφε μεγάλο σεβασμό για τον άλλο και, όποτε έτυχε να συναντηθούν, ήταν έκδηλη η εγκαρδιότητα και η εκατέρωθεν καλή διάθεση. Την τελευταία φορά που αμφότεροι συναντήθηκαν σε ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός ήταν τον Μάιο του 2005, στον πιθανότατα πιο συναρπαστικό τελικό Champions League όλων των εποχών.
Ο Μαραντόνα έδωσε το παρών στο Ολυμπιακό Στάδιο της Κωνσταντινούπολης ως τηλεσχολιαστής της αναμέτρησης Μίλαν – Λίβερπουλ και, πριν από τον αγώνα, κατέβηκε στον αγωνιστικό χώρο και συζήτησε φιλικά με τους παίκτες των Ροσονέρι.
Ο Ρόσι, παρ’ ότι Ιταλός, πήγε ως «ουδέτερος» παρατηρητής και κάθισε πίσω από τον Ντιεγκίτο. Η απίστευτη εξέλιξη του τελικού, στον οποίο η Μίλαν προηγήθηκε 3-0 στο ημίχρονο, η Λίβερπουλ ισοφάρισε 3-3 και πήρε το τρόπαιο στα πέναλτι, τους αιφνιδίασε, αλλά και τους απογοήτευσε, όπως μπορείτε να δείτε καθαρά στην φωτογραφία. Είναι ξεκάθαρο πως το επονομαζόμενο «Θαύμα της Πόλης», τους πλήγωσε.
«Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση» παραδέχθηκε ο Μαραντόνα, υπερασπιστής του ιταλικού ποδοσφαίρου, στο οποίο μεγαλούργησε. «Σκέφτομαι ότι όσοι έχουμε παίξει στο ιταλικό ποδόσφαιρο, βλέποντας το 3-0 του πρώτου ημιχρόνου, σκεφτήκαμε ότι το ματς είχε τελειώσει» πρόσθεσε ο Ντιεγκίτο, με τον Παμπλίτο να συναινεί με το κεφάλι.
«Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο, όπως η ζωή και ο θάνατος» συμπλήρωσε ο Μαραντόνα, ο οποίος πλέον θα τα λέει κάπου εκεί ψηλά με τον Ρόσι. Ευτυχώς που το 2020 τελειώνει, ευτυχώς…
