Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ενας από τους ευκολότερος τρόπος που έχω για να κάνω την ανασκόπηση της χρονιάς που φεύγει για τα αθλητικά μας, σε ό,τι αφορά τα όσα συνέβησαν στην Ελλάδα, είναι να ρίχνω μια ματιά στις ετήσιες ψηφοφορίες για τους καλύτερους αθλητές και τις καλύτερες ομάδες που διοργανώνει ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου. Τα βραβεία του ΠΣΑΤ πολλές φορές έχουν σηκώσει συζητήσεις διότι οι τελικές επιλογές δεν αρέσουν πάντοτε στο μεγάλο κοινό, πράγμα λογικό αφού οι κρίσεις των αθλητικών συντακτών και των οπαδών (που αποτελούν το πιο ενεργό μέρος του κοινού που παρακολουθεί τα σπορ) δεν μπορεί να είναι ίδιες πάντοτε. Ωστόσο αν τα τελικά αποτελέσματα γίνονται λόγος αντιπαραθέσεων, οι υποψηφιότητες είναι συνήθως πάντα σωστές και γιατί είναι πολλές: θέλω να πω ότι αν για τις αξιολογήσεις μπορεί να υπάρχουν αντιρρήσεις στις υποψηφιότητες, ακριβώς επειδή χωράνε όλοι, βλέπεις όλους τους πρωταγωνιστές και τις πρωταγωνίστριες της χρονιάς που φεύγει.
Διακρίσεις στις Εθνικές
Κοιτάζοντας αυτές τις υποψηφιότητες διακρίνεται κάτι πολύ απλό: φέτος οι διακρίσεις των ομάδων, και μάλιστα των Εθνικών ομάδων, ήταν μάλλον μεγαλύτερες από τις επιτυχίες που είχαν αθλητές που διακρίνονται στα περίφημα ατομικά σπορ. Μάλιστα και οι πιο δυνατές υποψηφιότητες για τα βραβεία της χρονιάς σε αθλητές και αθλήτριες είναι αυτές διαφόρων πρωταγωνιστών που διακρίθηκαν σε ομαδικά σπορ. Ο μπασκετμπολίστας Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν υποψήφιος για αθλητής της χρονιάς καθώς οδήγησε την Εθνική μπάσκετ στο βάθρο του Eurobasket για πρώτη φορά μετά το 2009. Και οι αδερφές Πλευρίτου Βασιλική και Ελευθερία, σούπερ σταρ της Παγκόσμιας πρωταθλήτριας Εθνικής ομάδας Πόλο Γυναικών, είναι χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Όπως και η Φωτεινή Τριχά, που δεν κέρδισε στην ψηφοφορία του ΠΣΑΤ, αλλά κατέκτησε το βραβείο της καλύτερης αθλήτριας υδατοσφαίρισης του κόσμου για το 2025 και γιατί ήταν πρώτη σκόρερ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα όπου η Εθνική Πόλο θριάμβευσε.
MVP αναμφίβολα ο Μανόλο Καραλής
Το γεγονός έχει πολλές εξηγήσεις. Στην περίπτωση των αντρών η χρόνια υπήρξε λίγο δύσκολη για μερικούς που έχουμε συνηθίσει να ξεπερνούν διαρκώς τον εαυτό τους. Ο Μίλτος Τεντογλου πχ είχε κάποιους ενοχλητικούς τραυματισμούς. Ο μεγάλος Λευτέρης Πετρούνιας ήταν μεταξύ των υποψηφίων, αλλά έμεινε μακριά από το να κερδίσει βραβεία: δεν του χρειάζονται άλλωστε πια. Είναι πλέον στα 35 χρόνια του, κάθε εμφάνιση του είναι άξια συγχαρητηρίων, κι αν τον χρόνο δεν τον νίκησε κανείς ποτέ ο ίδιος έχει μια θέση στο πανθέων των πολύ μεγάλων για πάντα.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 2025 ήταν χρόνια που ακολουθεί χρονιά Ολυμπιακών Αγώνων: πολλοί που σε αυτούς διακρίθηκαν χρειάστηκε να κατεβάσουν ρυθμούς. Αυτοί που συνέχισαν και το 2025 να εντυπωσιάζουν όσο και το 2024 (ο κωπηλάτης μας Στέφανος Ντούσκος και ο αθλητής της χρονιάς Εμμανουήλ Καραλής) είναι πραγματικά άξιοι συγχαρητηρίων. Φαινόμενα αντοχής.
Ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν Ολυμπιακοί Αγώνες στη λίστα των υποψήφιων των καλύτερων της χρονιάς του ΠΣΑΤ υπήρξαν πολλοί που διακρίνονται σε λιγότερο προβεβλημένα σπορ και έκαναν πολλά και ωραία σε πανευρωπαϊκά αλλά και παγκόσμια πρωταθλήματα. Υπάρχουν αθλητές που είχαν μέσα στην χρονιά που φεύγει επιτυχίες στην πάλη, στην ιστιοπλοΐα, στην σκοποβολή, στο καράτε κτλ. Για μερικούς είναι κρίμα που οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες ακόμα αργούν. Για παράδειγμα οι παλαιστές Γιώργος Κουγιουμτζίδης (πρώτος Έλληνας παλαιστής που κατακτά χρυσό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα πάλης) και Νταουρέν Κουρουγκλίεφ (χρυσό μετάλλιο στα 92κ ελευθέρας πάλης στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) θα ήθελαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες να είναι σε ένα μήνα!
Έλλειψαν οι διακρίσεις των γυναικών
Πιο πολύ με προβληματίζει η έλλειψη μεγάλων διακρίσεων εντός του 2025 σε ατομικά αγωνίσματα από γυναίκες αθλήτριες. Εδώ το πρόβλημα είναι μάλλον λίγο περισσότερο περίπλοκο: οι ιστορίες είναι πιο σύνθετες. Η τεράστια ηρωίδα του ελληνικού αθλητισμού που λέγεται Κατερίνα Στεφανίδη μας ανακοίνωσε μέσα στη χρονιά ότι θα γίνει μαμά. Η σπουδαία Μαρία Σάκκαρη στο τένις ψάχνει καιρό τώρα ένα restart, που δεν είναι εύκολο. Η Ελίνα Τζένκο «χάλασε» την σπουδαία κατά τ’άλλα σεζόν της με την μέτρια για την κλάση της εμφάνιση της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Κάπως έτσι οι σοβαρότερες υποψηφιότητες για τον τίτλο της καλύτερης Ελληνίδα αθλήτρια της χρονιάς ήρθαν από το γυναικείο πόλο: η Βασιλική και η Ελευθερία Πλευρίτου, όπως και η Φωτεινή Τριχά και η Ιωάννα Σταματοπούλου ήταν οι πρωταγωνίστριες στο θρίαμβο της ομάδας του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και μαζί τους θα μπορούσαν να είναι υποψήφια προς βράβευση και όλα τα υπόλοιπα κορίτσια. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους άνδρες του πόλο: τα παιδιά του Θοδωρή Βλάχου, που κατέκτησαν την τρίτη θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα πέτυχαν την μεγαλύτερη διάκριση της χρονιάς στο επίπεδο των αντρών. Απλά στην ομάδα αυτή δεν υπάρχει ένας σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς, όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στο μπάσκετ. Μεγάλοι παίκτες ωστόσο είναι όλοι τους.
Στροφή στα ομαδικά
Ισως είναι τυχαίο ότι οι ομάδες μας μέσα στο 2025 είχαν μεγαλύτερες επιτυχίες από αυτές των αθλητών των ατομικών αθλημάτων. Ισως όμως και να είναι σημάδι ότι η άγια ελληνική οικογένεια, το τελευταίο και ίσως μοναδικό θερμοκήπιο που παράγει αθλητές στην Ελλάδα, προτιμά τα τελευταία χρόνια να οδηγεί τα παιδιά στο να ασχολούνται με ομαδικά αθλήματα. Στο πόλο οι οικογενειακές παραδόσεις είναι υπεύθυνες για την τρομερή σκυταλοδρομία που είναι συνώνυμο της ίδιας της ιστορίας του σπορ: είναι σαν η μεγάλη οικογένεια του σπορ να φροντίζει συνεχώς για την ανανέωση και την πρόοδο των εθνικών ομάδων. Αλλά το 2025 χαρακτηρίστηκε και από την παραγωγή και την πρόοδο ταλαντούχων ελληνόπουλων και σε άλλα ομαδικά σπορ. Ο Μπάμπης Κωστούλας και ο συνομήλικός του Στέφανος Τζίμας έφτασαν στο αγγλικό πρωτάθλημα πριν καλά τελειώσουν το Λύκειο, που λέει ο λόγος. Ο Κωστούλας κι ο Χρήστος Μουζακίτης, που κέρδισε το βραβείο του ευρωπαίου Golden Boy, ήταν πρωταγωνιστές στο ιστορικό νταμπλ του Ολυμπιακού στο ποδόσφαιρο: ένα θεαματιοκό τρόπο εορτασμού των 100 χρόνων της ομάδας. Την ίδια στιγμή είναι αρκετοί οι μικροί ακόμα σε ηλικία, αλλά ολοένα και ανερχόμενοι Ελληνες μπασκετμπολίστες, που βρίσκονται στο κολεγιακό πρωτάθλημα των ΗΠΑ και που προσεχώς θα είναι βασικοί στην Εθνική μας ομάδα. O Αβδάλας, ο Ζούγρης, ο Μαντζούκας, ο Σπάρταλης, ο Λιτόπολος κι αρκετοί άλλοι πήραν μέσα στο 2025 την απόφαση να φύγουν από εδώ για να παίξουν στις ΗΠΑ και να βελτιωθούν: στο μέλλον θα καταλάβουμε πόσο σημαντική υπήρξε αυτή για το ελληνικό μπάσκετ γενικότερα.
Προπονητές της χρονιάς
Σε μια Ελλάδα που μοιάζει να κάνει στροφή προς τα ομαδικά σπορ ο ρόλος των προπονητών γίνεται όλο και πιο σημαντικός. Στην ψηφοφορία του ΠΣΑΤ, που χρησιμοποίησα ως βάση για αυτή την δική μου ανασκόπηση, το βραβείο του προπονητή της χρονιάς κέρδισε (και δίκαια) ο Χάρης Παυλίδης, προπονητής της Εθνικής Γυναικών Πόλο. Οι προπονήσεις και οι τρόποι του απασχολούν τους ξένους συναδέρφους του: έχει βάλει στην ιστορία του σπορ τακτικές που μια ομάδα πρέπει να ακολουθεί στην επίθεση και στην άμυνα. Αν ο Παυλίδης δεν έφτανε μέσα στην σεζόν σε ένα θρίαμβο, στη θέση του θα μπορούσαν να είναι ή ο Βλάχος , ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής Ανδρών στο πόλο ή ο Βασίλης Σπανούλης, ομοσπονδιακός προπονητής της Εθνικής μπάσκετ.
Οι προπονητές είχαν φέτος την τιμητική τους. Και η κορυφαία απογοήτευση της χρονιάς, η αποτυχία της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου να προκριθεί στα τελικά του μουντιάλ του 2026, συνδέθηκε με ένα προπονητή: ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν κατάφερε να αξιοποιήσει ένα πολύ ταλαντούχο ρόστερ. Εντός του 2026 περιμένουμε πιο πολλά.
Πηγή: Karpetshow
