Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Είναι εσχάτως μια από τις πιο αισιόδοξες αναρτήσεις που διάβασα, μέσα σε αυτή την μαυρίλα (κυριολεκτική και μεταφορική) που μας έχει πλακώσει με πυρκαγιές, αυξήσεις, αισχροκέρδεια, πολέμους, υποκρισία, κακία, απανθρωπιά προς τον διπλανό, ένα ζωάκι, το οτιδήποτε…
Την έκανε μια αγαπημένη φίλη και συνάδελφος και αφορά τον γιό της, ο οποίος βρίσκεται σε ηλικία όπου αρχίζει να χτίζει το μέλλον του. Της ζητώ συγνώμη που δεν φρόντισα να πάρω την άδεια προτού την αναπαράγω, αλλά ξέρω ότι δεν θα μου κακιώσει…
Έγραψε, λοιπόν, τα εξής: «Διαφωνώ καθετα με όσους λένε ότι τα παιδιά βαριούνται να δουλέψουν. 18/μισή ετών ο Θάνος και αντί να ζητήσει φράγκα να πάει διακοπές με την παρέα του, όπως έκανα εγώ στην ηλικία του, επέλεξε να πιάσει δουλειά για να το κάνει μόνος του τον Σεπτέμβρη. Και κάνει λάντζα και σερβίρει και δουλεύει σε ένα καταπληκτικό μπαράκι στα Στύρα από τις 21.00 το βραδυ έως τις 06.00 το πρωί. Και γουστάρει. Το ίδιο κι αλλοι φιλοι του. Ένας μέσα στη νύχτα σε βενζινάδικο, άλλοι πάλι σε άλλα μαγαζάκια».
Και συνεχίζει: «Δεν είναι λοιπόν ότι τα παιδια μας είναι τεμπέληδες, ειναι που εμείς τα μεγαλώνουμε σαν να είναι άχρηστα να πιάσουν τη ζωή από τα μαλλιά. Είναι που εμείς τα ευνουχίζουμε, που θεωρούμε ότι είναι γεννημένα για διευθυντές της Coca Cola. Μπορεί και να είναι αλλά αν δεν τους μάθουμε ότι όλα ξεκινούν από τη λάντζα σε οποιαδήποτε δουλειά τότε η απογοήτευση δεν αργεί να έρθει».
Και καταλήγει: «Θυμάμαι τον δικό μου πατέρα να μου λέει μη φοβηθείς ποτέ τη δουλειά, μην γίνεις φυγόπονη, μην περιμένεις να βρεις έναν μαλάκα που θα στ’ ακουμπάει. Έτσι μεγάλωσα και τον θυμήθηκα όταν επανέλαβα μηχανικά σχεδόν τα ίδια λόγια στον Θάνο. Αγόρι μου μη μασάς είμαι υπερήφανη για σένα».
Η παραπάνω ανάρτηση, σε συνδυασμό με προσωπικά βιώματα στο οικογενειακό περιβάλλον με παρόμοιες (και όχι τόσο) περιπτώσεις, μου υπενθύμισε ότι μεταξύ άλλων έχουμε την κακή συνήθεια να ωραιοποιούμε το παρελθόν και να δαιμονίζουμε το παρόν και το μέλλον, είτε γιατί δεν το κατανοούμε, είτε (κυρίως) επειδή εμείς (γράφω για τους 40+ και 50+) ανήκουμε πλέον περισσότερο στο παρελθόν παρά στο μέλλον.
Τα παιδιά της σύγχρονης εποχής έχουν, σε μια μέση οικογένεια, ανέσεις, παροχές και ευκαιρίες που πιθανόν δεν είχαμε εμείς στα δικά μας νιάτα. Έχουν, όμως, και μεγαλύτερη πίεση, μεγαλύτερη απαίτηση και, κυρίως, πολύ πολύ μεγαλύτερη πληροφόρηση για καλό αλλά, δυστυχώς, και για (πολύ) κακό.
Όπως ο Θάνος, τον οποίο γνώρισα πιτσιρικάκι και έχει γίνει ολόκληρος άνδρας, έτοιμος να πιάσει την πέτρα και να την στίψει, έτσι είναι (ή μπορεί να γίνουν) τα παιδιά της γενιάς του, αρκεί να τα στηρίξουμε, να τα πιστέψουμε και, κυρίως, να μην τους περνάμε τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές μας.
Το τέταρτο παιδί του Φερέρο
Αυτές τις ημέρες, στην αθλητική επικαιρότητα κυριαρχεί ένας συνομήλικος του Θάνου, ο οποίος δείχνει ικανός να καταπιεί τον κόσμο. Ο Κάρλος Αλκαράθ έχει ακόμα την ακμή της νιότης αλλά, στα είκοσί του χρόνια, τα οποία έκλεισε στις 5 Μαΐου, έχει ήδη δύο Γκραν Σλαμ στην συλλογή του.
Στον ιστορικό του θρίαμβο επί του Νόβακ Τζόκοβιτς, ο Ισπανός πιτσιρικάς (γιατί τέτοιος είναι ακόμα) έδειξε χαρακτήρα για να ξεπεράσει το σοκαριστικά κακό πρώτο του σετ, εξαργύρωσε στο έπακρο την σκληρή του δουλειά, άντεξε στην αντεπίθεση του Σέρβου υπέρ αθλητή και στέφθηκε βασιλιάς στο πιο ξεχωριστό σκηνικό του παγκοσμίου τένις.
Επιβεβαίωσε ότι τα παιδιά της γενιάς του μπορούν να δουλέψουν μέχρι σημείου εξαντλήσεως, να πιστέψουν με στέρεες βάσεις σε αυτό που (μπορούν και) κάνουν και να δρέψουν τους καρπούς για να κάνουν το πρώτο, και το δεύτερο, και το τρίτο βήμα προς την επίτευξη του στόχου (τους, όχι αυτού των πιεστικών γονέων).
Και ο Κάρλος, όμως, όπως όλα τα παιδιά, χρειάζεται καθοδήγηση, εμπιστοσύνη και στήριξη. Αυτή, εκτός από την οικογένειά του, του την έδωσε απλόχερα ο Χουάν Κάρλος Φερέρο, ο οποίος τον ανέλαβε όταν ήταν 15 ετών και έκτοτε τον οδηγεί στον σωστό δρόμο.
Όταν ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες ο Φερέρο, πατέρας ο ίδιος τριών (μικρότερων) παιδιών, τον είχε προειδοποιήσει για τις συνέπειες που έχουν η φήμη και τα χρήματα. Όπως κάνει ο πατέρας με τον γιο, αφού μεταξύ σοβαρού και αστείου χαρακτηρίζει «τέταρτο παιδί μου» τον Αλκαράθ. Ο Κάρλος, νεαρός ων, παρασύρθηκε (για λίγο) και δεν ξεκουράστηκε όσο έπρεπε, αδυνατώντας να διαχειριστεί σωστά όλα όσα ο ίδιος δημιούργησε μέσα στα κορτ.
Το προ εικοσαετίας νούμερο ένα, όμως, τον προσγείωσε και τον συμβούλευσε όπως έπρεπε. Και το απόγευμα της Κυριακής (16/07), με δάκρυα στα μάτια, είδε ότι ο μαθητής του, ο οποίος τον έχει ήδη ξεπεράσει (ο Φερέρο είχε στην καριέρα του ένα Γκραν Σλαμ), είναι έτοιμος να παραλάβει/σηκώσει την (απίστευτη βαριά) σκυτάλη από το μυθικό «Big Three» του παγκοσμίου τένις (Ναδάλ, Τζόκοβιτς, Φέντερερ σε αλφαβητική σειρά).
Στα δικά μας, την παράσταση έκλεψαν τα παιδιά της Εθνικής Νέων Ανδρών με την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ. Παιδιά αμούστακα, γεμάτα ταλέντο, όνειρα και διάθεση για σκληρή δουλειά, τα οποία στην εθνική ομάδα είχαν την (άψογη) καθοδήγηση του Κώστα Παπαδόπουλου.
Στον σκληρό, αδίστακτο κόσμο του επαγγελματισμού, όμως, θα χρειαστούν περαιτέρω στήριξη και εμπιστοσύνη. Όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, τα οποία αξίζουν τα πάντα. Όπως ο Κάρλος, ο Θάνος και οι άλλοι νεαροί/νεαρές, ίδιας, μεγαλύτερης ή μικρότερης ηλικίας.
Οι 40+ και 50+ όπως ο υπογράφων και πολλοί εξ’ ημών/υμών, έχουμε διαγράψει την πορεία μας και, λίγο πολύ, τα έχουμε… φάει τα ψωμιά μας. Ας πιστέψουμε, ας στηρίξουμε και ας καθοδηγήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε αυτά τα παιδιά, γιατί είναι το μέλλον. Και αυτό, τουλάχιστον σε ανθρώπινο επίπεδο, μπορεί να είναι λαμπρό, ακόμα και σε αυτόν τον ζοφερό κόσμο που ζούμε. Και στον οποίο, ας το παραδεχτούμε αυτό, έχουμε βάλει το χεράκι μας για να διαμορφωθεί έτσι…
Πηγή: Gazzetta
