Επρόκειτο για την ιδανική συνθήκη, ότι βρήκε τον ΠΑΟΚ με διαθέσιμους σέντερ-φορ σε αυτό το παιγνίδι (από τους τέσσερις του ρόστερ) τον Τσάλοφ και τον Σαμάτα. Τουλάχιστον στη λίστα των δικών μου σημειώσεων, τούτο ήταν το πρώτο tip. Και το μοναδικό, προτού καν εκκινήσει η αναμέτρηση. Ολα τα άλλα, προστέθηκαν (και γέμισαν μία κόλλα Α4) καθ’ οδόν.
Οτι οι σέντερ-φορ του ΠΑΟΚ δεν ήταν στ’ αλήθεια ενοχλητικοί, να κυκλοφορούν εκεί κοντά και ν’ ανακατεύουν τα πράγματα όπως βάσιμα εικάζει κανείς ότι θα έκανε ο Μπράντον οπωσδήποτε ή ο Τισουντάλι ενδεχομένως, αυτό αρκούσε για αρχή να καθορίσει την αμυντική συμπεριφορά του Παναθηναϊκού. Τη διευκόλυνε. Εξέλιπε, εκείνο το αόρατο σκουλήκι της ανασφάλειας. Των ανισορροπιών. Ο Ινγκασον έβαλε τον Τσάλοφ στο τσεπάκι, ευθύς αμέσως. Και όλη νύχτα εν συνεχεία, τον είχε σε κράτηση υπό αυστηρό έλεγχο.
Προφανώς σε υπεροχή λειτουργικότητας, σήμερα δεν χωρεί σοβαρή σύγκριση. Ο ΠΑΟΚ στο παιγνίδι δούλεψε ως ομάδα, έλεγξε τις καταστάσεις, σε διαστήματα κυριάρχησε, πώς; Σε business as usual mode. Μπήκε στο γήπεδο να κάνει, και έκανε, όχι κάτι διαφορετικό από ό,τι είναι εκπαιδευμένος και εις βάθος καλλιεργημένος να κάνει την κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο. Πρώτο ημίχρονο η όλη φάση, το μοτίβο, δεν ήταν τόσο μακρυά από αυτό που βλέπαμε πριν την Τούμπα. Ολυμπιακός-Παναιτωλικός.
Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε “ευτυχής” να υποφέρει και να περιμένει μία ατομική έκλαμψη της στιγμής, για να κλέψει, σε αντεπίθεση ή σε στατική φάση. Οσο αυτή η έκλαμψη δεν ερχόταν, τι στήριξε τον Παναθηναϊκό; Αυτό που επισημάναμε, εξαρχής. Η, συνολικά, γενικώς άρτια αμυντική συμπεριφορά. Δίχως λάθη, δίχως δώρα. Και με τον top τερματοφύλακα της Σούπερ Λιγκ, στην εστία. Με μια λέξη, τον Παναθηναϊκό τον στήριξε το μηδέν πίσω. Και πράγματι, με το μηδέν πίσω διαιωνιζόμενο, ο Παναθηναϊκός μπορούσε να κλέψει.
Δεν το κατάφερε, διότι και του ΠΑΟΚ η αμυντική συμπεριφορά υπήρξε εξίσου άρτια. Ακούγεται, ίσως, αυτονόητο; Σίγουρα, δεν είναι. Αλλοι και άλλοι σε Ελλάδα και Ευρώπη, όνομα και μη χωριό, από τον Ιωαννίδη έχουν πάθει πολύ πιο βαριές ζημιές. Ο ΠΑΟΚ το(ν) περιόρισε, στο μέτρο του εφικτού, αισθητά. Οι δε ακραίοι μπακ, αντέστρεψαν τους φυσικούς ρόλους. Περισσότερο τους κυνηγούσαν ο Πελίστρι και ο Τετέ, παρά κυνήγησαν εκείνοι τον Πελίστρι και τον Τετέ. Δεν παίρνει ιδιαίτερη ανάλυση άλλωστε, ότι by far ο Μπάμπα είναι ο top αριστερός οπισθοφύλακας στη Σούπερ Λιγκ. Επίσης, ότι ο Κοτάρσκι είναι ο πλέον παραπλήσιος στον Ντραγκόφσκι γκολκίπερ της Σούπερ Λιγκ.
Ο ΠΑΟΚ, ήδη είναι ένα θαυμάσιο γκρουπ. Και με τους νεοπροσληφθέντες να πιέζουν τους προϋπάρχοντες, ο Κόλι τον Μιχαηλίδη, ο Λόβρεν τον Κεντζόρα, ο Καμαρά κι ο Μπακαγιόκο τον Σβαμπ και τον Οζντόιεφ, η προοπτική είναι πως στον χρόνο θα γίνει…ακόμη πιο θαυμάσιο (γκρουπ). Σε δέκα ματς από τον Ιούλιο ως τα μέσα Σεπτεμβρίου, ο ΠΑΟΚ κιόλας καταγράφει 22 γκολ. Αλλη μία χρονιά, ξεκούραστα θα υπερβεί με το ποδόσφαιρό του τα εκατό. Η δέκατη, ήταν η πρώτη φορά εφέτος που έμεινε στο μηδέν. Διότι κάποτε, θα συμβεί και αυτό. Οι τρεις πίσω από τον σέντερ-φορ, αυτοί που συνήθως ό,τι πιάνουν γίνεται χρυσός, εδώ στις καίριες περιπτώσεις δεν πήραν τις σωστές αποφάσεις.
Το ταμείο δηλοί ότι από τα 22 γκολ ο ΠΑΟΚ έχει πάρει τέσσερα από σέντερ-μπακ, οκτώ από τους “τρεις πίσω από τον σέντερ-φορ”, τρία από ακραίους μπακ, πέντε από κεντρικούς χαφ, ένα από αυτογκόλ, και…ένα από σέντερ-φορ. Του Τισουντάλι, με τον Παναιτωλικό. Στο ορθόδοξο ποδόσφαιρο, πρώτοι οι σέντερ-φορ βάζουν γκολ, και οι υπόλοιποι συμπληρώνουν με τον οβολό τους στον κοινό λογαριασμό. Οι σέντερ-φορ δεν είναι εκεί, για να (βάζουν γκολ…πρώτα όλοι οι άλλοι και μετά να) συμπληρώνουν και αυτοί με ένα κάποιο οβολό.
Το 1/22 είναι καταφανέστατα φτωχό. Ο Γερεμέιεφ, ο Γκαρσία, ο Ιωαννίδης, ο Σπόραρ, ο Γιαρεμτσούκ, ο Ελ Κααμπί, όλοι θα είχαν άνετη θέση στο pay-roll του ΠΑΟΚ. Μη πω ότι και οι έξι, θα είχαν θέση στην ενδεκάδα του ΠΑΟΚ…
Πηγή: Sdna
