Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Άλλη μια ήττα, άλλη μια βουτιά στην εσωστρέφεια, άλλη μια δύσκολη δοκιμασία και σε σωματικό και σε πνευματικό επίπεδο για τον Ολυμπιακό του Ντέιβιντ Μπλατ. Αναμενόμενο; Απόλυτα! Το είχαμε επισημάνει εδώ και εβδομάδες πριν ακόμη ζορίσουν τα πράγματα. Οι «ερυθρόλευκοι» φίλαθλοι θα πρέπει να είναι φέτος οπλισμένοι με μπόλικα αποθέματα υπομονής για να βγάλουν τη χρονιά σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, γιατί πολύ απλά και οι δύο «ναυαρχίδες» του συλλόγου βρίσκονται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και δύσκολη μεταβατική περίοδο. Ας μείνουμε, όμως, στα παρκέ που αποτελούν και το… talk of the town τις τελευταίες μέρες.
Ο Ολυμπιακός έχει να αντιμετωπίσει φέτος έναν αντίπαλο που μοιάζει πολλές φορές… ανίκητος. Κι αυτός δεν σχετίζεται αποκλειστικά με ένα πρόσωπο, μια απόφαση ή κάποιο μεμονωμένο γεγονός, γιατί πολύ απλά… είναι όλα αυτά μαζί, είναι κάτι πολύ περισσότερο! Λέγεται χρόνος και μέχρι στιγμής δεν τον έχει νικήσει κανείς στην ιστορία του αθλητισμού (ή για να είμαστε πιο ακριβείς, τον νίκησαν στο παρελθόν ελάχιστοι)…
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΙΑΣ ΝΕΑΣ ΟΜΑΔΑΣ: Εξ ορισμού ο Ολυμπιακός είναι μια ολοκαίνουργια ομάδα, η οποία μάλιστα καλείται να προσαρμοστεί σε μια εντελώς διαφοροποιημένη φιλοσοφία παιχνιδιού. Η κοσμοθεωρία του μπάσκετ που επιθυμεί να παίζει ο Ντέιβιντ Μπλατ, απέχει κατά πολύ από το μοντέλο που υπηρετούσαν οι «ερυθρόλευκοι» τα τελευταία χρόνια. Όποιος πιστεύει ότι η συγκεκριμένη μετάβαση μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς παρενέργειες σε διάστημα δύο μηνών, μάλλον… ζει σε άλλο μπασκετικό σύμπαν! Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, μια ομάδα μπορεί να χρειαστεί να «θυσιάσει» ακόμη και μια ολόκληρη σεζόν, για να οικοδομήσει το μέλλον της σε γερά θεμέλια χτίζοντας παράλληλα καινούργια αγωνιστική ταυτότητα.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΡΟΥΚΙΣ: Για δεύτερη διαδοχική σεζόν γίνεται μεγάλη συζήτηση για τους ξένους του Ολυμπιακού. Ο Μπλατ, όμως, είπε κάτι σωστό στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου. «Πόσο χρόνο έπαιζε ο Καλάθης στην πρώτη του χρονιά στην Ευρωλίγκα;»…
Έτσι είναι: Παίκτες όπως ο Νάιτζελ Γκος ή ο ΛεΝτέι είναι αφενός νέοι σε ηλικία και αφετέρου πρωτάρδηες στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός δεν διαθέτει πλέον τον προϋπολογισμό εκείνον που θα μπορεί να αγοράζει παίκτες top class. Είναι υποχρεωμένος να τους δημιουργεί, να τους «κατασκευάζει». Άλλωστε, ένας από τους λόγους που επέλεξαν οι Αγγελόπουλοι τον Ντέιβιντ Μπλατ, σχετίζεται με την ικανότητά του να πιάνει στα χέρια του ακατέργαστη πρώτη ύλη και να τη μετατρέπει σε χρυσάφι. Να παίρνει παίκτες της σειράς όπως ο Σκότι Ουίλμπεκιν και να τους μεταμορφώνει σε αστέρια πρώτης γραμμής της Ευρωλίγκας. Κι αυτή η διαδικασία μετάλλαξης ενός αθλητή, όμως, απαιτεί χρόνο. Άλλες φορές θα πετύχει, άλλες θα αποτύχει. Για να κριθεί, όμως, απαιτεί χρόνο…
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΡΙΝΤΕΖΗ: Εδώ δεν χρειάζεται να γράψουμε πολλά. Για άλλη μια χρονιά η διαχείριση του «Πρι» μέχρι στιγμής είναι αυτοκαταστροφική τόσο για τον ίδιο, όσο και για ολόκληρο τον οργανισμό του Ολυμπιακού που κινδυνεύει για άλλη μια σεζόν να φτάσει στην τελική ευθεία την Άνοιξη, με τον κορυφαίο του ψηλό… σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ο Ντέιβιντ Μπλατ, καλείται άμεσα να περιορίσει δραματικά το χρόνο παρουσίας του σπουδαίου Έλληνα φόργουορντ (καθώς έχει φτάσει σε σημείο να μένει ακόμη και… 36΄στο παρκέ), αλλιώς ο κίνδυνος καψίματος είναι ξανά σχεδόν βέβαιος.
Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΠΑΝΟΥΛΗ: Το πιο λεπτό και ταυτόχρονα δυσεπίλυτο πρόβλημα που καλείται να λύσει ο Ντέιβιντ Μπλατ. Πως διαχειρίζεσαι έναν ζωντανό θρύλο της ομάδας σου, που όμως βρίσκεται στο 37ο έτος της ηλικίας του; Ειλικρινά, δεν ξέρω να σας απαντήσω… Σίγουρα, όμως, όχι αφήνοντας τον για 25-26 λεπτά στο παρκέ (25,16′ o μέσος όρος παρουσίας του στο ξεκίνημα της Ευρωλίγκας). Με αυτόν τον τρόπο δεν προστατεύεις ούτε την ομάδα σου, ούτε τον ίδιο.
Κανένας αθλητής σε τόσο προχωρημένη – αθλητικά – ηλικία δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάθε παιχνίδι στους ρυθμούς και της απαιτητικές συνθήκες του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ (σε επίπεδο Euroleague, πάντα), είτε λέγεται Σπανούλης, είτε Ναβάρο, είτε Διαμαντίδης. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και δεν λογαριάζει ούτε βιογραφικά, ούτε βάρος ονομάτων.
Δεδομένα θα υπάρξουν βραδιές που ο Kill Bill, θα κερδίσει μόνος του αγώνες ακόμη και στα 36 του, γιατί απλά είναι τόσο τεράστιο το μέγεθός του. Σε μια σειρά διαδοχικών αγώνων, όμως (όπως είναι ο μαραθώνιος της Euroleague, ή μια σειρά πλέι οφ με παιχνίδια ανά 48 ώρες), με λανθασμένη διαχείριση το ταμείο στο φινάλε θα είναι μείον. Όπως είναι για τον Ολυμπιακό από τον περσινό Δεκέμβριο, όταν ο μεγάλος του αρχηγός επέστρεψε στα παρκέ μετά τον τραυματισμό του.
Χρόνος, λοιπόν. Αυτός είναι ο μεγάλος αντίπαλος του Ολυμπιακού τους τελευταίους μήνες. Και στον Πειραιά, ίσως, πρέπει να θυμηθούν μια βασική αρχή: Τον χρόνο δεν προσπαθείς να τον νικήσεις… γιατί θα φας τα μούτρα σου. Με το χρόνο το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συμμαχήσεις μαζί του και μόνο τότε μπορείς να τον αξιοποιήσεις προς όφελός σου. Για να συμβεί, αυτό όμως θα πρέπει να αποδεχτείς τους κανόνες που ο ίδιος σου ορίζει!
Πηγή: Sport DNA
