Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πόσες πιθανότητες έχει να κερδίσει αγώνα της Εuroleague, με οποιονδήποτε αντίπαλο, μία ομάδα που μπαίνει στο γήπεδο κοιμισμένη; «Καμία», απάντησε με δικά του λόγια στην ανάπαυλα ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
Με μάτι γυρισμένο ανάποδα και φλέβες τεντωμένες, ο προπονητής του Ολυμπιακού έμοιαζε σαν να είχε ανεβάσει πίεση με όσα έβλεπε στο παρκέ. Για καλή του τύχη, ο εφιάλτης τελείωσε γρήγορα.
Οι πειραματισμοί και οι αλχημείες έβγαλαν στον αφρό το σχήμα που χρειαζόταν για να «τραμπουκιστεί» καταλλήλως η κάπως χλιαρή Άλμπα και το δεύτερο μέρος ολοκληρώθηκε με σκορ 51-36 (ήταν και 39-17 λίγο νωρίτερα).
Εάν το αποψινό ματς είχε δύο όψεις, η δεύτερη είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα από την αρχική. Από τον Ολυμπιακό του α’ ημιχρόνου έλειπαν τα πάντα: μεθοδικότητα, ηρεμία, ταχύτητα, φλόγα, πάνω απ’ όλα ενέργεια.
Το αντίδοτο βρέθηκε όταν συνυπήρξαν στο παρκέ τρεις παίκτες με γαμψά νύχια: ΜακΚίσικ, Παπανικολάου, Ζαν-Σαρλ, με απρόσμενο παρτενέρ τον κατακόρυφα βελτιωμένο Βεζένκοφ.
Το εκκωφαντικό κάρφωμα του Αμερικανού στο 26-37 ακούστηκε σαν σάλπισμα αντεπίθεσης (όπως ένα παρόμοιο την περασμένη εβδομάδα στην Αγία Πετρούπολη), αλλά ήταν η άμυνα από το τρίο που προαναφέρθηκε αυτή που έκοψε τον βήχα των Γερμανών.
Το τρικ του Μπαρτζώκα που άλλαξε τις ισορροπίες ήταν η χρησιμοποίηση του Ζαν-Σαρλ στη θέση «5» αντί των άκεφων Μάρτιν, Έλις, με ταυτόχρονη παρουσία του Σάσα Βεζένκοφ στο «4», ώστε να υπάρχει απειλή από την περιφέρεια.
Νωρίτερα, ο πανούργος Αϊτο Ρενέσες εκμεταλλεύτηκε την αστάθεια του Ολυμπιακού στο τρίποντο με άμυνες που ξεκινούσαν από σχηματισμό ζώνης και ξεχαρβάλωσε τη λειτουργία του, ντουμπλάροντας ανελέητα όποιον από τους Σλούκα, Σπανούλη βρισκόταν στο παρκέ.
Το πρόβλημα λύθηκε όταν η δυναμική άμυνα επέτρεψε στον Ολυμπιακό να ξεδιπλωθεί γρήγορα και να εκδηλώσει επιθέσεις των 10-12 (ή και λιγότερων) δευτερολέπτων, με αστραπιαία κυκλοφορία και πολλούς διαφορετικούς παίκτες σε ρόλο δημιουργού.
Οι 13 ασίστ του β’ ημιχρόνου ξεπήδησαν από τα χέρια όχι μόνο των πόιντ-γκαρντ, αλλά και του ΜακΚίσικ (3) και του Παπανικολάου (4), ακόμα και του Βεζένκοφ.
Ο Ζαν-Σαρλ τελείωσε φάσεις με συνέπεια, αλλά ήταν η άμυνα το στοιχείο που χάρισε αυτοπεποίθηση σε ολόκληρη την ομάδα και σε κάθε παίκτη ατομικά.
Όσο και αν τα μάτια πόνεσαν με τους 24 πόντους και τη φριχτή απόδοση του πρώτου 20λέπτου, οι 51 του δευτέρου ημιχρόνου αποτελούν τίτλο τιμής για τον Ολυμπιακό.
Ο Γιώργος Πρίντεζης δεν πάτησε το παρκέ μετά την ανάπαυλα και έγραψε συνολικά 9 σκάρτα λεπτά συμμετοχής. Οι Μάρτιν, Έλις ουσιαστικά δεν έπαιξαν καθόλου στο δεύτερο μέρος.
Ο Σλούκας, που ακόμη ψάχνεται, παραχώρησε έδαφος στον Σπανούλη και επέστρεψε ξεκούραστος στα τελευταία λεπτά για να σφραγίσει τη νίκη.
Το ενθαρρυντικό στοιχείο για τον Ολυμπιακό είναι ότι διαθέτει πολλούς ισάξιους παίκτες και ποικίλους τρόπους για να ξετρυπώσει τον λαγό σε κάθε ματς.
Ποιος περίμενε να δει τον Ζαν-Σαρλ σε θέση σέντερ επί 17,5 λεπτά απόψε και μάλιστα δίπλα στον Βεζένκοφ; Ή τον ξεχασμένο Χαραλαμπόπουλο, επί ένα συναπτό εννιάλεπτο στο παρκέ και μάλιστα σε ώρα ανάγκης;
Ωστόσο, τίποτε από τα παραπάνω δεν θα λειτουργήσει αποτελεσματικά αν δεν θεραπεύσει η άμυνα τους πρώτους πονοκεφάλους.
Όταν λείπει η ταχύτητα σκέψης και δράσης, ο Ολυμπιακός θα είναι μία μέτρια ομάδα, ικανή και για το χειρότερο όπως στο αποψινό α’ ημίχρονο.
Η απουσία σαββατιάτικων αγώνων δυσχεραίνει τους πειραματισμούς, αλλά η πείρα και η ποιότητα των βασικών παικτών προσφέρει φως στις μισοσκότεινες σήραγγες.
Στην παράξενη Εuroleague του 2020-1, όπου όλοι χάνουν απ’ όλους και οι ύπουλες λακκούβες καραδοκούν σε κάθε στροφή, μόνο μία ομάδα μετράει περισσότερες νίκες από τις 5 του Ολυμπιακού στις εναρκτήριες 7 αγωνιστικές.
Τον επίλογο που είχα κατά νου να γράψω τον φιλοτέχνησε με τα λόγια του ο Γιώργος Μπαρτζώκας, απαλλάσσοντας εμένα από τον κόπο και από τα σχόλια των τυφλωμένων οπαδών.
Τα σαββατιάτικα ρεπό δημιουργούν διστακτικότητα, άγχος, έλλειμμα χημείας, αλλά και σπασμωδικές αντιδράσεις, αφού πολλοί παίκτες έχουν μόλις 3-4 λεπτά στη διάθεσή τους για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του προπονητή.
Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης, που σήμερα στολίστηκε με DNP-CD παρά το κενό του Χάρισον, είναι τρανό παράδειγμα.
Δεν έχουν όλοι το ανάστημα και τη μπασκετική συγκρότηση για να αφήνουν το στίγμα τους μέσα σε πέντε-έξι φάσεις ενός ευρωπαϊκού αγώνα.
Ούτε είναι εύκολο για οποιονδήποτε προπονητή να ασκεί τους πειραματισμούς του πάνω στου κασίδη το κεφάλι.
Πηγή: Gazzetta
