Του Νίκου Παπαδογιάννη
Η μία διοίκηση βγάζει ανακοινώσεις κατά της διαιτησίας ακόμα και στο ημίχρονο ενός τελικού και φαίνεται να προτιμά το καπέλο του αδικημένου από αυτό του πρωταθλητή.
Η άλλη φοβερίζει τους αθλητές με πρόστιμο, σε περίπτωση απώλειας του τίτλου, προφανώς επειδή δεν βολεύει να τους βγάλει από κάποιο από αεροπλάνο.
Επισκέψεις των προέδρων στην προπόνηση για θούριους, απειλές για αποχώρηση, πανηγύρι ζουρλών οπαδών, νυν υπέρ πάντων ο αγών.
Και εμείς, οι τρίτοι, να ψάχνουμε απεγνωσμένα για κάποιο σημάδι που να αποδεικνύει ότι δεν ζούμε στη δεκαετία του ’80 ή του ’90…
Οι κυνικοί θα πουν ότι και το μπάσκετ που παίζεται εσχάτως είναι και αυτό αναχρονιστικό.
Ότι ιδίως η συνταγή του Ολυμπιακού είναι βγαλμένη μάλλον από τα χρόνια του Ιωαννίδη (του οποίου ο Σφαιρόπουλος είναι μαθητής), παρά από την εποχή του pace’n’space και του run’n’gun.
Εδώ διαχωρίζω τη θέση μου και υπενθυμίζω την πάγια άποψή μου, ότι κάθε ομάδα οφείλει να αξιοποιεί αυτό που θέλει και μπορεί να παίξει, αδιαφορώντας για τα κελεύσματα των καιρών.
Θα ήταν γελοίο να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό ο Ολυμπιακός με την τωρινή του στελέχωση, όσο γελοία (και αντιπαραγωγική) ήταν η απόπειρα της Εθνικής να μετατρέψει τους υπόλοιπους παίκτες της σε μικρούς Αντετοκούνμπο, στα κρίσιμα παιχνίδια της τριετίας 2014-6.
Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον πρώτο τελικό επειδή μπόρεσε να παρασύρει τον Παναθηναϊκό στον δικό του ρυθμό, δηλαδή σε «παιχνίδι Ολυμπιακού».
Η ηχηρή νίκη του Γιάννη Σφαιρόπουλου στη σκακιέρα της περασμένης Κυριακής δεν σηκώνει ούτε αμφισβήτηση ούτε αστερίσκους.
Άραγε επιθυμούν ακόμη την απόλυσή του οι παντογνώστες οπαδοί που πλημμύρισαν τα social media με άναρθρες κραυγές το δίμηνο που προηγήθηκε; Πολύ φοβάμαι, ότι η στενοκεφαλιά σε αυτόν τον τόπο είναι τόσο ανίκητη όσο και η ημιμάθεια.
Εάν υπάρχει σήμερα υπόλογος προπονητής στο σκηνικό των ελληνικών τελικών, αυτός είναι ο Τσάβι Πασκουάλ.
Αφ’ ενός, οι επιλογές του στο κόψε-ράψε του «πράσινου» ρόστερ εξελίχθηκαν σε φιάσκο, αφού η απουσία των Πέιν, Γκέιμπριελ άνοιξε τον ορίζοντα των αντιπάλων στις ρακέτες, ενώ η συνεισφορά των Ρίβερς, Λοτζέσκι αποδείχθηκε μηδενική.
Αφ’ ετέρου, ο Παναθηναϊκός απώλεσε για τρίτη συνεχόμενη φορά το πλεονέκτημα της έδρας επί των ημερών του Καταλανού: Φενέρμπαχτσε, Ρεάλ, Ολυμπιακός.
Στις πρώτες δύο περιπτώσεις ο θύτης ήταν ανώτερος και επιβραβεύτηκε με ευρωπαϊκό τίτλο, αλλά τώρα τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Αμφιβάλλω εάν ακόμη και στον Πειραιά υπήρχε άνθρωπος που να πίστευε σε διπλό, πριν γίνει το τζάμπολ του πρώτου τελικού.
Ο Ολυμπιακός απέδειξε στην πράξη το δόγμα που οι Έλληνες μπασκετόφιλοι έμαθαν να προσκυνούν στην πράξη: το μεθοδικό και σοβαρό «μπάσκετ του προπονητή» είναι συχνά ισχυρό αντίδοτο στην έλλειψη ταλέντου ή σωματικής ετοιμότητας.
Ο Παναθηναϊκός έδωσε την εντύπωση ότι παγιδεύτηκε στην ίδια του την αίσθηση ανωτερότητας ή ότι αμέλησε να θωρακιστεί κατάλληλα για το παιχνίδι.
Σε κάθε περίπτωση, το μέγιστο μερίδιο ευθύνης πέφτει στον προπονητή. Η αγωνιστική και η πνευματική προετοιμασία των παικτών είναι πρωτίστως δική του ευθύνη.
Πλέον, ο Πασκουάλ καλείται να κουμαντάρει ένα ψυχολογικό κοκτέιλ το οποίο ο μέχρι προχθές αήττητος Παναθηναϊκός κόντευε να ξεχάσει: το σοκ από το στραπατσάρισμα ενός χαμένου ντέρμπι εντός των τειχών.
Βεβαίως, οι «πράσινοι» έχασαν από τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ στα πλαίσια της Euroleague. Αλλά αυτή η ήττα δεν τον έφερε τόσο κοντά στην απώλεια ενός σημαντικού στόχου και δεν απαιτούσε ταχύρρυθμη αντίδραση.
Εάν παρακολουθήσατε την τελευταία μπασκετοκουβέντα πριν τον 1ο τελικό, θα με ακούσατε να επισημαίνω ένα στοιχείο το οποίο πέρασε σχεδόν απαρατήρητο στην παλάντζα των προγνωστικών.
Σε αντίθεση με το 2017, ο Ολυμπιακός είχε μπροστά του 35 ολόκληρες μέρες για να προετοιμαστεί. Φέτος δεν είχε στο κεφάλι του τον γλυκό μπελά του final-4 ούτε κινδύνευε να εμφανιστεί άδειος στα πλέι-οφ.
Την προηγούμενη φορά που συνέβη αυτό (2016), κατέκτησε το πρωτάθλημα με σκορ 3-1. Αντιθέτως, πέρυσι εμφανίστηκε αποκαμωμένος και κατέρρευσε στην τελική ευθεία.
Εξυπακούεται, ότι το ίδιο ξεκούραστος θα πρέπει να θεωρηθεί ο Παναθηναϊκός. Αυτός, όμως, έχει πια συνηθίσει να έχει ολόκληρο τον Μάιο διαθέσιμο για προετοιμασία εν όψει τελικών, αφού συμπλήρωσε εξαετία μακριά από τα final-4.
Οι «κόκκινοι» χρειάζονταν απεγνωσμένα αυτό το διάστημα αγρανάπαυσης για να επουλώσουν τις πληγές των πολλών τραυματισμών και του οδυνηρού αποκλεισμού από τη Ζαλγκίρις. Οι «πράσινοι», πάλι, έφτασαν στους τελικούς πλήρεις.
Η αυτοπεποίθηση και οι φυσικές δυνάμεις κομβικών παικτών του Ολυμπιακού (ιδίως εφεδρικών) στο β’ ημίχρονο του 1ου τελικού φανερώνουν ξεκούραστα πόδια και το καθαρό μυαλό που προκύπτει όταν το κορμί νιώθει γερό.
Οι τελικοί έχουν πολύ ταξίδι ακόμη, ιδίως αν ο Παναθηναϊκός ισοφαρίσει μεθαύριο στο ΣΕΦ. Η έδρα έχει απομυθοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό τα τελευταία χρόνια, οπότε η δεκαετία του ’90 (όταν το διπλό ήταν είδος προς εξαφάνιση) απομακρύνεται ακόμα περισσότερο.
Ωστόσο, η νίκη του Ολυμπιακού έφερε τη σειρά πολύ πιο κοντά στο φίφτι-φίφτι από όσο υποψιαζόμασταν πριν το τζάμπολ.
Εάν τελείωνε το ματς με την 20άρα που περίμεναν οι οπαδοί του «τριφυλλιού» και όχι μόνο αυτοί, η λέξη «σκούπα» θα ήταν αυτή την εβδομάδα πρώτο trend στον διαγωνισμό σαχλαμάρας που ονομάζεται Twitter.
Πηγή: Gazzetta
