Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Το 2014, η Ελλάδα πήρε μέρος για τελευταία φορά σε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση. Η ομάδα του Φερνάντο Σάντος πήρε μεγάλη πρόκριση στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη Βραζιλία και, για ένα πέναλτι, έμεινε εκτός οκτάδας ενός Μουντιάλ.
Το 2014, ο 19χρονος Οδυσσέας Βλαχοδήμος έπαιζε στην δεύτερη ομάδα της Στουτγκάρδης, ήταν διεθνής με την Κ20 της Γερμανίας και έκανε όνειρα να διαδεχθεί τον Μάνουελ Νόιερ κάτω από την εστία των Πάντσερ, γεννημένος άλλωστε στην Στουτγκάρδη, από Έλληνες γονείς βεβαίως.
Το 2014, ο 15χρονος Ντίνος Μαυροπάνος ήταν στους μικρούς του Απόλλωνα Σμύρνης, δεν είχε χρειστεί διεθνής στις μικρές εθνικές ομάδες, αλλά ήδη έδειχνε το ταλέντο του, όπως άλλωστε και ο 17χρονος Κώστας Τσιμίκας, ο οποίος ετοιμαζόταν να κάνει το άλμα από τους μικρούς του Πανσερραϊκού σε αυτούς του Ολυμπιακού.
Το 2014, ο 20χρονος Τάσος Μπακασέτας είχε χριστεί διεθνής με τις μικρές εθνικές ομάδες και εκείνο το καλοκαίρι επέστρεφε στον Αστέρα Τρίπολης από τον (δεύτερο) δανεισμό του στον Άρη, ενώ ο 18χρονος Γιώργος Γιακουμάκης δεν είχε χριστεί ακόμα διεθνής και επέστρεφε στον Πλατανιά από τον δανεισμό του στην Επισκοπή.
Δέκα χρόνια μετά, όλοι οι προαναφερθέντες, αλλά και ο Λάζαρος Ρότα, ο Παναγιώτης Ρέτσος, ο Δημήτρης Κουρμπέλης, ο Γιώργος Μασούρας και πάει λέγοντας, ετοιμάζονται για το πρώτο μεγάλο πάρτι της ζωής τους, σε εθνικό επίπεδο. Γιατί ναι, αυτή η Ελλάδα που πέρασε με τόσο πειστικό τρόπο από το Δουβλίνο, δεν βλέπω πως δεν θα είναι το καλοκαίρι στην τελική φάση του Euro2024 της Γερμανίας.
Οικογένεια με ταλέντο και πλάνο
Μετά από μια πειστική πορεία στο Nations League, η οποία μας εξασφάλισε μια (πολύτιμη) δεύτερη ευκαιρία σε περίπτωση που δεν τερματίσει η ομάδα στην πρώτη δυάδα του δεύτερου ομίλου, η Ελλάδα δείχνει πολύ καλό πρόσωπο και σε έναν πολύ απαιτητικό όμιλο με Γαλλία, Ολλανδία και Ιρλανδία.
Με εξαίρεση το πρώτο ημίχρονο με τους Οράνιε όπου έπιασε… θάλασσα, η ομάδα του Γκουστάβο Πογέτ ήταν σταθερά καλή σε όλα τα άλλα παιχνίδια, ακόμα και στο Παρίσι κόντρα στην Γαλλία, έστω και αν (φυσιολογικά) λύγισε στο τέλος.
Στο στολίδι που ακούει στο όνομα «Aviva Stadium» του Δουβλίνου, η εμφάνιση της εθνικής ομάδας ήταν, στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα, ένα «διαμάντι». Με εξαίρεση τα πρώτα και τα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης, όπου οι Ιρλανδοί πίεσαν και δημιούργησαν ευκαιρίες, το πλάνο λειτούργησε στην εντέλεια.
Η ομάδα έβγαινε άψογα στον ανοιχτό χώρο, σκόραρε δύο γκολ, δημιούργησε άλλες τρεις μεγάλες ευκαιρίες και έδωσε την αίσθηση ενός καλοδουλεμένου συνόλου που ήξερε τι ήθελε να παίξει, το κατάφερε και πήρε αυτό που αναμφίβολα άξιζε.
Οι πανηγυρισμοί στα γκολ, αλλά και στο φινάλε της αναμέτρησης, επιβεβαιώνουν τα περί οικογένειας που λένε όλοι οι διεθνείς και είναι πολύ, πολύ σημαντικό αυτό το feeling για να ρολάρει μια ομάδα που συναντιέται τρεις – τέσσσερις φορές τον χρόνο και, όπως είναι λογικό, δεν έχει την χημεία ενός συλλόγου.
Την Δευτέρα (16/10, 21:45), η Ολλανδία φτάνει με δώδεκα (!) απουσίες, στις οποίες προστέθηκε και ο Βάουτ Βέγκχορστ στην ήττα από την Γαλλία του υπερηχητικού (χωρίς εισαγωγικά) Κιλιάν Μπαπέ.
Ακόμα και έτσι, οι Οράνιε εξακολουθούν να είναι το φαβορί για την απευθείας πρόκριση μέσω της δεύτερης θέσης του ομίλου, αφού το αγωνιστικό τους στιλ δεν μας ταιριάζει και τους εξυπηρετεί και η ισοπαλία, ενώ διαθέτουν ποιότητα και για να πάρουν τη νίκη στην «OPAP Arena», ακόμα και με σύνθεση ανάγκης.
Οι απόντες δεν είναι πάντα οι καλύτεροι
Αυτή η ομάδα αξίζει ένα γεμάτο γήπεδο με τους Ολλανδούς, αλλά και με την Γαλλία τον Νοέμβριο, ακόμα και στην περίπτωση που δεν έχει μαθηματικές ελπίδες απευθείας πρόκρισης στα τελικά του Euro2024.
Γιατί (ξέρω, προτρέχω…) αυτή η ομάδα, με βάση την γενική της εικόνα επί εποχής Πογέτ, πείθει απόλυτα ότι μπορεί να ξεπεράσει ομάδες όπως το Καζακστάν, την Γεωργία ή το Λουξεμβούργο, για να βρεθεί μέσω play-off σε μια μεγάλη διοργάνωση μετά από μια ολόκληρη δεκαετία.
Βήμα βήμα όμως. Ας εξαντλήσει πρώτα όλες τις πιθανότητες κόντρα στην ομάδα του Ρόναλντ Κούμαν και μετά θα έχει όλο τον χρόνο για να αντιμετωπίσει, είτε την Γαλλία με στόχο μια ισοπαλία – πρόκριση, ή τα παιχνίδια του Μαρτίου για να κυνηγήσει το (καθ’ όλα ρεαλιστικό) όνειρο.
Και ναι, όταν έρχεται ένα αρνητικό αποτέλεσμα, όπως συνέβη στο πρώτο ματς με την Ολλανδία, οι απόντες (βλέπε Κώστα Φορτούνη και Γιάννη Κωνσταντέλια) είναι οι καλύτεροι και αυτοί που θα έκαναν την διαφορά, εφόσον έπαιζαν.
Και όσο και αν με ενοχλεί το άδοξο «αντίο» του πιο επιδραστικού Έλληνα ποδοσφαιριστή αυτή την στιγμή, όσο και αν το νέο μεγάλο ταλέντο δεδομένα έχει θέση στην 23άδα (και βάλε), αυτή η ομάδα και αυτός ο προπονητής έχουν κερδίσει το δικαίωμα να πορευτούν όπως μέχρι τώρα, σε αναζήτηση της πρόκρισης.
Και το καλοκαίρι του 2004, άλλωστε, όταν όλοι οι τωρινοί διεθνείς πήγαιναν σχολείο ακόμα (εκτός από Κωνσταντέλια – Κουλιεράκη, που ήταν 15 και επτά μηνών αντίστοιχα!), το εθνικό καφενείο ωρυόταν για την απουσία των Γρηγόρη Γεωργάτου, Άκη Ζήκου και Ιεροκλή Στολτίδη από την αποστολή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Δεν θυμάμαι να έλειψαν σε κανέναν, παρά το δεδομένο ταλέντο και προσωπικότητα που κουβαλούσαν…
Πηγή: Gazzetta
