Ποδοσφαιρικό ντέρμπι της Σούπερ Λίγκας ή Γιάννης Αντετοκούνμπο; Σιγά το δίλλημα. Προφανώς αν το ντέρμπι περιελάμβανε τον ΠΑΟΚ θα το σκεφτόμουν αλλιώς. Ως περίπου ουδέτερος όμως, ουδεμία αμφιβολία είχα. Και ενώ η αρχική μου πρόθεση ήταν να κάνω και λίγο ζάπινγκ ανάμεσα στο ΠΑΟ – ΑΕΚ και στο Ελλάδα – Τσεχία, η πορεία της βραδιάς κατέστησε το τηλεκοντρόλ περιττό. Γιάνναρος μέχρι τελικής πτώσεως.
Δεν θέλω να αδικήσω κανέναν – ενδεχομένως το παιχνίδι στη Λεωφόρο να ήταν συναρπαστικό. Ο φετινός Παναθηναϊκός, το έχω γράψει ήδη, είναι για μεγάλα πράγματα και το ξεκίνημά του το επιβεβαιώνει. Η ΑΕΚ ακόμα ψάχνεται και αυτό είναι λογικό. Και η διαιτησία; Μετά τον τραγέλαφο με τον Σιδηρόπουλο, ας πούμε απλώς ότι ο Καμπάκοφ δεν δικαιολόγησε την επιμονή όλων μας στους ξένους διαιτητές. Σε κάθε περίπτωση αν δεν είσαι οπαδός μιας εκ δύο ομάδων ή δεν όφειλες για κάποιο επαγγελματικό λόγο να παρακολουθήσεις Σούπερ Λίγκα, τότε η επιλογή της Εθνικής ήταν μονόδρομος.
Δεν νιώθω ούτε εθνικά υπερήφανος για τις νίκες οποιουδήποτε αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος της χώρας μου, ούτε υποχρεωμένος να βλέπω Εθνική Ελλάδος όπου παίζει.
Τη συγκεκριμένη ομάδα όμως, όπως νομίζω η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, τη γουστάρω πολύ. Και θα τη γουστάρω ό,τι κι αν συμβεί την Τρίτη.
Για πολλούς λόγους. Διότι διαθέτει έναν σοβαρό και μετρημένο προπονητή, με σοβαρό και μετρημένο επιτελείο που ολοφάνερα έχει κάνει πολύ καλή δουλειά στην πνευματική προετοιμασία ολόκληρου του ρόστερ. Εκτός κι αν νομίζετε ότι είναι απλό να μπαίνουν παίκτες από το βάθος του πάγκου, όπως ο Παπαπέτρου και κυρίως ο Λαρεντζάκης, σε νοκ – άουτ ματς, την ώρα που σχεδόν τίποτα δεν μας πάει καλά και ενώ η μπάλα είναι 100 κιλά, εκείνοι να παρουσιάζονται πανέτοιμοι να αλλάξουν τη ροή της αναμέτρησης. Ε δεν είναι! Τα εύσημα ανήκουν στους ίδιους βέβαια, ανήκουν όμως και στον Ιτούδη και στους συνεργάτες του.
Αυτή η Εθνική λοιπόν έχει πρωταγωνιστές και εργάτες, ωραίο κλίμα, μαχητική νοοτροπία, ικανότητα προσαρμογής στις δυσκολίες κάθε παιχνιδιού και φυσικά έναν σούπερ σταρ παγκόσμιου βεληνεκούς. Το ζήτημα με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν είναι μονάχα όσα κάνει εντός παρκέ. Το ζήτημα είναι ότι πρόκειται για ένα ακραία γοητευτικό και μοναδικά συμπαθητικό τύπο που δεν γίνεται να μην τον λατρεύεις.
Την ώρα που τα πάντα γύρω μας μοιάζουν διχαστικά και ενώ οδεύουμε σε έναν ποδοσφαιρικό χειμώνα με ενδιαφέρον μεν, κραυγές και δηλητήριο πανταχόθεν δε (ας αφήσουμε στην άκρη το κοινωνικό κλίμα, καθώς μπαίνουμε και σε εκτεταμένη προεκλογική περίοδο), ελάχιστα πράγματα έχουν μείνει να μας ενώνουν.
Ο Αντετοκούνμπο και αυτή η Εθνική Ελλάδος μας ενώνουν. Και αποτελούν ένα -προσωρινό έστω – αντίδοτο στην τοξικότητα. Ακόμα κι αν πρόκειται για μερικά βράδια μονάχα, ας τα απολαύσουμε προτού αρχίσουμε να βριζόμαστε μεταξύ μας και πάλι.
Υ.Γ. Μιας και ο λόγος για τοξικότητα: το μόνο πράγμα σε ετούτη τη ζωή πιο σίγουρο και από τον θάνατο είναι η γκρίνια του Ολυμπιακού για τη διαιτησία μετά από γκέλα.
Πηγή: Sdna
