Του Βαγγέλη Κρίτσα
Ο Ντέμης Νικολαΐδης έπαιζε πάντα με το συναίσθημα, δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας και έβγαζε πάντα κομμάτια του απείθαρχου χαρακτήρα του στο παιχνίδι του. Για κάποιους ήταν ένα είδος ποδοσφαιρικού “επαναστάτη”, γρήγορα όμως βρήκε τα όριά του, και δεν πέρασε ποτέ εκτός των τειχών.
Ο Ντέμης Νικολαΐδης είναι πιθανότατα μες στους δέκα -ίσως και λιγότερους- καλύτερους ποδοσφαιριστές που δεν πήραν ποτέ τους ένα πρωτάθλημα, αυτή την εφήμερη χαρά, όπως την βάφτισε μερικά χρόνια ο ίδιος, από τη θέση του προέδρου. (Κορυφαίος σε αυτή τη λίστα και εκτός συναγωνισμού είναι ο Βασίλης Χατζηπαναγής).
Ο ίδιος λέει πως δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Σε όλη τη διαδρομή και το παιχνίδι του έβγαζε πάντα ένα κομμάτι του δυναμικού και απείθαρχου χαρακτήρα του, που τον έκανε ένα είδος “επαναστάτη” για τους φανατικούς θαυμαστές του, την ώρα που άλλοι μιλούσαν μάλλον ειρωνικά για το “Ντεμοτεχνείο”. Αυτό το τελευταίο συνδυαζόταν πάντως με αντιφαστικά στοιχεία, έντονη κοσμική ζωή -έτσι γνώρισε άλλωστε και τη σύντροφό του-, λάιφ-στάιλ φωτογραφίσεις όπου κατηγορήθηκε για επίδειξη πλούτου και συνεντεύξεις στα περιοδικά του Κωστόπουλου, που “ξεβλάχεψε” τη Μεταπολιτευτική Ελλάδα και την έβαλε στο μονοπάτι του εκσυγχρονισμού. Αυτού που συνδυάστηκε με την άνοδο της παράγκας στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Ο Ντέμης (Θεμιστοκλής) Νικολαΐδης γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 17 Σεπτεμβρίου 1973, στο Γκίσεν της Γερμανίας, αλλά μεγάλωσε στην Αλεξανδρούπολη, όπου έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα στον τοπικό Εθνικό, ενώ ήταν από μικρός οπαδός της ΑΕΚ και μέλος της τοπικής Original. Εκεί τον εντόπισε ο Αλαμάνος, που τον έφερε στον Απόλλωνα Αθηνών. Μες σε μια διετία, ο Νικολαΐδης πέτυχε πάνω από 30 γκολ, οδήγησε την “Ελαφρά Ταξιαρχία” στην Ευρώπη και σε έναν τελικό Κυπέλλου, όπου γνώρισε όμως βαριά συντριβή από την ΑΕΚ, τη μοναδική μεγάλη ομάδα απέναντι στην οποία δε σκόραρε ποτέ ο Ντέμης.
Ήδη από το καλοκαίρι του 95′ είχε γίνει μήλο της έριδος για τους τρεις του τέως ΠΟΚ. Κι ενώ ο πρόεδρος της ομάδας είχε συμφωνήσει με τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη, ο Ντέμης στύλωσε τα πόδια και χάλασε τη μεταγραφή, γιατί η επιθυμία του ήταν να πάει στην ΑΕΚ, την ομάδα της καρδιάς του, όπως και έγινε το 96′ -τη χρονιά δηλαδή που άλλαζαν τα κόζια στο ελληνικό ποδόσφαιρο και ξεκινούσε η ερυθρόλευκη κυριαρχία.
Έτσι ξεκίνησε μια βαθιά ερωτική σχέση με τη σκεπαστή της Original, με τον Ντέμη να χτυπά τατουάζ με το δικέφαλο στο μπράτσο του, να πανηγυρίζει σαν οπαδός, σκαρφαλώνοντας στα κάγκελα, και πετυχαίνοντας κρίσιμα γκολ απέναντι στον Ολυμπιακό -που ήταν κόκκινο πανί στην κυριολεξία, έχοντας “κλέψει” την υπογραφή του Μπάγεβιτς- για να ακούσει την κιτρινόμαυρη κερκίδα να του αφιερώνει σύνθημα: “σε βλέπει ο Ελευθερόπουλος και τρέμει…”. Η αντίπαλη κερκίδα απαντούσε στην καζούρα με το γνωστό “πέστε κάτω”, αλλά και το “όλοι μαζί το βράδυ στη Βανδή” για τα επινίκια κάποιου ερυθρόλευκου θριάμβου, στο μαγαζί που εμφανιζόταν η σύζυγος του Ντέμη.
Οι αγώνες των δύο ομάδων ήταν επεισοδιακοί, με ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, πότε εξαιτίας της επιστροφής του “προδότη” Μπάγεβιτς, πότε στο κεκλεισμένων των θυρών ντέρμπι όπου βγήκαν πιστόλια από μπράβο, πότε λόγω της παράγκας με διαιτησίες που έμειναν στην ιστορία και πότε εξαιτίας της αντίδρασης των παικτών της ΑΕΚ, που έπεφταν τραυματίες, για να διακωμωδήσουν κωμικές αποφάσεις του διαιτητή.
Ένας από αυτούς τους αγώνες ήταν η αφορμή για να πάρει ο Ντέμης την απόφαση να αποχωρήσει από την Εθνική Ομάδα, εφόσον η ΕΠΟ είχε την ευθύνη και τον έλεγχο της διαιτησίας. Ανακάλεσε όμως, όταν ανέλαβε ο Ρεχάγκελ, και συμμετείχε στη χρυσή αποστολή του EURO του 2004 στην Πορτογαλία, κυρίως ως αναπληρωματικός, με δευτερεύοντα ρόλο, εξαιτίας κι ενός τραυματισμού που τον ανάγκασε εξάλλου να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, μόλις στα 31 του, αλλά με το καλύτερο δυνατό φινάλε, ως πρωταθλητής Ευρώπης.
Αυτό ήταν και το μοναδικό “πρωτάθλημα” που κέρδισε στην καριέρα του, αφού συνέπεσε με την απαρχή των “πέτρινων χρόνων” της ΑΕΚ, που ξεκινούσε πάντα ως διεκδικήτρια του τίτλου, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί πως θα υπέμενε έναν υποβιβασμό και δυόμισι δεκαετίες σχεδόν για να πανηγυρίσει ξανά.
Σε αυτό συνέβαλε και η διοικητική Οδύσσεια της Ένωσης, που έμπλεξε στα χέρια επιτήδειων -αν και κανείς ποδοσφαιρικός παράγοντας δεν “επενδύει” για την ψυχή της μάνας του ή για τα αγνά, οπαδικά του αισθήματα και αυτό θα το ανακάλυπτε σύντομα και ο ίδιος ο Ντέμης. Την τελευταία χρονιά του -και ενώ ενδιάμεσα είχε απορρίψει μια πιθανή μετακίνηση στην Άντερλεχτ- ήρθε σε κόντρα με το Μάκη Ψωμιάδη, που έκανε νυχτερινή επίσκεψη κατ’ οίκον, για να ελέγξει τυχόν νυχτοπερπατήματά του. Το σκηνικό απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα, έγινε η αρχή του τέλους για τον Ψωμιάδη, σφράγισε όμως και το τέλος του Νικολαΐδη, που δεν ανανέωσε το συμβόλαιό του και έφυγε από την ομάδα που αγάπησε όσο καμιά, με σχετικά φτωχό απολογισμό.
Ένας τίτλος πρώτου σκόρερ στην Α’ Εθνική, το 99′, και τρία Κύπελλα Ελλάδας, ήταν οι διακρίσεις του Νικολαΐδη. Σε έναν από αυτούς τους τελικούς, απέναντι στον Ιωνικό, σημείωσε ένα γκολ με το χέρι, που δεν έγινε αντιληπτό από το διαιτητή, αλλά ακυρώθηκε γιατί επέμεινε ο ίδιος, παραδεχόμενος την παράβαση. Αργότερα σημείωσε κανονικό γκολ, σε μια άνετη επικράτηση για την Ένωση, ενώ τιμήθηκε και με το βραβείο Φερ-Πλέι για αυτή την πράξη του.
Ο Ντέμης πήρε στα 30 μεταγραφή για την Ισπανία, που του πήγαινε πολύ ως πρωτάθλημα, και την Ατλέτικο, που ταίριαζε αρκετά στη δική του ιδιοσυγκρασία, προσπαθώντας να μπει σφήνα στον “ποδοσφαιρικό δικομματισμό” της La Liga. Σημείωσε έξι τέρματα με την Ατλέτι -το ένα από αυτά μες στο Καμπ Νου- συνδέθηκε με το κοινό της και δηλώνει οπαδός της μέχρι σήμερα.
Έκλεισε την καριέρα του μετά το EURO του 04′ και άνοιξε ένα άλλο κεφάλαιο στη ζωή του, ως διοικητικός παράγοντας που θα έβγαζε την αγαπημένη του ΑΕΚ από το αδιέξοδο, για να βρει πολύ γρήγορα τα στενά όρια της ερασιτεχνικής αγάπης στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Χρεώθηκε λανθασμένες επιλογές, όπως την εμμονή στη στήριξη του Ισπανού Φερέρ, καθώς και την υποτίμηση του στόχου του πρωταθλήματος, που είναι μια εφήμερη χαρά, ενώ ο στρατηγικός στόχος είναι να “μεγαλώσει η λίμνη”, όπως έλεγε ποιητικά ο ίδιος. Παρόλα αυτά, επί των ημερών του, η ΑΕΚ έκανε πορεία πρωταθλητισμού και έχασε “στα χαρτιά” έναν τίτλο, εξαιτίας της αντικανονικής συμμετοχής του Βάλνερ της Καλαμαριάς εναντίον του Ολυμπιακού -που έδωσε δικαστικά τους τρεις βαθμούς στους ερυθρόλευκους και έκανε τη διαφορά στο τέλος.
Ο Ντέμης έχασε στο ενδιάμεσο και τη στήριξη των οπαδών της ΑΕΚ, μετά από την απόφασή του να δίνει στην αστυνομία φωτογραφίες και ονόματα οπαδών της που εμπλέκονταν σε επεισόδια (συμπλοκή με τους οπαδούς του Ατρόμητου και ένα καμένο βανάκι τηλεοπτικού συνεργείου στη Λιβαδειά) και χαλούσαν την εικόνα της προς τα έξω.
Αποχώρησε με επώδυνο τρόπο, όπως μπορεί να αντιληφθεί κανείς από την τεταμένη ατμόσφαιρα σε μια τηλεοπτική του συνέντευξη, που έλαβε χαρακτήρα δημόσιας απολογίας.
Ουσιαστικά επανεμφανίστηκε δημόσια, σχεδόν μετά από μια δεκαετία, σε ρόλο-έκπληξη, ως οικοδεσπότης κυριακάτικης ποδοσφαιρικής εκπομπής, στο κανάλι του Σαββίδη, κάτι που προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις, αλλά δεν μακροημέρευσε τηλεοπτικά, πιθανότατα λόγω και των χαμηλών ποσοστών τηλεθέασης.
Ο Ντέμης Νικολαΐδης διατηρεί πάντα το προφίλ μιας ενδιαφέρουσας, αντισυμβατικής προσωπικότητας, που φλέρταρε γενικά και αόριστα με την Αριστερά, ενώ είχε ακουστεί και για πιθανός υποψήφιος του ΓΑΠ με το αλήστου μνήμης ΚΙΔΗΣΟ -κάτι που δεν έγινε ποτέ. Γρήγορα όμως βρήκε τοίχο, και δεν πέρασε ποτέ από την άλλη πλευρά, εκτός των τειχών του συστήματος, χωρίς αυτό να αφαιρεί πάντως πολλά από την ποδοσφαιρική γοητεία ενός παίκτη, που έπαιζε κυρίως με το συναίσθημα, παρά με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, και δήλωνε σωστά πως δεν έγινε ποτέ επαγγελματίας.
Πηγή: Κατιούσα
