Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Ηταν, προφανώς, η στιγμή. Ο Νίκος Νταμπίζας ένιωσε την ανάγκη να επικοινωνήσει με την κοινότητα του ποδοσφαίρου για να μοιραστεί τη γνώση, εμπειρική και θεωρητική, στη συγκεκριμένη δουλειά που με συνέπεια, εδώ και επτά-οκτώ χρόνια, κάνει. Να ζωγραφίσει το πλαίσιο των αρχών. Να κηρύξει, αν θέλετε, τη φιλοσοφία του. Στο τέλος της ημέρας, να πει την αλήθεια του. Τεχνικός διευθυντής.
Με τίμησε με το να με επιλέξει και να μου ζητήσει, πριν μερικές εβδομάδες, ν’ αφιερώσω χρόνο για να παίξω τον υποστηρικτικό ρόλο σε όλο αυτό. Η καλύτερή μου! Ενας στέρεα δομημένος χαρακτήρας του Ωραίου Παιγνιδιού, ο Νίκος, αντιλήφθηκα ότι επεδίωκε, όχι κάτι “εμπορικό”, όχι κουτσομπολιό και ίντριγκα, αλλά κάτι ουσιαστικό, εποικοδομητικό. Αληθινά ωφέλιμο, ιδίως εάν επρόκειτο να τροφοδοτήσει εντός ποδοσφαίρου την “ενδοοικογενειακή” διάδραση, για ένα πράγμα που όλοι ξέρουμε ότι υπάρχει και επίσης όλοι έχουμε μες στο κεφάλι μία μάλλον συγκεχυμένη εικόνα ως προς το περί τίνος, ακριβώς, πρόκειται.
Τεχνικά λειτουργώντας, έβαλα σε μια σειρά όσα θα ήθελα να ρωτήσω. Σκέφτηκα, για πόσα λεπτά της ημέρας θα μπορούσαμε να ζητήσουμε την προσοχή των ανθρώπων σε αυτό. Καταλήξαμε να διαρθρώσουμε τη θεματολογία σε τέσσερις ημίωρες συναντήσεις, με στόχευση ν’ αναρτηθούν στο Διαδίκτυο τις τελευταίες τέσσερις ημέρες του 2020. Χαίρομαι, σαν να πήρα ένα ξεχωριστό Δώρο Χριστουγέννων εφέτος, ότι το κάναμε να συμβεί.
Σήμερα αισθάνομαι πως, εάν πριν ξέραμε πέντε, πλέον ξέρουμε τουλάχιστον πεντέμισι. Σίγουρα, δεν βλάψαμε. Πιθανότατα, χρησιμεύσαμε. Στον αγαπημένο Παναγιώτη Κονέ για παράδειγμα, πρωτοεμφανιζόμενο σε τούτο τον στίβο όπως πρωτοεμφανιζόμενος ήταν κι ο Νταμπίζας το καλοκαίρι του 2013, στον κάθε Κονέ που επιχείρησε να το κάνει ή στον όποιον Κονέ φιλοδοξεί να το κάνει, θέλω να σκέφτομαι ότι ο Νίκος αφιλοκερδώς δίνει ικανοποιητική τροφή για το μυαλό.
Πηγή: Sport DNA
