Του Νίκου Παπαδογιάννη
Πώς ονομάζεται αυτό που έκανε ο Γιάννης Αντετοκούνμπο στην πολυθρύλητη φάση της δ’ περιόδου του 1ου αγώνα με τους Σέλτικς; Ναι, ξέρω, «ανδραγάθημα», «θαύμα», «κατόρθωμα» και τα σχετικά. «Ασύλληπτο», «αδιανόητο», «επικό», βάλτε όποιο άλλο από τα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούν στα social media οι πιτσιρικάδες του λεξιλογίου των 150 λέξεων.
Ναι, αλλά …τι ήταν; Πάσα; Ριμπάουντ; Άστοχο σουτ; Τι ακριβώς έγραψε η στατιστική; Όχι ότι έχει σημασία, αλλά ούτε ψύλλος στον κόρφο του Αμερικανού «Γαλάνη» που κλήθηκε να το αποκρυπτογραφήσει. Με λίγη έρευνα, ανακάλυψα ότι η στατιστική δεν έγραψε τίποτε, πέρα από ένα εύστοχο σουτ.
Και πολύ σωστά! Οι κανονισμοί επιτρέπουν ρητώς την πάσα προς εαυτόν μέσω ταμπλό, αρκεί να ολοκληρωθεί η προσπάθεια με την ίδια κίνηση. Εάν ο παίκτης προσγειωθεί ξανά στο παρκέ με τη μπάλα στα χέρια, χρεώνεται με βήματα.
Και ναι, το έχουμε δει και αυτό το αλλόκοτο έργο, δεν είναι αποκύημα φαντασίας. Το έκανε από σαστιμάρα ο Θοδωρής Παπαλουκάς, λίγο πριν μπούμε στην τελική ευθεία του ημιτελικού Ελλάδας-Γαλλίας στο Βελιγράδι. Ή μήπως ήταν στον αξέχαστο προημιτελικό με τη Σλοβενία, δύο χρόνια αργότερα στη Μαδρίτη; Όποιος θυμάται με σιγουριά, παρακαλείται να φωτίσει και εμένα, τον γέροντα. Σε κάθε περίπτωση, τα κερδίσαμε και τα δύο παιχνίδια, και ο Θοδωρής ήταν ο ήρωας.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν υπέπεσε σε καμία παράβαση. Ξέφυγε με προσποιήσεις από τον Γκραντ Ουίλιαμς, είδε καθαρά τον ορίζοντα και, επειδή ακριβώς φοβήθηκε ότι θα έχανε την ισορροπία του, πέταξε τη μπάλα στο ταμπλό για να πατήσει γερά και να απογειωθεί ξανά. Για τη στατιστική, ήταν ένα εύστοχο σουτ και άλλο ουδέν.
Ξέρετε πολλούς που θα είχαν την ενέργεια και τη δύναμη για τέτοιο άλμα μετά από υπερπροσπάθεια και από «μηδενική» αφετηρία; Και παράλληλα, το καθαρό μυαλό για να πάρουν αυτή την απόφαση στην τέταρτη περίοδο ενός αγώνα πλέι-οφ μέσα σε γήπεδο καμίνι; Εγώ ξέρω μερικούς, αλλά όλοι έχουν στο κορμί τους βίδες και ελατήρια. Θνητός δεν είναι κανένας.
Ο Γιάννης το έχει ξανακάνει, όχι παλιά, αλλά στον πρώτο γύρο των φετινών πλέι-οφ, στο εναρκτήριο παιχνίδι με τους Μπουλς. Είναι κι αυτό μια κάποια λύσις: όταν οι αμυνόμενοι σκορπίζουν μετά τη σύγκρουση σαν τις κορίνες του μπόουλινγκ, αυτός απογειώνεται «σε δεύτερο χρόνο» όπως θα έλεγαν στο βόλεϊ, και αποτελειώνει τη φάση μέσα σε πανηγύρι.
Πώς αντιμετωπίζεις έναν παίκτη που, εκτός από καπρίτσιο της φύσης, είναι και freak του σκεπτόμενου μπάσκετ; Πέρα από τις ατελείωτες εργατοώρες, Γιάννης έγινε αυτός που έγινε όχι τόσο για τα σωματικά προσόντα με τα οποία τον προίκισαν οι γονείς του, όσο για το διάβασμα του παιχνιδιού και για την πνευματική του δύναμη.
Χθες ξεκίνησε με 3 λάθη και 2-3 άστοχα σουτ, ωστόσο η πρώτη περίοδος ήταν προσωπική ραψωδία του. Τραβήχτηκε πιο έξω, έγινε πλέι-μέικερ, μοίρασε 4 απανωτές ασίστ όταν οι Σέλτικς πρωτοπάτησαν το γκάζι, έκανε τους συμπαίκτες του ήρωες, έμοιαζε με κομπιούτερ στα μάτια των αντιπάλων του.
Όταν αυτοί αποτόλμησαν να ανοίξουν λίγο για να μαρκάρουν παραέξω, αυτός είδε αμέσως τα στενά ρήγματα και τα εκμεταλλεύτηκε σαν αδυσώπητος τιμωρός, με ηρεμία που καθρεφτίστηκε στις εύστοχες βολές (4/4 στο ξεκίνημα, όταν οι Σέλτικς προσπαθούσαν να του κόψουν το βήχα).
Παράλληλα, ο Γιάννης κατάπινε ό,τι έβλεπε να κινείται στην άλλη άκρη του γηπέδου, όπου οι Σέλτικς (η πιο φορμαρισμένη ομάδα του τελευταίου τριμήνου στο ΝΒΑ) τελείωσαν το κρισιμότατο ματς με ακριβώς 10 δίποντα. Δέκα!
Οι Μπακς έκαναν παρέλαση στο Βοστώνη χωρίς τον αναντικατάστατο Μίντλετον, με 29 λεπτά από τον Ουέσλεϊ Μάθιους που τον Δεκέμβριο βρισκόταν στο ράφι με τα αζήτητα, με 22 λεπτά από τον Τζεβόν Κάρτερ που αποδεσμεύτηκε πρό διμήνου από τους Νετς (και έγραψε χθες +25 στο διάστημα της συμμετοχής του), με 29 λεπτά από τον Γκρέισον Άλεν που αποκτήθηκε σχεδόν τζάμπα.
Ποιοι στην ευχή ήταν ο Πατ Κόνατον και ο Μπόμπι Πόρτις, πριν τους ντύσει στα πράσινα του Μιλγουόκι; Όλοι οι προαναφερθέντες, ακόμα και ο ίδιος ο Μίντλετον, που από παγκίτης των Πίστονς έγινε πρωταθλητής, All-Star και χρυσός Ολυμπιονίκης, οφείλουν να ανάβουν καθημερινά ένα κεράκι ίσα με το μπόι του αγίου Ιωάννη των Σεπολίων.
«Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ο καλύτερος παίκτης στον Κόσμο», τιτίβισε παρακολουθώντας το ματς ένας από τους κορυφαίους μπασκετμπολίστες της ιστορίας, ο Μάτζικ Τζόνσον. Εάν χάσει το φετινό MVP, θα είναι μάλλον από τη λεγόμενη «κόπωση των ψηφοφόρων» (και από το πρόωρο σφράγισμα της κάλπης) παρά από την ανωτερότητα του Νίκολα Γιόκιτς ή του Τζοέλ Εμπίιντ.
Πείτε μου, αν αγαπάτε, τι σόι Πολυτιμότερος Παίκτης αποσύρεται στον πάγκο στα τελευταία δευτερόλεπτα ενός αγώνα πλέι-οφ επειδή δεν ξέρει να παίξει άμυνα; Ποιος άλλος εκτός του Γιάννη θα έκανε τον πλανήτη του μπάσκετ να παραληρεί σε αγώνα με 16 άστοχα σουτ, 5 χαμένες βολές και 5 λάθη;
Η σύγκριση δεν αντέχει σε ιδιαίτερη ανάλυση, από τη στιγμή μάλιστα που ο Γιάννης κυκλοφορεί με το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο χέρι. Αυτό, άλλωστε, μετράει πολύ περισσότερο από τα έπαθλα της κανονικής περιόδου. Όπως και το MVP των τελικών.
Ο Γιάννης στάθηκε χθες ψύχραιμος, όχι μόνο μέσα στο ματς, αλλά και στην τηλεοπτική συνέντευξη που ακολούθησε, όταν η ρεπόρτερ του είπε ότι οι Μπακς «έκλεψαν το πρώτο ματς στην έδρα των Σέλτικς». Εάν ήταν άλλος στη θέση του, θα είχε εκραγεί. Όχι. Δεν ήταν «steal» αυτό που πέτυχαν χθες οι πρωταθλητές στη Βοστώνη, αλλά «statement win»: κάτι σαν «μολών λαβέ», με ελληνοαμερικανική προφορά.
Δεν προσπαθώ να πω ότι οι Μπακς θα προκριθούν. Εάν με ρωτούσατε χθες λίγο πριν το τζάμπολ, θα μιλούσα (ο άσχετος) για 4-1 ή και 4-0 υπέρ των Σέλτικς. Αλλά ο βρυχηθμός της Κυριακής αντήχησε σε όλα τα μήκη και πλάτη του ΝΒΑ και υπενθύμισε, ποιος είναι το λιοντάρι στη ζούγκλα.
Η απουσία του Κρις Μίντλετον στερεί πολυτιμότατα στοιχεία από τους Μπακς: τον go-to guy στην τέταρτη περίοδο, το άνιωθο σουτ, την πολύπλευρη προσφορά, την καλή άμυνα, τον συνδυασμό πείρας και κλάσης, το ταίρι του Γιάννη στο πικ-εντ-ρολ.
Ταυτόχρονα, όμως, κάνει τους Μπακς πιο συγκεντρωμένους, πιο συσπειρωμένους, πιο απρόβλεπτους και λιγότερο δογματικούς, αφού ο Αντετοκούνμπο ξεκινάει πλέον στο «3» και ανεβοκατεβαίνει από το «1» ως το «5», επηρεάζοντας το παιχνίδι της ομάδας όσο ποτέ άλλοτε.
Όσο οι συμπαίκτες του σουτάρουν καλά, ο Γιάννης θα βρίσκεται συνεχώς κοντά στο τριπλ-νταμπλ, όπως και ο Τζρου Χόλιντεϊ, που μπορεί να γίνει το αντικλείδι του Τέιτουμ σε άμυνα και επίθεση, ένας Σμαρτ με περισσότερο μπάσκετ μέσα του.
Tα 12 με 15 εύστοχα τρίποντα των Μπακς (χωρίς μάλιστα τη συνεισφορά του Μπρουκ Λόπεζ) αποτελούν ρήτρα επιτυχίας, αλλά ο αγώνας κερδήθηκε στην άλλη άκρη του γηπέδου, όπου οι Σέλτικς έβαλαν 89 πόντους εντός έδρας, με 33% ευστοχία και 18 λάθη. Ναι, στην ίδια ομάδα που συχνά δεχόταν 130 στην κανονική περίοδο!
Η ομάδα του Ίμε Ουντόκα σούταρε 50 τρίποντα και μόλις 34 δίποντα, πάει να πει ότι δεν τολμούσε να πλησιάσει στη φωτιά. Το πλεονέκτημα έδρας ανήκει πλέον στους Μπακς, αλλά δυσκολεύομαι ακόμη να του χαρακτηρίσω φαβορί, αφού και οι Σέλτικς μπορούν να εξελιχθούν σε αμυντικό τέρας στην πορεία της σειράς, με τη συγκεκριμένη στελέχωση.
Αλλά ποιος περίμενε να τους δει χθες γονατισμένους στο καναβάτσο, κουρελιασμένους κομπάρσους στην παράσταση του Γιάννη Αντετοκούνμπο; Ποιος αποκλείει πλέον το 0-2, που θα γείρει για τα καλά την πλάστιγγα; Ο Μπραντ Στίβενς έφυγε χθες από το γήπεδο 7,5 λεπτά πριν τη λήξη (με τη διαφορά στους 17 πόντους), λες και ήταν ο …Βασιλακόπουλος. Σαν αλαλιασμένος μποξέρ, που έριξε λευκή πετσέτα στον 12ο γύρο.
Ο Γιάννης, πάλι, κέρδισε και 2-3 λεπτά ξεκούρασης στο τέλος, ίσα ίσα για να τυφλωθούμε από τα πολύχρωμα παπούτσια UNO του Θανάση. «Μου αρέσει που αισθάνομαι πτώμα μετά από κάθε ματς», είπε μετά τον θρίαμβο ο μεγάλος μικρός αδελφός. «Οι δικοί μου άνθρωποι πιστεύουν ότι είμαι παράξενος». Παράξενος, δεν θα πει τίποτα. Freak κανονικός.
