Του Νίκου Παπαδογιάννη
O Oλυμπιακός του μέλλοντος άνοιξε το καπάκι της χρονομηχανής και εμφανίστηκε στα παρκέ του επάρατουέτους 2020, λίγο πριν αυτό εκπνεύσει και αφήσει πίσω του άνεμο απαισιοδοξίας.
Όπως έκανε και ο Παναθηναϊκός την περασμένη εβδομάδα στο Μιλάνο, οι «ερυθρόλευκοι» υπενθύμισαν σε αυτόν και αλλήλους τη δυναμική και τη δύναμή τους, σε αποστολή ωστόσο πολλαπλάσιας δυσκολίας, απέναντι στην ισχυρότερη -και πιο ακριβοπληρωμένη- ομάδα της σεζόν.
Το πέτυχαν απογαλακτισμένοι από τα αστέρια της τελευταίας δεκαετίας, με ανόθευτη συνταγή Μπαρτζώκα και κόντρα σε αντίπαλο που από το καλοκαίρι παίζει με 5-6 άσους στην τράπουλά του.
Πρόκειται ασφαλώς για θρίαμβο, δίχως αστερίσκους και δίχως περιστροφές. Για τον καινούριο Ολυμπιακό, μπορεί αυτή η Τρίτη να ήταν η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του.
Δυσκολεύομαι να επιλέξω ένα πρόσωπο ντυμένο στα κόκκινα, για να ξεκινήσω την ανάλυση από αυτό.
Όταν χρειάστηκε να σχολιάσω το παιχνίδι από τα ερτζιανά του Over FM ρωτήθηκα από ακροατή αν ο Κώστας Σλούκας έδωσε απαντήσεις στις αμφισβητίες και απάντησα ότι είναι καλύτερα να το κλείσουμε το μαγαζί, αν είναι να αμφισβητείται ο Σλούκας και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Ο νέος ηγέτης του Ολυμπιακού θα γίνεται καλύτερος όσο μαθαίνει τα χούγια των συμπαικτών του και αισθάνεται τα πόδια του δυνατά.
Ο περιστασιακός θεατής θα σταθεί στα κρίσιμα καλάθια του ή στα πλούσια στατιστικά του, αλλά εμένα με ξάφνιασε περισσότερο το καθαρό μυαλό από το οποίο ξεπήδησαν δύο ασίστ απόλυτης ακρίβειας για πέντε πολύτιμους πόντους στο 77-77, το ολοστρόγγυλο μηδενικό στη στήλη με τα λάθη, καθώς και τα 20 λεπτά της αδιάλειπτης συμμετοχής του στο β’ ημίχρονο.
Το νταμπλ-νταμπλ του θα ήταν ακόμη πιο εκκωφαντικό, αν δεν του έβγαζε τα συκώτια στην τρεχάλα το παιδί-θαύμα της Αργεντινής Μπολμαρό.
Ο Κώστας Παπανικολάου κατάπιε ζωντανό τον Νικ Καλάθη σε γνώριμα κατατόπια, ενώ άνοιξε το ντουλαπάκι με τα τρίποντα ξεκινώντας τον αγώνα με 3/3.
Ο Μάρτιν ήταν περισσότερο Χάινς παρά Χασάν, ένα αμυντικό τέρας που μάρκαρε μέσα-έξω, αλλά πρόλαβε να βάλει και 17 πόντους μέσα σε δάσος από κλαδιά.
Ο Σάσα Βεζένκοφ ένιωθε σαν στο σπίτι του στο παλιό του σπίτι, πέτυχε σχεδόν όλους τους πόντους του στο β’ ημίχρονο και επέτρεψε στον Μπαρτζώκα να κρατήσει στον πάγκο τον Πρίντεζη.
Ο Σακίλ ΜακΚίσικ υπέπεσε σε δύο χαζά λάθη που πήγαν να φέρουν την καταστροφή, αλλά διάνθισε το συνηθισμένο του ρεπερτόριο με 3/ 4 τρίποντα, ενώ είχε 5/26 στα πρώτα δέκα παιχνίδια.
Ο Τσαρλς Τζένκινς ήταν σιωπηλός σημαιοφόρος στα πρώτα λεπτά, με 8 πόντους στην οικονομική συσκευασία των τριών σουτ, έξι ριμπάουντ και άμυνα που έγινε ακρογωνιαίος λίθος στο αρχικό 0-12 (όπως και του Ζαν-Σαρλ).
Ο Οκτάβιους Έλις έπαιξε λίγο, αλλά τα δύο επιθετικά ριμπάουντ που μάζεψε όταν το καλάθι μίκρυνε, αμέσως μετά το 47-51 της ανάπαυλας, εδραίωσαν εκ νέου την κυριαρχία του Ολυμπιακού.
Πριν προλάβω να γράψω στο live ότι ο Παπανικολάου είναι αναντικατάστατος, ο ξεχασμένος Χάρισον φόρεσε τα παπούτσια του «Παπ» και σφράγισε τη νίκη με τρία κλεψίματα ανεκτίμητης αξίας στο τελευταίο τρίλεπτο.
Το πρώτο έφερε αντιαθλητικό φάουλ και πέντε σερί πόντους στο 82-84, το δεύτερο έκοψε τη φόρα του άκεφου Καλάθη στο 84-89 και το τρίτο έγινε απέναντι στον δυναμίτη Ντέιβις σε απόσταση επαφής από το καλάθι αμέσως μετά.
Ο Σάρας έδωσε εντολή στους παίκτες του να απλωθούν σε όλο το γήπεδο για να πιέσουν τους μέτριους (πλην Σλούκα) χειριστές του Ολυμπιακού, αλλά οι «ερυθρόλευκοι» διέσπασαν με ευκολία το πρες πριν αυτό σχηματιστεί και πέτυχαν αμέτρητα καλάθια απέναντι σε αφύλαχτες διαβάσεις.
Τα 10/23 σουτ από τα 6μ75 (όπου μέχρι σήμερα ήταν η χειρότερη ομάδα της Euroleague) τους έκαναν ακόμα πιο αποτελεσματικούς στην επίθεση, όπου άγγιξαν τους 100 πόντους.
Οι ασίστ του Ολυμπιακού ήταν διπλάσιες από τα λάθη του και οι υπόλοιποι στατιστικοί δείκτες έβγαλαν ελληνική υπεροχή: ριμπάουντ, κλεψίματα, τάπες, ευστοχία, κερδισμένα φάουλ, όλα.
Το συνολικό σκορ στον δείκτη αξιολόγησης συμπυκνώνει όλη την αλήθεια του γηπέδου: Μπαρτσελόνα 84, Ολυμπιακός 110.
Με άλλα λόγια, η συνταγή του Γιώργου Μπαρτζώκα έβγαλε πεντανόστιμο φαγητό για πρώτη φορά μετά από καιρό και ο Ολυμπιακός έφυγε θριαμβευτής από τη δυσκολότερη, ίσως, έδρα της διοργάνωσης.
Με τους Σπανούλη, Πρίντεζη αρνητικούς στη β’ περίοδο (όταν η ελληνική άμυνα σκόρπισε, με παθητικό 30 πόντων) και θεατές στο δεύτερο ημίχρονο!
Η Μπαρτσελόνα ισοφάρισε σε 77-77 πέντε λεπτά πριν το τέλος με φόλοου του Μίροτιτς, αλλά δεν έδειξε τις πλάτες της στον Ολυμπιακό ούτε για μια στιγμή.
Ακόμα και εκείνη η αντεπίθεσή της είχε ως κομβικό σημείο ένα περίεργο επιθετικό φάουλ του Σλούκα, όπου δόθηκαν μυστηριωδώς βολές στον αντίπαλο.
Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να παραβώ την αδιαπραγμάτευτη αρχή μου να αφήνω στην άκρη τα σχόλια περί διαιτησίας.
Ήθελα απλώς να σημειώσω, ότι αυτές τις βολές οι θεοί του μπάσκετ τις χρωστούσαν στη Μπάρτσα από το …1987, από το περίφημο παιχνίδι με τον Άρη και τα «ωωωωω» του Συρίγου!
Θυμάστε δα τι συνέβη τότε, εσείς οι παλαιότεροι. Φάουλ του Σούμποτιτς εκτός φάσης, με τον Άρη στο +1 δύο δευτερόλεπτα πριν το φινάλε και τη μπάλα σε ελληνική κατοχή. Και δράστη τον περίφημο Ζιχ.
Τελικά οι Ισπανοί δεν είχαν δικαίωμα για βολές και ο τότε πρωταθλητής Ελλάδας κράτησε τη νίκη. Την περασμένη εβδομάδα συμπληρώθηκαν 33 χρόνια από αυτό το ματς και εγώ ξαφνικά αισθάνομαι πάρα πολύ γέρος.
Πηγή: Gazzetta
