Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ηττες όπως αυτή του Ολυμπιακού από την Φενέρ (77-87) στο ΣΕΦ έρχονται για να θυμίσουν σε όλους πως η Ευρωλίγκα παραμένει εξαιρετικά δύσκολη και πως όποιος πιστεύει ότι ο δρόμος για το Final 4 είναι μια λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας πρέπει να αναθεωρήσει. Από την άλλη νίκες όπως αυτή του ΠΑΟ με την Ζαλγκίρις (89-76) μαρτυρούν πως η μοναδική συνταγή επιτυχίας στην διοργάνωση έχει να κάνει με την συνολική ποιότητα μιας ομάδας: όταν αυτή υπάρχει μπορεί ένας προπονητής να αντιμετωπίσει κάθε αντιξοότητα – είτε μιλάμε για τραυματισμούς, είτε για πεταμένα δεκάλεπτα. Η εβδομάδα που προηγήθηκε ήταν συνολικά διδακτική για τις ελληνικές ομάδες. Γιατί βοηθά για κάποια γενικότερα συμπεράσματα.
Χωρίς τρίτο πόλο
Ο Ολυμπιακός μετά τις δυο νίκες στην Ισπανία, την πρωτιά του στην βαθμολογία και το μεγάλο του σερί από νίκες έμοιαζε ασταμάτητος: αποδείχτηκε πως δεν είναι έτσι ακριβώς. Οι δυο ήττες μέσα στην ίδια εβδομάδα, η πρώτη απέναντι στον Παναθηναϊκό και η δεύτερη απέναντι στην Φενέρ έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: το επιθετικό του φρακάρισμα. Με τον ΠΑΟ ο Ολυμπιακός είχε πληρώσει το γεγονός ότι ο Αταμάν κατάφερε να περιορίσει τον Φουρνιέ χρησιμοποιώντας πάνω του κυρίως τον Γκραντ και τον Ναν, αλλά και τον Οσμαν. Ο Γιασικεβίτσιους έκανε κάτι ανάλογο στοχεύοντας με την σειρά του στο πως θα περιορίσει τον Βεζένκοφ καθώς έχει παίκτες που μπορεί να του δημιουργήσουν προβλήματα: πρώτος και καλύτερος σε αυτό είναι ο Χάις Ντέιβις, που απορώ πως δεν συγκαταλέγεται μεταξύ των υποψηφίων για τον τίτλο του MVP της κανονικής περιόδου. Ο Βεζένκοφ τελείωσε το ματς με μια άψογη στατιστική (19 πόντοι με 4/6 δίποντα, 1/2 τρίποντα και 8/8 βολές) αλλά στο δεύτερο ημίχρονο όχι μόνο σκόραρε λίγο, αλλά δεν έπαιρνε καν την μπάλα. Το αποτέλεσμα ήταν να προσπαθεί να τα κάνει όλα μόνος στην επίθεση ο Φουρνιέ που έφτασε τους 21 πόντους αλλά μετά κόπων και βασάνων κι εκβιάζοντας ενέργειες. Γιατί; Γιατί ο Ολυμπιακός απόντος του ΜακΚίσικ (όπως ακριβώς και με τον ΠΑΟ) δεν είχε τρίτο επιθετικό πόλο. Κι αν αυτός δεν υπάρχει ο Ολυμπιακός μπορεί να έχει μεγάλα προβλήματα: απέναντι στη Φενέρ τα προβλήματα αυτά τα είδαμε και στο πρώτο παιχνίδι των δύο ομάδων στην Κωσταντινούπολη όταν παρά τον τραυματισμό του Γουίλμπεκιν οι Τούρκοι κέρδισαν σχετικά εύκολα. Τότε βέβαια ο Ολυμπιακός δεν είχε ούτε τον Φαλ ούτε τον Μιλουτίνοφ αλλά και χθες που τους είχε επιθετικά ελάχιστα βοήθησαν: είναι δυο χρήσιμοι αλλά στατικοί σέντερ – αυτός που έκανε την διαφορά στις καλές βραδιές του ως «πεντάρι» ήταν ο Μόουζες Ράιτ που λείπει πάρα πολύ.
Ο Σάρας το ήξερε
Ο Γιασκεβίτσιους το ήξερε και η ομάδα του έπαιξε εντελώς άφοβα: στον ψηλό του Ολυμπιακού (όποιος κι αν ήταν…) δεν πήγε δεύτερος παίκτης για βοήθεια όλο το βράδυ. Ο Σάρας, όπως νομίζω όλοι οι προπονητές στην Ευρωλίγκα, ξέρουν πως όταν λείπει ο ΜακΚίσικ είναι δύσκολο να βρεθεί παίκτης του Ολυμπιακού να προσφέρει ένα διψήφιο αριθμό πόντων: χθες δεν το έκανε κανένας. Αυτό είναι το μεγάλο μυστήριο που ο Ολυμπιακός θα βρίσκει μπροστά του στα κρίσιμα ματς: ποιος θα βοηθήσει τους Φουρνιέ – Βεζένκοφ στην επίθεση. Διότι ο Ολυμπιακός για να είναι αγωνιστικά αξιόπιστος χρειάζεται την επίθεσή του: όποιος νομίζει πως ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίσει ομάδα γιατί θα την κρατήσει στους 70 πόντους έχει μείνει στα παλιά. Παίκτες όπως ο Βεζένκοφ, ο Φουρνιέ, ακόμα και ο Βιλντόζα τον έχουν κάνει παραγωγικότερο, αλλά αμυντικά πιο μαλθακό: το θέμα είναι πάντα τι θες να κάνεις.
Χθες ο Ολυμπιακός είχε ένα διάστημα στο ξεκίνημα του τέταρτου δεκαλέπτου που έπαιξε καλή άμυνα: η Φενέρ έμεινε χωρίς πόντο για ένα ολόκληρο πεντάλεπτο, πράγμα εντυπωσιακό αν σκεφτείς ότι συνολικά είχε πέντε παίκτες (ΜακΚόλουμ, Σανλί, Χαις Ντέιβις, Μπιμπέροβιτς και φυσικά τον Γκούντουριτς) με πάνω από 10 πόντους. Αλλά σε αυτό το πεντάλεπτο ο Ολυμπιακός βρήκε όλους κι όλους 7 πόντους και το μόνο που έκανε ήταν να πλησιάσει στο -5. Όταν έχεις 5/14 τρίποντα δεν μπορείς να γυρίσεις ματς. Αλλά όταν ο Βεζένκοφ μπλέκει και ο Φουρνιέ δεν βρίσκει το χώρο που χρειάζεται δεν υπάρχουν αρκετοί διαθέσιμοι να σουτάρουν. Αλλά αυτό το θυμόμαστε από πέρυσι. Φέτος ας περιμένουμε τον Εβανς για να πάμε παρακάτω.
Ένεση αυτοπεποίθησης
Αντίθετα ο ΠΑΟ έχει κόσμο που αγαπάει το σουτ. Με την Ζαλγκίρις δεν είχε πολλά τρίποτα (μόλις 8…) είχε όμως πολλά σουτ γενικά. Βρέθηκε είκοσι πόντους πίσω, δεν λειτουργούσε καθόλου στην άμυνα για τρία δεκάλεπτα, αλλά κέρδισε και μάλιστα αν δεις το τελικό σκορ (89-76) και δεν έχεις δει το ματς ούτε που υποπτεύεσαι τι πέρασε!
Υπάρχει μια φάση στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου που είναι η στιγμή που γυρίζει το κουμπί: ο Γκάμπριελ ταπώνει τον Γκεντράιτις κι ο Ναν προλαβαίνει το χρονόμετρο και γράφει ένα τρίποντο. Ο ΠΑΟ μειώνει στους 10 και στο τέταρτο δεκάλεπτο μπαίνει ο Σλούκας, πατάει γκάζι κι ο ΠΑΟ εξαφανίζεται: το σκορ του τέταρτου δεκαλέπτου είναι 29-6 γιατί ο Ναν, που για τριάντα λεπτά πάλευε μόνος του, βρίσκει συμπαραστάτες. Φυσικά και όλα ξεκινούν από την άμυνα, αλλά δεν αρκεί ποτέ μόνο αυτή: αν δεν έχεις ρυθμό στην επίθεση, λύσεις στο «πέντε εναντίον πέντε», και παίκτες που να μην φοβούνται το σουτ, δεν κάνεις τίποτα. Αν στην Ισπανία είδαμε πως μπορεί να χάσει ο ΠΑΟ, στο ΟΑΚΑ την Πέμπτη είδαμε πως κανένα παιγνίδι του δεν τελειώνει νωρίς, αν ο Ναν έχει κέφια – το ξέραμε βέβαια, αλλά ο ΠΑΟ είχε ανάγκη να το ξαναθυμηθεί. Διότι στην τελική ευθεία πρέπει να πάει χωρίς ανασφάλειες: υπό αυτό το πρίσμα αυτή η ανατροπή θα του είναι χρήσιμη.
Ακουγα στο τέλος τον Αντρέα Τρινκέρι να γκρινιάζει για την διαιτησία: οι διαιτητές απέβαλαν τον Αταμάν, έδωσαν τρεις τεχνικές ποινές στον ΠΑΟ και επέτρεψαν το σκληρό παιγνίδι που ο Τρινκέρι τόσο πολύ αγαπάει. Αν παίζεις συνέχεια ξύλο, δεν αποκλείεται και να τις φας. Αλλά το θέμα δεν είναι αυτό: το θέμα είναι ότι φέτος διακρίνω στις δηλώσεις των προπονητών πολύ θράσος. Οσο χειρότερα παίζει μια ομάδα κι όσα πιο πολλά είναι τα λάθη της, τόσο πιο πολύ φωνάζουν ο προπονητής της! Το τέταρτο δεκάλεπτο της Ζαλγκίρις είναι τόσο καταστροφικό που ο Ιταλός θα πρεπε να ζητήσει συγνώμη. Αλλά στο μεταξύ έχει χαθεί εντελώς το φιλότιμο.
Ο ΠΑΟ τελείωσε το ματς χωρίς τον Αταμάν στον πάγκο. Νομίζω μπορεί να παίξει κι ένα ολόκληρο ματς χωρίς τον προπονητή του: σημασία έχει να σέβεται τις αρχές του. Ο εφετινός ΠΑΟ, με την προσθήκη του Οσμάν το καλοκαίρι και του Γκάμπριελ μετά τον τραυματισμό του ΛεΣόρ είναι φτιαγμένος για να παίζει και άμυνα. Κι όπως φαίνεται, ένα δεκάλεπτο αν το κάνει σωστά, του αρκεί…
Πηγή: Karpetshow
