Του Βασίλη Σαμπράκου
Δεν προκαλεί κατάπληξη η απόφαση του Θοδωρή Ζαγοράκη να παραιτηθεί από την θέση του προέδρου της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, τουλάχιστον όχι στο μυαλό κάποιου που παρακολουθεί από μέση απόσταση τα όσα συμβαίνουν στην ζωή του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Στο δικό μου μυαλό η έκπληξη ήταν ότι πήγε, όχι ότι φεύγει. Και αυτό δεν είναι κάτι που λέω σήμερα, όπως ενδεχομένως έχετε αντιληφθεί όσοι διαβάζετε τα σημειώματά μου σε αυτό το blog. Αυτό που σήμερα συμβαίνει έμοιαζε νομοτελειακό από την πρώτη στιγμή που προέκυψε η πιθανότητα εκλογής του στην θέση του προέδρου της ΕΠΟ, διότι από εκείνη τη στιγμή γινόταν σαφές ότι πηγαίνει με τους όρους που έβαζαν, με όποιον τρόπο, οι μεγάλοι του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και όχι με τους δικούς του. Με άλλα λόγια, ο Ζαγοράκης αποφάσισε να δοκιμάσει να διοικήσει με τους όρους των άλλων, επειδή προφανώς είχε την πίστη ότι στην εξέλιξη του χρόνου θα κατάφερνε να τους πάρει όλους, ή έστω τους περισσότερους μαζί του και ότι θα τους έπειθε για την ανάγκη των αλλαγών και για το κοινό συμφέρον, το οποίο θα υπηρετούσε τελικά και τα επιχειρηματικά συμφέροντα αυτών που επιχειρούν στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Είναι δική του ευθύνη να μας εξηγήσει για ποιους λόγους αποφάσισε να το πράξει τώρα, και μάλιστα μετά από το σημαντικό – θεωρητικά – βήμα που έκανε με την έγκριση υλοποίησης των υποδείξεων που προβλέπονταν στην ολιστική μελέτη της UEFA για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Συμπεραίνω ότι από την επόμενη κιόλας ημέρα της 27ης Αυγούστου βεβαιώθηκε ότι τα όσα αποφασίστηκαν στα χαρτιά μέσα από τις ψηφοφορίες της γενικής συνέλευσης της ΕΠΟ δεν ήταν αρκετά για να εγγυηθούν ότι θα μπορεί να λειτουργήσει ως πρόεδρος και όχι ως κάποιος που διεκπεραιώνει ή που νομιμοποιεί με την παρουσία του όλα τα θαυμαστά που συμβαίνουν κατά την διαδικασία των αλλαγών που απαιτείται να γίνουν στην Ομοσπονδία.
Δεν περιμένω όμως να ακούσω από τον Ζαγοράκη τα “γιατί” της παραίτησής του για να φτάσω σε ένα συμπέρασμα στο οποίο είχα φτάσει προτού αποδεχθεί την πρόταση που του έκαναν για να γίνει πρόεδρος. Τον ήθελαν εκεί μόνο για βιτρίνα. Κι όταν το χώνεψε, δεν το άντεξε. Στην πραγματικότητα ευχόμουν να συμβεί κάτι σαν αυτό που σήμερα συμβαίνει, και μάλιστα ακόμη νωρίτερα. Ευχόμουν να φύγει ο Ζαγοράκης, διότι σε διαφορετική περίπτωση θα ήμουν υποχρεωμένος να αλλάξω άποψη για τον Ζαγοράκη, κάποιον που γνωρίζω εδώ και μια 20ετία. Η πραγματικότητα της παραμονής του θα με ανάγκαζε να πιστέψω ότι άλλαξε, αλλοιώθηκε και αποφάσισε να εξυπηρετήσει άλλα συμφέροντα από τα εθνικά συμφέροντα του ποδοσφαίρου. Χαίρομαι, ή πιο σωστά ανακουφίζομαι που δεν την έκανε αυτή την ζημιά στον εαυτό του.
Και ποια μπορεί να είναι η επόμενη ημέρα για την Ομοσπονδία; Μια ίδια με τις προηγούμενες, δηλαδή μια επανάληψη αυτών που συνέβαιναν, πριν από 165 ημέρες, για χρόνια. Το ελληνικό ποδόσφαιρο θα επιστρέψει στις ρίζες του.
Ιδανική λύση δεν υπάρχει, στο μυαλό μου, για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αν κάποια υπάρχει, είναι αυτή που περνά μέσα από την γενναία απόφαση για πλήρη διαχωρισμό του επαγγελματικού ποδοσφαίρου από το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και τις εθνικές ομάδες. Αν έπαυε να υπάρχει σύνδεση, θα έπαυε να υπάρχει και εξάρτηση του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου από το επαγγελματικό. Με άλλα λόγια δεν θα έβρισκε κανείς του επαγγελματικού ποδοσφαίρου νόημα για να επιχειρεί να ελέγξει την διοίκηση της Ομοσπονδίας αν η Ομοσπονδία δεν είχε απολύτως καμία σχέση με τις αποφάσεις που καθορίζουν το πλαίσιο διεξαγωγής των επαγγελματικών διοργανώσεων. Βγάλε τη διαιτησία και την δικαιοσύνη από το χαρτοφυλάκιο της ΕΠΟ και πες μου ποιος θα νοιάζεται να την ελέγχει. Ποιος θα μπορούσε να τον επιτύχει αυτόν τον διαχωρισμό; Μια κυβέρνηση. Μόνο. Σήμερα όμως δεν υπάρχει τέτοια διάθεση. Συνεπώς ας αποδεχθούμε ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο επιστρέφει στις ρίζες του.
Πηγή: Gazzetta
