Του Στάθη Δημολά
Ο Μοχάμεντ Αλι έχει παραδεχθεί πως ήταν το πρότυπό του και τον έχει χαρακτηρίσει ως τον κορυφαίο πυγμάχο όλων των εποχών. Eνας τίτλος που του έχει αποδοθεί από τη συντριπτική πλειονότητα της κοινότητας του μποξ και που κανείς δεν του τον έχει αφαιρέσει 26 χρόνια μετά τον θάνατό του. Ο «Σούγκαρ» Ρέι Ρόμπινσον έχει καθιερωθεί στη συνείδηση κάθε φιλάθλου της πυγμαχίας, ως ο σπουδαιότερος μποξέρ που πέρασε από τα ρινγκ. Τα επιτεύγματά του και οι αριθμοί του επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές.
Γεννήθηκε στις 3 Μαΐου 1921 στο Ντιτρόιτ και το όνομά του ήταν Γουόκερ Σμιθ. Ο πατέρας του αρχικά ήταν αγρότης στην Τζόρτζια και μετακόμισε στο Ντιτρόιτ όταν βρήκε δουλειά στον κατασκευαστικό κλάδο. Το 1933 οι γονείς του χώρισαν και ο 12χρονος Σμιθ ακολούθησε τη μητέρα του στο Χάρλεμ της Νέας Υόρκης. Η αρχική του επιθυμία ήταν να γίνει γιατρός, αλλά οι… γροθιές αποδείχθηκε πως ήθελαν λιγότερο διάβασμα από την ιατρική.
Ανακαλύπτοντας στους δρόμους το ταλέντο του στην πυγμαχία, ο Σμιθ θέλησε να λαμβάνει μέρος σε ερασιτεχνικούς αγώνες. Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα αφού δεν είχε συμπληρώσει τα 18 του χρόνια όπως προβλεπόταν από την Ερασιτεχνική Αθλητική Ενωση (AAU). Ετσι, μία μέρα «δανείστηκε» ένα πιστοποιητικό γεννήσεως από έναν μεγαλύτερο σε ηλικία φίλο του, ονόματι Ρέι Ρόμπινσον και πήρε μέρος σε αγώνες με το όνομα αυτό, ξεκινώντας απροσδόκητα μία σπουδαία καριέρα. Για το «Σούγκαρ» (ζάχαρη) υπάρχουν δύο εκδοχές. Η πρώτη αναφέρει πως μια κοπέλα όταν τον είδε στο ρινγκ ανέφερε πως είναι «γλυκός σαν ζάχαρη» και η δεύτερη θέλει τον αθλητικογράφο Τζακ Κέις, να λέει στον προπονητή του πως «έχεις εδώ έναν γλυκό πυγμάχο» και να παίρνει την απάντηση «ναι, γλυκός σαν ζάχαρη».
Οι ερασιτεχνικοί αγώνες δεν μπορούσαν να τον κρατήσουν για πολύ και όντας πραγματικά ενήλικος, το 1940, έγινε επαγγελματίας, κατεδαφίζοντας στον πρώτο του αγώνα, στις 4 Οκτωβρίου, τον Τζόε Ετσεβαρία με νοκ άουτ στον δεύτερο γύρο. Από εκείνον τον αγώνα, χρειάστηκε να περάσουν άλλοι 40 για να γνωρίσει την πρώτη του ήττα μετά από περίπου τρία χρόνια. Ο Τζέικ ΛαΜότα έβαλε τέλος στο σερί του «Σούγκαρ», ο οποίος έπειτα έμεινε αήττητος για άλλα οκτώ χρόνια μέχρι το 1951! Ενδιάμεσα ο Ρόμπινσον άρχισε να σφυρηλατεί τον μύθο του. Το 1946 κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο, νικώντας τον Τόμι Μπελ, στην κατηγορία «welterweight» (από 63,5 έως 67 κιλά) τον οποίο και υπερασπίστηκε πέντε φορές κόντρα στους Τζίμι Ντόιλ, Τσακ Τέιλορ, Μπέρναρντ Ντόκιουσεν, Κιντ Γκαβιλάν και Τσάρλι Φουσάρι.
Το 1951 ο «Σούγκαρ» ανέβηκε κατηγορία, αγωνίστηκε στην «middleweight» (70,5 έως 72,5 κιλά) κατακτώντας και εκεί τον τίτλο κόντρα στον γνώριμό του Τζέικ ΛαΜότα. Ο αγώνας αυτός ονομάστηκε ως «η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου», επειδή διεξήχθη στις 14 Φεβρουαρίου και είχε ως αποτέλεσμα ο διαιτητής να τον διακόψει στον 13ο γύρο, λόγω εμφανούς αδυναμίας του ΛαΜότα να προβάλει οποιαδήποτε αντίσταση. Ο ανταγωνισμός σε αυτά τα κιλά ήταν μεγαλύτερος για τον Ρόμπινσον, ο οποίος στις 10 Ιουλίου 1951 έχασε τον τίτλο του από τον Ράντι Τάρπιν, επανακτώντας τον, όμως, λίγους μήνες αργότερα.
Το 1952 η απόφασή του να ανέβει ξανά κατηγορία (80κ.) αποδείχθηκε λανθασμένη, αφού στον αγώνα διεκδίκησης του τίτλου με τον Τζόι Μάξιμ, ηττήθηκε για πρώτη και τελευταία φορά με νοκ άουτ. Το σοκ ήταν μεγάλο και ικανό για να βάλει ένα προσωρινό τέλος στην καριέρα του Ρόμπινσον.
Σκληρά και μοιραία χτυπήματα
Η καριέρα του Ρόμπινσον σημαδεύτηκε από πολλά και σκληρά γεγονότα. Το πιο χαρακτηριστικό από όλα έλαβε χώρα στο Κλίβελαντ στις 24 Ιουνίου 1947, όταν ο «Σούγκαρ» υπερασπιζόταν τον τίτλο του κόντρα στον Τζίμι Ντόιλ. Στον 8ο γύρο ο Ρόμπινσον βγάζει νοκ άουτ τον αντίπαλό του ο οποίος πέφτει αναίσθητος στο ρινγκ. Λίγο αργότερα μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου υποκύπτει στα τραύματά του. Πολλοί αναφέρουν πως ο Ρόμπινσον είχε ένα κακό προαίσθημα (και όνειρο) από την προηγούμενη ημέρα και δεν ήθελε να αγωνιστεί.
Αρχικά του ασκήθηκαν ποινικές διώξεις για ανθρωποκτονία, ωστόσο, κρίθηκε αθώος. Ο Ρόμπινσον επηρεάστηκε αρκετά από τον θάνατο του Ντόιλ και θέλησε με κάθε τρόπο να εξιλεωθεί. Οταν έμαθε πως ο Ντόιλ αγωνιζόταν για να κερδίσει χρήματα με σκοπό να αγοράσει ένα σπίτι στη μητέρα του, συγκέντρωσε τα κέρδη από τις επόμενες τέσσερις αναμετρήσεις του και της τα παρέδωσε με σκοπό να εκπληρώσει τον στόχο του νεκρού του αντιπάλου. Κάποιοι ανέφεραν πως μετά από αυτό το γεγονός, ο «Σούγκαρ» δεν ήταν ποτέ το ίδιο επιθετικός πάνω στο ρινγκ.
Ο Ρόμπινσον, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του, είχε να αντιμετωπίσει και αρκετά προβλήματα από τη μαφία, η οποία είχε υπό τον έλεγχό της τον χώρο της πυγμαχίας. Αρνήθηκε να συνεργαστεί μαζί της για να «στήνουν» αγώνες και στο γεγονός αυτό οφείλεται η απουσία του από τις ΗΠΑ για ένα μεγάλο διάστημα, όταν προτιμούσε να αγωνίζεται μόνο στην Ευρώπη.
Οταν ο Ρόμπινσον πήρε την απόφαση να κατέβει από τα ρινγκ το 1952, επιχείρησε να ασχοληθεί με τον καλλιτεχνικό χώρο. Αντεξε χωρίς τα γάντια του μόλις για τρία χρόνια και το 1955 επέστρεψε στην κατηγορία των 72,5 κιλών, επανακτώντας σχεδόν άμεσα τα σκήπτρα του.
Η αντίστροφη μέτρηση μακριά από το ρινγκ
Επέστρεψε στην ενεργό δράση στις αρχές του 1955 και στις 9 Δεκεμβρίου ήταν έτοιμος να ανακτήσει τον τίτλο του. Τον πήρε κόντρα στον Μπόμπο Ολσον, τον υπερασπίστηκε κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, ενώ στη συνέχεια οι Φάλμερ και Μπαζίλιο κατάφεραν να τον ρίξουν από την κορυφή, όχι όμως για πολύ, αφού νικώντας τους ίδιους αντιπάλους πήρε ξανά τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή. Τελικά, στις 22 Ιανουαρίου 1960, σε ηλικία 39 ετών, ο Ρόμπινσον έχασε τον τίτλο από τον Πολ Μπέντερ και δεν τον ξανακέρδισε ποτέ. Οι δυνάμεις του άρχισαν να τον εγκαταλείπουν με αποτέλεσμα να μη θυμίζει σε τίποτα τον κραταιό μποξέρ των δεκαετιών του ’40 και του ’50. Είναι χαρακτηριστικό πως από το 1940 έως το 1960 είχε μόλις επτά ήττες, ενώ στην επόμενη πενταετία, μέχρι που αποσύρθηκε το 1965 μέτρησε άλλες 12!
Εκτοτε η πορεία του «Σούγκαρ» είχε πικρή γεύση. Η πολυτελέστατη ζωή που έκανε τον οδήγησε στην χρεοκοπία, με τους πρόχειρους υπολογισμούς να αναφέρουν… σπατάλες ύψους 4 εκατ. δολαρίων! Εφτασε στο σημείο να ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα στο Μανχάταν, στο οποίο μάλιστα πολλές φορές δεν υπήρχε επαρκής χώρος για να τοποθετεί τα βραβεία που συνέχιζαν να του αποδίδουν για την προσφορά του στο άθλημα.
Προκειμένου να ορθοποδήσει και εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες του, ασχολήθηκε ξανά με τον καλλιτεχνικό χώρο, παίζοντας διάφορους ρόλους στην τηλεόραση. Σιγά σιγά άρχισαν και τα προβλήματα υγείας με πρώτο από όλα για τον «Σούγκαρ» αυτό του σακχαρώδη διαβήτη, το οποίο καταπολεμούσε με ινσουλίνη. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε και από την νόσο του Αλτσχάιμερ. Πέθανε στο Λος Αντζελες σε ηλικία 68 ετών στις 12 Απριλίου 1989. Στις μνήμες όλων έχει μείνει ως ο κορυφαίος πυγμάχος, αλλά και ως ο πρώτος Αφροαμερικανός σταρ της εποχής.
Πηγή: Καθημερινή
