Από τα ταρτάν και τα γνώριμα στάδια της Ελλάδας στον μαγικό κόσμο του NCAA, από την ασφάλεια της γενέτειρας Κατερίνης, στα σκοτεινά και περίεργα μονοπάτια του μικρού αλλά άκρως επικίνδυνου Μονρό της Λουιζιάνας και από την ελληνική ακαδημαϊκή ελαστικότητα, στην απαιτητική φοιτητική πραγματικότητα των αμερικανικών κολεγίων.
Η Στέλλα Κωνσταντινίδου δεν άλλαξε ξαφνικά ήπειρο και ζωή επειδή δεν είχε άλλες επιλογές στη “φαρέτρα” της αλλά διότι λατρεύει τα δύσκολα και τις προκλήσεις. Η 19χρονη πρωταθλήτρια των 400 μέτρων σε μία αποκαλυπτική συνέντευξη στο katerinisport.gr και στους Νίκο Παναγιωτόπουλο και Κώστα Παπαγεωργίου εξιστόρησε ολόκληρο το συγκλονιστικό φετινό της οδοιπορικό από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού αναλύοντας όλες τις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει ένα κολεγιακός αθλητής στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας του.
Αναφέρθηκε στις υψηλές απαιτήσεις που υπάρχουν τόσο στο ακαδημαϊκό όσο και στο αγωνιστικό κομμάτι, κάνοντας μία παράλληλη σύγκριση με την αντίστοιχη ελληνική πραγματικότητα, τόνισε τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην καθημερινή ζωή στην Αμερική με ενδεικτικό παράδειγμα τους πυροβολισμούς που άκουσε ένα βράδυ σε ένα νυχτερινό κλαμπ στο δρόμο για το σπίτι της.
Έκανε επίσης ειδική αναφορά στο θέμα των φυλετικών διακρίσεων και του ρατσισμού που ζει και βασιλεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ τέλος πραγματοποίησε μία συνολική αποτίμηση της σεζόν της στο αμιγώς αθλητικό σκέλος, τονίζοντας παράλληλα όλες τις αρετές και τα στοιχεία της προσωπικότητας που θα πρέπει να διέπουν ένα νεαρό αθλητή που επιθυμεί να κάνει αυτό το ταξίδι προκειμένου να αντέξει στην πίεση και στις ιδιαιτερότητες αυτού του γοητευτικού αλλά και ριψοκίνδυνου κόσμου.
Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το ταξίδι και ποιο ήταν το ερέθισμα που σε παρακίνησε στο να πάρεις μία τόσο τολμηρή και μεγάλη απόφαση για το μέλλον σου με το να μετακομίσεις στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού;
Το συζητούσα με τη μητέρα μου η οποία μου έλεγε από ένα χρόνο πιο πριν για την υποτροφία για να καθίσω να διαβάσω και να αφιερωθώ εκεί, κάτι που εγώ δεν ήθελα. Είναι δύσκολο να πας στην άλλη άκρη της Γης προφανώς χωρίς τους φίλους σου και τους γονείς σου. Την απόφαση την πήρα γύρω στο Φεβρουάριο που είναι ήδη αργά. Διάβασα για το τεστ που έπρεπε να δώσω μόνο μια εβδομάδα. Το έδωσα, με πήρανε και πήγα. Ήταν απόφαση μίας εβδομάδας.
Τα κριτήρια για να σε επιλέξουν είναι αμιγώς αθλητικά;
Τα κριτήρια είναι και αθλητικά αλλά μετρούν πολύ και οι βαθμοί στο σχολείο. Δεν σε επιλέγουν αν δεν έχεις καλούς βαθμούς, και φυσικά είναι και το τεστ το οποίο θα δώσεις στα αγγλικά το οποίο πρέπει να είναι καλό, διαφορετικά δε σε παίρνουν.
Πως ξεκινά η πορεία σου από την πρώτη σου ημέρα στις ΗΠΑ και πως ήταν όλο το διάστημα της προσαρμογής σου;
Εγώ στην αρχή είχα μια βοήθεια, έναν άνθρωπο από την Ελλάδα που με βοηθούσε στο ξεκίνημα. Η πρώτη εβδομάδα μου ήταν δύσκολη, κυρίως γιατί μου ήταν δύσκολο να καταλάβω τους άλλους, πόσο μάλλον σε μία περιοχή που ο καθένας είχε τη δική του διάλεκτο. Για να πω την αλήθεια δυσκολεύτηκα στην αρχή. Σιγά σιγά πήγα στο κολέγιο, στο δωμάτιό μου, γνώρισα τους καθηγητές μου κτλ. Για να προσαρμοστώ πλήρως μου πήρε σχεδόν ένα μήνα. Στον οποίο με βοήθησε πάρα πολύ η ομάδα μου, οι συναθλήτριές μου. Με αυτές τις κοπέλες κάνω παρέα.
Πόσο δύσκολο είναι για μία νέα κοπέλα που είναι 19 ετών να φύγει ουσιαστικά για πρώτη φορά από το σπίτι της και να πάει να ζήσει μόνη της σε μία χώρα που βρίσκεται στην άλλη άκρη του πλανήτη χωρίς την ασφάλεια του σπιτιού, της γλώσσας και των δικών της ανθρώπων;
Το μόνο δύσκολο για μένα ήταν η γλώσσα γιατί προσωπικά ντρεπόμουν να μιλήσω αγγλικά στην αρχή μέχρι να συνηθίσω και να μιλάω σωστά. Τώρα για το ότι έφυγα από τους γονείς μου, ίσως να μου έκανε και καλό γιατί ωριμάζει ο άνθρωπος όταν φεύγει από το σπίτι του. Στην αρχή επικοινωνούσα με τη μαμά μου και το μπαμπά μου κάθε μέρα, αλλά πλέον έχουν φτάσει στο σημείο να με ψάχνουν… (γέλια). Οι γονείς μου έχουν μεγάλη εμπιστοσύνη αλλά γενικά η Αμερική σαν Αμερική είναι και πολύ επικίνδυνη χώρα. Ειδικά το μέρος στο οποίο μένω εγώ είναι από τις πιο επικίνδυνες περιοχές κάτι που εγώ δεν το ήξερα. Π.χ. για να πας στο σουπερμάρκετ που ήταν πέντε λεπτά μακριά από το κολέγιο, εγώ πήγαινα κανονικά μόνη μου με τα πόδια. Και μετά με έπιασαν οι φίλοι μου και μου είπαν ότι πίσω έχει γειτονιές όπου γίνονται τραγικά πράγματα. Η αστυνομία π.χ. δεν πηγαίνει εκεί πίσω.
Πως μπήκες στον αθλητισμό και συγκεκριμένα στο στίβο αλλά και πως κατέληξες να αγωνίζεσαι στο αγώνισμα των 400 μέτρων;
Η μαμά μου είναι γυμνάστρια και ασχολείται με το κομμάτι του στίβου. Έβλεπα τη μαμά και ζήλευα οπότε εγώ έδωσα και την ιδέα στη μαμά και στις φίλες μου για το στίβο και έτσι ξεκίνησα. Από μωρό μπορώ να πω. Ήμουν ανάμεσα στο ποδόσφαιρο λόγω του μπαμπά και στο στίβο και τελικά με κέρδισε ο στίβος τον οποίο κάνω τα τελευταία 13 χρόνια.
Πόσο βοήθησε την εξέλιξή σου τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και σε αθλητική νοοτροπία το ότι έχεις δύο γονείς που ανήκουν στο χώρο του αθλητισμού;
Αυτό έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Εμένα προσωπικά με βοηθάει πάρα πολύ. Ακόμα και πριν τους αγώνες που θα μου μιλήσει η μαμά μου με βοηθάει. Είναι το μόνο άτομο που με ξεαγχώνει και με νευριάζει παράλληλα για αυτό και τρέχω έτσι όπως τρέχω… (γέλια). Απλά όταν έχεις αυτό τον ενθουσιασμό για το παιδί σου, είσαι υπερβολική σε κάποια πράγματα. Είναι λογικό. Όλα για το καλό μου γίνονται φυσικά. Ποτέ όμως δεν είχα το πρόβλημα να με πιέσει πολύ ή να μου αλλάξει μία απόφαση. Θα συζητήσουμε και θα βρούμε τη λύση πάντα.
Εδώ κυρίως στην Κατερίνη ο στίβος έχει μία εποχικότητα. Τι δυσκολίες αντιμετωπίζατε το χειμώνα εδώ στην πόλη που αντικειμενικά είναι δυσκολότερος ο χειμώνας στο επίπεδο της προετοιμασίας σας;
Το χειμώνα όταν έχει κακοκαιρίες έχουμε δύο διαδρόμους 80 μέτρων μέσα όπου γίνεται ένας πανικός. Αλλά προσπαθούσαμε να το προσαρμόσουμε είτε κάνοντας κάποια αλτικά είτε κάποιες ασκήσεις ενδυνάμωσης. Μέσα είναι και οι ακαδημίες, τα μικρά παιδάκια και είναι δύσκολο πολλές φορές να βρεις το χώρο να τρέξεις.
Ξεκίνησες το στίβο σε ένα σύλλογο που είχε κάποια ονόματα που πρωταγωνίστησαν εκείνη την περίοδο αλλά και αργότερα στο ελληνικό στερέωμα. Ένας σύλλογος που βγάζει κορίτσια που πρωταγωνιστούν σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο. Αυτό το γεγονός κατά πόσο ήταν κίνητρο για σένα αλλά και πόσο σε βοήθησε στο να σε τραβήξουν να κάνεις το βήμα παραπάνω;
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν κοιτούσα τι έκαναν οι άλλοι. Όταν ξεκίνησα δεν γνώριζα τους άλλους αθλητές ακόμα και την Πεσιρίδου στη διάρκεια τη γνώρισα. Ήμουν φυσικά και πάρα πολύ μικρή. Εγώ βάζω κίνητρο πάντα το καλύτερο για μένα αλλά και θέτοντας στόχους χρονιάς όπως π.χ. το Πανευρωπαϊκό ή το Παγκόσμιο και με αυτόν τον τρόπο έρχονται τα ρεκόρ και οι θέσεις.
Ποιο πιστεύεις ότι αποτελεί το μυστικό της επιτυχίας που κάνει έναν σύλλογο μίας μικρής επαρχιακής πόλης να έχει τέτοια διάρκεια στο να βγάζει αθλητές υψηλού επιπέδου;
Η Κατερίνη έχει κάποια ταλέντα προφανώς, για να γίνεις ένας μεγάλος αθλητής θα πρέπει να έχεις και το ταλέντο. Γιατί βλέπουμε και πολλά άτομα που κάνουν καθημερινά προπονήσεις αλλά δε μπορούν να φτάσουν σε αυτό το επίπεδο. Από κει και πέρα παίζει ρόλο και ο προπονητής που θα έχεις. Εμάς ο κ. Νίκος Μαντζόλης είναι ο προπονητής που μας έχει από μωρά και μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ, είναι ένας μεγάλος παράγοντας στις επιτυχίες μας.
Σε μία χρονιά που είχε πολλές ιδιαιτερότητες λόγω της πανδημίας, ποιο πιστεύεις ότι ήταν ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει ένας κολεγιακός αθλητής σε μία χώρα χτυπημένη από τον Covid και με την καθημερινότητα να έχει αλλάξει σε πολύ υψηλό βαθμό;
Τα μαθήματα μας γίνονταν διαδικτυακά οπότε δεν μείναμε κάπου πίσω. Και οι προπονήσεις σε εμάς γινόντουσαν επίσης κανονικά. Κάναμε κάθε εβδομάδα τεστ covid και όποιος ήταν θετικός έμπαινε σε καραντίνα για δύο εβδομάδες. Το πρόβλημα το δικό μου ήταν το ότι κόλλησα τον ιό, έχασα δύο εβδομάδες, μετά ξαναβγήκα θετική στο τεστ οπότε στην ουσία έχασα τρεις εβδομάδες και όλο αυτό με άφησε πίσω. Γιατί το να είσαι μέσα σε ένα δωμάτιο για τρεις εβδομάδες χωρίς να κάνεις τίποτα και απλά να τρως όλη τη μέρα και να κοιμάσαι είναι δύσκολο. Αυτό νομίζω ήταν για μένα το δύσκολο και το οποίο με άφησε αρκετά πίσω.
Πως αισθάνεται στην καθημερινότητά της μια αθλήτρια, ένας αθλητής του NCAA, όπου ζει μέσα σε μια «φούσκα» ενός κολεγιακού περιβάλλοντος έχοντας συναναστροφές με παιδία από κάθε γωνιά της Γης; Τι είναι αυτά που έχει να αποκομίσει μία νεαρή αθλήτρια μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία;
Γενικά είναι μία πολύ καινούργια και πολύ ευχάριστη εμπειρία για μένα. Γνωρίζεις άτομα από όλο τον κόσμο. Όταν είσαι αθλητής σε κολέγιο έχεις άλλες εγκαταστάσεις που κάνεις προπόνηση, σε προσέχουν πολύ, έχεις τους φυσικοθεραπευτές σου στους οποίους θα πας πριν και μετά την προπόνηση. Φυσικοθεραπευτήρια με μηχανήματα προηγμένης τεχνολογίας που δεν υπάρχουν στην Ελλάδα. Ακόμα και οι αγώνες είναι πολύ ευχάριστοι, επειδή τρέχεις και με μεγάλα ονόματα τα οποία μπορεί να τα δεις και στους Ολυμπιακούς. Από όλη αυτή τη διαδικασία κερδίζεις πάρα πολλά.
Ποιες είναι οι ομοιότητες αλλά και οι διαφορές που έχεις εντοπίσει σε φιλοσοφία, εγκαταστάσεις και τρόπο λειτουργίας προπονήσεων ανάμεσα στην Ελλάδα και την Αμερική;
Ομοιότητες δεν έχω δει καθόλου. Καμία. Οι προπονήσεις είναι πολύ διαφορετικές, οι Αμερικάνοι δουλεύουν πολύ διαφορετικά από ότι εμείς. Ας πούμε π.χ. εγώ εδώ στην Ελλάδα ως αθλήτρια των 400 μ. τύχαινε να κάνω γαλακτικές προπονήσεις. Στην Αμερική η σκληρότερη προπόνηση ήταν η μια σειρά από αυτές που έκανα στην Κατερίνη. Οι προπονήσεις εκεί ποτέ δεν ήταν πάνω από 300 μ. το οποίο εμένα μπορεί και να μη με βοήθησε. Τις συναθλήτριές μου τις βοήθησε αυτό γιατί ήταν σε χαμηλότερο επίπεδο και έφτασαν σε πιο ψηλό. Εγώ που ήμουν ήδη σε ψηλό ήταν πολύ δύσκολο να πάω πιο πάνω και όταν αλλάζει το πρόγραμμα αυτό γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Εμένα με έριξε περίπου δύο δευτερόλεπτα κάτω από το ατομικό μου. Είναι πολύς χρόνος. Και όλο αυτό σε χαλάει και ψυχολογικά. Στους αγώνες όταν πηγαίναμε έβλεπες τις συναθλήτριές μου στα τελευταία μέτρα να με περνούν όλες ενώ εγώ ήμουν μπροστά στις προπονήσεις. Ο προπονητής μου είναι απόλυτος. Σου λένε να συζητήσεις μαζί τους αλλά δε θα σε ακούσουν και ιδιαίτερα. Αυτοί ξέρουν ποιο είναι το σωστό. Εμένα ο προπονητής μου είναι στο πανεπιστήμιο σχεδόν τριάντα χρόνια, έχει βγάλει καλούς αθλητές. Εμένα μπορεί να μη με βοηθά και πολύ η προπόνησή του βέβαια. Τώρα όσον αφορά τις εγκαταστάσεις καμία σχέση με την Ελλάδα. Εκεί έχουμε και ένα κλειστό στο οποίο μπορείς να κάνεις τις προπονήσεις σου. Η φετινή χρονιά ήταν η χειρότερη στο μέρος που ζω εγώ από άποψη συνθηκών. Είχαμε τυφώνες, χιόνισε μετά από πάρα πολλά χρόνια… Γενικά χάσαμε πολλές προπονήσεις και προσαρμόσαμε κάποιες μέσα στο κλειστό.
Οι προπονήσεις σας είναι περισσότερο εστιασμένες στους στόχους του κολεγίου;
Ακριβώς. Τους ενδιαφέρει πρωτίστως το κολέγιο, οι πόντοι που θα πάρουν. Εγώ κατέβηκα στο κλειστό πρωτάθλημα στο Αμερικανικό στο οποίο χωρίζονται ανά πανεπιστήμια και εκεί κατάφερα να περάσω στον τελικό. Τα Χριστούγεννα είχα γυρίσει στην Ελλάδα, ήμουν χάλια σωματικά και με βοήθησε ο καινούργιος μου προπονητής ο κ. Κοτσίδης από τη Θεσσαλονίκη όπου ανήκω τώρα. Με βοήθησε να βρίσκομαι σε ένα ανταγωνιστικό επίπεδο. Όταν κατέβηκα στο πρωτάθλημα, κατάφερα να κάνω ατομικό ρεκόρ αλλά στον τελικό έπαθα θλάση. Ένιωθα ότι δε μπορούσα να τρέξω, μπορώ πλέον μετά από 13 χρόνια στο στίβο να καταλάβω έναν τραυματισμό. Ήξερα ότι ήταν θλάση. Αλλά προφανώς εκεί δεν τους ενδιαφέρει. Εγώ ήμουν απόλυτη γιατί πρέπει και εμείς ως αθλητές να προστατεύσουμε και τον εαυτό μας κάποιες φορές. Οι προπονητές από τον ενθουσιασμό πολλές φορές δεν το καταλαβαίνουν. Με τον προπονητή μου εκείνη την περίοδο είχαμε μαλώσει. Ήμουν η μόνη αθλήτρια που έτρεξε χωρίς να είναι καλά σωματικά. Αυτό μου είχε ρίξει πολύ την ψυχολογία. Θέλουν να δείξουν ότι νοιάζονται πρώτα από όλα για την υγεία του αθλητή, αλλά εγώ δεν το είδα αυτό. Εγώ έκανα προπονήσεις με θλάση, έτσι έκανα προπόνηση και έτσι κατέβαινα και σε αγώνες. Δε με έπαιρνε να μιλήσω ξανά. Απλά έμπαινα στην κούρσα και έτρεχα. Ε, προφανώς αν τρέξω με τραυματισμό δε θα πάρεις και τα ιδανικά αποτελέσματα από εμένα τότε.
Είχες μία πολύ γεμάτη αγωνιστική σεζόν, τη στιγμή που άλλοι συναθλητές σου δεν έχουν κατέβει καν σε αγώνες φέτος, εσύ έτρεξες σε δώδεκα. Ποιοι ήταν εκείνοι οι αγώνες στους οποίους θεωρείς πως τα πήγες πολύ θετικά και ποιοι εκείνοι όπου δεν είσαι και τόσο ικανοποιημένη με την επίδοσή σου;
Αρχικά στον κλειστό τα πήγα πολύ καλά επειδή έκανα το ατομικό μου ρεκόρ. Προφανώς αν δεν είχα κολλήσει και covid θα τα πήγαινα ακόμα καλύτερα. Για να πω την αλήθεια για αυτή τη χρονιά είχα στο μυαλό μου ότι θα τα πήγαινα πιο καλά. Εγώ προσπάθησα και μόνη μου αλλά και σε συνεργασία με τον προπονητή μου να κάνω κάποιες εξτρά προπονήσεις. Έκανα επί τρεις εβδομάδες εξτρά προπονήσεις αλλά επειδή το πρόγραμμα είναι ήδη πιεστικό από μόνο του, έπαθα υπερκόπωση και έμεινα μία εβδομάδα εκτός. Μετά στον ανοιχτό στίβο , ξεκίνησα καλά, έκανα ένα ατομικό στο 200αρι. Στο 400αρι, η πιο γρήγορη φετινή μου κούρσα είναι 56’’. Σωματικά σε έναν αγώνα αισθανόμουν φουλ καλά στον οποίο δεν με κατέβασε ατομικό και με κατέβασε σκυτάλη. Ο χρόνος μου στη σκυτάλη ήταν 55’’20. Αυτός ήταν ο μόνος αγώνας που αισθανόμουν απόλυτα καλά. Είναι επίσης πολύ κουραστικά και τα ταξίδια. Να πηγαίνεις σε μία περιοχή με ταξίδι εννέα ωρών μέσα στο λεωφορείο και όταν φτάσεις να πρέπει να περιμένεις άλλες πέντε ώρες μέχρι να έρθει το αγώνισμά σου… Και μετά ξανά επιστροφή. Είναι πολύ κουραστικό.
Πως είναι μία απλή καθημερινή μέρα της Στέλλας στο Μονρό της Λουιζιάνας;
Αρχικά τη Δευτέρα που είναι η πιο περίεργη μέρα μου, έχω προπόνηση στις 6 το πρωί άρα θα πρέπει να ξυπνήσω από τις 5 και… Πρωινό δε θα φάω εκείνη την ώρα. Οι προπονήσεις μας διαρκούν μιάμιση ώρα γιατί έτσι λέει ο νόμος. Εκτός αν είσαι σε αγωνιστική περίοδο όπου μπορείς να κάνεις έως 2 ώρες και ένα τέταρτο. Τελειώνω γύρω στις 7:30, μετά θα πάω να φάω το πρωινό μου και στη συνέχεια αρχίζουν τα μαθήματα. Σε μία μέρα μπορεί να έχω τρεις τάξεις με μικρό κενό ενδιάμεσα. Μισή με μία ώρα. Μετά θα φάω το μεσημεριανό μου και έχω ένα περιθώριο να ξεκουραστώ για μία ώρα και μετά ξανά προπόνηση γιατί κάνω διπλές. Μετά την προπόνηση έχεις το φυσικοθεραπευτήριο όπου πρέπει να πας για άλλη μιάμιση ώρα και έτσι γεμίζει η μέρα σου. Τελειώνω συνήθως 18:30 με 18:45 και μετά μπορεί να πάω μόνη στο γυμναστήριο για να κάνω λίγο φυσική κατάσταση. Το βραδινό τέλος και η μέρα σου τελειώνει γιατί εκεί είναι Αμερική. Εμένα προσωπικά δεν άντεχε και το σώμα μου να κάνω κάτι παραπάνω. Η ώρα 12 το βράδυ είχα πέσει ήδη για ύπνο, κάτι που εδώ στην Ελλάδα δεν το έκανα ποτέ.
Πόσο δύσκολος είναι ο συνδυασμός απαιτητικών μαθημάτων και προπονήσεων όταν δεν έχεις περιθώρια χαλάρωσης σε κανένα εκ των δύο;
Είναι πολύ απαιτητικά. Δε μπορείς να τα κάνεις και τα δύο τέλεια. Σαν Στέλλα δε μου αρέσει να έχω άσχημους βαθμούς γιατί θέλω να πάρω ένα καλό πτυχίο. Μπορείς να περάσεις τάξεις και με χαμηλούς βαθμούς αλλά πάντα προσπαθείς για το καλύτερο. Σε ένα τεστ να μη γράψεις καλά ο βαθμός πέφτει πάρα πολύ. Απουσίες δεν έχεις περιθώρια να κάνεις, έχεις μέχρι τρεις σε ένα μάθημα. Από κει και πέρα οι καθηγητές, δεν είναι αυτό που λένε ότι θα πας σε μία ξένη χώρα και θα σε βοηθήσουν. Είναι φυσικά και στον κάθε καθηγητή που τυχαίνεις. Εγώ προσωπικά έχω καθηγήτρια στις εκθέσεις που δε μου χαρίζει τίποτα. Τώρα για μένα το να γράφω έκθεση με 2000 λέξεις σε μία άλλη γλώσσα δεν είναι εύκολο. Η καθηγήτρια ήταν πολύ νέα, ήταν 22 χρονών και πίστευα θα με βοηθήσει, αλλά δε με βοήθησε καθόλου. Όλοι οι καθηγητές είναι έτσι, δεν σε δικαιολογούν επειδή είσαι αθλητής. Από κει και πέρα, δεν έχω τα περιθώρια να τα πάω χάλια σε μία τάξη, πρέπει να καλύψεις κάποιες ώρες σε κάθε τετράμηνο οι οποίες πρέπει να είναι γύρω στις 15, 16 ώρες. Αν ρίξεις τάξη δεν είναι ότι θα χάσεις την υποτροφία, αλλά θα πρέπει να πληρώσεις το μάθημα για να το ξαναδώσεις το οποίο είναι από δύο έως τρία χιλιάρικα.
Πως επέλεξες την κινησιολογία;
Μου αρέσει γιατί προφανώς θέλω να ασχοληθώ με αθλητές. Εμένα πάντα μου άρεσαν τα ΤΕΦΑΑ αν ήμουν στην Ελλάδα εκεί θα προσπαθούσα να μπω. Μου άρεσε επίσης η αστυνομία και η Πυροσβεστική αλλά είναι πολύ υψηλά τα μόρια. Η κινησιολογία είναι ένα ενδιαφέρον επάγγελμα το οποίο θεωρώ πως έχει προοπτικές και στην Ελλάδα πόσο μάλλον στην Αμερική. Εμένα μου άρεσε η Αμερική, θα μπορούσα να ζήσω εκεί αλλά σε μία πιο μεγάλη περιοχή. Είτε στο Τέξας, στη Νέα Ορλεάνη που επισκέφθηκα είτε στη Βοστώνη που έχω τους συγγενείς μου εκεί.
Η Αμερική είναι μία χώρα που διαθέτει μία επικίνδυνη και άγρια γοητεία. Τι ήταν αυτό που σου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση στην καθημερινότητά σου εκεί πλην του κολεγίου και αν υπήρξαν εικόνες ή στιγμές που να σου θύμισε την Ελλάδα;
Για να πω την αλήθεια τίποτα απολύτως δε μου θύμισε την Ελλάδα. Οι άνθρωποι εκεί είναι πολύ πιο ευγενικοί χωρίς να θέλω να πω κάτι για εμάς του Έλληνες, αλλά έχουν μια πολύ μεγάλη ευγένεια. Φυσικά όμως στην Αμερική υπάρχει και πολύ έντονος ρατσισμός. Το οποίο εμείς εδώ το γνωρίζουμε, ξέρουμε ότι υπάρχει αλλά αν δεν το δεις από κοντά δεν το καταλαβαίνεις. Εγώ έχω δει ότι στους συναθλητές μου έχουν ασκήσει ρατσισμό. Οι συναθλητές μου είναι οι πιο πολλοί μαύροι και έχει τύχει να πηγαίνουμε με την ομάδα κάπου για φαγητό και οι κοπέλες που δουλεύουν εκεί να είναι λευκές Αμερικανίδες και να βγάζουν το ρατσισμό προς εκείνους και αυτό να φαίνεται πολύ άσχημο. Αυτό είναι κάτι που θα το δεις από τους λευκούς προς τους μαύρους εκεί. Εμένα σαν Ελληνίδα π.χ. δε με έχουν κάνει να αισθανθώ καθόλου άσχημα, ίσα ίσα με έχουν βάλει στην παρέα τους και με έχουν αγκαλιάσει. Επίσης τους αρέσει πολύ η κουλτούρα μας. Βλέπουν την Ελλάδα σαν ένα τροπικό νησί οι Αμερικανοί. Μόλις τους λες ότι είσαι από την Ελλάδα ενθουσιάζονται. Όσον αφορά τώρα τη ζωή εκεί, δεν έχεις να κάνεις και πολλά πράγματα, δεν έχει να ξενυχτήσεις τόσο, μόνο ένα σαββατοκύριακο αν θα μαζευτούμε σε σπίτι με τους συναθλητές μας. Από κει και πέρα θέλει πάρα πολύ προσοχή, πρέπει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα πόσο μάλλον εγώ που είμαι ξένη. Είναι επικίνδυνα, ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον θα πέσεις. Γενικά δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι κανέναν, οκ θα κάνεις φίλους κλπ αλλά πάλι δε μπορείς να εμπιστευτείς απόλυτα τους άλλους.
Θυμάμαι μια φορά που είχα πάει σε ένα πάρτι, είχα φύγει από εκεί νωρίτερα και μετά άκουσα πυροβολισμούς. Δε μπορείς καν να τους κοιτάξεις. Δε σε παίρνει. Επίσης δε σε παίρνει καν να μαλώσεις με κάποιον εκεί. Αυτό που υπάρχει στην Ελλάδα δηλαδή που βλέπεις αντιπαράθεση μεταξύ κάποιων, εκεί δεν το κάνεις με τίποτα.
Όπως είπες έχεις γίνει μάρτυρας ρατσιστικών συμπεριφορών σε κοινωνικό επίπεδο. Σε αθλητικό έχεις παρατηρήσει;
Όχι, σε αθλητικό δεν υπάρχουν. Αυτό που μου αρέσει πολύ στην ομάδα μου για να δώσω ένα παράδειγμα, επειδή εγώ είμαι στο γκρουπ των σπρίντερ έχω άλλες πέντε κοπέλες που κάνουν μαζί μου 400 μέτρα. Υπήρχαν μέρες όπου ήμουν πολύ χάλια αλλά ποτέ δεν είδα ανταγωνισμό. Ας πούμε και στο πρωτάθλημα του ανοιχτού στίβου εγώ ήμουν η μοναδική που δεν πέρασε στον τελικό. Δε με έκαναν να αισθανθώ ούτε λίγο άσχημα. Ούτε ζήλιες ούτε τίποτα. Πάντα με στήριζαν και το ίδιο έκανα κι εγώ. Υπήρχε πάρα πολύ καλό κλίμα. Είχε περάσει από το μυαλό μου να αλλάξω πανεπιστήμιο γιατί ήθελα να πάω σε μία μεγαλύτερη πόλη και ο λόγος που δεν άλλαξα και δε θα αλλάξω είναι επειδή οι συναθλήτριες μου έχουν φέτος την τελευταία τους χρονιά, όλες είναι μεγαλύτερες και δε θέλω να τις αφήσω, είμαστε πολύ καλά μαζί.
Έχοντας πλέον σχηματίσει μία ολοκληρωμένη άποψη για το πώς είναι η ζωή του κολεγιακού αθλητή στις ΗΠΑ, οι προσδοκίες και οι στόχοι σου για την επόμενη χρονιά ποιοι είναι;
Προφανώς ξέρω ότι δεν πήγε και πολύ καλά αυτή η χρονιά, θα είναι δύσκολα γιατί πλέον δε θα γίνονται και online οι τάξεις. Κάθε χρόνο έχεις στόχο το ατομικό σου ρεκόρ, να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Στο κολέγιο θέλω να περάσω στα τελικά και στα δύο τα πρωταθλήματα στον ανοιχτό και τον κλειστό στίβο, να μπορέσω να πάρω μία καλή διάκριση και γιατί όχι να πετύχω και μία θέση στην τριάδα. Επίσης δύσκολο κομμάτι εκεί, είναι και αυτό της διατροφής. Τα τρόφιμα που έχουν οι Αμερικάνοι δεν είναι βιολογικά. Ακόμα και το κοτόπουλο πχ, εμένα μου προκαλεί προβλήματα με το στομάχι. Αισθάνομαι πρησμένο το σώμα μου και νιώθω πιο βαριά κάτι το οποίο δε με βοηθάει. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι όταν πηγαίναμε σε αγώνες, σου έδιναν χρήματα και σε άφηναν να αγοράσεις φαγητό αλλά στα μαγαζιά που σε άφηναν υπήρχε μόνο junkfood. Εγώ δεν έχω συνηθίσει να τρώω τέτοια γεύματα πριν από τους αγώνες μου. Στην Ελλάδα έτρωγα κοτόπουλο φιλέτο, με λίγο σαλάτα. Αυτά δεν υπάρχουν εκεί. Οι συναθλήτριες μου τρέφονται με ζαχαρωτά, μπισκότα, τσιπς και fast food. Πριν τον αγώνα. Αυτό εγώ δεν το έχω ξαναδεί.
Στην περίοδο της διαδικασίας επιλογής του κολεγίου σου, υπήρχαν και άλλες επιλογές στο τραπέζι εκτός Αμερικής με κάποια κολέγια από την Ευρώπη;
Όχι και στην Ευρώπη δε θα ήθελα να πάω σίγουρα. Στην Αμερική ναι, είχα και άλλες προτάσεις από κάποια άλλα πανεπιστήμια, κάποια ήταν καλύτερα αλλά στο πανεπιστήμιο που πήγα είχα έναν γνωστό ο οποίος με βοηθά πάρα πολύ και με βοήθησε εξαιρετικά στο ξεκίνημα. Με βοήθησε ακόμη και στο να κάνω τα χαρτιά μου, που για να κάνεις τα χαρτιά σου υπάρχει μεγάλη διαδικασία και σου φεύγουν πολλά λεφτά. Μπορεί μια αίτηση για ένα πανεπιστήμιο να σου κοστίσει έως και δύο χιλιάρικα. Ο άνθρωπος αυτός με βοήθησε σε οικονομικό αλλά και σε επίπεδο προσαρμογής.
Ήταν μια πολύ περίεργη χρονιά η φετινή διότι υπήρχε και η απουσία του κόσμου από τα γήπεδα ελέω της πανδημίας. Πιστεύεις ότι οι φίλαθλοι στις ΗΠΑ αγκαλιάζουν τον κολεγιακό αθλητισμό;
Είναι τόσα πολλά τα άτομα που ασχολούνται με τον κολεγιακό αθλητισμό στην Αμερική, έρχονται δύο και τρία λεωφορεία από κάθε πανεπιστήμιο οπότε το γήπεδο γεμίζει. Γενικά στην Αμερική οι άνθρωποι παρακολουθούν πολύ στίβο. Ασχολούνται και με τα πανεπιστήμια γιατί ο αθλητισμός στην Αμερική είναι το κολέγιο, θα πρέπει να είσαι ο top αθλητής για να συνεχίσεις και να κάνεις πρωταθλητισμό μετά το κολέγιο. Εμένα δε με επηρέασε το γεγονός ότι δεν υπήρχε κόσμος φέτος, γιατί δε γνώριζα και κάποιο άτομο. Εδώ πχ ξέρω ότι στην κερκίδα θα βρίσκονται οι γονείς μου, οι φίλοι μου, ενώ εκεί δεν γνώριζα κανέναν. Απλά πήγαινα στην κούρσα μου και έτρεχα για μένα. Όσο δύσκολο και αν ήταν αυτό, όλες οι κούρσες που έτρεξα με βοήθησαν στο να μπαίνω σε αυτήν χωρίς να τη φοβάμαι.
Ένα ατομικό άθλημα το βιώνεις και λίγο ως ομαδικό στην Αμερική;
Ναι κατά κάποιον τρόπο. Στην Αμερική έχω και τη θεία μου η οποία έχει ένα εστιατόριο εκεί και με βάζει στην τηλεόραση γιατί γίνονται livestreaming των αγώνων και με έχουν μάθει όλοι στο μαγαζί εδώ και χρόνια (γέλια). Ή ο Θείος μου πχ που πηγαίνει σε καφενείο θα με βάλει στην τηλεόραση στο καφενείο και θα με δουν και εκεί.
Τι ήταν αυτό που σου έλειπε πολύ από την Ελλάδα αν υπήρχε κάτι που σου έλειπε;
Μου έλειπε περισσότερο το φαγητό, γιατί το φαγητό εκεί πέρα με αρρώστησε. Κυριολεκτικά με αρρώστησε. Αυτό ήταν το μεγάλο μου θέμα. Μετά μου είχε λείψει η μουσική. Μου έλειψε όπως είναι φυσικό και η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Η Ελλάδα είναι για το καλοκαίρι. Του χρόνου τα Χριστούγεννα θα το σκεφτώ για το αν θα έρθω ή όχι γιατί είναι ταλαιπωρία το ταξίδι. Η Ελλάδα είναι το καλοκαίρι. Στην Αμερική δεν έχεις τις πολυτέλειες της Ελλάδας. Θα πας σε κάποιο πάρκο πχ αλλά ακόμα και εκεί είναι επικίνδυνα. Είχα πάει θυμάμαι με το φίλο μου για να τρέξω λίγο έξω στη φύση μήπως και συνέλθω γιατί είχα περάσει την περιπέτεια με τον ιό. Ο φίλος μου είχε το σκυλί και εγώ αρχίζω να τρέχω και ξαφνικά ακούω κάτι να κουνιέται μέσα στα δέντρα. Λίγα μέτρα πιο μπροστά μου. Πετάγεται ένα κογιότ από μπροστά μου, ήταν σα λύκος! Εγώ παθαίνω ένα σοκ, ένα εγκεφαλικό… (γέλια). Ευτυχώς είχα σταματήσει και δεν έτρεχα γιατί θα μου είχε επιτεθεί. Παίρνω το φίλο μου τηλέφωνο και μου λέει ότι πιο έξω βγήκε κροκόδειλος. Γενικά είναι πολύ επικίνδυνα. Στο πανεπιστήμιο από πίσω έχουμε ένα ποτάμι στο οποίο υπάρχουν νερόφιδα, κροκόδειλοι κτλ… Εγώ έχω δει κροκόδειλο να περπατάει στο γρασίδι, πριν δύο χρόνια είχε πάει μέχρι και στο γήπεδο του ποδοσφαίρου. Τα έχεις αυτά εκεί. Η Λουιζιάνα η πολιτεία στην οποία ζω είναι η δεύτερη πιο επικίνδυνη περιοχή σε ότι έχει να κάνει με τα ζώα. Έχει πολύ άγρια φύση. Η πρώτη είναι η Φλόριντα και η δεύτερη η Λουιζιάνα.
Υπήρξαν στιγμές που να ένιωθες ότι πιέζεσαι πάρα πολύ, στιγμές όπου σου έλειπαν πάρα πολύ οι δικοί σου άνθρωποι, ένας καφές με μία φίλη, το σπίτι σου;
Εννοείται πως υπήρχαν. Ειδικά στο τέλος του τετραμήνου που είχαμε τα final exams τις τελικές εξετάσεις μας, είχες την πίεση για να δεις και τι βαθμούς θα πάρεις. Οι εργασίες σου είναι πολλές εκείνο το διάστημα και παράλληλα έχεις και τα πρωταθλήματα. Εκείνη ήταν η μόνη περίοδος που πιεζόμουν πολύ ψυχολογικά. Στο τέλος ήθελα πολύ να γυρίσω. Μόλις τελείωσε το πρωτάθλημα πήγα για έξι ημέρες ένα ταξίδι με φίλους να ξεσκάσω.
Θα χαρακτήριζες το Μονρό ως μια επικίνδυνη Κατερίνη κατά κάποιο τρόπο;
Ναι είναι μια επικίνδυνη μικρή επαρχία. Απλά εκεί άμα κάποιος κλέψει ένα παιδί, μια κοπέλα, ένα αμάξι κτλ. στο κινητό σου έρχονται ειδοποιήσεις, ακόμη και στην τηλεόραση ότι ξέρεις, σε αυτή την περιοχή γίνεται κάτι… Είναι πάρα πολύ επικίνδυνα. Δεν πρέπει να προκαλέσεις ούτε στο ελάχιστο. Οι κοπέλες κυκλοφορούν με σπρέι πιπεριού. Στο σουπερμάρκετ της πόλης έχει Αστυνομία. Πίσω από το σουπερμάρκετ όμως δεν πατάει η Αστυνομία. Έχω ακούσει ακραία πράγματα από Έλληνες που μου λένε… ε πάρε και εσύ ένα ψεύτικο όπλο. Τους λέω πως εκεί πέρα αν κάνεις την κίνηση πως πας να βγάλεις το όπλο, έχεις πεθάνει! Πολλοί οπλοφορούν επειδή φοβούνται, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι οι οποίοι σκοτώνουν χωρίς λόγο. Και η Αστυνομία πάντα σταματάει τους Αφροαμερικανούς, είναι φουλ ακραίος ο ρατσισμός. Θυμάμαι ένα περιστατικό όπου πήγαμε να μπούμε σε ένα ασανσέρ με δύο φίλες μου μαύρες και ένας κύριος λευκός δε μπήκε για αυτό το λόγο. Κάτι πολύ άσχημο. Επίσης στην Αμερική ο κόσμος φοβάται πολύ την Αστυνομία. Δηλαδή αν έρθει η Αστυνομία πχ στο γήπεδο για τον οποιονδήποτε λόγο, οι μαύροι τρομάζουν γιατί το παραμικρό να κάνουν, θα τους πάρουν μέσα. Το παραμικρό. Υπάρχουν ακραία σκηνικά. Ένα παιδί έτρεχε ελάχιστα με το αυτοκίνητο, το σταμάτησαν και ήρθαν τρία περιπολικά για αυτό το λόγο. Για να τον τρομοκρατήσουν στην ουσία.
Οι φίλοι σου στην Ελλάδα πως αντιμετώπιζαν τη δίκη σου περιπέτεια στην Αμερική;
Πολλές φορές εύχομαι να ήταν και οι φίλοι μου μαζί μου στην Αμερική. Γενικά πάντα μας άρεσε σαν παρέα η νοοτροπία που έχουν οι Αμερικάνοι, δηλαδή η μουσική τους, οι χοροί τους… Ακόμα και οι ταινίες που βλέπαμε ήταν οι κολεγιακές, οι φίλοι μου είναι τρελαμένοι με αυτό το πράγμα. Τα Χριστούγεννα αν δεν έρθω στην Ελλάδα ξέρω ότι θα έρθουν τρεις φίλοι μου στην Αμερική. Είναι εμπειρία ζωής και ταξίδι ζωής.
Σήμερα που έχεις φτάσει στο τέλος της πρώτης σου χρονιάς και έχεις ένα καλό δείγμα στα χέρια σου για το τι σημαίνει Αμερική και κολεγιακός αθλητισμός, τι συμβουλές θα έδινες σε ένα νεαρό παιδί που θα σκεφτόταν να πραγματοποιήσει ένα αντίστοιχο ταξίδι; Ποιες οδηγίες θα του έδινες;
Προφανώς θα έλεγα σε ένα παιδί να πάει αν και θεωρώ πως η Αμερική δεν είναι για όλους. Πρέπει να είσαι σκληρός χαρακτήρας, να μπορείς να αντεπεξέλθεις μονός σου στις δυσκολίες. Πολλοί αθλητές έχουν πάει και έχουν φύγει. Θα υπάρχουν στιγμές που θα είναι πολύ δύσκολες, θα είσαι χάλια ψυχολογικά και δε θα έχεις κάποιον να σε βοηθήσει. Ας πούμε και εγώ δε θα μπορούσα να ξεσηκώσω τους γονείς μου και να τους φέρω εδώ, πρέπει να αντεπεξέλθεις μόνος σου. Επιβάλλεται να είσαι κοινωνικός, θα πρέπει να είσαι ήρεμος χαρακτήρας, δε σε παίρνει να μαλώνεις εκεί. Πρέπει να έχεις ένα πρόγραμμα στη ζωή σου, να είσαι καλός μαθητής. Εντάξει δε χρειάζεται οπωσδήποτε να είσαι κορυφαίος αλλά να είσαι σε ένα καλό επίπεδο. Πρέπει να έχεις οπωσδήποτε πρόγραμμα, αυτό είναι το πιο βασικό. Δεν έχεις περιθώριο προσαρμογής, για αυτό θα πρέπει να πας λίγο νωρίτερα γιατί μόλις θα ξεκινήσουν τα μαθήματα θα μπεις κατευθείαν στα βαθιά. Όπως ξαναείπα σε ένα τεστ να γράψεις άσχημα, αυτό σου ρίχνει όλο το βαθμό.
Έχεις παρατηρήσει διαφορές στο χαρακτήρα και την προσωπικότητα της Στέλλας μετά από αυτή σου την ξεχωριστή περιπέτεια στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού;
Ναι εννοείται. Καμία σχέση με την περσινή Στέλλα. Όλο αυτό το ταξίδι με έχει ηρεμήσει σαν άνθρωπο και με έχει ωριμάσει. Εκεί πέρα έχεις και πολύ χρόνο μόνος σου για να σκεφτείς. Και εμένα αυτό προσωπικά μου έκανε μεγάλο καλό.
Αγαπημένο φαγητό;
Παστίτσιο
Αγαπημένη συνήθεια μετά την προπόνηση;
Φαγητό (γέλια) και βόλτα με τις φίλες μου
Αγαπημένη μουσική;
Ακούω τα πάντα
Αγαπημένη σου στιγμή στην Αμερική;
Όταν πήραμε στο πρωτάθλημα την 3η θέση
Κορυφαία σου αθλητική στιγμή στην καριέρα σου;
Το πανελλήνιο ρεκόρ μου
Αγαπημένη αθλήτρια;
Σόνι Μίλερ
Βουνό ή θάλασσα;
Θάλασσα
Καλοκαίρι ή χειμώνας;
Καλοκαίρι
