Του Θανάση Κρεκούκια
Το “Informe Robinson” είναι μια μηνιαία τηλεοπτική εκπομπή με αθλητικό (ποδοσφαιρικό) περιεχόμενο σε μορφή ντοκιμαντέρ, από το συνδρομητικό κανάλι “#Vamos” της ισπανικής ψηφιακής πλατφόρμας Movistar+. Το πρόγραμμα ξεκίνησε το 2007 και το παρουσίαζε μέχρι πρόσφατα ο πρώην παίκτης της Λίβερπουλ και της Οσασούνα, Άγγλος Μάικλ Ρόμπινσον (πέθανε φέτος, στις 28 Απριλίου). Κάποιες – τελευταίες – εκπομπές είχαν ήδη γυριστεί πριν τον θάνατο του Ρόμπινσον και θα προβληθούν από το “Informe Robinson” τους επόμενους μήνες.
Η πρώτη από αυτές αφορούσε στο πέρασμα του Ντιέγο Μαραντόνα από τη Σεβίγια τη σεζόν 1992/93 και μεταδόθηκε από το #Vamos στις 28 Μαΐου. Με αφορμή αυτό το ωριαίο αφιέρωμα, το Contra κάνει σήμερα μια αναδρομή στην επιστροφή του “Θεού” στην αγωνιστική δράση μετά τη 15μηνη τιμωρία του από τη FIFA, με τη μεταγραφή του από τη Νάπολι στη Σεβίγια. Μοιράζονται μαζί μας τις αναμνήσεις τους από τον “πελούσα” οι τότε συμπαίκτες του στην ανδαλουσιάνικη ομάδα, Ντάβορ Σούκερ, Μανόλο Χιμένεθ και Χουάν Κάρλος Ουνθουέ.
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΝΑΠΟΛΙ-ΣΕΒΙΓΙΑ
Το ημερολόγιο έδειχνε 22 Σεπτεμβρίου του 1992, όταν στις τρεις και μισή το μεσημέρι έληξε η συνάντηση μεταξύ των εκπροσώπων της Σεβίγια, εκείνων της Νάπολι και του μάνατζερ του Ντιέγο Αρμάντο Μαραντόνα, Μάρκος Φράντσι. Η συνάντηση – στη Ζυρίχη – είχε ξεκινήσει στις 10:20 το πρωί – παρουσία των προέδρων των δυο ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών, Ισπανίας, Άνχελ Μαρία Βιγιάρ και Ιταλίας, Αντόνιο Ματαρέζε – με θέμα την επίτευξη συμφωνίας ανάμεσα στη Σεβίγια και τη Νάπολι για τη μεταγραφή του “Πελούσα” από τους “παρτενοπέι” στους “νερβιονένσες”. Εκείνη δεν ήταν η πρώτη συνάντηση, είχαν προηγηθεί αμέτρητες άλλες, ξεκινώντας από την 1η Ιουλίου του 1992, την ημέρα δηλαδή που έληξε η τιμωρία του 15μηνου αποκλεισμού που είχε επιβάλλει η FIFA στον Αργεντίνο σταρ τον Μάρτιο του 1991, τότε που ο Ντιέγο σε έλεγχο αντιντόπινγκ μετά από αγώνα της Νάπολι με την Μπάρι, είχε βρεθεί θετικός έχοντας κάνει χρήση κοκαΐνης.
Την άνοιξη του 1992, όταν πλέον η ποινή πλησίαζε προς το τέλος της, δυο ήταν οι ομάδες που ενδιαφέρθηκαν για να αποκτήσουν τον Ντιέγο, η Σεβίγια και η Μαρσέιγ. Από την πλευρά της όμως η Νάπολι, δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα για πώληση του “αστέρα” της, αφού επιθυμούσε διακαώς να τον κρατήσει στο ρόστερ της. Αυτό βέβαια, ήταν κάτι που δε συμμεριζόταν ο ίδιος ο Μαραντόνα, ο οποίος μετά τις περιπέτειές του στην Ιταλία, έψαχνε έναν καινούργιο προορισμό στην καριέρα του, κάτι που κατέστησε σαφές στους ανθρώπους της διοίκησης των “παρτενοπέι”. Ο πρόεδρος της Νάπολι, Κοράντο Φερλαΐνο, ένας πολύ σκληρός διαπραγματευτής, όταν συνειδητοποίησε ότι θα ήταν αδύνατο να πείσει τον Ντιέγο να παραμείνει στην ομάδα, αποφάσισε ότι θα έκανε τη ζωή δύσκολη στον οποιονδήποτε μνηστήρα.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΜΠΙΛΑΡΔΟ ΣΤΗ ΜΕΤΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΝΤΙΕΓΟ
Πολύ γρήγορα η Μαρσέιγ αποσύρθηκε από τη διεκδίκηση του Αργεντίνου, αρνούμενη να μπει σε λογική πλειστηριασμού, έτσι απέμεινε η Σεβίγια, με την οποία ο Μαραντόνα είχε συμφωνήσει σε όλα. Να πούμε εδώ ότι ο Μανουέλ Ρουίθ ντε Λοπέρα, που είχε γίνει ιδιοκτήτης της Μπέτις στις 30 Ιουνίου του 1992, είχε παρουσιάσει από τη μεριά του μια προσφορά για την αγορά του Μαραντόνα, που ήταν σαφώς ανώτερη από εκείνη της Σεβίγια, όμως τελικά αποδείχτηκε ότι εκείνη η πρόταση είχε γίνει για “τα μάτια του κόσμου”, αφού είναι γνωστή η αντιπαλότητα ανάμεσα στους δυο συλλόγους της πόλης. Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που οι Ανδαλουσιάνοι ήθελαν τον “πελούσα”, ήταν το γεγονός ότι στην αρχή του καλοκαιριού είχαν προσλάβει στη θέση του προπονητή τον Κάρλος Μπιλάρδο, με τον οποίο στον πάγκο της Αργεντινής ο Ντιέγο είχε κατακτήσει το Μουντιάλ του 1986 και είχε φτάσει μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης το 1990.
Ο Μπιλάρδο λοιπόν επέμενε να αποκτηθεί ο Μαραντόνα και ο τότε πρόεδρος της Σεβίγια, Λουίς Κουέρβας, γνωρίζοντας το πόσο θα ανέβαζε το πρεστίζ του συλλόγου μια τέτοια κίνηση, ξεκίνησε τις επαφές με τον ομόλογό του, Φερλαΐνο. Οι συζητήσεις πέρασαν από χίλια κύματα, διήρκεσαν τρεις μήνες και στο τελευταίο ραντεβού στη Ζυρίζη – που περιγράψαμε στον πρόλογο – χρειάστηκε τρεις φορές η παρέμβαση του γενικού γραμματέα της FIFA, Γιόζεφ Μπλάτερ, ώστε να γεφυρωθούν οι διαφορές που κατά διαστήματα έμοιαζαν αξεπέραστες. Τελικά επήλθε συμφωνία ανάμεσα στις δυο πλευρές και έτσι έγινε εφικτή η μεταγραφή του Ντιέγο από τη Νάπολι στη Σεβίγια, έναντι του ποσού των 7,5 εκατομμυρίων δολλαρίων. Περισσότερα από τα μισά χρήματα (τα 4,5 εκ.) αφορούσαν χρέος του Μαραντόνα στη Νάπολι, ενώ μπήκαν και πολλαπλές ρήτρες.
ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ
Μια από αυτές, η μοναδική σημειωμένη με κεφαλαία γράμματα (!), έλεγε ότι σε καμία περίπτωση δε θα επιτρεπόταν στον Ντιέγο να κάνει οποιαδήποτε δήλωση είτε κατά της Νάπολι, είτε κατά της Ιταλικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας. Μια άλλη, απαγόρευε ρητά στον “πελούσα” να πάρει μεταγραφή σε οποιαδήποτε ιταλική ομάδα για τα επόμενα δυο χρόνια, δηλαδή, μέχρι το καλοκαίρι του 1994. Ως “αντάλλαγμα”, τόσο η Νάπολι όσο και η ιταλική ομοσπονδία, δεσμεύτηκαν ρητώς ότι πρώτον, θα απέσυραν κάθε κατηγορία εναντίον του Ντιέγο και δεύτερον, ότι δε θα είχαν καμία νομική απαίτηση από αυτόν στο μέλλον. Έτσι λοιπόν, ολοκληρώθηκε η μεταγραφή, η τέταρτη στην καριέρα του Μαραντόνα, μετά από εκείνες του 1981 από την Αρχεντίνος Τζούνιορς στην Μπόκα Τζούνιορς, του 1982 από την Μπόκα στην Μπαρτσελόνα και του 1984 από την Μπάρσα στη Νάπολι.
Ο “Θεός” επέστρεφε με αυτόν τον τρόπο για δεύτερη φορά στην Ισπανία, οκτώ χρόνια μετά την αναχώρησή του από τους “μπλαουγκράνα”. Όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, η ανακοίνωση της ολοκλήρωσης της μετακίνησης του Ντιέγο, έγινε η νούμερο ένα είδηση σε ολόκληρη την υφήλιο, αφού επρόκειτο για την επιστροφή του κορυφαίου παίκτη του κόσμου στην αγωνιστική δράση. Ο ενθουσιασμός των φίλων της Σεβίγια ξεπέρασε κάθε όριο και δεκάδες χιλιάδες φίλαθλοι βρέθηκαν στα εκδοτήρια του “Σάντσεθ Πιθχουάν”, θέλοντας να εξασφαλίσουν ένα εισιτήριο για την επίσημη παρουσίαση του “πελούσα”, που θα γινόταν στις 28 Σεπτεμβρίου, σε ένα φιλικό παιχνίδι με αντίπαλο την Μπάγερν Μονάχου. Παράλληλα, ετοιμάστηκαν 100.000 φανέλες της Σεβίγια με το νούμερο 10 και το όνομα του Μαραντόνα στην πλάτη, που έγιναν ανάρπαστες μέσα σε μερικές εβδομάδες.
“Η ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ”
Ο Ντιέγο, όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία της Ζυρίχης, βρισκόταν ήδη με την οικογένειά του στη Σεβίλλη (από τις 13 Σεπτεμβρίου). Οι πρώτες του δηλώσεις στους δημοσιογράφους, ήταν: “Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, νιώθω απίστευτα χαρούμενος. Πλέον θα μπορώ να προπονηθώ με τους συμπαίκτες μου και με τον Μπιλάρδο. Αυτή τη στιγμή μπορώ να παίξω για 25 λεπτά, όμως σύντομα θα επανέλθω σε κανονικούς ρυθμούς, οι φίλαθλοι να είναι σίγουροι γι’ αυτό. Είχα πολύ καιρό να παίξω με φίλους, όμως τώρα θα το κάνω δίπλα στον Ντιέγο Σιμεόνε”. Να πούμε ότι εκείνη τη χρονιά, η Σεβίγια είχε στις τάξεις της, εκτός από τον Τσόλο Σιμεόνε, παίκτες όπως ο Ντάβορ Σούκερ, ο Μόντσι (ο σημερινός αθλητικός διευθυντής του συλλόγου), ο “δικός μας” Μανόλο Χιμένεθ, ο Χουάν Κάρλος Ουνθουέ, ο Ράφα Παθ, ο Μόντσου και ο Λοσάδα, ενώ εκείνο το καλοκαίρι είχε φύγει ο Ιβάν Σαμοράνο, παίρνοντας μεταγραφή για τη Ρεάλ Μαδρίτης.
Εξίσου σημαντικό είναι το γεγονός, ότι οι παίκτες, με δική τους πρωτοβουλία, έδωσαν από την πρώτη μέρα το περιβραχιόνιο του αρχηγού στον Ντιέγο, δείχνοντάς του με αυτόν τον τρόπο την εκτίμησή τους στο πρόσωπό του. Η πορεία της ομάδας τα τελευταία χρόνια ήταν σαφώς μέτρια (12η τη σεζόν 1991/92 και 8η το 1990/91, προφανώς εκτός Ευρώπης) και όλοι περίμεναν μια αγωνιστική “ανάσταση” με τον ερχομό της αργεντίνικης τριάδας των Μπιλάρδο, Σιμεόνε και Μαραντόνα. Το “καλωσόρισμα” στον Ντιέγο πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 28ης Σεπτεμβρίου, σε ένα “Σάντσεθ Πιθχουάν” που μπορεί να μη γέμισε (ήταν Δευτέρα και εργάσιμη), αλλά υποδέχτηκε τον Αργεντίνο μέσα σε αποθέωση. Ο Μαραντόνα παρουσιάστηκε στο κέντρο του γηπέδου και αφού χαιρέτησε τον κόσμο στις κερκίδες, αποσύρθηκε στα αποδυτήρια για να επιστρέψει λίγο μετά με την υπόλοιπη ομάδα, αλλά και την Μπάγερν του φίλου του, Λόταρ Ματέους.
ΕΠΙΣΗΜΟ ΝΤΕΜΠΟΥΤΟ ΜΕ ΗΤΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΝΕΣΤΟ ΒΑΛΒΕΡΔΕ!
Οι Γερμανοί προηγήθηκαν 0-1 στο 16′ με τον Όλαφ Τον και τέσσερα λεπτά αργότερα, λίγο έλειψε να ισοφαρίσει ο Ντιέγο. Εκτελώντας ένα φάουλ έξω από την περιοχή με το μαγικό αριστερό του πόδι, έστειλε τη μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι, ξεσηκώνοντας θύελλα ενθουσιασμού ανάμεσα στους “σεβιγίστας”. Το σκορ δεν άλλαξε στο πρώτο ημίχρονο, όμως οι Βαυαροί έμειναν με δέκα παίκτες λόγω αποβολής του Λαμπαντία, κάτι που εκμεταλλεύτηκαν στην επανάληψη οι γηπεδούχοι, πετυχαίνοντας την ανατροπή (3-1) με δυο υπέροχες ασίστ του Μαραντόνα, πρώτα στον Σούκερ και μετά στον Μόντσου. Ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος, ενώ στην ερώτηση των καναλιών που περίμεναν έξω από το γήπεδο, “πιστεύετε ότι θα διεκδικήσει η Σεβίγια το πρωτάθλημα;”, όλοι απαντούσαν πως ήταν σίγουροι ότι η ομάδα θα τερμάτιζε μέσα στην πρώτη τετράδα.
Απέμενε το επίσημο ντεμπούτο, που ήρθε στις 3 Οκτωβρίου, στην 5η αγωνιστική της Λίγκας και μάλιστα – παιχνίδι των συμπτώσεων – απέναντι στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, την τελευταία ομάδα που είχε αντιμετωπίσει ο Μαραντόνα όταν αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα, σε έναν επεισοδιακό τελικό Κυπέλλου (1984), γνωστό για την κλωτσοπατινάδα που ακολούθησε τη λήξη του και στην οποία πρωταγωνίστησε ο “πελούσα”. Μέσα στο “Σαν Μαμές” λοιπόν, με αντίπαλο τον Ερνέστο Βαλβέρδε, ο Ντιέγο έκανε την επανεμφάνισή του στο ισπανικό πρωτάθλημα, σε μια ήττα της Σεβίγια με 2-1, παρά το γεγονός ότι οι “νερβιονένσες” είχαν προηγηθεί 0-1 με τον Μάρκος, για να δεχτούν δυο τέρματα προς το τέλος της αναμέτρησης, από τον Λούκε (79′) και τον Θιγάντα (89′).
Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΣΕΒΙΓΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΤΙΕΓΟ ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ
Μετά από εκείνη την ήττα, η Σεβίγια βρισκόταν στην 11η θέση και όλοι περίμεναν την πρώτη επίσημη παρουσία του Μαραντόνα στο “Σάντσεθ Πιθχουάν”, στο επόμενο ματς με αντίπαλο τη Σαραγόσα των Αντρέας Μπρέμε και Γουστάβο Πογιέτ. Μέσα σε ένα κατάμεστο γήπεδο, ο “πελούσα”, αν και με πρόβλημα στον αστράγαλο (είχε κάνει ένεση για να αγωνιστεί), ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής, δημιουργώντας καταστάσεις κινδύνου στην περιοχή του Θεδρούν. Στο ξεκίνημα της επανάληψης, ο Σιμεόνε ανατράπηκε από τον γκολκίπερ της Σαραγόσα και ο διαιτητής έδωσε το πέναλτι. Με πάνω από 45.000 θεατές όρθιους να φωνάζουν το όνομά του, ο Μαραντόνα έστησε τη μπάλα και εκτέλεσε εύστοχα ανοίγοντας το σκορ μέσα σε ντελίριο.
Ήταν το πρώτο του τέρμα με τη φανέλα της Σεβίγια, που έδωσε τους δυο βαθμούς στην ομάδα του Νερβιόν. Οι παίκτες του Μπιλάρδο ξεκίνησαν από εκεί και μετά ένα αήττητο σερί έξι παιχνιδιών, με τον Ντιέγο να βελτιώνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι, να μοιράζει ασίστ και να βρίσκει δίχτυα. Στη 10η αγωνιστική ισοφάρισε 1-1 απέναντι στη Ράγιο Βαγεκάνο με πέναλτι (3-2) και στο επόμενο παιχνίδι με τη Θέλτα στο “Μπαλαΐδος”, άνοιξε το σκορ στη νίκη της Σεβίγια με 1-2. Εκεί διηγούνται ότι στο αεροδρόμιο του Βίγκο, όταν έφτασε η αποστολή της Σεβίγια, συναντήθηκε με τον Σάντι Κανιθάρες, τερματοφύλακα τότε της Θέλτα. Ο “Κάνι” είπε στον Μαραντόνα, “αν κερδίσετε πέναλτι ή φάουλ, να ξέρεις, δεν πρόκειται να μου βάλεις γκολ με τίποτα”.
Ο “πελούσα” σήκωσε τους ώμους και απλά χαμογέλασε. Την επόμενη μέρα, στο ματς, κέρδισε φάουλ έξω από την περιοχή και το εκτέλεσε εντυπωσιακά, παραβιάζοντας την “κέλτικη” εστία. Το σερί σταμάτησε με το εντός έδρας 1-3 από την Ατλέτικο και το 1-0 από τη Ρεάλ Σοθιεδάδ στο Σαν Σεμπαστιάν, όμως αμέσως μετά, ο Μαραντόνα έπαιξε το καλύτερο παιχνίδι του σε ολόκληρη τη σεζόν, μέσα στο “Σάντσεθ Πιθχουάν”, με αντίπαλο τη Ρεάλ Μαδρίτης. Να πούμε εδώ, ότι ο προσωπικός γυμναστής του Ντιέγο, Φερνάντο Σινιορίνι, είχε κάνει εκπληκτική δουλειά στην προετοιμασία του “πελούσα”, με αποτέλεσμα στο ξεκίνημα του Δεκεμβρίου, ο Αργεντίνος να έχει πέσει στα κιλά (76) που είχε στο Μουντιάλ του 1986, όταν δηλαδή είχε βρεθεί στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του.
Το βράδυ της 19ης Δεκεμβρίου του 1992, ο Μαραντόνα πραγματοποίησε μια ονειρική εμφάνιση που θύμισε τις δόξες του ’86, αλλά και τους θριάμβους με τη Νάπολι. Απέναντι στη Ρεάλ των Μίτσελ, Προσινέτσκι, Λουίς Ενρίκε, Ιέρο, Σαντσίς και Σαμοράνο, το “δεκάρι” της Σεβίγια μάγεψε τις κερκίδες με τις ενέργειές του, τις ντρίμπλες του, τις πάσες του, τις διειδύσεις του και τους κινδύνους που δημιουργούσε κάθε φορά που ερχόταν σε επαφή με τη μπάλα. Οι “νερβιονένσες” νίκησαν 2-0 με τέρματα των Σούκερ και Μάρκος, ενώ η Ρεάλ τελείωσε το ματς με οκτώ παίκτες μετά από αποβολές των Ρότσα, Μίτσελ και Προσινέτσκι! Ο “πελούσα” βαθμολογήθηκε από όλες τις ισπανικές αθλητικές εφημερίδες με “άριστα” και οι φίλοι της Σεβίγια περίμεναν ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.
Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ
Ακολούθησαν μέσα στον Ιανουάριο τρεις σερί νίκες με Μπούργος (0-2), με Σπόρτινγκ Χιχόν (1-0 και σκόρερ τον Ντιέγο) και με Αλμπαθέτε (2-1 και σκόρερ του νικητήριου γκολ τον Ντιέγο), τη στιγμή που η ομάδα βρισκόταν στην 6η θέση της βαθμολογίας, προσπαθώντας να ανέβει ακόμα ψηλότερα. Ο Μαραντόνα φαινόταν να βρίσκει πλέον ρυθμό και να αποδεικνύεται καθοριστικός, όμως τα προβλήματα παραμόνευαν. Αμέσως μετά το παιχνίδι με τη Ρεάλ, η Σεβίγια ταξίδεψε στα Κανάρια για να αντιμετωπίσει την Τενερίφη του Χόρχε Βαλντάνο, που ήταν δηλωμένος “μενοτίστα”, ακολουθούσε δηλαδή την ποδοσφαιρική φιλοσοφία του Λουίς Μενότι, τελείως αντίθετη με εκείνη του Μπιλάρδο. Κάποια στιγμή μέσα στον αγώνα, ο Ρεδόνδο έκανε ένα φάουλ στον Ντιέγο και ένας άλλος Αργεντίνος, ο Χουάν Αντόνιο Πίτσι, πήγε πάνω από τον “πελούσα” για να δει αν είχε χτυπήσει.
Ο διαιτητής έδειξε – λανθασμένα – την κίτρινη κάρτα στον Πίτσι και ο Μαραντόνα σηκώθηκε αμέσως και του είπε ότι είχε κάνει λάθος, για να αντικρίσει ο ίδιος τη δεύτερη κίτρινη (είχε ήδη μια) και να αποβληθεί από το ματς, στη μοναδική κόκκινη κάρτα στο πέρασμά του από τη Σεβίγια. Εξερχόμενος από τον αγωνιστικό χώρο, ο Ντιέγο απευθύνθηκε στον επόπτη, ρωτώντας τον αν ήταν διακοσμητικός εκεί, αν ήταν ένα μπουκέτο λουλούδια!!! Και φτάνουμε στις 6 Φεβρουαρίου του 1993, στην 21η αγωνιστική, στο παιχνίδι με την Ντέπορ στην Κορούνια, σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά στιγμιότυπα του Μπιλάρδο στον πάγκο των “νερβιονένσες”. Σε μια φάση, ο Ντιέγο έκανε ένα ανάποδο ψαλίδι και χωρίς να το θέλει, χτύπησε τον Αλμπίστεγι στη μύτη.
ΤΟ ΞΕΣΠΑΣΜΑ ΤΟΥ ΜΠΙΛΑΡΔΟ
Αμέσως ο γιατρός της Σεβίγια έτρεξε να προσφέρει τις πρώτες βοήθειες στον τραυματισμένο παίκτη της Ντέπορ που αιμορραγούσε, κάτι που έκανε έξαλλο τον Μπιλάρδο, τον οποίο έπιασε η κάμερα να… παραληρεί: “Το μ… της μάνας σου! Θέλω να πεθάνω! Αυτοί με τα κόκκινα είναι οι δικοί μας. Γιατί φροντίζεις τους άλλους; Για το Θεό! Χέστηκα για τον άλλο. Πατήστε τον! Πατήστε τον!” Με την επιστροφή του στην αγωνιστική δράση με τη φανέλα της Σεβίγια, ο Ντιέγο – όπως ήταν φυσικό – κλήθηκε ξανά στην Εθνική Αργεντινής. Το πρώτο του παιχνίδι θα ήταν ένα φιλικό με τη Βραζιλία στις 18 Φεβρουαρίου και αμέσως μετά, θα έπαιρνε μέρος στο “Artemio Franchi Trophy”, μια διοργάνωση στην οποία συμμετείχαν η κάτοχος του Κόπα Αμέρικα και η κάτοχος του EURO.
Το 1993, η πρωταθλήτρια Αμερικής Αργεντινή (1991) και η πρωταθλήτρια Ευρώπης Δανία (1992) θα διεκδικούσαν τον τίτλο της “υπερπρωταθλήτριας” σε ένα παιχνίδι, που είχε προγραμματιστεί να διεξαχθεί στο γήπεδο “José María Minella” της Μαρ δε Πλάτα, στην Αργεντινή. Ο εκλέκτορας της “αλμπισελέστε”, ‘Αλφιο Μπασίλε, κάλεσε όλα τα αστέρια της Εθνικής, ανάμεσά τους τον Μαραντόνα και τον Σιμεόνε. Ο πρόεδρος της Σεβίγια, Λουίς Κουέρβας, ενημέρωσε τους δυο παίκτες ότι ο σύλλογος δεν τους έδινε άδεια για να ταξιδέψουν στην Αργεντινή, αφού τα παιχνίδια που ακολουθούσαν ήταν κρίσιμα για την ευρωπαϊκή τύχη της ομάδας, όμως ο “πελούσα” δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει ματς της Εθνικής, πολύ περισσότερο δε, αφού επρόκειτο για την επιστροφή του σε αυτή μετά από σχεδόν τρία χρόνια απουσίας.
ΚΟΠΑΝΑ ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ
Αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ταξίδεψε μαζί με τον Σιμεόνε, έπαιξε και στα δυο παιχνίδια, κατέκτησε το τρόπαιο απέναντι στη Δανία στα πέναλτι (1-1 & 5-4) και επέστρεψε στη Σεβίλλη, όπου ο κόσμος τον περίμενε εξοργισμένος, κυρίως επειδή είχε μεσολαβήσει και η ήττα με 2-0 από τη Λογρονιές, που είχε φέρει την ομάδα στην 7η θέση, εκτός Ευρώπης. Εκείνες τις μέρες ακούστηκαν πολλά, τα πρώτα 24ωρα μετά την αναχώρηση του Ντιέγο για την Αργεντινή, μέλη του ΔΣ της Σεβίγια, έλεγαν ανοιχτά στους δημοσιογράφους ότι πρέπει να λυθεί το συμβόλαιό του και να του επιβληθεί υπέρογκο πρόστιμο. Όμως όσο περνούσαν οι μέρες, οι αντιδράσεις άρχισαν να μειώνονται και ο τότε αντιπρόεδρος του συλλόγου, Χοσέ Μαρία ντελ Νίδο, ανακοίνωσε ότι τόσο ο Μαραντόνα όσο και ο Σιμεόνε, θα περνούσαν από το πειθαρχικό συμβούλιο, για να τιμωρηθούν όπως προέβλεπε το καταστατικό και ο εσωτερικός κανονισμός.
Τελικά οι δυο τους πλήρωσαν χρηματικό πρόστιμο και το θέμα έληξε, αν και οι φίλαθλοι υποδέχτηκαν τους Αργεντίνους στο επόμενο ματς, με την Αθλέτικ στο “Σάντσεθ Πιθχουάν”, με έντονες αποδοκιμασίες. Από εκείνο όμως το σημείο και μετά, η σχέση του Ντιέγο τόσο με τον κόσμο όσο και με τη διοίκηση, “κρύωσε”. Ο ίδιος αφέθηκε να παρασυρθεί και πάλι από τις παλιές, κακές συνήθειες. Άρχισε να μην πηγαίνει σε προπονήσεις ή να παρουσιάζεται σε αυτές αργότερα από το προκαθορισμένο, σταμάτησε να γυμνάζεται με την ένταση που το έκανε τους προηγούμενους μήνες, πήρε κιλά, ενώ οι φήμες για τα νυχτοπερπατήματά του έγιναν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, σε μια πόλη που έτσι κι αλλιώς ήταν γνωστή για τους κάθε λογής πειρασμούς της.
Η ΠΤΩΣΗ, Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Όσο περνούσαν οι αγώνες και η απόδοση του Μαραντόνα έπεφτε, τόσο μεγάλωνε και η μουρμούρα στην εξέδρα. Και βέβαια, πέρα από όλα τα άλλα, υπήρχε πάντοτε το θέμα των ναρκωτικών και συγκεκριμένα της κοκαΐνης. Ο Ντιέγο, όπως έχει παραδεχτεί ο ίδιος, πέρασε στη σχέση της εξάρτησης με την κοκαΐνη, όταν αγωνιζόταν στην Μπαρτσελόνα. Όταν ξεκίνησαν τα ξενύχτια στη Σεβίλλη, χάθηκε κάθε έλεγχος που είχε “χτιστεί” με κόπο από τη στιγμή της άφιξης του “πελούσα” στην Ανδαλουσία. Διηγείται ο Χοσέ Μιγκέλ Πριέτο στο ντοκιμαντέρ, ότι υπήρχε η συνήθεια κάθε Πέμπτη όλοι οι παίκτες να δειπνούν μαζί: “Υποτίθεται ότι όλοι έπρεπε να είμαστε στις 12:30 το αργότερο στα σπίτια μας. Με τον Ντιέγο όμως αυτό ήταν αδύνατο, οπότε μας πήγαινε μετά για ποτό”.
Οι υποψίες ότι είχε αρχίσει και πάλι να κάνει χρήση, γίνονταν ακόμα πιο έντονες, βλέποντας τις αντιδράσεις του μέσα στο γήπεδο, απέναντι σε αντιπάλους, διαιτητές, ακόμα και φιλάθλους. Επίσης, είχε δικαστεί για υπερβολική ταχύτητα στα περίχωρα της πόλης (πάνω από 160 χλμ/ώρα). Στις 4 Απριλίου του 1993, μετά από ένα παιχνίδι στο “Σάντσεθ Πιθχουάν” με το Οβιέδο, ο Μαραντόνα κλήθηκε να περάσει από έλεγχο αντιντόπινγκ. Οι άνθρωποι της διοίκησης είχαν χλωμιάσει, γιατί ήξεραν ότι δυο μέρες πριν, ο “πελούσα” είχε ξενυχτήσει μέχρι πρωίας και έτρεμαν στην προοπτική να βρεθεί θετικός σε χρήση κοκαΐνης. Τελικά βγήκε αρνητικός, αλλά οι κακές γλώσσες έκαναν λόγο για στημένο δείγμα. Πώς όμως γνώριζε η διοίκηση ότι ο Ντιέγο είχε ξενυχτήσει;
Από την επιστροφή του από την Αργεντινή και μετά (μετά τα δυο ματς με την Εθνική), ο αντιπρόεδρος Χοσέ Μαρία ντελ Νίδο, προσέλαβε έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ για να παρακολουθεί κάθε κίνηση του Μαραντόνα και να γράφει τα πάντα σε έναν φάκελο. Εκείνη την εποχή ο Ντιέγο είχε πρόβλημα από έναν παλαιότερο τραυματισμό του στο γόνατο, με αποτέλεσμα να χάσει αρκετά παιχνίδια. Το πρωτάθλημα πλησίαζε προς το τέλος του και η μάχη για μια ευρωπαϊκή θέση, είχε κορυφωθεί. Η Σεβίγια πάλευε για την έκτη θέση που οδηγούσε στο Κύπελλο UEFA, μαζί με τις Ατλέτικο Μαδρίτης και Τενερίφη. Την προτελευταία αγωνιστική (13/6/1993), οι “νερβιονένσες” υποδέχονταν την Μπούργος στο “Σάντσεθ Πιθχουάν” και χρειάζονταν οπωσδήποτε τη νίκη για να διατηρήσουν ζωντανές τις ελπίδες τους.
Ο Μαραντόνα ξεκίνησε το ματς, η Σεβίγια ήταν μπροστά στο ημίχρονο με 1-0 και ο Ντιέγο ζήτησε από τον Μπιλάρδο να αντικατασταθεί. Ο προπονητής όμως του απάντησε ότι τον χρειαζόταν μέσα στο γήπεδο και έτσι, ο γιατρός έκανε τρεις ενέσεις στον “πελούσα” για να μπορέσει να συνεχίσει. Όμως στο 53′ ο Μπιλάρδο έκανε αλλαγή τον Μαραντόνα, περνώντας στη θέση του τον Πινέδα, κάτι που προκάλεσε την έκρηξη του Αργεντίνου, που πηγαίνοντας προς τα αποδυτήρια, έλουσε με βρισιές τον συμπατριώτη του τεχνικό: “Γ… την πουτάνα που σε πέταγε, αυτό θα το λύσουμε μεταξύ μας σαν άντρας προς άντρα, αν και αμφιβάλλω ότι είσαι τέτοιος”. Το παιχνίδι έληξε τελικά 1-1 και εκεί η Σεβίγια έχασε τις περισσότερες ελπίδες της για έξοδο στην Ευρώπη, όμως ήταν και το τελευταίο παιχνίδι στο οποίο αγωνίστηκε ο Μαραντόνα με τη φανέλα της ομάδας.
ΤΟ “ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΟ” ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΟ
Μια εβδομάδα αργότερα, οι “νερβιονένσες” έχασαν την έκτη θέση στην ισοβαθμία με την Ατλέτικο Μαδρίτης λόγω χειρότερων αποτελεσμάτων στα μεταξύ τους παιχνίδια. Ήταν φανερό ότι οι δυο πλευρές δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τη συνεργασία τους. Ο Κουέρβας, που στο ξεκίνημα της σεζόν είχε προσπαθήσει τόσο πολύ να πείσει τον Ντιέγο να υπογράψει συμβόλαιο διάρκειας δυο χρόνων αντί για ένα συν ένα, ήθελε τώρα όσο τίποτε άλλο να ξεφορτωθεί τον Αργεντίνο. Ο σύλλογος χρωστούσε αρκετά χρήματα στον παίκτη, όμως ο Ντελ Νίδο δε δίστασε να εκβιάσει στην ουσία τον “πελούσα” λέγοντάς του: “Αν θέλεις τα χρήματα, θα στα δώσουμε, αλλά θα δημοσιεύσουμε και τον φάκελο του ντετέκτιβ με όλα όσα έχεις κάνει τους τελευταίους μήνες. Αν δεχτείς τη λύση του συμβολαίου χωρίς άλλες απαιτήσεις, θα σου δώσουμε τον φάκελο και θα πούμε ότι το διαζύγιο ήταν συναινετικό και φιλικό!”
Και έτσι έγινε. Ο Μαραντόνα δε διεκδίκησε τα χρωστούμενα και το “αντίο” του ανακοινώθηκε τις επόμενες μέρες. Οι υπόλοιποι παίκτες διοργάνωσαν ένα αποχαιρετιστήριο γεύμα, θέλοντας να συμφιλιώσουν τον Μπιλάρδο με τον Ντιέγο, κάτι που πέτυχαν, αφού οι δυο τους μίλησαν, έλυσαν κάθε παρεξήγηση και αγκαλιάστηκαν μπροστά σε όλους. Μπορεί να έμεινε η πίκρα ότι εκείνη η ομάδα δεν μπόρεσε να πετύχει κάτι μεγάλο, όμως η σχέση μεταξύ του Μαραντόνα και όλων των συμπαικτών του, διατηρήθηκε άψογη από την αρχή μέχρι το τέλος, κάτι που φαίνεται και από τις δηλώσεις όσων μίλησαν στο ντοκιμαντέρ, αλλά και από όσα μας είπαν στην τηλεφωνική μας επικοινωνία οι Ντάβορ Σούκερ, Μανόλο Χιμένεθ και Χουάν Κάρλος Ουνθουέ, όλοι τους μέλη της Σεβίγια τη σεζόν 1992-93.
ΝΤΑΒΟΡ ΣΟΥΚΕΡ: “ΕΙΝΑΙ Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΠΑΙΚΤΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ”
“Θεωρώ τιμή μου που αγωνίστηκα δίπλα του, για μένα είναι ο μεγαλύτερος παίκτης στην ιστορία. Επίσης πρέπει να σου πω ότι είμαι ο μοναδικός Κροάτης που έχει παίξει με τον Μαραντόνα. Εκείνη η χρονιά ήταν μια πραγματική απόλαυση. Δεν ήταν μόνο η συνεργασία που είχαμε στους αγώνες, όλοι μας απολαμβάναμε το γεγονός ότι είχαμε τον Ντιέγο στην ομάδα μας κάθε στιγμή. Στην προπόνηση, στα ξενοδοχεία, στα ταξίδια και βέβαια μέσα στο γήπεδο. Ο άνθρωπος ήταν ένα βιβλίο για καθέναν από εμάς. Οι κινήσεις του, η τεχνική του, η λατρεία του για τη μπάλα, οι απίστευτες εμπνεύσεις του, η χαρά του που επέστρεφε στο ποδόσφαιρο, ο ενθουσιασμός του όταν πετυχαίναμε γκολ, όλα ήταν μαθήματα για εμάς.
Μπορεί σήμερα να υπάρχει ο Μέσι, αλλά προσωπικά δε βάζω άλλον δίπλα στον Ντιέγο. Αν θα έπρεπε να διηγηθώ κάτι που μου έχει μείνει από εκείνη τη σεζόν, αυτό είναι από την πρώτη προπόνηση που κάναμε μαζί. Με πλησίασε και μου είπε: Ντάβορ, από εδώ και πέρα δε χρειάζεται να κοιτάζεις πίσω, εσύ απλά να τρέχεις προς τα μπροστά και θα βλέπεις τη μπάλα να έρχεται ακριβώς στα πόδια σου. Και πράγματι, μου έβγαλε τόσες υπέροχες ασίστ για να πετύχω γκολ, που τα μισά ανήκαν σε εκείνον. Τεράστιος, ανεπανάληπτος, παντοτινός φίλος μου! Είναι ένα πραγματικά τεράστιο προνόμιο για μένα, το γεγονός ότι έχω αγωνιστεί μαζί του”
ΜΑΝΟΛΟ ΧΙΜΕΝΕΘ: “Ο ΜΑΡΑΝΤΟΝΑ ΕΧΕΙ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΑΡΔΙΑ”
“Τι να πρωτοπεί κανείς για τον Μαραντόνα, αυτόν τον εκπληκτικό παίκτη! Θυμάμαι, όταν ήρθε στη Σεβίγια, εγώ ήμουν ο αρχηγός, αλλά χωρίς δεύτερη σκέψη του έδωσα το περιβραχιόνιο, γιατί πίστευα ότι δεν υπήρχε κανείς καλύτερος για να μας καθοδηγήσει και να μας εκπροσωπήσει μέσα στο γήπεδο. Εκείνος μου είπε ότι δεν ήταν απαραίτητο να κάνω κάτι τέτοιο, αλλά εγώ του απάντησα ότι ήταν ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο και για μένα θα ήταν τιμή να είναι εκείνος ο αρχηγός της Σεβίγια. Τις παραμονές των αγώνων, ο Μπιλάρδο, πέρα από την τακτική, μάς άφηνε να προπονηθούμε μόνοι μας, κάνοντας ο καθένας ό,τι θεωρούσε αναγκαίο για την καλύτερη προετοιμασία. Ο Μαραντόνα λοιπόν, έστηνε μια σειρά από μπάλες έξω από τη μεγάλη περιοχή και σημάδευε το οριζόντιο δοκάρι, καλώντας όποιον άλλο ήθελε να κοντραριστεί μαζί του.
Εκείνο ήταν ένα πραγματικό θέαμα. Στα δέκα σουτ, πετύχαινε το οριζόντιο και τις δέκα, άντε να έχανε ένα! Εμείς οι υπόλοιποι, το πολύ να φτάναμε τις δυο-τρεις πετυχημένες προσπάθειες, απείχαμε έτη φωτός από αυτόν! Μια φορά, πριν από ένα παιχνίδι με τη Λογρονιές, περιμέναμε στο λόμπι του ξενοδοχείου τους υπόλοιπους συμπαίκτες για να κάνουμε έναν πρωινό περίπατο στην πόλη. Μόλις κατέβηκε ο Ντιέγο, τον πλησίασε ένας δημοσιογράφος και ζήτησε να του κάνει μια ερώτηση. Συνήθως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατο, αλλά ο Μαραντόνα του είπε ναι. Πλησίασαν στον πάγκο της ρεσεψιόν και ενώ ο δημοσιογράφος άρχισε να του μιλάει, ο Ντιέγο προσπάθησε να πάρει ένα πορτοκάλι από μια μεγάλη φρουτιέρα που υπήρχε εκεί.
Όμως το πορτοκάλι του γλίστρησε, αλλά πριν πέσει στο δάπεδο, πρόλαβε να το χτυπήσει με το πόδι και από εκείνη τη στιγμή και μετά, όση ώρα μιλούσε με τον δημοσιογράφο, συνέχισε να κάνει τα μαγικά του με το πορτοκάλι, το οποίο όχι μόνο δεν του έπεφτε κάτω, αλλά το χτυπούσε με τέτοια δεξιότητα, ώστε να μην το καταστρέψει. Και αφού βαρέθηκε να παίζει με το πορτοκάλι – οι υπόλοιποι τον βλέπαμε και είχαμε χαζέψει – το έπιασε κάποια στιγμή και το ξανατοποθέτησε στη φρουτιέρα! Αυτός ήταν ο Ντιέγο, θέαμα μέσα και έξω από το γήπεδο, αλλά και ένας υπέροχος τύπος. Υπάρχουν πολλοί που του ασκούν κριτική – και δίκαια – για διάφορα, αλλά ο Μαραντόνα είναι ψυχούλα, μεγάλη καρδιά και καταπληκτικός συμπαίκτης. Δεν μπορώ να μιλήσω άσχημα για αυτόν, τα προβλήματα που είχε, νομίζω ότι θα πρέπει να τα δούμε περισσότερο σα μια ασθένεια. Κλείνω λέγοντας και πάλι ότι για μένα είναι ο κορυφαίος της ιστορίας και ένας φανταστικός άνθρωπος”.
ΧΟΥΑΝ ΚΑΡΛΟΣ ΟΥΝΘΟΥΕ: “ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΥΠΕΡΟΧΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ”
“Ο Ντιέγο ήταν πολύ ανοιχτός και κοινωνικός άνθρωπος. Με το που άκουγε πώς σε λένε, το μάθαινε, το απομνημόνευε και από εκεί και μετά, πάντα απευθυνόταν σε σένα λέγοντας το όνομά σου. Και αυτό όχι μόνο με τους συμπαίκτες, αλλά με όλους τους υπαλλήλους του συλλόγου, όποια θέση κι αν είχαν αυτοί. Θυμάμαι, μια φορά, μας είχε ρωτήσει πού θα μπορούσε να παίξει πάντελ και στο κλαμπ που πήγαινα εγώ, είχαν φτιάξει μερικές πίστες. Το πάντελ τότε ήταν πολύ δημοφιλές στην Αργεντινή, αλλά μόλις είχε φτάσει στην Ισπανία. Πράγματι πήγαμε, παίξαμε ο Ντιέγο και τρεις από εμάς και όταν πήγε το επόμενο ταξίδι του στην Αργεντινή (ήταν υποχρεωμένος να παρουσιάζεται εκεί κάθε τρεις μήνες για να τον βλέπει ένας δικαστής και να εξετάζουν την κατάσταση της υγείας του), έφερε και μας έκανε δώρο στον καθένα από εμάς από μια ρακέτα πάντελ της καλύτερης ποιότητας.
Στο ποδοσφαιρικό τώρα, θυμάμαι ότι χαζεύαμε όλοι στις προπονήσεις με αυτά που έκανε, ήταν τόσο εντυπωσιακά και τόσο απίστευτα, που σκεφτόμασταν, τί έκανε πάλι; Να το ξανακάνει! Η σχέση του με τον Μπιλάρδο ήταν πολύ ιδιαίτερη. Ήταν η αγάπη και η εμπιστοσύνη του Κάρλος, αυτά που τον έφεραν στη Σεβίγια. Ο μίστερ το έκανε αυτό, γιατί ήθελε να τον πάρει μακριά από την Αργεντινή και το γνωστό του περιβάλλον εκεί και να τον βοηθήσει να επιστρέψει στο ποδόσφαιρο και τη ζωή. Θυμάμαι ότι όποτε παίζαμε εκτός έδρας, συναντιόμασταν στο δωμάτιό του στο ξενοδοχείο και τον βάζαμε να μας λέει ιστορίες από την πορεία του μέσα και έξω από τα γήπεδα. Συχνά μας έλεγε, θα σας διηγηθώ εκείνο ή το άλλο, γνωρίζοντας ότι έκανα λάθος και με την πρόθεση να μην επαναλάβετε κι εσείς τα ίδια λάθη. Ήταν ένα φαινόμενο! Δεν μπορώ να δικαιολογήσω αρκετά από αυτά που έχει κάνει στη ζωή του, αλλά μας απέδειξε ότι κατά βάθος είναι ένας υπέροχος άνθρωπος”.
Πηγή: Contra
