Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Ο Ελβετός αποθεώθηκε από το κοινό, παρά την ήττα του. Λογικό. Κι εγώ θα τον χειροκροτούσα και θα τον χειροκροτούσα και του χρόνου αν τυχόν πήγαινε και αποκλειόταν στη φάση των 16. Και θα τον χειροκροτούσαν και το 2023 αν απλά κατέβαινε στο τουρνουά να κάνει ζέσταμα. Θα τον χειροκροτούσα για την καριέρα του και συγχρόνως θα αναρωτιόμουν γιατί πλέον εξακολουθεί να κατεβαίνει.
Στο Παρίσι ο Φέντερερ αποχώρησε οικειοθελώς μετά την δύσκολη νίκη του κόντρα στον Γερμανό Ντόμινικ Κέπφερ. Ο Κέπφερ έκανε ό,τι μπορούσε απέναντι στο «βασιλιά» και έχασε μετά από μια μάχη που κράτησε 3,5 ώρες με 3-1 σετ. Ο Ελβετός κέρδισε, έγινε ο πρώτος σαραντάρης στην ιστορία που έφτασε στους 16 του τουρνουά και αμέσως μετά δήλωσε πως αποχωρεί γιατί όπως είπε «δεν αντέχει ακόμα το σώμα του τέτοια επιβάρυνση». Οι Γάλλοι θύμωσαν και μάλιστα πολύ. Στο Λονδίνο ο Φέντερερ δεν αποχώρησε κι έγινε ο πρώτος σαραντάρης που έφτασε μέχρι τα προημιτελικά. Και εκεί κατέρρευσε. Σε σημείο που να σε κάνει να αναρωτιέσαι τι νόημα έχουν αυτά τα ρεκόρ που κάνει ως σαραντάρης. Και ποιον ακριβώς ενδιαφέρουν.
Η λάθος ερώτηση
Ο Φέντερερ δεν αγάπησε ποτέ του το Ρολάν Γκαρός. Η εφετινή συμμετοχή του ήταν έκπληξη. Προέρχεται από ένα τραυματισμό και στα αρχικά του πλάνα δεν ήταν η συμμετοχή του σε αυτό που δικαίως θεωρείται το πιο σκληρό τουρνουά στον κόσμο. Είχε ανακοινώσει ότι δεν κατεβαίνει για να το κερδίσει «αλλά για να φτάσει να παίξει στον προημιτελικό με τον Τζόκοβιτς». Έφτασε ένα ματς πριν το ραντεβού με τον Σέρβο. Κι έφυγε. Η Εκιπ έβαλε στο τραπέζι ορθότατα την ερώτηση αν κάποιος, όσο σπουδαίος κι αν είναι, δικαιούται να κάνει ζημιά σε ένα τουρνουά, προετοιμάζοντας την παρουσία του σε ένα που ακολουθεί. Το ερώτημα είναι ρητορικό: δεν έχει το δικαίωμα, ακόμα κι αν είναι ο Φέντερερ. Αλλά η πραγματική ερώτηση είναι γιατί ο Φέντερερ συνεχίζει: όπως αποδείχτηκε ούτε στο Γουίμπλετον είχε καμία πιθανότητα να κάνει κάτι το πραγματικά σημαντικό.
Αντοχές και επίλογος
Η απόφασή του να αποχωρήσει από το Ρολάν Γκαρός τότε, όπως αποδείχτηκε, δεν είχε να κάνει τόσο με τον προγραμματισμό της σεζόν του όσο με την αδυναμία του να συνεχίσει: προτίμησε να φύγει παρά να ηττηθεί στο επόμενο ματς στραπατσάροντας την εικόνα του. Οι Γάλλοι είπαν ότι αυτό δείχνει μια μικρή παράξενη αλαζονική διάθεση (παράξενη για κάποιον όπως ο Φέντερερ, που έχει κάνει το fair play σήμα κατατεθέν της καριέρα του). Πιθανότατα ο Ελβετός ήθελε να τεστάρει στο Παρίσι τις αντοχές του, να δοκιμάσει τα πόδια του, να δει αν έχει ξεπεράσει τον τραυματισμό: δεκτό. Αλλά το τουρνουά είναι τουρνουά: δεν είναι μια σειρά από ματς επίδειξης. Και το δικαίωμα της αποχώρησης είναι σεβαστό μεν, πλην όμως ο Ελβετός θα πρεπε να σκεφτεί και το σπορ και τους συναθλητές του. Γιατί δεν το έκανε; Οι Γάλλοι ισχυρίστηκαν ότι νιώθει πλέον σημαντικότερος από το σπορ: η κατηγορία τους είναι σκληρή και τεράστια. Στο Γουίμπλετον ξεκίνησε με μεγάλη δυσκολία, έπαιξε σε δυο ματς καλούτσικα (προσπαθώντας να μην τρέχει και να μην φθείρεται) και στον προημιτελικό απέναντι σε ένα αντίπαλο εκτός του top 10, συνετρίβη – πράγμα που δεν αρμόζει σίγουρα στην εικόνα του. Αλλά η συντριβή του είναι και απόδειξη της καλής του διάθεσης, οπότε οι Γάλλοι δεν έχουν δίκιο: δεν είναι αλαζόνας ο Ελβετός. Αλλά πολύ φοβάμαι πως έχει παγιδευτεί σε ένα πρόβλημα χωρίς λύση. Δεν μπορεί να δώσει στην καταπληκτική καριέρα του τον επίλογο που της αξίζει.
Επρεπε να πει αντίο στη Μελβούρνη
Ο Φέντερερ πιθανότατα έπρεπε να ολοκληρώσει την καριέρα του στη Μελβούρνη το 2018, όταν κέρδισε με αντίπαλο τον Ναδάλ το τελευταίο τουρνουά Γκραν Σλαμ της καριέρας του. Θα ήταν ένα τέλειο φινάλε: θα αποχωρούσε μέσα σε αποθέωση, νικητής και τροπαιούχος όπως τον συνηθίσαμε. Αλλά παραδόξως εκείνη η νίκη τον οδήγησε στην αναζήτηση μιας ανάλογης επόμενης. Γιατί δεν αποχώρησε ιδανικά τότε; Φοβάμαι πως υπάρχουν δυο εξηγήσεις: μια καλή, που έχει να κάνει με τον πρωταθλητή Φέντερερ και μια γκρίζα, που έχει να κάνει με την επιχείρηση Φέντερερ.
Ο πρωταθλητής Φέντερερ, που στις νίκες έχει συνηθίσει, δεν κατάλαβε στα 38 του πόσο μεγάλη ήταν εκείνη η νίκη. Εκτοτε αναζητεί μια τέτοια. Το κάνει σχεδιάζοντας τη σεζόν προσεχτικά, επιστρέφοντας από τραυματισμούς, δουλεύοντας ασταμάτητα, θυσιάζοντας τουρνουά και φεύγοντας ακόμα και από το Ρολάν Γκαρός με το έτσι το θέλω. Αλλά όλα αυτά δύσκολα θα του δώσουν τη μεγάλη νίκη που ψάχνει για το αντίο. Γιατί καιρό τώρα αντίπαλός του είναι ο χρόνος. Κι αυτός παραμένει αήττητος.
Η δεύτερη εξήγηση είναι χειρότερη. Πολύ φοβάμαι πως όλο αυτό το ατελείωτο, παρατεταμένο και σχεδόν ανεξήγητο Last Dance του Ελβετού βασίζεται στην υποχρέωση της επιχείρησης Φέντερερ να σεβαστεί χορηγικά συμβόλαια. Ο Φέντερερ πάντα «πούλαγε». «Πούλαγε» ως υπέροχος πρωταθλητής, ως ίνδαλμα χιλιάδων παιδιών, ως απόλυτος σταρ. Και μπορεί και να «πουλάει» ως εικόνα μιας ανάμνησης, ως πληγωμένος Ελ Σιντ, που όλοι θέλουν να χειροκροτήσουν. Αλλά όλο αυτό, τουρνουά με τουρνουά, μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, τον οδηγεί απλά στο να χάνει τη λάμψη και τη μεγαλοπρέπεια που θα άξιζε στο φινάλε του.
Κάποτε ο Πρίσλεϊ
Οι αθλητές έχουν την ατυχία να τον νιώθουν το χρόνο περισσότερο και να μην μπορούν να του κρυφτούν. Ο Ελβις Πρίσλεϊ, ένας άλλος «βασιλιάς», συνέχισε στα χρόνια της παρακμής του να συμπεριφέρεται όπως και όταν αναστάτωνε τη γη με ένα τραγούδι του. Ο Μαρκ Φίσερ Τζόνσον, επικεφαλής της προσωπικής του φρουράς, έλεγε ότι συνέχιζαν να τον βγάζουν από τα στούντιο κρυμμένο κάτω από κουρελούδες, γιατί πίστευε πως βγαίνοντας τον περίμενε ένας στρατός από θαυμαστές και θαυμάστριες. Ο Πρίσλεϊ ήταν τυχερός. Δεν υπήρχαν φυσικά ούτε θαυμαστές, ούτε θαυμάστριες να τον περιμένουν όταν μεγάλωσε, αλλά όσοι τον αγαπούσαν συνέχιζαν να συμπεριφέρονται σαν τέτοιοι να υπήρχαν: ο «βασιλιάς» συνέχισε να νιώθει βασιλιάς μέχρι τη μέρα που, όπως λέει ο θρύλος, κατέβηκε μια βόλτα στη Νέα Υόρκη κι ένα παιδάκι του ζήτησε να βγουν μια φωτογραφία «γιατί ήταν ο πιο ωραίος σωσίας του Πρίσλεϊ». Στην δική του περίπτωση το πιο σημαντικό ήταν ότι δεν υπήρχαν, όχι ο Τζόκοβιτς και ο Ναδάλ, αλλά κι όλοι οι υπόλοιποι, που πλέον στα μεγάλα τουρνουά κάνουν τη ζωή του Φέντερερ δύσκολη. Ο Κεπφερ π.χ στο Παρίσι απλά τον εξάντλησε: ο «βασιλιάς» δεν τον συγχώρησε για αυτό του το ατόπημα. Τον τιμώρησε κι αποχώρησε. Αλλά στο Λονδίνο τον βρήκε ένα άλλος Κέπφερ που τον λέγανε Χουρκάτς κι έβαλε κι αυτός στο βιογραφικό του ότι τον απέκλεισε. Κι όλο αυτό σε μένα προκαλεί μόνο μια τεράστια θλίψη.
Οι χορηγοί του πιθανότατα είναι ευχαριστημένοι με τα χειροκροτήματα…
Πηγή: Karpetshow
