Του Βασίλη Σκουντή
Βαριέμαι και συνάμα σιχτιρίζω τον εαυτό μου όποτε υποκύπτω στον πειρασμό να επαναλάβω κάτι που έχω γράψει στο παρελθόν και μάλιστα πολλές φορές.
Πολλές, μπορεί και αναρίθμητες…
Για να μην τα πολυλογώ, λοιπόν, πρόκειται για δυο ατάκες βγαλμένες από τα στόματα δυο προπονητών από δυο διαφορετικά ομαδικά αθλήματα που αφορούν τα συμπεράσματα των φιλικών αγώνων, πριν από μεγάλες διοργανώσεις…
Ο ερεθισμός και οι σκερβελέδες
Η μία και κλασικότερη είναι αυτή του Στιβ Γιατζόγλου που έλεγε πως “το να νικάς στα φιλικά ματς και να πανηγυρίζεις μοιάζει σαν να αγκαλιάζεις την αδελφή σου και να ερεθίζεσαι”!
Η δεύτερη ανήκει στον Κούλη Ιωσηφίδη, που απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους, όταν τον ρωτούσαν για τον βαθμό ετοιμότητας της εθνικής ομάδας (είτε στους άνδρες, είτε στις γυναίκες) έλεγε “βρε σκερβελέδες, δεν θέλω να είμαι έτοιμος εδώ και τώρα, αλλά εκεί και τότε”!
Αυτή την ατάκα του Κούλη μπορεί να την ξεπατικώσει τώρα και ο Βασίλης Σπανούλης, που περισσότερο από τις νίκες και τις ήττες στα οκτώ ματς προετοιμασίας, νοιάζεται και καίγεται για την εικόνα της Εθνικής πρώτα στη Λεμεσό και ύστερα στη Ρίγα.
Τότε, δηλαδή, που θα ξυρίσουν τον γαμπρό!
Κόκκαλα έχει ο Γιάννης;
Τα φιλικά ματς έρχονται και παρέρχονται, χώρια που οι απουσίες βασικών παικτών (και δη του βασικότερου εξ αυτών) δεν επιτρέπουν κιόλας, προς το παρόν τουλάχιστον, να εξαχθούν αξιόπιστα συμπεράσματα.
Προφανώς κάποια πράγματα στις εμφανίσεις, στη συμπεριφορά, στη λειτουργία και στη νοοτροπία της ομάδας είναι πιο… δεσμευτικά, αλλά ασφαλώς μέχρι να ανέβει στη σκηνή ο Γιάννης Αντετοκούνμπο το σύστημα βρίσκεται στη φάση του “Under construction”!
Αργεί κιόλας ο… μπαγάσας να σκάσει μύτη, σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τον Νίκολα Γιόκιτς και τον Λούκα Ντόντσιτς που τέθηκαν νωρίτερα στη διάθεση του Σβέτισλαβ Πέσιτς και του Αλεξάντερ Σέκουλιτς.
Η Εθνική αφήνει πίσω της τα πρώτα τρία ματς προετοιμασίας (Βέλγιο, Σερβία, Ισραήλ), προετοιμάζεται για το μεθαυριανό με το Μαυροβούνιο στη Θεσσαλονίκη και επιφυλάσσεται δια τα περαιτέρω, στο Τουρνουά Ακρόπολις (Λετονία, Ιταλία) και την πρόβα τζενεράλε με τη Γαλλία, προτού ταξιδέψει στη Λεμεσό.
Ο κύκνος και το ασχημόπαπο
Έχουν περάσει 45 χρόνια από την πρώτη φορά που καταπιάστηκα με την Εθνική, πάει να πει πολύ προτού βαπτισθεί “Επίσημη Αγαπημένη” και στα πρόχειρα, χωρίς να ανατρέξω στα κιτάπια μου, θυμάμαι πολλές περιπτώσεις που είτε το ασχημόπαπο έγινε κύκνος, είτε ο κύκνος κακομουτσούνιασε και κατάντησε ασχημόπαπο!
Κάμποσες φορές σερνόμασταν στα φιλικά ματς και μεταμορφωθήκαμε στο επίσημο Τουρνουά, άλλες πάλι οι μεγάλες νίκες στην προετοιμασία μας βγήκαν ξινές…
Είχαμε κιόλας την παγίδα του Τουρνουά Ακρόπολις, στο οποίο έπρεπε σώνει και καλά να βγαίνουμε πρώτοι, με αποτέλεσμα οι νίκες να λειτουργούν παρελκυστικά και να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια…
Το άχθος και τα φαντάσματα
Δυστυχώς στην προκειμένη περίπτωση λειτουργεί το άχθος των συσσωρευμένων αποτυχιών ή μη επιτυχιών: έχουν περάσει ήδη 16 χρόνια από την τελευταία φορά που η Εθνική ανέβηκε σε ένα βάθρο (χάλκινο μετάλλιο στο EuroBasket του 2009 στο Κατοβίτσε) με παίκτες μάλιστα τον Βασίλη Σπανούλη και τον Νίκο Ζήση και μετά σιωπή!
Από τότε ως τις μέρες μας δεν κατάφερε να εισέλθει στην πρώτη τετράδα της τελικής φάσης σε καμιά από τις δέκα διοργανώσεις στις οποίες έλαβε μέρος, ενώ είχε αστοχήσει σε τρεις απόπειρες πρόκρισης στους Ολυμπιακούς Αγώνες πριν από την περυσινή λυτρωτική επανεμφάνιση της.
Όλα αυτά τα χρόνια το ταβάνι της υπήρξε η πέμπτη θέση (Λιλ 2015, Βερολίνο 2022) καθώς κατατρύχεται από την «κατάρα» των προημιτελικών στους οποίους δεν μπόρεσε να ξορκίσει τους δαίμονες και να αποτινάξει τα κάθε λογής φαντάσματα.
Σε αυτά τα 16 χρόνια έχουν παρελάσει από τον πάγκο της Εθνικής, δέκα διαφορετικοί μόνιμοι ή υπηρεσιακοί προπονητές (Καζλάουσκας, Ζούρος, Τρινκιέρι, Κατσικάρης, Μίσσας, Σκουρτόπουλος, Μανωλόπουλος, Καμπερίδης, Ιτούδης, Σπανούλης) και πληθώρα παικτών που είδαν τους καημούς και τους πόθους τους να γίνονται στάχτη και μπούρμπερη!
INTIME
Ο πατριωτισμός και το τάξιμο του Γιάννη
Σε αυτούς μέχρι τούδε συμπεριλαμβάνεται και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ο οποίος από το 2013 όταν πρωτόπαιξε στην Εθνική Νέων και εντεύθεν, εμφορούμενος από τον ανεπιτήδευτο πατριωτισμό του, έλειψε μονάχα από το EuroBasket του 2017 και από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2023 λόγω τραυματισμών και από το Προολυμπιακό Τουρνουά του 2021, καθώς εκείνες τις μέρες αγωνιζόταν στους τελικούς του ΝΒΑ.
Μας έχει τάξει όμως ο μπαγάσας μια χαρά και φαντάζομαι πως δεν έχει ξεχάσει την υπόσχεσή του, έστω κι αν όλα αυτά τα χρόνια, όπως λέει μια παροιμία, “πότε ο Γιάννης δεν μπορεί, πότε ο κ@@@ς του πονεί”!
Το δένδρο και ο κουρνιαχτός
Απομένουν 16 ημέρες μέχρι την πρεμιέρα στη Λεμεσό και προφανώς κανείς δεν πρέπει να βλέπει το δάσος, αλλά μονάχα το δένδρο της Ιταλίας την οποία θα βρει η Εθνική απέναντι της στον πρώτο αγώνα.
Το ποια θέση θα καταλάβει στον Γ’ Όμιλο (κόντρα σε Ιταλία, Κύπρο, Γεωργία, Βοσνία/Ερζεγοβίνη, Ισπανία) και με ποιον αντίπαλο θα διασταυρωθεί στη φάση των 16 ή στους προημιτελικούς είναι μια μακρινή υπόθεση, διότι σε τέτοιες περιπτώσεις ισχύει ως νόμος μια αμερικανική έκφραση…
“One game at a time”, πάει και τέλειωσε!
Η συμμετοχή του Γιάννη δεν καθιστά την Εθνική άτρωτη, αυτό αποδείχθηκε πολλές φορές στο παρελθόν, χώρια που σε κάποιες από δαύτες σηκώθηκε ολάκερος κουρνιαχτός για τη θέση στην οποία αγωνίζεται, για το πώς χρησιμοποιείται, για τους συμπαίκτες με τους οποίους ταιριάζει, για τον καταλληλότερο παρτενέρ του στη frontline, για τον χρόνο συμμετοχής του, για την προσαρμογή τους στους κανονισμούς της FIBA και πάει λέγοντας…
Στην παρούσα φάση η Εθνική πρέπει να ανταποκριθεί σε δυο νεολογικές εκφράσεις που τις ακούω και βγάζω σπυράκια, αλλά αποτελούν το δέον γενέσθαι: να κτίσει σωστές συνήθειες και να ακολουθήσει καλές πρακτικές!
Το φιλτράρισμα και το σκοράρισμα
Αμφότερες έχουν να κάνουν τόσο με τα ιδιαίτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά των παικτών, όσο και με το φιλτράρισμα τους μέσα στο πνεύμα της ομαδικής λειτουργίας και της προπονητικής κουλτούρας του προπονητή.
Απόντος του Greek Freak, αλλά και χωρίς κάμποσους σημαντικούς παίκτες, η Εθνική σκόραρε 74 πόντους με το Βέλγιο, 66 με τη Σερβία και 68 με το Ισραήλ: ο απολογισμός είναι πενιχρός και συν τοις άλλοις αντίκεται στο ρεύμα της εποχής που σε συνδυασμό και με τους κανονισμούς, σπρώχνει τις ομάδες σε μεγαλύτερη επιθετικότητα και αντίστοιχη παραγωγικότητα.
Η “ελληνική σχολή”
Στη δεκαετία του Millennium η πρόταση της Εθνικής εδραζόταν σε τέσσερις άξονες που συνιστούσαν τη «σχολή» μας : στην αμυντική θωράκιση, στην εφαρμογή του pick n’ roll, στην ταυτόχρονη παρουσία ψηλών γκαρντ και στο σωστό διάβασμα του παιχνιδιού.
Συνήθως, σχεδόν πάντα, έπειτα από ήττες και αποκλεισμούς η κουβέντα κατέληγε στην έλλειψη κλασικών σουτέρ και σε μια εμμονική τάση που τάχα εγκλώβιζε το ταλέντο των παικτών και το καθιστούσε δέσμιο της εκάστοτε προπονητικής φιλοσοφίας.
Άλλοτε ίσχυε αυτό, άλλοτε ενέπιπτε στις προφάσεις εν αμαρτίαις και η ζωή συνεχίζεται…
Προχθές ο Σπανούλης σχολίασε, μεταξύ άλλων, τις κακές επιστροφές στην άμυνα και προφανώς ο ίδιος ξέρει τι χρειάζεται για να διορθωθεί αυτό το πρόβλημα, ώστε στο πλαίσιο της αναγκαίας συνεπαγωγής οι αμυντικές αντιδράσεις να κάνουν πιο… γάργαρη τη ροή της επίθεσης.
Τις προάλλες στα Power Rankings της FIBA η Ελλάδα κατατασσόταν στο Νο 6 πίσω από τη Σερβία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Τουρκία και τη Λετονία, ένα το κρατούμενο με ό,τι αυτό (δεν) συνεπάγεται…
Οι χαμηλοί τόνοι και ο τρελο- Κακιούζης!
Υπάρχει ωστόσο ένα γεγονός που ενώ (υποτίθεται ότι) δεν μας κολακεύει, προσωπικά μου προξενεί ικανοποίηση και εύχομαι να μας βγει σε καλό: κάτι οι δυο ήττες στη Λεμεσό, κάτι το σύνδρομο από τις προηγούμενες ατελέσφορες επιχειρήσεις, κάτι ο παθών που έγινε μαθών, ε, μ’ αυτά και μ’ εκείνα, κρατάμε χαμηλούς τόνους και δεν αεροβατούμε ή εν πάση περιπτώσει δεν νιώθουμε γκραν φαβορί για ένα μετάλλιο, όπως είχε συμβεί το 2015 και το 2022.
Grosso modo η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μού θυμίζει εκείνη που επικρατούσε εντός, εκτός και επί τα αυτά, το 2005, όταν μάλιστα η Εθνική είχε γνωρίσει τρεις μαζεμένες ήττες (Κροατία, Λετονία, Ιταλία) στο Τουρνουά του Πόρτο Σαν Τζιόρτζιο, αλλά βγήκε τότε σαν τον… τρελό του χωριού ο αρχηγός Μιχάλης Κακιούζης και προφήτεψε ότι “στο Βελιγράδι θα πάρουμε το χρυσό μετάλλιο”!
Και όντως το πήραμε!
Πηγή: Sport24
