Αυτά τα ντέρμπι, στο Κύπελλο Ελλάδος ένα παραπάνω, συνήθως είναι για τους αντι-ήρωες. Δηλαδή, για τους τελευταίους που θα περίμενες να ξεπεταχτούν και να τα κρίνουν. Ο Οντουμπάτζο, of all people, έκρινε την παρτίδα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ πρόσφατα. Ο Μπουχαλάκης μια φορά κι ένα καιρό, αναποδογύρισε μια ολόκληρη παρτίδα Ολυμπιακός-Αρης. Πέρυσι τα δύο μπάζερ-μπίτερ του Παναθηναϊκού ήλθαν, από τον Λημνιό στον ημιτελικό και από τον Βαγιαννίδη στον τελικό. Ο οποίος Βαγιαννίδης, αναπληρωματικός εκείνη τη βραδιά στον Βόλο, μπήκε…επειδή αποβλήθηκε ο Κώτσιρας.
Μόνον ένα πράγμα λοιπόν, θα στοιχημάτιζα ενόψει της ρεβάνς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός την Τετάρτη. Οτι δεν θα την κρίνουν, ο Ελ Κααμπί και ο Ιωαννίδης. Υστερα, περίμενα να δω ποιος θα την κρίνει. Οταν ο Μπιανκόν κέρδισε στο 90’+ το πέναλτι, ο Μπιανκόν που δεν θα ευρισκόταν καν στον αγωνιστικό χώρο εάν δεν τραυματιζόταν ο Ρέτσος, χαμογέλασα. Τον βρήκαμε! Ναι…αλλά όχι. Εν τέλει, μάλλον όλα γίνονται “για κάποιον λόγο” που εκείνη τη στιγμή δεν τον ξέρουμε, και τον καταλαβαίνουμε μετά.
Στη Λιβαδειά μέσα σε πέντε λεπτά ο Τσικίνιο κτύπησε δύο φορές τη μπάλα στο δοκάρι, γιατί ήταν για να γίνει αργότερα “το πρόσωπο της ημέρας” ο Μουζακίτης. Στο Καραϊσκάκη ο Ελ Κααμπί κτύπησε πέναλτι στο δοκάρι, γιατί πάλι ήταν για να γίνει έπειτα “το πρόσωπο της ημέρας” ο Μουζακίτης. Ο Μουζακίτης δεν είναι εκκολαπτόμενος ποδοσφαιριστής, είναι ποδοσφαιριστής, σκέτο. Ο,τι βιώνει, είναι η δουλειά του. Το μυαλό του και η επιδεξιότητά του. Ο,τι εξτρά του έρχεται αυτές τις ημέρες στη ζωή, είναι το αστέρι του. Χαλάλι!
Το άλλο στοίχημα που μπορεί να έβαζα, θα ήταν για άλλη μία ισοπαλία, την τέταρτη στα τέσσερα ραντεβού αυτών των ομάδων εφέτος. Πάει να πει, για παράταση. Η εικόνα δεν απείχε πολύ, από παράταση. Πού υπερείχε ο Ολυμπιακός; Εμφανώς, διόλου παράξενο, στην ανεξάντλητη ορμή. Η πρώτη κερδισμένη μπάλα είναι στα 45 δευτερόλεπτα, από πίεση στον Λοντίγκιν. Επαιρνε κόρνερ, έφτανε σε ευκαιρία ή σε υποσχόμενη επίθεση, με παγίδες εδώ κι εκεί, 1-v-1, 2-v-1, στον Τσέριν, στον Ινγκασον, στον όποιον.
Εκανε ο Ολυμπιακός, με την ορμή του, “καλά” φάουλ. Ανώδυνα. Σε ασφαλείς ζώνες. Ψηλά. Δεν έφερε ποτέ με φάουλ τον αντίπαλο, μονάχα με κόρνερ, κοντά στον Πασχαλάκη. Και ήταν ο Ολυμπιακός, πολύ πιο επικίνδυνος στις δικές του επιθετικές στατικές φάσεις. Το πόδι του Ροντινέι έσφυζε φαρμάκι. Ακόμη…και το χέρι του, στα πλάγια. Τα πλάγια άουτ κοντά στην περιοχή, ως γνωστόν είναι στατικές φάσεις. Το γκολ, από ένα πλάγιο μπήκε.
Η ολοφάνερη, άλλο τόσο αναμενόμενη, στόχευση του Παναθηναϊκού ήταν να βγάλουν τον Ιωαννίδη “στην πλάτη”. Το επιχείρησε ο Ουναχί, το επιχείρησε ο Πελίστρι, το επιχείρησε ο Τετέ, το επιχείρησαν οι σέντερ-μπακ, το επιχείρησε ο Μακσίμοβιτς. Ηταν τόσο (υπερ)συγκεντρωμένος “όλος ο Ολυμπιακός” σε αυτό, που το πιο πολύ που ο Ιωαννίδης κέρδισε για όλο το τάισμα που του έκαναν, ήταν…ένα κόρνερ στο 3′. Είπαμε, δεν ήταν παρτίδα για να την κρίνουν ούτε ο Ιωαννίδης ούτε ο Ελ Κααμπί.
Πού υπερείχε ο Παναθηναϊκός; Τα ωραία πράγματα του Παναθηναϊκού, όλα ξεκινούσαν από το εξωπραγματικό παιγνίδι του Βαγιαννίδη και του Τετέ στα νώτα του Ορτέγα. Ο Τετέ “μέσα”, ο Βαγιαννίδης “έξω”. Ροκάνιζαν. Ο Τετέ πήρε την κάρτα του Ορτέγα, ο Βαγιαννίδης του Τσικίνιο. Εφτιαξαν, με συνεργασία ή με ατομική ενέργεια, τουλάχιστον τέσσερα ρήγματα “για γκολ”. Και ένα τετ-α-τετ στη μετάβαση, ο Τετέ με την πάσα στον Πελίστρι, ένα τετ-α-τετ που το χάλασε την ύστατη στιγμή ο Ροντινέι. Ηταν τόσο εξωπραγματική η απόδοσή τους, που ρεαλιστικά δεν θα διαρκούσε “για πάντα”.
Ακριβώς εκεί, στην επερχόμενη κόπωση, στόχευσε ο Ολυμπιακός. Με τους φρέσκους, τον Κωστούλα και τον Βέλντε. Οι όροι πράγματι, σιγά-σιγά άρχισαν να αντιστρέφονται. Τώρα, ήταν ο Κωστούλας που πήρε την κάρτα του Βαγιαννίδη. Τα ανεβάσματα του Βαγιαννίδη αραίωναν, ώσπου εξέλιπαν. Κατάκοπος στο φινάλε, έκανε και το πέναλτι. Οσο οι “δεξιοί” του Παναθηναϊκού το δούλευαν σαν τρελοί, οι “αριστεροί” είχαν φιλική συμμετοχή. Πάντοτε στα ματς του Παναθηναϊκού η αριστερή πλευρά έρχεται και γίνεται αληθινό αντίβαρο δράσης, ιδίως με τον Τζούριτσιτς μέσα, όταν η δεξιά πλευρά ατονεί. Το είδαμε πάλι, στην πλαγιοκόπηση Τζούριτσιτς/Σιώπη ένα λεπτό πριν το γκολ.
Το τελικό βραβείο, ήταν για άλλον. Ετσι ή αλλιώς, για κάποιον θα ήταν. Το πιο σημαντικό είναι ότι το συνολικό επίπεδο του ποδοσφαίρου που παρουσιάστηκε, έκανε καλό στο Ωραίο Παιγνίδι.
Πηγή: Sdna
