Του Παύλου Δεπόλλα
Βάλιεβο. Πόλη, χτισμένη στις όχθες του ποταμού Κόλουμπαρα.
Έτσι, τονισμένος στην… προ-προπαραλήγουσα. Σερβικά είναι, θα μας ρωτήσουν; Στα χρόνια που το νερό κυλούσε με ορμή στον παραπόταμο του Σάβου, άνθισε η ευρύτερη περιοχή στην καρδιά της πρώην Γιουγκοσλαβίας.
Εκεί έκοβε τις βόλτες του μετά τον εμφύλιο και τον διαμελισμό της ένα παιδάκι ονόματι Μίλος Τεόντοσιτς. Που ένιωσε από μικρό την έλξη για το μπάσκετ, που όρμησε με τα μπούνια από εφηβική ηλικία στον κόσμο των ανδρών.
Που έγινε μεγάλος και τρανός, ένας από τους καλύτερους γκαρντ στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ορμητικός αλλά και… παρορμητικός. Σιγά μη μας ρωτήσει όμως.
Δύσκολος χαρακτήρας, ρέπων στην καλή ζωή πέρα από τους αυστηρούς κανόνες του επαγγελματικού μπάσκετ, με τουλάχιστον αμφισβητήσιμες ενέργειες πάνω στο παρκέ. Οι οποίες βέβαια υπερκαλύπτονται από το απαράμιλλο ταλέντο, την ουσία των τροπαίων σε εθνικό και διασυλλογικό επίπεδο, πάνω απ’ όλα από το θέαμα με τη μοναδική δημιουργική πτυχή του παιχνιδιού του.
Πάσες σκαστές και πίσω από την πλάτη, περνώντας την μπάλα από το μάτι της βελόνας και πετώντας την α λα μπέιζμπολ από τη μια μεριά του γηπέδου στην άλλη, φυσικά (εκατοντάδες) no look ασίστ. Αγύριστο κεφάλι στον χαρακτήρα, αγύριστο και κυριολεκτικά, όταν θέλει να παραπλανήσει τους αντιπάλους.
Στράβωμα στη γιαγιά, ίσιωμα στις Εθνικές
Γιος του Μίοντραγκ και της Ζοράνα, έρχεται στον κόσμο στις 19 Μαρτίου του 1987. Ως είθισται με τους πιτσιρικάδες ακόμα και στη Γιουγκοσλαβία, πρώτα κλοτσάει μία μπάλα και μετά την πιάνει στα χέρια του. Η πρώτη του επαφή με το μπάσκετ γίνεται στην αυλή του σπιτιού της γιαγιάς του.
Η μπασκέτα πίσω από τον καφέ φράχτη είναι το μέρος όπου θα βάλει τα πρώτα του καλάθια, θα παίξει τα πρώτα του μονά, θα… στραβώσει για πρώτη φορά.
«Ο αδερφός του, ο Γιόβαν, ως μεγαλύτερος, έφτανε το καλάθι. Ο Μίλος στην αρχή όχι. Και εκνευριζόταν αφάνταστα», θυμάται η κυρα-Μποζάνα στην «Telegraf» για τα εγγόνια της.
Το ένα από τα δύο καλάθια στο γήπεδο της γειτονιάς του δεν έχει στεφάνη. Στο άλλο, ο ίδιος δεν έχει πρόβλημα να παίζει πάντοτε. Ξεχωρίζει γρήγορα, στις τοπικές Στουντέντ και Μέταλατς. Φεύγει για λίγο βορειοανατολικότερα. Βελιγράδι, FMP. Η γνωστότερη παλιότερα ως Ζελέζνικ, η οποία έχει ομαδάρα για τα εγχώρια δεδομένα εκείνη την εποχή.
Υπογράφει επαγγελματικό συμβόλαιο, ανήλικος ων, και μετά από έναν δανεισμό στα μέρη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (Μπόρατς Τσάτσακ), έχει σχεδόν 8 πόντους και 3 ασίστ σε πορεία μέχρι τους ημιτελικούς του EuroCup. Κατακτά δύο Κύπελλα, φτάνει στον Τελικό της Αδριατικής λίγκας, καταφτάνει και στον Πειραιά.
Έχει ήδη και τρία Χρυσά μετάλλια στο παλμαρέ του, από ισάριθμα Ευρωμπάσκετ μικρών ηλικιών. Το 2003 κατακτά το Παίδων, αν και ο ρόλος του είναι συμπληρωματικός. Στον Τελικό με την Τουρκία μένει άποντος, ενώ οι μετέπειτα γνώριμοί μας, Μιλένκο Τέπιτς (Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ, Ηρακλής) και Ντράγκαν Λάμποβιτς (Άρης), βάζουν 58 πόντους. Πώς αλλάζουν οι εποχές… Και οι παίκτες…
Το 2005 η Σερβία δεν διοργανώνει μονάχα το ανδρικό Ευρωμπάσκετ, στο οποίο θριαμβεύει η Ελλάδα. Έχει διοργανώσει και το Κ18, στο οποίο πρωτεύει ο Τεόντοσιτς (10 π., 4 ασ. στον Τελικό, πάλι με τους γείτονες), παρέα πλέον και με τους Μίροσλαβ Ραντούλιτσα (Παναθηναϊκός, Μαρούσι) και Ιβάν Πάουνιτς (Άρης). Το καλοκαίρι της… ελληνικής μετακόμισης είναι πια ο ηγέτης στη χρυσαφένια πορεία και των Νέων (Κ20), με 16 πόντους και 5.4 τελικές πάσες. Με 22-5 ειδικά στον Τελικό με την Ισπανία.
Του Πειραιά το αλάνι
Ο Ομπράντοβιτς τον έχει βάλει στο μάτι και τον θέλει στον Παναθηναϊκό, αλλά το καλοκαίρι (ή μάλλον… τον Σεπτέμβρη), με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να καταλήγει στο ΟΑΚΑ και όχι στο ΣΕΦ, στο δεύτερο πηγαίνει ο Σέρβος κόμπο γκαρντ.
Έχοντας το καλοκαίρι του 2007 συμμετάσχει και σε δεύτερο Ευρωμπάσκετ, το… κανονικό, στο οποίο χάνει στον πόντο από την Ελλάδα, φοράει τα αγαπημένα του ερυθρόλευκα. Σαν της FMP, σαν της Μπόρατς, σαν του… δικού του αγαπημένου Ερυθρού Αστέρα. H ρήτρα του 1.2 εκατ. ευρώ καλύπτεται, πενταετές συμβόλαιο υπογράφεται, μία τρικυμιώδης -σαν τον χαρακτήρα του- σχέση αρχίζει.
Είναι ακόμη 20 ετών, σε εποχή που οι Πειραιώτες έχουν μεγάλα ονόματα και ακόμα μεγαλύτερα συμβόλαια. «Delje» στην ψυχή αλλά και «Γαύρος» μετά από μια 20άρα του στην ΤΣΣΚΑ του Έτορε Μεσίνα και του Θοδωρή Παπαλουκά, όταν τον αποθεώνει όλο το ΣΕΦ. Με όλους αυτούς, όπως βέβαια και την ίδια τη μοσχοβίτικη ομάδα (που παίρνει τη ρεβάνς στους «8»), θα έχει πολλά να μοιραστεί τα επόμενα χρόνια.
Να, με τον άλλον «Τεό» (τον Παπαλουκά) που επίσης αποκτάται, ο χρόνος πρέπει να μοιραστεί την επόμενη σεζόν. Βασικά, ο ίδιος παίρνει ό,τι περισσεύει από τον Θοδωρή και τον Λιν Γκριρ. Δεν τον λες φανατικό της προπόνησης, ο Παναγιώτης Γιαννάκης, ο οποίος αντικαθιστά τον Πίνι Γκέρσον, τον χρησιμοποιεί ελάχιστα στα κρίσιμα ματς, όπως στον ημιτελικό του Βερολίνου με τον Παναθηναϊκό.
Εξετάζεται το ενδεχόμενο δανεισμού σε Κολοσσό ή Πανελλήνιο, αλλά στο τέλος της περιόδου 2009-2010 ο τύπος είναι ο ΜVP της Ευρωλίγκας! Παίρνει την μπαγκέτα ακόμα και στο πιο ελεγχόμενο μπάσκετ του «Δράκου» από το γεμάτο ελευθερίες του Ισραηλινού. Με 13.4 πόντους, φανταστικά ποσοστά, και 4.9 ασίστ οδηγεί την ομάδα έως τον Τελικό της Ευρωλίγκας με την Μπαρτσελόνα.
Ας είναι καλά το προηγούμενο καλοκαίρι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, ο οποίος του έχει δώσει τα ηνία κοτζάμ Εθνικής Σερβίας στο Ευρωπαϊκό του 2009. Πρώτος σκόρερ των «Orlovi» (με επική 32άρα επί της Σλοβενίας, στέλνοντας τον ημιτελικό στην παράταση με τρίποντο), καλύτερος πασέρ του τουρνουά. Ποιο Βενετόκλειο και ποια Ευελπίδων, μωρέ;
Αντί πάντως το 2010 να γίνει… Δήμαρχος Πειραιά, με «Ντούντα» προπονητή μάλιστα, μένει κλητήρας. Δεν είναι τόσο τα ποσοστά και τα νούμερά του που κατακρημνίζονται, δικαιολογημένα έως έναν βαθμό από τη μέση που τον ταλαιπωρεί και τη δύσκολη συνύπαρξη με τον Βασίλη Σπανούλη, όσο η εικόνα του που αμαυρώνεται.
Η κακή του συνήθεια να ακουμπάει ενίοτε τον αντίπαλο (εν προκειμένω τον Φώτση) στην περιοχή των γεννητικών οργάνων, πέφτοντας από άλμα άμυνας, οδηγεί στο πρωτοφανές ξύλο του Ακρόπολις, με την καρεκλιά του Κρστιτς στον Μπουρούση κτλ.
Περισσότερο απασχολεί με τις αντιδικίες του με τον Διαμαντίδη ή τις γκοσιπιές του, όπως η σχέση του με τη βολεϊμπολίστρια του Ολυμπιακού, Μάγια Ογκνιένοβιτς, παρά αγωνιστικά.
Στην κορυφή ως «Τσάρος»
Κάθε παρεκτροπή ανασύρει κι άλλες από το παρελθόν, σαν την αθώα με το θεατρικό πέσιμο στον καβγά με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και την πιο σοβαρή με το επεισόδιο σε ένα ματς κόντρα στην ΑΕΚ με τον (τιμ μάνατζερ) Χρήστο Τσέκο. Είχε τιμωρηθεί μάλιστα από τον Γιαννάκη με αποκλεισμό από τη 12άδα του επερχόμενου Τελικού Κυπέλλου.
Να τι κρατάει στην τελική από το ελληνικό πέρασμα. Τα (επόμενα) δύο Κύπελλα του 2010 και του 2011, στα οποία όχι απλώς παίρνεται ρεβάνς από τον Παναθηναϊκό μα ψηφίζεται -με 22+18 πόντους- και ο MVP των αγώνων. Αφήνει τον κολλητό του και μετέπειτα κουμπάρο, Μάρκο Πάντελιτς, στον (ποδοσφαιρικό) Ολυμπιακό και ανοίγει το κεφάλαιο της ΤΣΣΚΑ.
Σκάνε λεφτά, ακόμα περισσότερα (1.3 εκ.), και οι Ρώσοι για να το κάνουν δικό τους, διότι το συμβόλαιο “τρέχει” ακόμη. Ο προϋπολογισμός των «Ερυθρολεύκων» μειώνεται και πάνε σε ένα άλλο, ακόμα πιο λειτουργικό βέβαια, μοντέλο.
Όχι πως το χρυσοποίκιλτο της «Αρκούδας» δεν αποδίδει.
Έξι χρόνια στη Μόσχα ο Μίλος, έξι τίτλοι της VTB League. Πολλές νίκες και στην Ευρωλίγκα, όπου σταθερά πρωταγωνιστεί η ΤΣΣΚΑ, πολύ θέαμα, ένας μονάχα πάντως τίτλος εκεί. Έστω…
Το 2012 ηγείται και στον Τελικό με 15 πόντους, 4 ριμπάουντ και 3 ασίστ, αλλά στο τέλος είναι άφαντος και τον πληγώνει ο Ολυμπιακός (!) και το πεταχτάρι του Γιώργου Πρίντεζη. Ίδιος ο θύτης στον ημιτελικό του 2013, με κάκιστη μάλιστα εμφάνισή του. Το 2014 πάλι έξω στους «4». Από τη Μακάμπι, στον πόντο. Η ομάδα είναι σίγουρα λούζερ. Μήπως είναι κι αυτός; Μήπως πρέπει να πάει στην ευχή του Θεού;
Η Λοκομοτίβ Κουμπάν ξεκινάει τους εγχώριους (λέμε τώρα, δεν συμμετέχουν μόνο ρωσικοί σύλλογοι) προημιτελικούς με 2-0, η αποχώρησή του θεωρείται δεδομένη. Το γυρίζει ωστόσο, παίρνει πάλι το Πρωτάθλημα ως ο πολυτιμότερος των πλέι οφ, παίρνει και νέο τριετές συμβόλαιο.
Βρίσκει κωδικό επικοινωνίας με τον νέο τεχνικό, τον Δημήτρη Ιτούδη, τον οποίον θα χαρακτηρίσει αργότερα τον καλύτερο που είχε ποτέ. Εκτοξεύεται από τους 10.7 πόντους στους 14.8 και από τις 4 ασίστ στις 7 (ρεκόρ καριέρας) στην Ευρωλίγκα, αποκλείει για δεύτερο συναπτό έτος τον Παναθηναϊκό στους «8», άντε πάλι το φάντασμα του Ολυμπιακού και δη του «Kill Bill» στον ημιτελικό.
Επιτέλους, τη σεζόν 2015-2016 διαθέτει φονικό ένστικτο και ο ίδιος. Η «ομάδα του στρατού» στέφεται Πρωταθλήτρια Ευρώπης μετά από οκτώ χρόνια και ο άνθρωπός μας έχει τις κορυφαίες επιδόσεις της καριέρας του με 16.1 πόντους και 43% στα τρίποντα, παρότι έρχεται από τον πάγκο ως ο έκτος παίκτης.
Ακόμα και στον Τελικό με τη Φενερμπαχτσέ καταγράφει 19-5-7. ΜVP; Όχι. Όλα τα ατομικά βραβεία πάνε στον Νάντο Ντε Κολό. Τον παρτενέρ του στην περιφέρεια, με τον οποίον ο Σέρβος των 196 εκατοστών συνθέτει ένα ασταμάτητο δίδυμο. Με το ακόμα πιο ομαδικό δικό του παιχνίδι, συμβάλλει στις διακρίσεις του Γάλλου.
Ρούκι ετών 30, νέος σταρ ετών 35
Στους «16» έχει εκτελέσει με 21 πόντους και τον Ολυμπιακό, τον οποίον φιλοδωρεί δύο 23άρες την επόμενη σεζόν. Η δεύτερη εντούτοις συνδυάζεται με μία ακόμα πικρή ήττα σε ημιτελικό από την παλιά του ομάδα και είναι ώρα να τα μαζεύει για ΝΒΑ. Ή τώρα ή ποτέ. Έχει 30ρίσει το 2017 ο Μίλος…
Ως ο καλύτερος μπασκετμπολίστας της Γης που δεν παίζει στον… “άλλον πλανήτη” πλασάρεται, όσο οργιάζει με την ΤΣΣΚΑ. Το ράθυμο στυλάκι του, η απέχθεια για τη σκληρή προπόνηση και το όχι ακριβώς χτιστό κορμί του μπορούν άραγε να τύχουν ευτυχούς “μετάφρασης” στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Και ναι και όχι.
«Έχει δώσει την πιο όμορφη, την πιο δύσκολη πάσα σε αγώνα που έχω συμμετάσχει», η ατάκα ολόκληρου Κέβιν Ντουράντ, μετά από μια αναμέτρηση των ΗΠΑ με τη Σερβία.
Ενώ δείχνει να φεύγει ντουγρού για την τελική γραμμή με την μπάλα στα χέρια, ο Τεόντοσιτς, δίχως να γυρίσει το κεφάλι, την πετάει πίσω από αυτό και, περνώντας εκείνη ανάμεσα από διάφορα σώματα, την στέλνει συστημένη στον ελεύθερο συμπαίκτη στις 45 μοίρες. Θα βγάλει και στα παρκέ του ΝΒΑ κάμποσες τρελές ασίστ.
Υπογράφει στους Κλίπερς το καλοκαίρι που έχει φύγει για Χιούστον ο Κρις Πολ, με τον Μπλέικ Γκρίφιν να αποχωρεί μεσούσης της περιόδου και τον ΝτιΆντρε Τζόρνταν το επόμενο θέρος. «Lob city» γιοκ. Μία θέση στην περιφέρεια είναι κρατημένη από τον Ντοκ Ρίβερς στον γιο του, τον Όστιν, μόλις στο δεύτερο ματς ο Τεόντοσιτς τίθεται νοκ άουτ με πελματιαία απονευρωσίτιδα. Οι ενοχλήσεις επιμένουν, κι όταν επιστρέφει.
Οι συνθήκες μόνο ευνοϊκές δεν είναι, πάντως και έτσι έχει 9.5 πόντους και 4.6 τελικές πάσες σε 25 λεπτά, κάνοντας κουτούς τους αντιπάλους του με ουκ ολίγες τρελές εμπνεύσεις. Κάνει την πλάκα του με τον Πατ Μπέβερλι, συμπαίκτη του μια φορά κι έναν καιρό στο Φάληρο, αποδεικνύει στον εαυτό του ότι μπορεί να σταθεί με τον τρόπο του και στο τοπ επίπεδο. Για να γυρίσει στην Ευρώπη και την Μπολόνια.
Έχοντας χάσει χρόνο και ρόλο τη δεύτερη σεζόν του στο Λ.Α., υπογράφει στη Βίρτους που θέλει να ξαναγίνει μεγάλη. Και την κάνει ακριβώς τέτοια, με τον πιο πειστικό, winner τρόπο:
MVP του EuroCup στη χρονιά που δεν τελείωσε ποτέ λόγω κορωνοϊού, MVP και το 2021 που το σοκ έρχεται με τον αποκλεισμό στους «4» από την Ούνικς, MVP του Τελικού το 2022. Στα 35 του.
Το τρόπαιο που κυνήγαγε όλον αυτόν τον καιρό η «Vu Nere» (το μαύρο «V» από το αρχίγραμμα στο σήμα) σηκώνεται και συνεπάγεται την επιστροφή στην Ευρωλίγκα έπειτα από 14 χρόνια. Προτού το κάνει πράξη με τους 21 πόντους του στο 80-67 επί της Μπουρσασπόρ, ο Τεόντοσιτς έχει καταφέρει το 2021 να στέψει και Πρωταθλήτρια τη Βίρτους έπειτα από 20 ολόκληρα χρόνια!
Το ασημένιο του πάει πολύ
Λατρεύεται από το απαιτητικό κοινό των Μπολονέζων, το οποίο παραληρεί για πάρτη του, ειδικά στα εγχώρια πλέι οφ του 2021. Τότε που “σκουπίζονται” όχι μόνο οι Τρεβίζο και Μπρίντιζι αλλά και η Αρμάνι Μιλάνο στο 4-0 της τελικής σειράς. Επανεμφανίζεται το λοιπόν και στην Ευρωλίγκα τη σεζόν 2022-2023, με τρεις 20άρες και πολύ περισσότερα χάιλαϊτς.
Ε, δεν γίνεται να τερματίσει την καριέρα του δίχως να φορέσει και τα ερυθρόλευκα της αγαπημένης του ομάδας. Υπογράφει στον Ερυθρό Αστέρα με πατημένα τα 36, μερικούς μήνες αργότερα ανταμώνει με ένα ακόμα αγαπημένο του πρόσωπο. Τον νέο προπονητή του συλλόγου, Γιάννη Σφαιρόπουλο, ασίσταντ στην πρώτη σεζόν του Σέρβου τόσο στον Ολυμπιακό όσο και την ΤΣΣΚΑ.
Κάνει και ρεκόρ καριέρας σε τούτη την προχωρημένη ηλικία. Μοιράζει 14 τελικές πάσες, τις συνδυάζει με 27 πόντους και μια ξεγυριστή 40άρα στο ranking, με θύμα την τύποις γηπεδούχο Μακάμπι. Στο Βελιγράδι…
Εκεί μεγαλώνει πια την Πέτρα και τον Μπόγκνταν, καρπούς του έρωτά του με την ηθοποιό Γελισάβετα Οράσανιν. Ως, πλέον, ένας κοινής αποδοχής μεγάλος του σερβικού μπάσκετ. Μαράζι του ότι δεν βάστηξε χρυσάφι και με την Εθνική Ανδρών.
Όχι πως στερήθηκε μετάλλια. Σε εκείνο το ξεπέταγμα του Ευρωμπάσκετ 2009, το οποίο τον κρατάει εκτός των άλλων στον Ολυμπιακό για να γίνει στο καπάκι MVP της Ευρωλίγκας, έχει φτάσει μέχρι τον Τελικό. Κρεμάει Ασημένιο μετάλλιο στο στήθος και σε Παγκόσμιο (το 2014) και Ολυμπιακούς Αγώνες (το 2016).
Στο πρώτο, κλασικά είναι ο πρώτος σκόρερ και πασέρ των «Orlovi» και κλασικότερα εξασφαλίζει το βάθρο με ματσάρα στον ημιτελικό (24άρα στους Γάλλους). Στο δεύτερο, ξέρετε δα. Ας επαναληφθούμε όμως: κορυφαίος πασέρ με 5.4 ασίστ, κορυφαίο του επιθετικά παιχνίδι στον ημιτελικό (22 π. με την Αυστραλία).
Τελικά, είναι και παίκτης μεγάλων αγώνων, ο (της εθνικής του) αρχηγός. Το «4», ακόμα και στους περισσότερους συλλόγους του, το φορούσε προς τιμήν του ινδάλματός του, Ντέγιαν Μποντίρογκα. Δεν το έφτασε στα ψηλότερα σκαλοπάτια του βάθρου, μα μια χαρά το πήγε αναλογικά της εποχής και των συμπαικτών.
Ένας από τους τελευταίους αρτίστες του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Αυτός είναι ο Τεόντοσιτς. Ενίοτε εριστικός, με τις κουτσουκέλες του, σίγουρα με τις ιδιορρυθμίες του, οι οποίες προηγούνται άλλωστε κατά ελάχιστα λήμματα στα λεξικά από μια λέξη που τον χαρακτηρίζει περισσότερο και συνολικότερα.
Ιδιοφυΐα.
Πηγή: Athletes’ Stories
