Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Μετρούσα μόλις μερικές εβδομάδες στη δουλειά, στο αθλητικό τμήμα της εφημερίδας, που είχε αλλάξει την παρουσίαση των αθλητικών ειδήσεων στα πολιτικά έντυπα, την «Απογευματινή». Οι δυο αείμνηστοι δάσκαλοι μου, ο Ανδρέας Μπόμης με τον Χρήστο Ράπτη, με φώναξαν για να μου αναθέσουν την πρώτη αποστολή της ζωής μου. Δεν είχα συμπληρώσει τα 18 χρόνια και μόνο στο άκουσμα του πού θα πήγαινα, έμεινα άφωνος. Ο Άρης είχε φέρει ισοπαλία 1-1 με την Περούτζια (δεύτερη το 1979 και αήττητη πίσω από τη Μίλαν στο Καμπιονάτο) στη Θεσσαλονίκη και ο αγώνας του στο «Ρενάτο Κούρι», έμοιαζε με επικίνδυνη αποστολή. Η επιλογή μου είχε να κάνει με το ότι μιλούσα ιταλικά και πηγαινοερχόμουν στην Ιταλία για τις σπουδές μου, που μόλις είχαν ξεκινήσει. Και πάλι, όμως, αισθάνθηκα αμήχανα.
Φτάνοντας στο παλιό αεροδρόμιο, είδα δημοσιογράφους που μου έμοιαζαν απλησίαστοι, όπως ο Γιάννης Διακογιάννης και ο Γιάννης Λογοθέτης (εξαιρετικός στη ραδιοφωνική περιγραφή με τέλειο λόγο), ο Μανώλης Μαυρομμάτης και ο Tάκης Χασήρ, ο οποίος μάλιστα με σύστησε στους περισσότερους παίκτες και στον Ουρουγουανό προπονητή, Πέπε Σασία. Στη Ρώμη μας περίμενε ο ίδιος ο πρόεδρος της Περούτζια και επιβιβαστήκαμε σε ένα πούλμαν όλοι μαζί (πράγμα αδιανόητο σήμερα, αλλά πολύ σύνηθες μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’90) για το τρίωρο ταξίδι μέχρι την πόλη της Ούμπρια και το ξενοδοχείο στους πρόποδες των Απεννίνων μέσα στο πράσινο. Ο Ολε Σκόμποε, ο Δανός χαφ με το μυαλό-ξυράφι, ήταν αυτός που κάθισε δίπλα μου και στη διαδρομή είπαμε πολλά.
Θυμάμαι πως δεν χρησιμοποίησα τα περισσότερα από αυτά, γιατί απλούστατα ήταν μια φιλική κουβέντα και όχι συνέντευξη, κάτι που στη σημερινή εποχή δύσκολα συμβαίνει. Αυτός είναι ένας βασικός λόγος που οι παίκτες δεν εμπιστεύονται πλέον τους δημοσιογράφους, όμως η κουβέντα είναι τεράστια και δεν εξαντλείται σε λίγες γραμμές. Εκείνο που έβαλα στην εφημερίδα, πάντως, από αυτά που μου είπε, ήταν η ξεκάθαρη άποψή του πως η ομάδα έπρεπε να κυνηγήσει από την αρχή τη νίκη. «Οι Ιταλοί όταν θέλουν ισοπαλία πάνε μόνο γι’ αυτή και σου δίνουν την ευκαιρία να χτυπήσεις το ματς», ήταν τα λόγια του. Επιβεβαιώθηκε σύντομα στο παιχνίδι, μια και το 0-1 από τον Κούη και ύστερα το 0-2 με βολίδα του Σεμερτζίδη έπεσαν σαν κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια των Ιταλών με το ξεκίνημα.
Η Περούτζια διέθετε στο πρόσωπο του Πάολο Ρόσι που δυστυχώς έφυγε από τη ζωή το 2020, τον πιο ακριβό ποδοσφαιριστή στον κόσμο, ενώ ο τεχνικός της Ιλάριο Καστανιέρ είχε δημιουργήσει μια ενδεκάδα που έπαιζε ωραίο ποδόσφαιρο χωρίς σκοπιμότητες. Όμως το σκορ ήταν πια μεγάλο για να βρει τρία γκολ απέναντι σε έναν Άρη που είχε υποδειγματική λειτουργία.
Το 0-3 σε μια αντεπίθεση με τον Ζήνδρο ήταν το κερασάκι στην τούρτα στη μεγαλύτερη νίκη της ιστορίας του συλλόγου, χαράσσοντας την 7η Νοεμβρίου του 1979 για πάντα στη μνήμη των φίλων του. Πριν από μερικά χρόνια σε μια εκπομπή του ΣΠΟΡ FM, αφιερωμένη στους πρωταγωνιστές της αλησμόνητης επιτυχίας, διαπίστωσα για πολλοστή φορά πόσο δεμένοι ήταν οι ποδοσφαιριστές.
«Μια παρέα, μια γροθιά», όπως είχε πει πολύ εύστοχα ο Γιώργος Φοιρός. «Μπορούσε να πετύχει ό,τι έμοιαζε απίθανο, επειδή το πίστευε», μου είχε πει ο Ντίνος Κούης, ενώ ο Γιώργος Ζήνδρος χρησιμοποίησε πολλές φορές τον πρώτο πληθυντικό, εκφράζοντας συνεχώς το δέσιμο εκείνης της ομάδας. Μιας ομάδας που ήταν η καλύτερη που είχε ποτέ στη μεταπολεμική ιστορία του ο Άρης και που δεν πανηγύρισε (αν και το εδικαιούτο είναι η άποψη μου και συμφωνούσε με αυτή και ο Γιάννης Διακογιάννης που είχαμε κάνει πολύ ενδελεχή κουβέντα πάνω σε αυτό) κάποιον τίτλο!
Εκείνη τη χρονιά θυμίζω πως προκρίθηκε επί της Μπενφίκα και αποκλείστηκε τελικά από τη Σεντ Ετιέν του Πλατινί με ήττα 4-1 εκεί με το σκορ να είναι ισόπαλο στο ημίχρονο και 3-3 στην ρεβάνς!
Επίσης το 1979-80 είχε διεκδικήσει το πρωτάθλημα στα ίσα και έπρεπε να το κατακτήσει αφού ήταν συνολικά η καλύτερη ομάδα όλη τη σεζόν. Ήταν μεγάλο λάθος η αντικατάσταση του προπονητή, Πέπε Σασία, λίγες αγωνιστικές πριν το τέλος με τον Ουρουγουανό να πηγαίνει στον Εθνικό και να κάνει την τεράστια ζημιά κερδίζοντας 2-0 μέσα στο Χαριλάου, σε ένα απόγευμα που και η ισοπαλία ουσιαστικά θα είχε δώσει στον Άρη το πρωτάθλημα για πρώτη φορά από το 1946!
Στο τέλος, έπαιξε σε μπαράζ με τον Ολυμπιακό για τον τίτλο στο πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα, στο Βόλο χάνοντας, αν και ήταν καλύτερος στο πρώτο ημίχρονο, ωστόσο έπεσε πάνω στην εκπληκτική εμφάνιση του Χρήστου Αρβανίτη, που αφού κράτησε την ισοπαλία, μετά οι «ερυθρόλευκοι» πέτυχαν δύο γκολ, 2-0.
Την προηγούμενη σεζόν είχε νικήσει και στα 17 ματς μέσα στου Χαριλάου, ενώ κάθε χρόνο έβγαινε στην Ευρώπη. Την επόμενη σεζόν πήγε να κάνει μια επική πρόκριση επί της πανίσχυρης Ίπσουιτς! Είχε χάσει στην Αγγλία με το βαρύ σκορ 5-1, προηγήθηκε στο Καυταντζόγλειο στάδιο, που έγινε η ρεβάνς, με τρία γκολ διαφορά 3-0, αλλά δέχτηκε 7 λεπτά πριν το τέλος του ματς το μοιραίο τέρμα, που τελείωσε αυτή την προσπάθεια για φοβερή ανατροπή! Αυτό που δεν μπορώ, επίσης, να ξεχάσω, ήταν πως, αν και αστέρια για την εποχή, οι παίκτες ήταν πάνω απ’ όλα καλά παιδιά χωρίς ίχνος βεντετισμού. Για τον Άρη εκείνη η βραδιά ήταν ορόσημο, αλλά δεν έπρεπε να μείνει εκεί.
Πηγή: Bnsports
