Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Στο σύνολο των δυο προημιτελικών με την ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ δεν ήταν καλύτερος. Θα έλεγα ότι στα σημεία, υπερείχε η Ένωση. Στην Τούμπα περισσότερο από όσο στο ΟΑΚΑ, όπου έγινε ένα κλειστό παιχνίδι, με ελάχιστες καλές στιγμές πριν το τελευταίο δεκάλεπτο. Επιπλέον η ΑΕΚ είχε την ατυχία να της ακυρωθούν δυο γκολ στο χιλιοστό. Ειδικά εκείνο του Τσούμπερ στη Θεσσαλονίκη, ως εκτός έδρας, θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία του ζευγαριού. Αλλά μάλλον όχι. Θέλω να πω, όλα αυτά είναι θεωρητικά και δεν θα τα μάθουμε ποτέ. Εκείνο που ξέρουμε, είδαμε, επιβεβαιώσαμε είναι ότι ο ΠΑΟΚ δεν χάνει από την ΑΕΚ με τίποτα. Άρα, ακόμα κι αν η ομάδα του Γιαννίκη είχε προηγηθεί στο πρώτο ματς, ακόμα κι αν το – πρώτο – γκολ του Μήτογλου στο Ολυμπιακό Στάδιο είχε μετρήσει, το πιθανότερο είναι ότι ο Λουτσέσκου και οι ποδοσφαιριστές του, πάλι με κάποιον τρόπο θα το γύριζαν.
Δείτε το ως εξής: βρέθηκαν με σκορ αποκλεισμού στις πλάτες τους, δέκα λεπτά περίπου (με τις καθυστερήσεις) πριν τη λήξη μιας αναμέτρησης, στην οποία μέχρι τότε ουσιαστικά δεν είχαν βγάλει φάση. Και όχι μόνο προκρίθηκαν, αλλά νίκησαν κιόλας!
Επιπλέον, έχει αξία να δει κάποιος πώς έφτασε ο ΠΑΟΚ στην ανατροπή. Με την κλάση και την προσωπικότητα του Κούρτιτς προφανώς (αυτός, παρεμπιπτόντως, ήταν πάντα ΠΑΟΚτσάκι και δεν το ήξερε). Αλλά ταυτόχρονα με απόλυτη ηρεμία. Οι φιλοξενούμενοι δεν άρχισαν τις γιόμες μετά το 1-0 του Σιμόες. Κράτησαν τη μπάλα στο χορτάρι, επιτέθηκαν ψύχραιμα, έφεραν τη μπάλα στην περιοχή του Τσιντώτα με καλές προδιαγραφές. Τούτο φανερώνει τρομερή αυτοπεποίθηση και μέταλλο μεγάλης ομάδας. Απέναντί τους η ΑΕΚ, τακτικά σχεδόν άψογη μέχρι να προηγηθεί, κόντεψε να λιποθυμήσει από το άγχος όταν είχε κάτι για να υπερασπίσει!
Νομίζω, λοιπόν, ότι αφού ο ΠΑΟΚ διαχειρίστηκε αυτήν την δύσκολη συνθήκη υποδειγματικά, θα διαχειριζόταν και οτιδήποτε άλλο του τύχαινε, ειδικά κόντρα στην ΑΕΚ με την εύθραυστη ψυχολογία, η οποία τα τελευταία χρόνια βλέπει «ασπρόμαυρη» φανέλα και μονολογεί «φτου, πάλι θα χάσουμε». Κοινώς, δεν γινόταν να αποκλειστεί.
Πέρα από τα «μεταφυσικά» του πράγματος, οφείλουμε να πιστώσουμε στον Ραζβάν Λουτσέσκου ότι μέσα σε μια δύσκολη σεζόν, που έγινε δυσκολότερη και από δικά του λάθη, έχει καταφέρει ξανά να δημιουργήσει ένα συμπαγές γκρουπ με χαρακτήρα νικητή.
Το τελευταίο δίμηνο ειδικά αρχίζουμε να αχνοβλέπουμε τον «Δικέφαλο» που αρέσει στον Ρουμάνο. Ο ΠΑΟΚ του Ραζβάν, και όταν πια ολοκληρωθεί η ανοικοδόμησή του, δεν πρόκειται να βγάλει μάτια, ούτε θα παίξει ποτέ σε πολύ υψηλό τέμπο, ακόμα κι αν προσθέσει τα αθλητικά χαρακτηριστικά που του λείπουν. Θα έχει όμως τον έλεγχο στην συντριπτική πλειονότητα των αγώνων του, θα έχει ισορροπία, θα διαθέτει ως ομάδα πολύ ισχυρή προσωπικότητα και θα καθιστά σε κάθε αντίπαλο σαφές πως θα πρέπει να κοπιάσει πάρα πολύ για να τον νικήσει – και πάλι δεν θα τα καταφέρει.
Ως εκ τούτου, ο Λουτσέσκου θα είναι πάντα αντιπαθής στους αντιπάλους του ΠΑΟΚ.
Για τις κατά καιρούς δηλώσεις του, λένε, για την αλαζονεία του, για το γεγονός ότι του αρέσουν τα mind games και οι προκλήσεις. Αυτή είναι η μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή είναι ότι τον Λουτσέσκου τον αντιπαθούν διότι φτιάχνει ομάδες σκληροτράχηλες και εξόχως εκνευριστικές για τον αντίπαλο – ομάδες που δεν σε πατάνε κάτω, αντιθέτως σε στιγμές νιώθεις ότι τις «έχεις» κιόλας. Κι όμως εκείνες όχι μόνο αρνούνται να χάσουν μα στο τέλος, μάλλον θα σε κερδίσουν κι από πάνω.
Τον αντιπαθούν με λίγα λόγια, διότι θα προτιμούσαν να τον έχουν μαζί τους και πάντως όχι απέναντι.
Έχετε καμία αμφιβολία ποια είναι η τελευταία ομάδα στην Ελλάδα που θα ήθελαν ο Μαρτίνς και ο Ολυμπιακός να συναντήσουν στον ημιτελικό;
Πηγή: Sport DNA
