Του Αντώνη Κεραμιδά
H εικόνα ενός αθλήματος που “νοσεί”, πάντα θα έχει τις αιτίες της, αρκεί αυτές να ανιχνεύονται ώστε να χορηγηθεί η κατάλληλη “θεραπεία”.
Πριν από λίγες ημέρες, ανακοινώθηκε από την ΑΕΣΓΒΕ η διοργάνωση επιμορφωτικού σεμιναρίου με θέμα «η βοήθεια στην πράξη και οι τρόποι που αυτή μπορεί να εφαρμοστεί στην εκμάθηση των ασκήσεων σε αθλητές Γ’-Δ’-Ε’ κατηγοριών». Το σεμινάριο αυτό απευθύνονταν κυρίως στους προπονητές και προπονήτριες από τη Θεσσαλονίκη, αφού άλλωστε, αυτοί αποτελούν τον κύριο δέκτη των ομοσπονδιακών ανάπτυξης οι οποίοι ήταν και οι εισηγητές. Το σεμινάριο πραγματοποιήθηκε, αλλά δυστυχώς, κανένας από το προπονητικό δυναμικό της συμπρωτεύουσας δεν θέλησε να δώσει το παρόν όπως έχουμε δει από φωτογρασφίες στο διαδίκτυο. Ούτε για τα «μάτια του κόσμου» που λέει ο λόγος. Την αξιοπρέπεια του σεμιναρίου «έσωσε» η ομάδα ενόργανης του Α.Ο.Ε.Γ. Αλεξανδρούπολης του οποίου οι προπονητές μαζί με τους αθλητές τους, τίμησαν τους ομοσπονδιακούς ανάπτυξης, μιας και βρίσκονταν στην Μίκρα, έπειτα από προγραμματισμένο ταξίδι – προπόνηση. Αν η “Αλεξανδρούπολη” δεν έδινε το παρόν, η αίθουσα θα ήταν στην κυριολεξία άδεια.
Το τι φταίει και οι προπονητές και προπονήτριες της Θεσσαλονίκης αρνούνται να συμμετέχουν σε επιμορφωτικά σεμινάρια, είναι άξιο απορίας. Μήπως τα γνωρίζουν ήδη «…όλα» και δεν χρειάζονται άλλη γνώση; Ή φταίει κάτι άλλο; Και η αλήθεια είναι πως, μεγάλο κομμάτι της επιτυχίας ενός τέτοιου σεμιναρίου βασίζεται στην ικανότητα της διοργανώτριας αρχής να εμπνεύσει τον κόσμο να συμμετέχει υπό την μορφή «υποχρέωσης». Και προφανώς, δεν ισχύει κάτι τέτοιο μιας και η «έμπνευση» απαιτεί (εκτός από γνώση), πραγματικές ηγετικές μορφές διοίκησης από τις οποίες θα πρέπει να απουσιάζει κάθε μορφή ιδιοτέλειας. Και η “σκληρή” πραγματικότητα μας “ψυθιρίζει” κάθε τόσο, πως, η κάθε αδιαφορία των προπονητών πηγάζει από την απουσία επίσημης εθνικής γυμναστικής στρατηγικής και οι μεμονωμένες πρωτοβουλίες όπως αποδείχτηκε, δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη. Οι πρόεδροι των σωματείων ως εργοδότες των προπονητών θα έπρεπε να τους υποχρεώσουν να συμμετάσχουν σε αυτά τα σεμινάρια αφού προηγουμένως η διοργανώτρια αρχή «έπειθε» τα σωματεία προς αυτήν την κατεύθυνση. Οι υποχρεώσεις και αλλά και οι απαιτήσεις των ανθρώπων που διοικούν ομάδες και οργανισμούς εξαρτώνται φυσικά από το επίπεδο εκπαίδευσης τους, σχετικά με την θέση τους στον χώρο της γυμναστικής για το, τι ακριβώς διοικούν. Η κάθε αδιαφορία προς αυτήν την κατεύθυνση πάντα θα επιφέρει θλιβερές εικόνες όπως το παραπάνω σεμινάριο. Ποτέ, καμιά διοίκηση δεν μπορεί να επαναπαύεται απλά στην καλή πρόθεση και διάθεση του κάθε προπονητή να συμμετάσχει σε επιμορφωτικά σεμινάρια.
Οι εποχές έχουν αλλάξει το ίδιο και ταυτότητα του σημερινού προπονητή. Η δια βίου μάθηση της τέχνης της γυμναστικής αποτελεί κάτι σαν ηθικό κώδικα και συνειδησιακή υποχρέωση του προπονητή από την στιγμή που έχει την τεράστια ευθύνη να διαχειρίζεται το μέλλον (και την υγεία) των παιδιών – αθλητών.
O Αντώνης Κεραμιδάς είναι πρώην αθλητής και ομοσπονδιακός προπονητής Ενόργανης Γυμναστικής ανδρών, εκπαιδευτικός Φυσικής Αγωγής και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στη Διοίκηση Επιχειρήσεων (ΜΒΑ). Αρθρογραφεί και σχολιάζει πάνω σε θέματα που άπτονται της εξέλιξης της Γυμναστικής σε τεχνικό και διοικητικό επίπεδο.
