Του Βασίλη ΣαμπράκουΈνας λόγος για να έχει ο Παναθηναϊκός προσδοκίες είναι το γεγονός πως ο Πορτογάλος προπονητής είχε λειτουργήσει ως ομοσπονδιακός προπονητής, στην Αίγυπτο. Κουβαλάει λοιπόν την εμπειρία κάποιου που βρίσκεται στη θέση να πρέπει να συνεννοηθεί με τους ποδοσφαιριστές για το πλάνο παιχνιδιού χωρίς να έχει πολλές προπονήσεις. Είχε μάθει να λειτουργεί υπό τέτοιο καθεστώς και αυτή είναι μια εμπειρία που θα του φανεί πολύ χρήσιμη στον πρώτο του καιρό στον Παναθηναϊκό.
Ο δεύτερος λόγος από τον οποίο πηγάζει αισιοδοξία είναι ο σχετικός με την προσαρμοστικότητα ενός προπονητή που δεν διαλύει τις ομάδες που παραλαμβάνει, όπως δείχνει το παράδειγμα που δημιούργησε στην Μπενφίκα, όταν δεν πείραξε καθόλου και για δύο σεζόν την ομάδα που παρέλαβε από τον Ζόρζε Ζεσούς. Είναι δηλαδή κάποιος που μπορεί να χρησιμοποιήσει το μοντέλο παιχνιδιού που βρίσκει ως μια βάση για να συνεννοηθεί με τους ποδοσφαιριστές για να αρχίσει να αλλάζει τις αρχές και να τροποποιεί τακτικά το παιχνίδι. Κοντά σε αυτή την διαπίστωση έρχεται και μια άλλη: στην μέχρι σήμερα καριέρα του έχει παίξει με αρκετούς διαφορετικούς σχηματισμούς. Κοιτάζοντας κανείς από μακριά τις τροποποιήσεις στο σχηματισμό, κατά την περίοδό του στην Μπενφίκα, μένει με την εντύπωση ότι ο Βιτόρια προσαρμοζόταν στο υλικό του και επιχειρούσε να βρει έναν σχηματισμό που αξιοποιεί τα χαρακτηριστικά των ποδοσφαιριστών που είχε στη διάθεσή του.
Αν κάποιος επιχειρούσε να κάνει μια σύντομη γενική περιγραφή για την συμπεριφορά της δικής του Μπενφίκα, θα έλεγε ότι απέναντι σε ασθενέστερους αντιπάλους έβαζε την ομάδα του να επιτεθεί και να πάρει επιθετικά ρίσκα στο πρώτο ημίωρο του παιχνιδιού με όραμα να πετύχει ένα ή δύο γκολ κι ύστερα να μείνει πιο πίσω στο τερέν για να ξεκουραστεί και να τρέξει σε ανοιχτούς χώρους στην αντεπίθεση. Στα ντέρμπι η βάση του ήταν η ανασταλτική λειτουργία. Νοιαζόταν να αμυνθεί καλά και να ψάξει την νίκη του “1-0”. Πόσο σύντομα μπορεί να τον φτάσει τον Παναθηναϊκό στη στιγμή που αυτός θα υιοθετήσει την δική του νοοτροπία και συμπεριφορά στα παιχνίδια;
Κοιτάζοντας το παιχνίδι που έκανε μέχρι σήμερα, υπό τον Ντιέγκο Αλόνσο, ο Παναθηναϊκός και έχοντας στο μυαλό τον τρόπο που λειτουργούσε η Μπενφίκα του Βιτόρια, εύκολα λες ότι ο Πορτογάλος προπονητής βάζει πολύ περισσότερα τακτικά ζητούμενα στους ποδοσφαιριστές του. Και αυτό δεν είναι κάτι που μπορεί να γίνει από την μια μέρα στην άλλη, ειδικά στον καιρό ενός προγράμματος που είναι γεμάτο από αγώνες. Με άλλα λόγια, θα πλησιάζουμε τα Χριστούγεννα όταν ο Ρουί Βιτόρια θα μπορεί να προσμένει – χωρίς ακόμη να το απαιτεί- ότι οι ποδοσφαιριστές θα μπορούν μέσα από την ομαδική λειτουργία να παίξουν με τις αρχές του και να εκφράσουν το παιχνίδι του. Εκεί κρύβεται και η πρόκληση για τον Πορτογάλο: πώς να νικάς όσο θα έχεις να κατευθύνεις μια ομάδα που δεν είναι δική σου και δεν είναι σε θέση να εκφράσει τις ιδέες σου.
Ένας προπονητής που δεν είναι συγκρουσιακός, δεν εμφανίζει μια έντονη προσωπικότητα και δεν επιβάλλεται μέσω σκληρών αποφάσεων, είναι συνήθως ένας προπονητής που δεν δυσκολεύεται να “μπει” στα αποδυτήρια και να προσεγγίσει τους ποδοσφαιριστές. Αυτή του την δεξιότητα ο Βιτόρια θα τη χρειαστεί πολύ. Διότι παραλαμβάνει ένα σύνολο που μόλις τώρα είχε αρχίσει να δημιουργεί δεσμούς, δεδομένου ότι απέκτησε πολλούς ποδοσφαιριστές το περασμένο καλοκαίρι. Ένα σύνολο που ακόμη ζει στην κατάσταση του σοκ που προκάλεσε ο θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ, το οποίο μόλις έμαθε ότι απολύθηκε ο προπονητής.
Πηγή: Gazzetta
