Διότι, το ακόμη καλύτερο ήταν ότι τα 10/26 γκολ στην αγωνιστική του ελληνικού πρωταθλήματος, τα έβαλαν Ελληνες. Οι τρεις σκόρερ του Λεβαδειακού, οι δύο του Παναιτωλικού, οι δύο της Καλλιθέας, ο Μουντές του Ατρόμητου, ο Μπακασέτας που δεν έχει να αποδείξει τίποτα σε κανένα (…ούτε καν στον αδελφό του που τον “κράζει” για τα φάουλ), ο ανεκτίμητος Κωστούλας που αν βάλεις τη φωτογραφία του δίπλα στη φωτογραφία του Μουζακίτη είναι αδύνατον να πιστέψεις πως έχει γεννηθεί έξι μήνες μετά τον Μουζακίτη!
Αυτό το 10/26 είναι ένα, κατά κυριολεξίαν, πανελλήνιο ρεκόρ. Στα προηγούμενα δέκα Σ-Κ, κάθε φορά Ελληνες να έχουν βάλει γκολ θα βρεις…ένα, δύο, κανένα. Στα έντεκα Σ-Κ της Σούπερ Λιγκ πρώτος Ελληνας σκόρερ, για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, είναι ο Ταξιάρχης Φούντας με τρία γκολ. Μετά έρχονται ο Αθανασίου, ο Λαμπρόπουλος, ο Μπουζούκης, ο Καλτσάς, ο Γιαννιώτας. Με δύο.
Και βέβαια, μια βαθμολογία μούρλια. Μία έξοχη κατάσταση, στην οποία ομάδα που καταφέρνει δύο σερί νίκες γίνεται η βασίλισσα της στιγμής. Ηδη είχαμε αντιληφθεί, και το οφείλουμε στον Αρη, ότι ένας του rich-4 στο τέλος ενδέχεται να περισσέψει έξω από το 1-4 γκρουπ. Πλέον αντιλαμβανόμαστε, και το οφείλουμε στον Παναιτωλικό, ότι επίσης ένας της “μεσαίας τάξης” (Αστέρας, ΟΦΗ, Ατρόμητος) στο τέλος μπορεί να περισσέψει έξω από το 5-8 γκρουπ. Το κάθε λεπτό του κάθε αγώνα, είναι μία μάχη για κάτι. Αυτό θέλουμε.
Το match of the day, στην Τούμπα. Πολύ μπάπα-μπούπα, “άμεσο ποδόσφαιρο” στην εξωραϊστική ορολογία, πολλή μονομαχία, πολλές δεύτερες μπάλες, αυτόματο αβαντάζ Ολυμπιακός. Είναι πιο εξοικειωμένος, ο Ολυμπιακός, στον συγκεκριμένο τρόπο. Ο ΠΑΟΚ, όλη νύχτα ένα (σοβαρό) πρόβλημα είχε. Τον Ζέλσον Μαρτίνς, καλή ώρα όπως τον Ντιαλό την Πέμπτη στο Μάντσεστερ. Δεν το έλυσε, ποτέ. Μολονότι ο άμεσος αντίπαλος του Ζέλσον Μαρτίνς, ο δεξιός μπακ, ήταν ο κορυφαίος σε απόδοση παίκτης του.
Με την αλλαγμένη σύνθεση στο δεύτερο ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ τη μπάλα την κατέβασε και την τσούλησε. Ο δε Ζέλσον Μαρτίνς, τελευταίο εικοσάλεπτο αργόσβησε. Αλλά ήταν κιόλας, ένα-τρία. Στο τέλος της ημέρας, την ώρα του ταμείου, μετράει ότι ο Ολυμπιακός από τη front-line είχε πάρει ουσία. Νούμερα, που λέμε. Δύο ασίστ ο Τσικίνιο, ένα γκολ και μία ασίστ ο Ζέλσον Μαρτίνς, γκολ ο Κωστούλας, γκολ ο Ελ Κααμπί. Η ευτυχία.
Οι αντίστοιχες επιδόσεις της front-line του ΠΑΟΚ στα τέσσερα ντέρμπι του πρώτου γύρου, είναι…οι γνωστές. Λέγε με, Μπάμπα. Η front-line του Ολυμπιακού, το κάνει αβίαστα. Πώς το κάνει η front-line του ΠΑΟΚ, αυτό “βγάζει μάτι” όποτε έρχεται η στιγμή ενός εκάστου να αντικρύσει κατάματα τον στόχο. Αυτά τα πράγματα, εν συνεχεία διαχέονται. Η ηρεμία και η σιγουριά, επικαλύπτουν προβλήματα αλλού. Η αναταραχή και η ανασφάλεια, αποκαλύπτουν όλα τα προβλήματα παντού. Προβλήματα, πρωτίστως και κυρίως, ανισορροπίας.
Μπορεί κανείς να σκεφτεί πως ό,τι πιο ανώμαλο καταγράφουν προς το παρόν οι αριθμοί, είναι ότι ο ΠΑΟΚ έχει σκοράρει όσο καμία άλλη ομάδα στο πρωτάθλημα! Στην πραγματικότητα, εφέτος ο πρώτος γύρος του ΠΑΟΚ δεν είναι ιδιαίτερα διαφορετικός από τον πρώτο γύρο του (μετέπειτα πρωταθλητή) ΠΑΟΚ πέρυσι. Και πέρυσι στον πρώτο γύρο, ο ΠΑΟΚ έψαχνε εδώ κι εκεί το ένα (μεγάλο) αποτέλεσμα που θα του άλλαζε όλο το προβληματικό mind-set. Συνέβη να το βρει, ένα βράδι με τέσσερα γκολ στο Καραϊσκάκη. Εφέτος, ακόμη δεν το έχει βρει.
Εφόσον όντως το πρόβλημα είναι η (αν)ισορροπία, πάντοτε στο ποδόσφαιρο την ισορροπία τη βρίσκεις μέσα από τους ρολίστες, ποτέ από τους σταρ. Ο ΠΑΟΚ, να θυμίσω, προ μηνών κατέκτησε το πρωτάθλημα με τους περίφημους “ποιους”. Ποιος Μουργκ, ποιος Κεντζόρα, ποιος Μπράντον, ποιος Σάστρε. Τους “ποιους” που ο προπονητής τους έκανε “κάποιους”.
Πηγή: Sdna
