Του Νίκου Παπαδογιάννη
O Παναθηναϊκός ηττήθηκε από έναν αντίπαλο ανώτερο που έχει την πολυτέλεια να κρατάει στα «πιτς» τρεις από τους κορυφαίους παίκτες της διοργάνωσης και μολαταύτα η γεύση της ήττας είναι πικρή.
Όταν γίνει η σούμα, ουδείς θα θυμάται τις απουσίες του Λάρκιν, του Ντάνστον, του Μπομπουά ή του Νέντοβιτς. Η ιστορία γράφεται με υπερβάσεις.
Ο αστερίσκος που θα συνοδεύει το αποψινό ματς με την Εφές είναι ότι η νίκη χάθηκε κοροϊδίστικα, επειδή ένας αφιονισμένος παίκτης βρήκε τρόπο να ρίξει στο καναβάτσο τους πέντε.
Σύμφωνοι, το παραλέω. Ωστόσο, το καθ’ υπερβολήν σχήμα δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα της βραδιάς.
Οι 17 πόντοι που πέτυχε ο Βασίλιε Μίτσιτς στην γ’ περίοδο τσάκισαν τη ράχη των «πρασίνων» και δημιούργησαν την αίσθηση ότι η παρτίδα ήταν χαμένη από χέρι.
Όσο οι συμπαίκτες του παρέπαιαν, ο Σέρβος έπαιζε μοναχός του τον Παναθηναϊκό, σμπαραλιάζοντας άμυνες προσαρμοσμένες πάνω του και όμως ανήμπορες να τον περιορίσουν.
Όταν ο Μίτσιτς ξεκίνησε το ρεσιτάλ του, η Εφές κοίταζε την πλάτη του αντιπάλου της από απόσταση 7 βημάτων (40-33). Μόλις ακούστηκε η τελευταία νότα, γύρω στο 32’, το κοντέρ έγραφε 57-67, με τον Μίτσιτς να μετράει 24 προσωπικούς πόντους σε 13 λεπτά οργίων.
Ο Παναθηναϊκός κατόρθωσε να εξαπολύσει μία ύστατη αντεπίθεση μετά το 5ο φάουλ του Σέρβου, αλλά το βαπόρι είχε ήδη αρχίσει να ξεμακραίνει προς τα στενά των Δαρδανελλίων.
Ο Μίτσιτς είχε εκλάμψεις και στο πρώτο ημίχρονο, αλλά το στοιχείο που τον βοήθησε να ζεσταθεί ήταν η λανθασμένη άμυνα του Σαντ-Ρόος αμέσως μετά την ανάπαυλα.
Ο Κουβανός έδινε το σουτ όταν όφειλε να κολλήσει στο κορμί του αντιπάλου του ή κολλούσε πάνω του οσάκις ήταν προτιμότερο να πάρει αποστάσεις.
Όταν κατέφτασε από τον πάγκο ο Σέλβιν Μακ για να κόψει λίγο τον βήχα του Σέρβου, αυτός ένιωθε σαν να σημάδευε τη θάλασσα με βότσαλα.
Σε μία περίπτωση σκόραρε σουτάροντας πίσω από την ευθεία του ταμπλό, σε δύο άλλες σούταρε τρίποντα εκτός λογικής με τη σιγουριά του παίκτη που βρίσκεται σε διαρκή σύνδεση με το καλάθι. Η μπάλα έσκαγε στο πλεχτό σαν τηλεκατευθυνόμενη και έκοβε τα πόδια των «πρασίνων».
Αισθάνομαι, ωστόσο, ότι ο Παναθηναϊκός έχασε την ευκαιρία του νωρίτερα, στο πρώτο κιόλας ημίχρονο της αναμέτρησης.
Ο Μίτσιτς υπέπεσε είχε 2ο φάουλ πριν ακόμη συμπληρωθεί πεντάλεπτο, αλλά δεν δοκιμάστηκε από την ελληνική επίθεση και απέφυγε με άνεση τη φθορά, μέχρι τουλάχιστον να τον καταβάλει η κόπωση.
Ο Σίνγκλετον τελείωσε τον αγώνα χωρίς να σκοράρει (αν και έκλεισε πάμπολλες τρύπες στην άμυνα στα 36’ της συμμετοχής του), ο Σίμον έμεινε άσφαιρος επί 25 λεπτά, ο Μοερμάν και ο Άντερσον ήταν εξαφανισμένοι μέχρι το τελευταίο τρίλεπτο.
Το κρίσιμο διάστημα του αγώνα ήταν η δεύτερη περίοδος, όταν ο Παναθηναϊκός κυριαρχούσε απόλυτα, αλλά επέτρεψε στην Εφές να μείνει ζωντανή (όχι με αναπνευστήρα, αλλά) με …ναργιλέ.
Από το 27-21 μέχρι το 40-36, δέκα λεπτά σερί, όλοι ανεξαιρέτως οι πόντοι της Αναντολού σημειώθηκαν από τον μετρ της άμυνας Μπαλμπάι (7) και από τον εντελώς έγραφο Τουντσέρ (5), ενώ οι υπόλοιποι έμοιαζαν έτοιμοι να παραδώσουν το πνεύμα.
Ο Παναθηναϊκός πετούσε στο παρκέ, αλλά πήγε στα αποδυτήρια με ένα ισχνό προβάδισμα 4 πόντων. Εκτός των άλλων, σπατάλησε την καθολική υπεροχή του στα ριμπάουντ και τα 7 επιθετικά (έναντι μηδενός) που είχε κερδίσει στο ίδιο διάστημα.
«Πρέπει να παλέψουμε για κάθε μπάλα στην άμυνα», έλεγε στην ανάπαυλα ο Γιώργος Βόβορας. Ούτε που περνούσε από το μυαλό του, ότι το καλοκουρδισμένο σύνολο του πρώτου μέρους θα έκανε τεμενάδες σύσσωμο στον οίστρο ενός Μίτσιτς.
Ο Παπαγιάννης έχει ξαναγεννηθεί, ο Μήτογλου γεμίζει τις ρακέτες με ταλέντο, ο Ουάιτ βελτιώνεται, ο Σέλβιν Μακ είναι άλλη κλάση σε σύγκριση με τους προκατόχους του, ο Σαντ-Ρόος γίνεται εργαλείο ολκής όποτε καλείται να πράξει αυτά που ξέρει καλά (άσχετα αν υστέρησε απόψε).
Παρόντος και του εύθραυστου Νέντοβιτς, ο Παναθηναϊκός θα κάνει ζημιές και θα ξαφνιάσει όποιον εμφανιστεί στο γήπεδο με στολή περιπάτου (βλ. Μπαρτσελόνα).
Ωστόσο, υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται τόσο εύκολα.
Για παράδειγμα, είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κρατήσει ο Παπαπέτρου τον πήχη στη στρατόσφαιρα, όσο δεν υπάρχει πίσω του αντάξιος αντικαταστάτης για 10-15 λεπτά. Τα 35 λεπτά του Ιωάννη είναι βάσανο όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά για ολόκληρο το οικοδόμημα.
Η ομάδα τελειώνει τους περισσότερους αγώνες της με μονοψήφιο αριθμό λαθών (9 απόψε), παίζει ωραίο και σωστό μπάσκετ, αλλά δεν έχει ανάσες ούτε πόδια για τέσσερα δεκάλεπτα στην ίδια ένταση.
Οι μόλις 26 πόντοι που πέτυχε στο διάστημα 20’-38’ καθρεφτίζουν μάλλον το άδειο ρεζερβουάρ των «πρασίνων», παρά την άμυνα των Τούρκων.
Επισημαίνω, ωστόσο, ότι η φετινή Εφές διαθέτει την πολυτέλεια να κρατάει ξεκούραστες για τα τελευταία λεπτά μονάδες όπως οι Άντερσον, Μοερμάν, ακόμα και όταν είναι αποδεκατισμένη.
Στον φετινό Παναθηναϊκό, ο Τζέιμς Άντερσον θα έπαιζε 25 λεπτά ακατέβατα.
Πηγή: Gazzetta
