Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Φίλαθλοι των δύο ομάδων να κάθονται δίπλα, δίπλα και να μην ανοίγει μύτη. Να ξελαρυγγιάζονται υπέρ της αγαπημένης τους ομάδας και να μην κινδυνεύουν να καταλήξουν στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου. Ο ένας οπαδός να υπερασπίζεται όχι μόνο τα χρώματά του, αλλά κυρίως το δικαίωμα του αντίπαλου οπαδού να φωνάζει και να πανηγυρίζει για τα δικά του.
Στο παρκέ, μια συγκλονιστική μάχη, με απίστευτη εναλλαγή συναισθημάτων και στο τέλος δύο ομάδες να συγχαίρουν η μία την άλλη, για τη μεγάλη μάχη που έδωσαν. Με τους νικητές να αναγνωρίζουν το μεγαλείο του ηττημένου (θυμηθείτε τις δηλώσεις του Κώστα Παπανικολάου για τον Νεμάνια Νέντοβιτς) και τους ηττημένους να παρακολουθούν με απόλυτο σεβασμό την απονομή, χειροκροτώντας τους νικητές.
ΕΟΚ, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός μας προσέφεραν έναν τελικό που… χαλάει την πιάτσα της βιομηχανίας του μίσους
Στον κανονικό αθλητισμό, όλες οι εικόνες που ζήσαμε στον τελικό του Κυπέλλου μπάσκετ στο Ηράκλειο δεν θα έπρεπε καν να αποτελούν αντικείμενο συζήτησης γιατί απλά θα ήταν… αυτονόητες. Στη δική μας ζούγκλα, όμως, αποτελούν το πιο σημαντικό γεγονός του final four που μας προσέφερε η Κρήτη. Και να είστε σίγουροι ότι ήταν ένα γεγονός που ενόχλησε πολύ και πολλούς! Ήταν ένας τελικός που χαλάει την πιάτσα της βιομηχανίας του μίσους που εμπορεύονται άνθρωποι που πλουτίζουν καθημερινά σερβίροντας απλόχερα το δηλητήριο του μίσους στους «πελάτες» τους. Μην έχετε καμία αμφιβολία. Θα υπάρξουν πολλοί που θα παλέψουν λυσσασμένα για να μην ζήσουμε ποτέ ξανά τελικό οποιουδήποτε αθλήματος σε συνθήκες σαν αυτές που απολαύσαμε στο Ηράκλειο. Για να μην τρέφουμε αυταπάτες…
Υπάρχει, όμως, ένα δεδομένο: Το ταλαιπωρημένο ελληνικό μπάσκετ έδειξε ότι και θέλει και μπορεί να διεξάγει διοργανώσεις που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις γιορτές που απολαμβάνουμε κάθε χρόνο σε πολιτισμένες αθλητικές χώρες του εξωτερικού. Το ποδόσφαιρο, τι σκοπεύει να κάνει;
Μη συζητάμε το «μπορεί». Εννοείται ότι και το ποδόσφαιρο μπορεί. Το ερώτημα είναι «θέλει»; Σε τρεις μήνες από σήμερα, στις 21 Μαΐου, είναι προγραμματισμένος να διεξαχθεί ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος στο Ολυμπιακό Στάδιο. Αντέχουν, θέλουν, μπορούν οι αρμόδιοι να διεξάγουν έναν τελικό χωρίς κάφρους στις εξέδρες, σαν αυτόν που είδαμε στα «Δύο Αοράκια»;
Προσέξτε για να μην παρεξηγηθώ. Με τον όρο «κάφρος» αποκαλώ οποιονδήποτε θελήσει να μπει στις εξέδρες όχι για να φωνάξει ή να τραγουδήσει υπέρ της ομάδας του, αλλά οποιονδήποτε θέλει να προκαλέσει επεισόδια. Γιατί, δυστυχώς, στο σύγχρονο λεξικό του ελληνικού αθλητισμού ο όρος «κάφρος» είναι ταυτισμένος με τον όρο «οργανωμένος οπαδός». Μέγα λάθος και μεγάλη αδικία για το υγιές κομμάτι των οργανωμένων οπαδών όλων των ομάδων που είναι και το μεγαλύτερο.
Μπορεί το final four του Ηρακλείου να αποτελέσει τον κανόνα και όχι την εξαίρεση από εδώ και στο εξής; Μπορούμε, αντέχουμε και πάνω απ’ όλα… θέλουμε;
Μπορούμε, λοιπόν, να γεμίσουμε το Ολυμπιακό Στάδιο με φιλάθλους και οπαδούς των δύο φιναλίστ που θα ουρλιάζουν, ενδεχομένως να βρίζουν, αλλά θα είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν το δικαίωμα του αντίπαλου οπαδού να πράττει το ίδιο για τη δική του ομάδα;
Οι ΠΑΕ που θα διεκδικήσουν το κύπελλο, θα επιτρέψουν στους αθλητές τους να παραμείνουν όλοι μαζί στο χορτάρι μετά το τέλος του αγώνα, να αγκαλιαστούν και οι ηττημένοι να χειροκροτήσουν τους νικητές, όπως το έπραξαν οι παίκτες του Παναθηναϊκού στο Ηράκλειο, στην πιο όμορφη και σπάνια εικόνα που έχουμε ζήσει εδώ και πολλά χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό;
Η Πολιτεία (κυβέρνηση, αστυνομία) μπορούν να βγουν μπροστά και να υπερασπιστούν το αναφαίρετο δικαίωμα των υγιών φιλάθλων και οπαδών να ζήσουν από κοντά στο γήπεδο την προσπάθεια της αγαπημένης τους ομάδας και μάλιστα φορώντας τη φανέλα της, χωρίς να τρέμουν για τη σωματική τους ακεραιότητα.
Πάλι, λάθος ρήμα χρησιμοποίησα. Όχι, το ερώτημα δεν είναι αν μπορούν. Όλοι μπορούν! Το απέδειξαν η ΕΟΚ του Βαγγέλη Λιόλιου, οι ΚΑΕ Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός, οι τοπικές αρχές και οι αστυνομικές δυνάμεις του Ηρακλείου. Το ερώτημα, πλέον, δεν είναι αν μπορούμε! Το ερώτημα είναι αν θέλουμε και αν αντέχουμε να αποτελέσει, από εδώ και στο εξής, τον κανόνα και όχι την εξαίρεση στη διοργάνωση αθλητικών συναντήσεων στην Ελλάδα. Και το ερώτημα για την οικογένεια του ελληνικού ποδοσφαίρου, πλέον, μοιάζει… αμείλικτο! Περιμένουμε την απάντηση…
Πηγή: Sport Day
